Στρατηγός Ντερτιλής ...Εγώ δεν ζητώ χάρη από εσάς που υποστείλατε την Ελληνική Σημαία από τα Ίμια»!

Το (αποφυλακιστήριο)  θα είναι καρφωμένο στο τελευταίο καρφί που θα μπεί  στο φέρετρο μου !

Καταγόμενος από στρατιωτική οικογένεια, ακολουθεί την οικογενειακή παράδοση και εισέρχεται στη Σχολή Ευελπίδων.

Σε ηλικία 21 ετών, ο Αξιωματικός Νικόλαος Ντερτιλής, εντάσσεται εν μέσω γερμανικής κατοχής, στην Εθνική Αντίσταση. 

Συλλαμβάνεται από τους Γερμανούς και φυλακίζεται στο Χαϊδάρι, απ' όπου δραπετεύει, δίνοντας συνέχεια στην αντιστασιακή του δράση.

Η απελευθέρωση της Ελλάδος από τους Γερμανούς κατακτητές, τον βρίσκει στο στρατόπεδο των Εθνικών Δυνάμεων, που μάχονται κατά της κομμουνιστικής ανταρσίας.

 Από το 1946, συμμετέχει στο συμμοριτοπόλεμο λαμβάνοντας μέρος σε πλήθος μαχών ενάντια στους συμμορίτες, ως αξιωματικός του Εθνικού μας Στρατού. Το έτος 1950 τον βρίσκει εκπαιδευτή στη Σχολή Ευελπίδων. 

Το ανήσυχο και φιλοπόλεμο πνεύμα του Έλληνος Στρατιώτου όμως, τον ωθεί στην εθελοντική συμμετοχή μετά του Ελληνικού Εκστρατευτικού Σώματος, στον Πόλεμο της Κορέας.

 Για την δράση του στον πόλεμο εκείνο, θα λάβει τα πρώτα Παράσημα Ανδρείας, αποδεικνύοντας στην πράξη τις εξαιρετικές στρατιωτικές και στρατηγικές του ικανότητες.

Εκεί βέβαια που θα λάμψει το άστρο του σπουδαίου Αξιωματικού, είναι το πολεμικό πεδίο της μαρτυρικής Μεγαλονήσου, της Κύπρου μας.

Το έτος 1964, μεταβαίνει εθελοντικώς στην Κύπρο με το βαθμό του Ταγματάρχη, χρησιμοποιώντας πλαστό διαβατήριο. Είναι η περίοδος κατά την οποία η τουρκική προκλητικότητα και επιθετικότητα καθιστά την κατάσταση στο νησί έκρυθμη.

 Ο Ταγματάρχης Ντερτιλής, έχει αποστολή να οργανώσει και να εκπαιδεύσει ειδικές μονάδες της Ελληνικής Δύναμης(ΕΛ.ΔΥ.Κ.) επί της νήσου. Κατά την κρισιμότατη για την πορεία των εξελίξεων, μάχη της Μασούρας, ο Ταγματάρχης Ντερτιλής κατόπιν διαταγών του Αρχηγού της ΕΟΚΑ, Γρίβα Διγενή, επιτίθεται με μικρή δύναμη ανδρών και εφ' όπλου λόγχη, στο καλά οχυρωμένο χωριό, το οποίο ήλεγχαν Τούρκοι και Τουρκοκύπριοι. 

Η ένταση της επιθέσεως υπήρξε τέτοια, ώστε οι τουρκικές δυνάμεις αποδεκατίστηκαν, ενώ παράλληλα υπήρξε βαριά η τιμωρία των τουρκοκυπριακών εκείνων θυλάκων, οι οποίοι αποτελούσαν τις εστίες παραγωγής και εκκινήσεως της τουρκικής τρομοκρατίας προς τις ελληνοκυπριακές κοινότητες.

Χαρακτηριστικό της σφοδρότητος των επιχειρήσεων της μονάδος του Ντερτιλή, υπήρξε η διαταγή του Αρχηγού Γρίβα προς τον Ταγματάρχη για παύση της επιθέσεως. Η απάντηση του Νικόλαου Ντερτιλή, θα παραμείνει μνημειώδης: αντί λόγων, «μιλούν» οι σφαίρες του όπλου του, οι οποίες διαλύουν τον ασύρματο!  

Η επιχείρηση συνεχίζεται ακατάπαυστα και έρχεται σε πέρας με την επίτευξη του αντικειμενικού της σκοπού και την καθολική εκκαθάριση των τουρκοκυπριακών θυλάκων.

 

Ο Νικόλαος Ντερτιλής μυείται στα σχέδια των κινηματιών που προηγήθηκαν της 21ης Απριλίου, το 1966, έτος που τον βρίσκει να υπηρετεί στο 16ο Σύνταγμα, στη Νιγρίτα του νομού Σερρών. Η συμβολή του στην επιβολή του στρατιωτικού καθεστώτος το 1967, υπήρξε καθοριστική. 

Ηγούμενος μικρής ομάδος στρατιωτών, κατορθώνει με ένα μηχανοκίνητο Τάγμα να ελέγξει αναίμακτα 28 στόχους, το σύνολο σχεδόν του κρατικού μηχανισμού.

Η επιχείρηση ξεκίνησε λίγο μετά τα μεσάνυχτα της 21ης Απριλίου 1967, ενώ η λήξη της απόλυτα επιτυχημένης επιχείρησης δόθηκε στις 4 παρά 10 το πρωί. 

Ο αιφνιδιασμός είχε πετύχει. Κατά τη διάρκεια της επταετίας, ο Στρατηγός Ντερτιλής παρέμεινε μακράν των κέντρων λήψεως των πολιτικών αποφάσεων. 

Ο Ταξίαρχος πια Ντερτιλής, ως ο Αξιωματικός που διασφάλισε την κατάληψη όλων των νευραλγικών θέσεων της Αθήνας για λογαριασμό του στρατιωτικού πραξικοπήματος, εδέχθη το βάρος του μένους δημοκρατών και μπολσεβίκων.

Στις 30 Δεκεμβρίου του 1975, ο Νικόλαος Ντερτιλής καταδικάζεται σε ισόβια κάθειρξη και διαρκή στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων, με την κατηγορία της συμμετοχής σε ανθρωποκτονία από πρόθεση.

Ο ίδιος ο Στρατηγός, ουδέποτε παραδέχτηκε την δολοφονία, ενώ καταδικάστηκε με βάση την κατάθεση του οδηγού του.

Παρότι τα επίσημα πορίσματα του μεταπολιτευτικού καθεστώτος για το εν λόγω γεγονός φάσκουν κι αντιφάσκουν, εν τούτοις ο Νικόλαος Ντερτιλής έπρεπε να χλευαστεί, να ταπεινωθεί διά της στέρησης των βαθμών του και να τιμωρηθεί από το καθεστώς των διεφθαρμένων, για την απόλυτη προσήλωσή του στο στρατιωτικό καθεστώς και την πίστη του στο πρόσωπο του Γ. Παπαδόπουλου.

 

Ο Περήφανος, κατά δήλωσή του «Έλλην Εθνικιστής και Χριστιανός Ορθόδοξος» Στρατηγός, υπήρξε ο μακροβιότερος κρατούμενος των ελληνικών φυλακών, πληρώνοντας το τίμημα της αξιοπρεπέστατης -κατά τις στρατιωτικές αρχές- και ελληνοπρεπούς του στάσεως. 

Η καραμανλική Δεξιά δεν του συγχώρησε ποτέ το γεγονός της αυτοεξορίας του ηγέτη της στην Γαλλία, πολύ δε περισσότερο, την επί επτά έτη αποτροπή της λαφυραγώγησης του εθνικού μας πλούτου. 

Η Αριστερά με αιχμή της το ΠΑΣΟΚ απεδείχθη ηπιότερη, προτείνοντάς του να αιτηθεί χάρη, ώστε να αποφυλακισθεί για ανθρωπιστικούς λόγους. 

Πράγματι, αυτή ήταν η Δημοκρατία τους: ο «ανθρωπισμός» της, ήταν παράγοντας εξαρτώμενος από μια επαίσχυντη αίτηση χάριτος.

Την χαρά όμως την οποία ανέμεναν διακαώς και με μαρξιστική μισανθρωπιά οι αριστεροί από μια πιθανή αίτηση χάριτος, ο Στρατηγός Ντερτιλής δε τους την έδωσε ποτέ. 

Παρέμεινε αγέρωχος, συνειδησιακά και ιδεολογικά ακμαίος στέλνοντας στους εχθρούς του αντί της αιτήσεως το μήνυμα:

« είναι αδιανόητο εγώ ο οποίος ηγήθηκα μιας χούφτας ανδρών στην Κύπρο και έριξα τους Τούρκους στη θάλασσα, να ζητήσω χάρη από εσάς που υποστείλατε την Ελληνική Σημαία από τα Ίμια»!

veteranos.gr