Το «άλλο» 1789

Που μας οδήγησε η Γαλλική Επανάσταση;

Την ώρα που οι κοινωνίες της Δύσης βυθίζονται στη σήψη και στην παρακμή, την ώρα που τα εκφυλισμένα αστικά "δημοκρατικά" συστήματα βουλιάζουν στο βούρκο που τα ίδια δημιούργησαν, όλοι οι ιστορικοί κοιτούν πίσω προκειμένου να εντοπίσουν τα γενεσιουργά αίτια της εκτεταμένης και δομικής κρίσης του συστήματος. 
Διαφθορά, ηθικό χάος, κοινωνικός εκφυλισμός, χαλάρωση των ηθών και δημιουργία συνθηκών εκρηκτικής ελευθεριότητας, έγκλημα, έλλειψη προοπτικής, αποθέωση του ατομισμού, του καταναλωτισμού, του ευδαιμονισμού και του ηδονισμού, συνθέτουν ένα σκηνικό αφόρητο και αποκρουστικό, που αποθαρρύνει όσους ακόμα αντιστέκονται.
Δυόμισι αιώνες πριν, ο Ζοζέφ Ντε Μεστρ, αναφερόμενος στη Γαλλική Επανάσταση, έκανε λόγο για "μια αληθινή συνωμοσία ενάντια στα δημόσια ήθη". Αυτή αποδείχθηκε μια καθ' όλα διαρκής διαδικασία, που δυστυχώς συνεχίζεται στις μέρες μας με αμείωτη ένταση. Κι όμως, λίγα μόλις χρόνια μετά το ξέσπασμα της Γαλλικής Επανάστασης, της μάχης αυτής μεταξύ του χριστιανισμού και της φιλοσοφίας, κι ενώ τα γεγονότα έτρεχαν, αλλάζοντας δραματικά τα δεδομένα στη Γηραιά Ήπειρο, κάποιοι διέβλεψαν τις επιπτώσεις που το γεγονός αυτό θα είχε στις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Πρώτος (και σχεδόν τελευταίος...), ο Ζοζέφ Ντε Μεστρ, ο ευπατρίδης φιλόσοφος και υπήκοος του Βασιλείου της Σαρδηνίας. Παρακάτω τον επικαλούμαι αρκετά, ακριβώς γιατί τα κείμενά του, τα οποία γράφθηκαν τον 18ο αιώνα, είναι ακόμα και σήμερα εξαιρετικά επίκαιρα και η μόνη ολοκληρωμένη θεώρηση μιας Επανάστασης, που για τους φιλελεύθερους αλλά και μαρξιστές ιστορικούς (που δέχονται βέβαια την "αστική" της φύση), παραμένει ένα είδος "άβατου" στην κριτική.

Δυστυχώς, η Βαστίλη έπεσε...
Πολλοί το πιστεύουν, λίγοι όμως θα το ομολογούσαν ανοικτά, λόγω των ταμπού που μας επέβαλαν οι φιλελεύθεροι και αριστεροί ιστοριογράφοι και ιστορικοί: η Γαλλική Επανάσταση, υπήρξε όπως αποδεικνύουν τα αποτελέσματά της σε όλα τα επίπεδα, το χειρότερο δυστύχημα στην ευρωπαϊκή Ιστορία. "Από το μέρος αυτό, και από σήμερα και στο εξής, αρχίζει μια νέα εποχή για την παγκόσμια Ιστορία", είπε στις 20 Σεπτεμβρίου του 1792 ο Γκαίτε, στρατιώτης τότε του πρωσικού στρατού, σε συμπολεμιστές του, όταν μετά τη μάχη του Βαλμί, που οδήγησε στην ήττα των αντεπαναστατών, ρωτήθηκε για το τι μέλλει γενέσθαι. Είχε απόλυτο δίκιο, όπως τουλάχιστον βεβαιώνει η Ιστορία. Μια Ιστορία, που από τα τέλη του 18ου αιώνα, δεν παύει να καταγράφει δεινά...
Φυσικά, έχει τεράστια σημασία από ποιο ιδεολογικό πρίσμα βλέπει κανείς τα γεγονότα στο δεύτερο μισό του 18ου αιώνα στη Γαλλία, που καθόρισαν σε πολύ μεγάλο βαθμό τη μορφή των καθεστώτων της Ευρώπης και το μέλλον των κοινωνιών της. Τα καλύτερα κείμενα για το θέμα από μια συντηρητική σκοπιά, έχουν γραφεί από τον Ζοζέφ Ντε Μεστρ, που σε μια εποχή που η επαναστατική λαίλαπα συνέπαιρνε τους πάντες, όρθωσε το ανάστημα του και είπε τα (για τους συντηρητικούς) αυτονόητα: "Η πολιτική ευτυχία... είναι θυγατέρα της ειρήνης, της ηρεμίας, των ηθών, του σεβασμού προς τα παλαιά αξιώματα Διακυβέρνησης και τις παραδόσεις που μετατρέπουν τους νόμους σε συνήθεια και την υπακοή σε ένστικτο". Φυσικά, είχε "αναγνωρίσει" τον γενικότερο κίνδυνο, τονίζοντας ότι "το δύστυχο γένος μας σπάνια κατευθύνεται από τη λογική". Την ίδια "λογική", που επικαλούνταν οι φορείς των ιδεών του Διαφωτισμού, του πνευματικού εκείνου κινήματος, με τις ρίζες στο Σχολαστικισμό και στη Μεταρρύθμιση.
Ο Ντε Μεστρ, δεν έκρυβε τις πλατωνικές του επιρροές, γράφοντας χαρακτηριστικά ότι "ο άνθρωπος δεν οδηγείται πουθενά με τους συλλογισμούς", σε μια περίοδο μάλιστα που οι δυναμικά αναδυόμενες μεσαίες τάξεις πάλευαν με χίλιους δύο τρόπους να "ενταχθούν" στο γίγνεσθαι της εποχής. Εντάχθηκαν και είδαμε τα αποτελέσματα... Στην περίπτωση όμως της Γαλλικής Επανάστασης και του ιδεολογικοπολιτικού πλαισίου που αυτή συνέθεσε για τα αστικά καθεστώτα στα νέα κράτη που δημιουργήθηκαν σε εθνική βάση στα χρόνια που ακολούθησαν, ισχύει ο στίχος του Μολιέρου: "Όλοι στο σπίτι βάλθηκαν να σκέφτονται πολύ, κι απ' τον πολύ συλλογισμό χάθηκε η λογική". Οι αφορισμοί του καθίστανται παρά τον απόλυτο χαρακτήρα τους και τη διάχυτη ειρωνεία, επίκαιροι: "Η λογική μόλις γεννιέται! Μήπως γεννήθηκε στο Παρίσι και αυτές οι αλάνθαστες θεωρίες ανακαλύφθηκαν από ανθρώπους μαζεμένους από τα κατακάθια ενός αποτρελαμένου έθνους, από ανθρώπους χωρίς όνομα στις επιστήμες, από πομπώδεις ρήτορες, χωρίς περιουσία, χωρίς τιμή, χωρίς θρησκεία, χωρίς ηθική, οι οποίοι, εδώ και τέσσερα χρόνια, το μόνο που επιδεικνύουν στα μάτια του κόσμου είναι το θλιβερό ταλέντο τους να οργανώνουν το κακό;". Παρακάτω, υπογραμμίζει ότι "οι μεγαλύτερες προσπάθειες της θεότητας της Λογικής ενάντια στον χριστιανισμό έγιναν στη Γαλλία".
Όπως αποδεικνύεται από τα τεκταινόμενα σήμερα, οι πολιτικοί μας ταγοί το μόνο που κατορθώνουν είναι αυτό: να οργανώνουν το κακό και την περαιτέρω εξαχρείωση της κοινωνίας μας, λαμβάνοντας "μέτρα" ακριβώς στην κατεύθυνση εκείνη που αναφέρεται ο Ντε Μεστρ. Η ενορχήστρωση του κακού και του εκφυλισμού της κοινωνίας μας, σε δεκάδες τόμους και συνέχειες! Η ΖΗΜΙΑ "Ελευθερία - Ισότητα - Αδελφoσύνη", ήταν το τρίπτυχο της Γαλλικής Επανάστασης, που κατέκτησε στην κυριολεξία τον κόσμο και κατέστη ο θεμέλιος λίθος κάθε δυτικού αστικού πολιτεύματος. Ένα "μότο" που όπως ήταν φυσικό, εξαχρείωσε τις κοινωνίες, ισοπέδωσε προς τα κάτω, καταργώντας κάθε έννοια αξιοκρατίας και ιεραρχίας, αποδομώντας ότι ο πολιτισμός πέτυχε στη Γηραιά Ήπειρο επί χιλιετίες! Για να δούμε: Πετύχαμε την "ισότητα"; Όχι! Η ισότητα δεν θα επιτευχθεί ποτέ και αποτελεί από τη φύση της έννοια ουτοπική. Για έναν απλό λόγο: οι άνθρωποι έχουν διαφορετικές δυνάμεις, δυνατότητες και ικανότητες. Κοινώς, διαφέρουν! Και πρέπει να διαφέρουν! Όπως και τα έθνη! Ακόμα και με την δυναμικότερη κοινωνική μηχανική, αυτό δεν θα αλλάξει.
Όσοι λοιπόν ευαγγελίζονται την πολυπολιτισμική κοινωνία και τον πλουραλισμό, γιατί επιμένουν άραγε σε έννοιες που υπονομεύουν αυτήν ακριβώς τη διαφορετικότητα, όπως η "ισότητα"; "Ελευθερία"... Για ποια "ελευθερία" μιλάμε, σε ατομικό επίπεδο πάντα, όταν όλοι είμαστε υποκείμενοι στην κρατική εξουσία, όπου παραχωρούμε δικαιώματα για το καλό του συνόλου, της ευταξίας και της διοίκησης που εγγυάται την ομαλότητα; Για ποια "ελευθερία" μιλάμε, όταν οι οικονομικά ισχυροί επιβάλλονται δια της ισχύος του κεφαλαίου; Για ποια ελευθερία μιλάμε, την εποχή που οι ισχυροί του πλανήτη κονιορτοποιούν κοινωνικές ομάδες, λαούς και έθνη; Για ποια "ελευθερία" μιλάμε, όταν ιστορικοί, όπως ο Ντέιβιντ Ίρβινγκ κλείνονται στη φυλακή, διότι εξέφρασαν μια άποψη που έθιξε "καταστάσεις" και κατεστημένα; Αλήθεια, πόσο "ελεύθεροι" είμαστε σήμερα; "Αδελφοσύνη"... "Διαχείριση της ισότητας" είπαν κάποιοι θεωρητικοί και φιλόσοφοι, για "αυτοέλεγχο" μίλησαν άλλοι, όπως ο κορυφαίος Βρετανός γεωγράφος και γεωπολιτικός του περασμένου αιώνα, Χάλφορντ Μακίντερ. Εδώ μιλάμε για μια έννοια, που οι διάφορες μυητικές αδελφότητες αγκάλισαν και αγκαλιάζουν. Η ιδέα ότι "το σύνολο γίνεται συμμετρική ομάδα μέσω της αδελφοσύνης", στις ημέρες μας που ο ατομισμός θριαμβεύει, που ο φιλελευθερισμός (παράγωγο της Γαλλικής Επανάστασης, στις πολιτικές μορφές τουλάχιστον που πήρε) προβάλλει το άτομο αντί του κοινωνικού συνόλου και του έθνους, ακούγεται μάλλον αστεία. Η έννοια αυτή, αν μη τι άλλο, είναι εντελώς ασύμβατη με την ανθρώπινη φύση. Σημειωτέον ότι η συγκεκριμένη έννοια έχει κοσμοπολίτικο χαρακτήρα και εμπεριέχει ψήγματα πολιτιστικής ομογενοποίησης.
Ο Ντε Μεστρ κάνει λόγο για μια Επανάσταση, "που τόσο υποβίβασε το ανθρώπινο είδος". Και εδώ ακριβώς είναι το πρόβλημα. Η εξίσωση προς τα κάτω. Τους δε επαναστάτες τους αποκαλεί "χαμερπείς αποστάτες" και "εκφυλισμένους βαρβάρους", που "υπολείπονται τριών πραγμάτων, ήτοι, αρετής, λογικής και καλού γούστου". Αυτά ήταν και τα αποτελέσματα της Επανάστασης: χάθηκε η αρετή και θριάμβευσαν το θράσος και η αμετροέπεια και συνεπακόλουθα η λογική, ενώ επικράτησε η αισθητική της μάζας, ισοπεδώνοντας τα όποια εθνικά αισθητικά πρότυπα, αλλά και τα αισθητικά πρότυπα του Μεσαίωνα και της Αναγέννησης.
Εκσυγχρονισμός, εκχυδαϊσμός και αρετή
Ο Ντε Μεστρ, ωσάν προφήτης, κάνει λόγο για την "επίφοβη τέχνη του εκσυγχρονισμού", κουνώντας το δάκτυλο σε πολλές γενιές πολιτικών που ακολούθησαν, που δεν έκαναν κάτι άλλο εκτός από αυτό ακριβώς, νομίζοντας ότι προσφέρουν υπηρεσίες στις κοινωνίες τους! Ο εκσυγχρονισμός λοιπόν, που εδώ είναι συνώνυμος του εκχυδαϊσμού! Φυσικά, εκχυδαϊσμός σημαίνει και υποκρισία... Η απύθμενη και εγγενής υποκρισία όσων "διακονούν" τη Δημοκρατία, τότε και τώρα, γίνεται αντικείμενο χλευασμού από τον Ντε Μεστρ: "Όταν ακούμε αυτούς τους δήθεν δημοκράτες να μιλούν περί ελευθερίας και αρετών, είναι σαν να βλέπουμε μια μαραμένη πόρνη που καμώνεται την παρθένα". Υπάρχει κανείς σήμερα που να διαφωνεί με την παραπάνω ρήση; Υπάρχει κανείς που να μη βλέπει πόσο επίκαιρη είναι σήμερα η διαπίστωση του;
Στη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης, η τρομοκρατία (και δη εκείνη που παίρνει μαζικές διαστάσεις), δικαιολογήθηκε ως μέσο εφαρμογής πολιτικής. Το πρότυπο αυτό πολιτικής τακτικής μιμήθηκαν αργότερα όσοι κινήθηκαν στην κατεύθυνση της αποσάθρωσης των δομών παλαιών καθεστώτων, με καλύτερο παράδειγμα εκείνο των Μπολσεβίκων. Φυσικά, δεν υπήρξε αριστερό κίνημα που να μην ενσωμάτωσε και να μην ενσωματώνει τη βία στον τρόπο δράσης του. Ακόμα και σήμερα, η βία παραμένει το κύριο συστατικό στοιχείο της δράσης των αριστερών ομάδων, οργανώσεων και κινημάτων.
Αυτό το πλήρωσε και το πληρώνει ακόμα πολύ ακριβά η ανθρωπότητα, με ποταμούς αίματος. Χαρακτηριστικό είναι ότι ο αριθμός των θυμάτων του κομμουνισμού, αγγίζει σε λιγότερο από 100 χρόνια, τα 100.000.000 ανθρώπους. Η Γαλλική Επανάσταση, δίδαξε στους ανθρώπους να μη σέβονται την ανθρώπινη ζωή, τους στέρησε την ευεργετική διάκριση μεταξύ καλού και κακού. Τους δίδαξε με τον τρόπο της (βλέπε γκιλοτίνες) ότι οι σφαγές αποτελούν "αναγκαίο εργαλείο" για την επίτευξη των "υψηλών" στόχων που θέτει η κοινωνική μηχανική.
Το αποτέλεσμα ήταν αυτό που ακούσαμε δια στόματος Τσίπρα για τον Μάο: "Ο Μάο εκτιμούσε ότι αυτό που κάνει είναι ένα βήμα προς τη σοσιαλιστική κοινωνία. Και πίστευε ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Αλλά, ο σκοπός του, η πρόθεσή του ήταν καλή... Μπορεί τα κομμουνιστικά καθεστώτα να είχαν αυτό το τεράστιο έλλειμμα ελευθερίας, αλλά τουλάχιστον είχαν στο κέντρο της σκέψης τους τον άνθρωπο". Τώρα, πως γίνεται να σφάζεις δεκάδες εκατομμύρια και να έχεις στο επίκεντρό σου τον άνθρωπο, ρωτείστε την Αριστερά. Ξέρει καλά πώς να παρουσιάζει ψυχοπαθείς και αιμοσταγείς δολοφόνους ως "προοδευτικούς" και... "ανθρωπιστές"!