Παρά το γεγονός ότι υπάρχουν πολύ ειδικότεροι εμού να καταπιαστούν με το φλέγον δημοσιονομικό ζήτημα που απασχολεί τη χώρα μας από την καθαρά οικονομική σκοπιά και όχι την πολιτική- στην οποία έχουμε αναλωθεί- θεωρώ ότι μπορώ να συμβάλω με λίγες σκόρπιες σκέψεις μου, ευελπιστώντας αυτές, να αποτελέσουν την απαρχή για μια γόνιμη συζήτηση, περί της στάσης των πατριωτών ενόψει του περίφημου «Μνημονίου» που ήδη αποτελεί συμβατική δέσμευση της Ελλάδας.
Η πρωτοβουλία αυτή έχει δευτερευόντως και έναν ακόμα σκοπό: να διαγνώσει το λόγο για τον οποίο ο λεγόμενος «πατριωτικός χώρος» είναι διχασμένος μεταξύ εκείνων που θεωρούν ότι η Ελλάδα έπρεπε να αποδεχτεί το «Μνημόνιο» με τις συνέπειές του και των άλλων που υποστηρίζουν ότι η χώρα μας όφειλε να αντισταθεί, να μην αποδεχτεί τους όρους και να φύγει από το ευρώ.
Βασανιστικό ερώτημα
Η πρώτη παρατήρηση που πρέπει να γίνει- και νομίζω δεν είναι καθόλου άνευ ουσίας- είναι ότι σύσσωμη η αριστερά και τα παρακλάδια της (ΚΚΕ, συνιστώσες, «αντιεξουσιαστές» κλπ) τίθεται αναφανδόν υπέρ της δεύτερης επιλογής (της εξόδου από το Ευρώ και της μη αποδοχής του Μνημονίου) αν και με άλλη απολύτως συλλογιστική, με την οποία δεν πρόκειται εδώ να ασχοληθούμε. Τυχαίο; Δεν νομίζω! Αντίθετα, η Δεξιά, όπως αυτή εκφράζεται στη χώρα μας (μέρος της ΝΔ, ΛΑΟΣ καθώς και ο μη εκπροσωπούμενος κοινοβουλευτικά «χώρος») φαίνεται να αμφιταλαντεύεται έντονα μεταξύ της αποδοχής του Μνημονίου (αν και συζητά το εύρος των αναμενόμενων συνεπειών) και της απόρριψής του. Η δεύτερη παρατήρηση είναι εξίσου σημαντική με την πρώτη: υπέρ της εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ και της αποδοχής των όρων του Μνημονίου, τίθενται όλοι οι «επιφανείς» οικονομολόγοι παγκοσμίως. Κανένα πρόβλημα μέχρι εδώ, αν όλοι τους δεν ήταν... Εβραίοι, ή αν δεν εμφορούντο από άκρως παγκοσμιοποιητικά κίνητρα! Τυχαίο; Δεν νομίζω πάλι! Να θυμίσω τη θέση που έχουν κατά καιρούς πάρει ο διαβόητος Σόρος, η μεγάλη (και γνωστή για το ρόλο της) «Financial Times» με καθημερινή σχεδόν αρθρογραφία, όλοι οι «οίκοι αξιολόγησης» (που προεξοφλούν και υποθάλπουν εδώ και μήνες τη χρεοκοπία) καθώς και ο «πολύς» (επίσης Εβραίος) Nouriel Roubini. Ο τελευταίος μάλιστα σε προχθεσινό άρθρο του στην «Ημερησία» (1/7/2010) με τίτλο «Ελεγχόμενη Χρεοκοπία- Η αναδιάρθρωση του χρέους καλύτερη λύση για την Ελλάδα», αφού περιγράφει την καταστροφική κατ' εκείνον πορεία της χώρας μετά το Μνημόνιο (αύξηση δημόσιου χρέους στο 148%, περαιτέρω έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών άνω του 10% κλπ) και τη συνακόλουθη αδυναμία προσαρμογής, αναφέρει τα εξής ενδιαφέροντα: «...Το πικρό χάπι της αναδιάρθρωσης του χρέους μπορεί να το πάρει κανείς με συνοδευτικά γλυκαντικά, όπως η ενίσχυση της πίστωσης με τη στήριξη του ΔΝΤ και της ΕΕ...» Άρα λοιπόν, όχι μόνο δεν απαλλασσόμαστε - κατά τη λογική αυτή που υποστηρίζεται από πολλούς σκεπτόμενους πατριώτες δυστυχώς- από τα δίχτυα των «κερδοσκόπων» και «τοκογλύφων» ξένων με την πτώχευση, αλλά αντίθετα, εξασφαλίζουμε την αιώνια ανάγκη τους, όχι ως «δύναμη κατοχής» (που είναι σήμερα κατά την προσφιλή ορολογία των αριστερών και ολίγων «δικών μας») αλλά ως πιστωτές, ενώ ήδη θα έχουμε πτωχεύσει. Επομένως, τι αλλάζει, ποια η διαφορά; Πριν απαντήσουμε στο ερώτημα αυτό, η τρίτη παρατήρηση: την στιγμή της ψήφισης του Μνημονίου, ο κάθε βουλευτής του Ελληνικού Κοινοβουλίου ξεχωριστά, έπρεπε να απαντήσει μόνος του, σε ένα βασανιστικό ερώτημα: Αποδέχομαι δια της ψήφου μου την πιθανότητα ΑΥΡΙΟ να πω στον λαό μου ότι ΔΕΝ θα πάρει μισθό και σύνταξη και ότι ΑΥΡΙΟ δεν θα μπορέσει να αναλάβει τις όποιες καταθέσεις του από την τράπεζα; Ή αντίθετα θα αποδεχτώ επαχθέστατους όρους οι οποίοι ίσως- όχι σίγουρα- θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε αλλαγή της κατάστασης; Με άλλα λόγια ΑΥΡΙΟ ψηφίζω να γίνει η χώρα μου Αλβανία του 1991 ή οφείλω να δώσω, έστω, μια δύσκολη ευκαιρία; Αυτό, προκειμένου να γίνει κατανοητή η πλήρως παρεξηγημένη, (δυστυχώς και από τον λεγόμενο «χώρο») θέση του ΛΑ.Ο.Σ. στο Μνημόνιο...
Απώλεια εθνικής κυριαρχίας
Η ειδοποιός διαφορά, για να γυρίσουμε λοιπόν στο ερώτημα που θέσαμε παραπάνω, για τους πατριώτες είναι εντελώς αδιόρατη για το συνονθύλευμα της αριστεράς. Ποια είναι; Η έννοια της εθνικής υπερηφάνειας και αξιοπρέπειας που πλήττεται, προφανώς, με τη δική μας συναίνεση και τη συνυπογραφή του Μνημονίου, που προβλέπει, μεταξύ άλλων, τα εξής : (παράρτημα 4 παράγραφος 11) «Ούτε ο δανειολήπτης ούτε τα περιουσιακά του στοιχεία έχουν ασυλία λόγω εθνικής κυριαρχίας ή διαφορετικά λόγω της δικαιοδοσίας, κατάσχεσης- συντηρητικής ή αναγκαστικής- ή αναγκαστικής εκτέλεσης σε σχέση με οποιαδήποτε ενέργεια- διαδικασία σχετικά με τη σύμβαση... Με την παρούσα ο δανειολήπτης αμετάκλητα και άνευ όρων παραιτείται από κάθε ασυλία που έχει ή πρόκειται να αποκτήσει, όσον αφορά τον ίδιο ή τα περιουσιακά του στοιχεία, από νομικές διαδικασίες σε σχέση με την παρούσα σύμβαση, περιλαμβανομένων χωρίς περιορισμούς, της ασυλίας όσον αφορά την άσκηση αγωγής, δικαστικής απόφασης ή προσωρινή διαταγή...» Η ουσία όμως, παρά ταύτα, είναι δυστυχώς ακριβώς η ίδια. Είτε με συνυπογραφή του Μνημονίου και αποδοχή των ανωτέρω επαχθών όρων, είτε με πτώχευση και επιστροφή στη δραχμή (λύση που μεταξύ μας ΚΑΝΕΙΣ απολύτως δεν τολμάει να προτείνει, αριστερός ή δεξιός), η κατάσταση παραμένει ταυτόσημη: απώλεια εθνικής κυριαρχίας. Με την πρώτη εκδοχή (της αποδοχής των όρων) αυτή επέρχεται όμως ΜΟΝΟ ΟΤΑΝ και ΕΑΝ δεν καταφέρουμε να ανταποκριθούμε στο πράγματι δυσβάσταχτο πρόγραμμα που μας επιβάλλουν οι δανειστές μας. Με τη δεύτερη εκδοχή (της πτώχευσης- με «αναδιάρθρωση χρέους» ή άνευ) η απώλεια της εθνικής κυριαρχίας επέρχεται de facto: είτε επειδή με την αναδιάρθρωση οι πιστωτές μας (δηλαδή το ΔΝΤ και οι χώρες της ΕΕ πάλι) θα χάσουν μέρος των δανείων που μας χορήγησαν, είτε επειδή θα χάσουν το σύνολο των δανεικών αν, κατ' άλλους, δηλώσουμε πλήρη αδυναμία για αποπληρωμή. Τι θα συμβεί τότε, δεν τολμάει να πει κανείς από τους θιασώτες της πράγματι «εθνικοφρόνου» και «ελληνοπρεπούς» αυτής συλλογιστικής: Οι δανειστές μας θα νευριάσουν- όπως άλλωστε ο κάθε δανειστής στον οποίο ανακοινώνεις ότι ...τα δανεικά θα είναι αγύριστα- με πλήρως γνωστές συνέπειες πάλι, για την εθνική μας κυριαρχία, όχι όμως συνομολογημένες όπως τώρα, αλλά άγνωστες. Γιατί, ποιος θα εμποδίσει τον (ας πούμε) καλοθελητή Γερμανό ή τον Σιωνιστή του ΔΝΤ να «παρακαλέσει» τον μονίμως πρόθυμο εξ' Ανατολών γείτονά μας, για μονομερή αποκλεισμό τμήματος του Αιγαίου προκειμένου να διεξαγάγει έρευνες για πετρέλαιο ή αίφνης να ανακαλύψει «τάσεις αυτονομίας» ενός κομματιού των βορείων συνόρων μας, όπως ακριβώς έγινε στο Κόσοβο, την ίδια στιγμή που εμείς δεν θα έχουμε κηροζίνη για τα αεροπλάνα μας και πετρέλαιο για τα άρματά μας; Αυτό δεν είναι απώλεια εθνικής κυριαρχίας και μάλιστα με τον πιο βάναυσο τρόπο; Καλή ασφαλώς είναι η εθνική υπερηφάνεια, αρκεί να έχεις τρόπο να την επιβάλεις ώστε να μην καταντήσεις διεθνώς καταγέλαστος. Ο Δον Κιχώτης άλλωστε, έμεινε στην ιστορία ως εθνικά υπερήφανος Ισπανός ήρως, αν και τρελός...
Γιάννης ΖωγράφοςΔικηγόρος- ΜΔΕ Ποινικού Δικαίου Επιστ. Συνεργάτης στη Βουλή των Ελλήνων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου