Ο Τσίπρας και μαζί του ο ΣΥΡΙΖΑ ανοίγουν νέα εποχή για τη χώρα, για την ακρίβεια αυτό θέλουν.
Όχι επειδή διέλυσαν τη «μακεδονική» διαδήλωση. Αυτά τα κάνει και ο Μακρόν.
Εδώ κατάλαβαν πως θα ήταν ηλίθιο να αποκαλέσουν φασίστες, όπως τις προηγούμενες φορές, όλους αυτούς τους συγκεντρωμένους ψηφοφόρους, παραμονές εκλογών.
Αντί γι’ αυτό είπαν ότι αστυνομικοί (ντυμένοι κουκουλοφόροι;) βγήκαν από τη Βουλή για να την προστατεύσουν με (επιδιωκόμενο) αποτέλεσμα, τη διάλυση της συγκέντρωσης.
Όλα σύμφωνα με το σχέδιο.
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ήθελε την ΕΕ (ΕΟΚ) για να μάθουμε να κολυμπάμε.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου δικαιολογήθηκε ότι ήταν αναγκαίο κακό.
Το ΚΚΕ προτιμούσε την ΕΣΣΔ. Το ΚΚΕ εσωτ., αντίθετα, ήθελε να εξομοιωθεί, να γίνει σαρξ εκ της σαρκός της Ευρώπης, ώστε να ξεφύγει από τον κομμουνισμό των Ρώσων.
Έτσι κι έγινε με τον ΣΥΡΙΖΑ. Το ΚΚΕ εσωτ. και ο ΣΥΡΙΖΑ ως κληρονόμος, μετέτρεψαν τη δουλοπρέπεια της Αριστεράς προς τους Ρώσους σε δουλική μίμηση και υποταγή προς τους Ευρωπαίους και προς τους Αμερικάνους, προς ό,τι το Δυτικόν.
Η ελληνική ελίτ άργησε να καταλάβει ότι είχε χάσει το μονοπώλιο των τεμενάδων στους ξένους (δυτικούς) επικυρίαρχους.
Είναι η πρώτη φορά που Έλληνας πρωθυπουργός δεν είναι απλώς υπάκουος των ξένων αλλά έχει ενσωματώσει τον τρόπο του σκέπτεσθαι του ευρωιερατείου. Δεν εκτελεί απλώς εντολές, τις συμμερίζεται.
Χαρακτηριστικό των ευρωπαϊκών κυβερνητικών ελίτ είναι η άμεση, απροκάλυπτη αντιπαράθεσή τους με τη θέληση της πλειοψηφίας για κρίσιμα θέματα (πχ το ευρωπαϊκό Σύνταγμα στη Γαλλία και στην Ολλανδία, το ιταλικό και το ελληνικό δημοψήφισμα) και η συκοφάντηση των λαϊκών αντιδράσεων.
Ο ΣΥΡΙΖΑ τις παραμερίζει σαν οδοστρωτήρας. Η αντιλαϊκή συμπεριφορά δεν έχει σχέση με ιδεολογία, όπως επιμένουν από πνευματική φτώχεια οι κολλημένοι της Δεξιάς και του ΚΚΕ.
Οφείλεται στην επίθεση των ελίτ στο επίπεδο ζωής και στην εξέγερση-απάντηση των αστών και των πληβείων.
Ο ΣΥΡΙΖΑ τείνει σ’ έναν ιδανικό συνδυασμό: Πρώτον, της νεοφιλελεύθερης πολιτικής που εντάσσει την Ελλάδα στη ζώνη υψηλής εκμετάλλευσης, όπως προσδιορίζεται από τις μνημονιακές πολιτικές.
Δεύτερον, της ενσωμάτωσης στην αντίληψη των Βρυξελλών για την (εχθρική) σχέση με τη Ρωσία (ο υπερφιλόδοξος Κοτζιάς ήταν απλώς άγαρμπος). Τρίτον, του ανενδοίαστου λαϊκισμού.
Απίθανη η διάλυση ΣΥΡΙΖΑ
Ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση ήταν υπερπολύτιμος, ως αντιπολίτευση θα είναι αναντικατάστατος.
Η διάλυσή του, λόγω ήττας, είναι το απίθανο σενάριο. Εκτός αν τα (ξένα) κέντρα αποφάσεων επιθυμούν την εκ βάθρων αναδιάρθρωση του πολιτικού συστήματος.
Το ευρωιερατείο και οι ΗΠΑ πιστεύουν ίσως στην παλινόρθωση (του ΣΥΡΙΖΑ) για να ολοκληρώσει το έργο (με τα ελληνοτουρκικά), αλλά οι προβλέψεις είναι επικίνδυνες. Όταν μας τέλειωσε η ακλόνητη Μέρκελ τι να πούμε για τους άλλους;
Η κυρίαρχη αστική τάξη -έλεγε προ τριάντα ετών ο Παναγιώτης Κονδύλης- ξεπουλάει τη γεωπολιτική αξία της χώρας με αντάλλαγμα την παραμονή της στην εξουσία.
Και πρόσθετε ότι όταν ξεπέσει αυτή η γεωπολιτική αξία θα αρχίσει να ξεπουλάει την ίδια τη χώρα.
Λίγο ενδιαφέρει αν η ελίτ χρειάστηκε να φορέσει αριστερό προσωπείο για να το καταφέρει.
Ο ΣΥΡΙΖΑ σπρώχνει με την τυφλή δύναμη του αναπόφευκτου πεπρωμένου (φυγείν αδύνατον…) προς μια τελική κάθαρση.
Σε άλλες εποχές ο Τσίπρας θεωρούσε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, ως κόμμα, ήταν κατάλληλο όχημα προς την εξουσία και δικαιώθηκε.
Αυτή η περίοδος τέλειωσε, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει παλιώσει, είναι βαρίδι.
Με Φίλη, Δρίτσα, Σία και Τασία είναι ζήτημα αν μπορεί να περάσει στο απέναντι πεζοδρόμιο.
Το πρόβλημα είναι ότι το ορατό, πιθανά φιλικό-συμμαχικό περιβάλλον του ΣΥΡΙΖΑ είναι φθαρμένο, άρρωστο, διεφθαρμένο.
Όχι αναγκαστικά επειδή «τα παίρνουν» αλλά επειδή βράζουν στη μετριότητα των τεμενάδων. Ξεγυμνώθηκαν με τις Πρέσπες.
Ούτε τις μέρες της Αποστασίας του 1965 -θα θυμούνται οι παλιοί- δεν είδαμε τέτοιο εξευτελισμό της αξιοπρέπειας, των πολιτικών προσώπων, των αξιωμάτων.
Με τον Σημίτη η νεοφιλελεύθερη φιλοευρωπαϊκή ελίτ αμερικανικού προσανατολισμού κυριάρχησε στο ΠΑΣΟΚ, αλλά για την κοινωνία παρέμενε μειοψηφία, ξένο σώμα.
Ο Σημιτισμός ήταν ανεκτός, επειδή διατηρούσε στην εξουσία ένα πλέγμα συμφερόντων, νεόπλουτων αστών, τότε με το ΠΑΣΟΚ, τώρα με τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος έχει γίνει στέγη ορφανών του ΠΑΣΟΚ.
Όποιος έχει διαβάσει τον «Αρχοντοχωριάτη» του Μολιέρου καταλαβαίνει. Ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει τέτοιο χώρο.
Ρετάλια
Οι παλιοί του ΣΥΡΙΖΑ, όταν κέρδισε τις εκλογές, απομάκρυναν κάθε πιθανό σύμμαχο για να διατηρήσουν τον έλεγχο του κόμματος και την εξουσία. Και τώρα οι πιθανοί σύμμαχοι είναι υπό διάλυση.
Με ρετάλια το πολύ που μπορεί να κάνει κάποιος είναι στολή αρλεκίνου, γνωστού και ως γελωτοποιού του βασιλιά.
Ιδίως όταν τα μοντέλα που θα ανέβουν στην (πολιτική) πασαρέλα δείχνουν απλώς ξετσίπωτα, οι ραφτάδες παλιομοδίτες και το κοινό σταθερά έτοιμο να γιουχάρει κάθε τέτοια απόπειρα.
Ποιος ηλικιωμένος δεν θυμάται την εποχή που εδονείτο η πλατεία Συντάγματος από την κραυγή (προς τον βασιλιά): «δεν σε θέλει ο λαός, πάρ’ τη μάνα σου και μπρος».
Απομένει η ρύθμιση των λεπτομερειών: ποιοι θα ηγηθούν από σήμερα έως αύριο το πολύ, ποιοι θα μπουν στη συντήρηση, ποιοι πάνε στη λήθη, ποιοι θα πάνε με αυτούς τους επικυρίαρχους, ποιοι με τους άλλους, τους Αμερικανούς ή τους Γερμανούς, και ποιοι θα υπηρετήσουν και τους δυο: «την Κική την αγαπώ μα μ’ αρέσει κι η Κοκό».
Το πρόβλημα είναι ότι μεταξύ δολαρίου και ευρώ (λέγε με μάρκο) η επιλογή είναι δύσκολη.
Όχι επειδή το πρώτο είναι, όπως λένε, αδύναμο και το άλλο, λέει, πατάει καλύτερα, αλλά επειδή πολλοί πιστεύουν ότι και τα δυο ετοιμάζονται να κάνουν βαθιά βουτιά, όπως το 1929.
Ήταν λίγο πριν να μετακομίσει στο Βερολίνο αυτός με το μουστακάκι από το Μόναχο, ενώ ο άλλος, ο αγέρωχος Ιβάν, νόμιζε ότι έσωζε τον σοσιαλισμό, κόβοντας τα κεφάλια των λιγόμυαλων συντρόφων του.
Στην υγειά μας ρε παιδιά…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου