του Γιάννη Πετρίδη
Συγκεκριμένη απόφαση για μείωση του χρέους μέσω χρονικής και επιτοκιακής αναδιάρθωσής του μέχρι το τέλος του έτους (όπως πιέζουν οι ΗΠΑ το Βερολίνο) ή παραίτηση της κυβέρνησης και προκήρυξη νέων εκλογών πριν από τον ερχόμενο Απρίλιο, είναι οι αποφάσεις που έχει λάβει ο Α.Τσίπρας.
Τα αποτελέσματα της οικονομίας αυτή την στιγμή είναι απογοητευτικά, εν μέρει λόγω των συγκυριών (τουρισμός, προσφυγικό κλπ.), εν μέρει λόγω "τρελής" φορολογίας και εν μέρειλόγω της πρακτικής αδυναμίας του μηχανισμού του ΣΥΡΙΖΑ να κυβερνήσει αποτελεσματικά την χώρα.
Βεβαια στο τελευταίο, μπορεί να αντιτάξει κάποιος "Είδαμε πόσο καλά τα κατάφεραν και αυτοί που είχαν γνώση της διακυβέρνησης της χώρας" και δεν θα έχει άδικο, αλλά στην πολιτική το αποτέλεσμα μετράει. Και το αποτέλεσμα μετά την δημοσιοποίηση των υφεσιακών αποτελεσμάτων του β' τριμήνου είναι άκρως απογοητευτικά.
Το 2016 θα είναι η ένατη συνεχής χρονιά με ύφεση και αυτό δεν συνέβη ούτε στην δεκαετία του '40 με έναν πόλεμο, μια Κατοχή κι έναν Εμφύλιο.
Το 1946 ήδη η οικονομία άρχισε να ανακάμπτει!
Διαφορετικά τα μεγέθη βέβαια και διαφορετικές οι συνθήκες, αλλά εννέα χρόνια συνεχούς ύφεσης δεν αντέχονται από καμία χώρα.
Στο Μαξίμου, που σήμερα τα αποτελέσματα της ΕΛΣΤΑΤ για την ύφεση προκάλεσαν εξαιρετική δυσθυμία, γνωρίζουν άριστα ότι "Δεν έχουν ελπίδα" αν δεν μειωθεί το χρέος με κάποιο τρόπο.
Η επιτοκιακή και η χρονική αναδιάρθρωση του χρέους μπορεί να επιφέρουν μείωση του χρέους μέχρι 55%.
Οχι ότι θα βελτιωθούν τα πράγματα σε δραματικό βαθμό, έστω και αν συμβεί αυτό.
Το κορυφαίο ζήτημα του νομίσματος είναι η μέγιστη πρόκληση που θα αντιμετωπίσει η χώρα μέχρι το 2018 που (υποτίθεται...) θα ολοκληρωθεί η αξιολόγηση του νυν προγράμματος. Αν δεν λυθεί, οριστικά και συναινετικά με την λοιπή ευρωζώνη, η νομισματική εκκρεμότητα, τίποτα δεν θα τελειώσει.
Από εκεί και πέρα η φράση του πρωθυπουργού ότι "απαιτούμε συγκεκριμένα μέτρα που θα καθιστούν το ελληνικό χρέος βιώσιμο, αλλά και μείωση των πρωτογενών πλεονασμάτων μετά το 2018", στην συνέντευξή του σε κυριακάτικη εφημερίδα, απλάδείχνει την αγωνία του για ττην εξέλιξη της κατάστασης.
Γιατί απλά, ο Α.Τσίπρας, δεν μπορεί να απαιτήσει τίποτα. "Απαιτούν" αυτοί που έχουν όπλα.
Και ο Α.Τσίπρας, αλλά κυρίως η Ελλάδα, δυστυχώς "αυτο-αφοπλίστηκαν" στην εξέλιξη αυτής της επώδυνης εθνικής περιπέτειας.
Και μάλιστα ο πρωθυπουργός προσδιόρισε και τον χρόνο ικανοποίησης της απαίτησης: "Ο ορίζοντας για τη συμφωνία αυτή είναι το τέλος του χρόνου" τόνισε. Και αν όχι, μετά, τι;
Μετά εκλογές, ΝΔ με ΠΑΣΟΚ και ίσως Ποτάμι στην εξουσία και "μία από τα ίδια" και, ίσως χειρότερα.
Πάντως, με χρέος που έχει φτάσει τα 328 δισ. ευρώ, έλλειμμα στο 175% του ΑΕΠ, χρέος των πολιτών προς το δημόσιο 95 δισ. ευρώ και τραπεζικό χρέος προς το εξωτερικό κάπου 250 δισ. ευρώ στο μόνο που μπορεί να ελπίζει κάποιος κυβερνήτης της χώρας, είναι ο Θεός... Ακόμα και ο καλύτερος κυβερνήτης!
Και σημειώστε αυτό που αναφέραμε πιο πάνω: Η αντιμετώπιση του κεφαλαιώδους ζητήματος του νομίσματος ("μετά Μνημονίου", φυσικά) είναι αυτό που θα κλείσει το κεφάλαιο της ταραχώδους περιόδου που βιώνει η χώρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου