του Γιάννη Παναγιωτακόπουλου
Προέδρου της ΝΕ.Ο.Σ
Που να το φανταζόταν κι αυτός ο λοχίας, που τράβηξε ουρλιάζοντας την σκανδάλη για να σου στείλει την πρώτη σφαίρα κατάστηθα, πως μόλις πέντε εκατοστά μολύβι, είχαν την δύναμη να σμιλέψουν ανεξίτηλα την μορφή σου, σαν σε γρανίτη, μέσα στον χωροχρόνο.
Που να το φανταστούν πως άλλες οκτώ σφαίρες, που το επόμενο δευτερόλεπτο ταξίδευαν από τα ντουφέκια των στρατιωτών του αποσπάσματος, ως εσένα, πως σε αυτή την μικρή διαδρομή, ήδη έκτιζαν μια λευκή στήλη, ήδη βούταγαν την θεία πένα του Παλαμά στο μελάνι που αποτύπωσε την Ωδή σου, ήδη σε κουβαλούσαν στις πυρακτωμένες ράχες τους για να στοιχειώσεις τα εφηβικά μας όνειρά, 80 χρόνια μετά.
Κι όταν κοιμόμασταν με το «Όσοι ζωντανοί» μισάνοιχτο πάνω μας, σ’ έφερναν να μας ψιθυρίζεις: «Πρέπει να φαντάζεσαι πως εσύ μόνο έχεις ολάκερη την δύναμη και την ευθύνη να σώσεις το Έθνος σου».
Κι όταν παίρναμε μισοκαμένα τα βιβλία σου, από βιβλιοπωλεία – κρυφά σχολειά, που η τρομοκρατία των διεθνιστών χτύπαγε κάθε τόσο με βόμβες και φωτιά, ερχόσουν και μας έλεγες: «Ακούσετε Ελληνόπουλα!
Οι λίγοι και οι μετρημένοι παθαίνονται για τις αμαρτίες των πολλών, παλιές και νέες, και τις φορτώνονται όλες γιατί δεν φοβούνται ξένα βάρη, δεν φοβούνται καμμιάν ευθύνη, και αντί να κοιμούνται, κουνιούνται και τολμούν».
Και κινηθήκαμε, και τολμήσαμε, και μπήκαμε σε άβατα του πιο μαύρου ανθελληνικού σκοταδιού.
Σε γειτονιές σκλαβωμένες, σε πλατείες κατεχόμενες, σε σχολεία με κατακόκκινους καθηγητάδες, σε πανεπιστήμια με χωροφυλακές σκέψης.
Και είδαμε παιδιά της γενιάς μας να χύνουν το αίμα τους πάνω στα σύρματα και τους ιστούς του κατακτητή, σε έναν πόλεμο που ούτε «κείται μακράν», ούτε για μάς έχει τελειώσει.
Και σε καιρούς άκαιρους αρνηθήκαμε την βολική αμνησία, και ξαναξυπνήσαμε την ευθύνη της μνήμης...
Κι έρχεσαι μες το κατακαλόκαιρο –κέφια που χεις και συ- και μας φωνάζεις: «Φαντάζομαι φυτρώνοντας νέα γενεά Ελλήνων – την γενεά σας Ελληνόπουλα, αν θέλετε- μεγαλωμένη στα αίματα, θρεμμένη με πολέμους, μεθυσμένη από κινδύνους, γενεά ζωντανών, γενεά τολμηρών, γενεά ατρόμητων, χιμίζοντας κατά το φως ενός γλυτωμού».
Και μαρσάρουν οι μηχανές κάτω στην Κύπρο, μυρίζει στην καυτή καλοκαιρινή άσφαλτο το λάστιχο απ’ τις μοτοσικλέτες που ετοιμάζονται πιο πολλές παρά ποτέ να ξεχυθούν προς τα σύρματα που άφησαν ο Τάσος και ο Σολομός το αίμα τους.
Παιδιά μιας γενιάς που θα βρεθεί και πάλι μπροστά στην στήλη, εκεί που έπεσες, 90 χρόνια μετά, για να σου ξαναπούν πως οι σφαίρες ούτε ανθρώπους τελικά σκοτώνουν, ούτε ιδέες...
Μερικές φορές οι σφαίρες έχουν μια άλλη, τεράστια δύναμη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου