O φοβερός 20ος αιώνας τελείωσε με δυο κοσμογονικά γεγονότα. Αφ ενός μεν την κατάρρευση του σοβιετικού κόσμου και την παρακμή της κομουνιστικής ιδεολογίας, αφ' ετέρου δε με την αποθέωση και την καθεστωτικά αδιαπραγμάτευτη κυριαρχία του καπιταλιστικού κοινοβουλευτισμού. Μέσα σε μια δεκαετία ότι είχε γνωρίσει η ανθρωπότητα για έναν αιώνα ήταν πλέον παρελθόν, και αυτό γιατί η κατάρρευση του σοβιετικού κόσμου, οδήγησε στην μετάλλαξη των κομμουνιστικών ιδεών σε καπιταλιστικά ιδεολογήματα κοσμοπολίτικου αριστερισμού και σοσιαλδημοκρατίας, και επιπλέον ο αστισμός δια μέσου της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας μετεξελίχθηκε αποκλειστικά σε μια βιομηχανία κέρδους, με κέντρο αναφοράς την καταστροφή της εθνικής κοινωνίας.
Παρατηρούμε δηλαδή πως ενώ ο αστισμός της Δύσης προκειμένου να αποτελεί το αντίπαλο δέος στον κομμουνιστικό διεθνισμό είχε αυτοανακηρυχθεί σε προστάτη της εθνικής κοινωνίας, μόλις ο σοβιετικός διεθνισμός κατέρρευσε, έσπευσε αμέσως να τον αναπληρώσει στην προώθηση του διεθνιστικού ολέθρου. Παρά όμως την γενικότερη αντίληψη που επικρατεί περί των κομμουνιστικών κοινωνιών, αποτελεί γεγονός πως δεν ήταν και τόσο διεθνιστικές όσο θέλουν να υπερηφανεύονται τα σημερινά απολιθώματα των σοβιέτ.
Και αυτό γιατί έννοιες όπως «πολυπολιτισμός», «αντιρατσισμός», και «δικαιώματα του ατόμου» ήταν φράσεις και έννοιες άγνωστες, αν όχι και ποινικοποιημένες, στον ανατολικό κόσμο. Αντίθετα ήταν ιδιαίτερα ανεπτυγμένη η συνείδηση της ιδιαιτερότητας, ακόμη και της εθνικής ταυτότητας σε κράτη όπως η Κίνα, η Πολωνία, η Ανατολική Γερμανία, αλλά ακόμη και στην ΕΣΣΔ κατά τον Β' Π.Π. Μια εθνική συνείδηση η οποία δεν ήταν θεμελιωμένη σε εθνικά και ιστορικά χαρακτηριστικά αλλά σε πολιτικά, πάντως όμως υπήρχε. Ο μέσος Πολωνός αισθανόταν περισσότερο Πολωνός παρά Σοβιετικός πολίτης. Ωστόσο είναι προφανές πως τόσο ο δυτικός καπιταλιστικός κόσμος όσο και ο σοβιετικός επένδυσαν πάνω στην απεθνικοποίηση των λαών προκείμενου να προωθήσουν την οικονομική τους εξουσία πάνω σ' αυτούς. Ένας λαός δηλαδή με ανυπαρξία εθνικής συνείδησης και κοινωνικής συνύπαρξης είναι ένα οικονομικό έρμαιο, μια αναλώσιμη μονάδα παραγωγής και κατανάλωσης. Έτσι λοιπόν στην ηθικά και ιδεολογικά παρηκμασμένη μεταπολεμική Ευρώπη είχαμε δυο βασικούς διαχωρισμούς, οι οποίοι κατασκευάσθηκαν από τα αντίστοιχα καθεστώτα. Από την μια τους Ευρωπαίους, και από την άλλη τους Σοβιετικούς. Αυτόπροσδιορίζονταν ανάλογα προκειμένου να διαχωρίζονται από τους απέναντι. Αυτό κράτησε για πάνω από εξήντα χρόνια, κορυφώθηκε στον Ψυχρό Πόλεμο, μέχρι την ημέρα κατάρρευσης του ανατολικού μπλοκ, οπότε και πραγματοποιήθηκε η θεοποίηση του καπιταλιστικού συστήματος της δυτικής δημοκρατίας. Εδώ όμως παρατηρείται κάτι το οποίο για τους περισσότερους φάνταζε ανεξήγητο. Η κατάρρευση του κομμουνιστικού κόσμου έφερε μια έξαρση του εθνικού συναισθήματος στους απελευθερωμένους λαούς, ενώ αντίθετα βύθισε ακόμη περισσότερο στην υλιστική παρακμή τους δυτικούς λαούς. Έτσι, ενώ στην Ανατολική Ευρώπη τα εθνικά κράτη γίνονται η κυρίαρχη μονάδα συλλογικότητας, και το εθνικό αίσθημα ο ρυθμιστής της κοινωνικής ζωής, αντίθετα στις δυτικές δημοκρατίες ο διεθνισμός δια μέσου του πολυπολιτισμικού και αντιρατσιστικού ιδεολογήματος κατευθύνει το σύνολο των πολιτικών, πολιτιστικών, οικονομικών, ακόμη και θρησκευτικών φαινομένων.
Αν αναζητήσουμε μια απάντηση σε αυτό στο επιφανειακά παράδοξο (αλλά όχι ανεξήγητο σε πολλούς από εμάς) φαινόμενο, αυτή είναι πως οι σοβιετοκρατούμενοι λαοί υπό το βάρος της καταπίεσης, της ανέχειας και της εξαθλίωσης ανακάλυψαν εκ νέου το αρχέγονο ένστικτο επιβίωσης που δεν είναι άλλο από την εθνική ταυτότητα και κοινωνική συλλογικότητα. Επέστρεψαν σε αυτό ως τελευταία γραμμή άμυνας, ορμώμενοι από το φυλετικό ρίζωμα, το ένστικτο της επιβίωσης. Ο Γουσταύος Λε Μπόν στην «Ψυχολογία των μαζών» αναφέρει χαρακτηριστικά: «Ο χρόνος προετοιμάζει τις ιδέες και τις πεποιθήσεις των μαζών, το έδαφος που θα φυτρώσουν. Ο χρόνος συσσωρεύει το τεράστιο απόθεμα πεποιθήσεων και σκέψεων πάνω στο οποίο γεννιούνται οι ιδέες μια εποχής, οι οποίες δεν εμφανίζονται ξαφνικά, αλλά ο χρόνος έχει προετοιμάσει το άνοιγμα του ανθού τους». Αν λοιπόν ο χρόνος προετοίμαζε επί χρόνια την επανάσταση των κατεχόμενων λαών της Ανατολικής Ευρώπης, χωρίς αμφιβολία αυτό γίνεται και στην εθνικά και κοινωνικά παρηκμασμένη δυτική δημοκρατία.
Τα δυτικά έθνη παρά τις μεγάλες μεταξύ τους φαινομενολογικές διαφορές, στενάζουν υπό την καταπίεση του πολυφυλετικού ολέθρου, της κοινωνικής ανισότητας και της πολιτικής διαφθοράς. Ήδη είναι φανερό πως επιστρέφουν στην άμυνα της εθνικής κοινωνίας, ως ανάγκη επιβίωσης. Είναι φανερό πως αν ο 20ος αιώνας χαρακτηρίστηκε από την αποθέωση και την πτώση του κομμουνιστικού κόσμου, ο 21ος θα σημάνει το τέλος του δυτικού κοινοβουλευτικού καπιταλισμού. Η πτώση αυτής της πολιτισμικής, ηθικής, οικονομικής, οικολογικής, κοινωνικής και πολιτικής τυραννίας, θα φέρει στην επιφάνεια νέες άγνωστες δυνάμεις ορμώμενες από τα σκοτεινά βάθη της φυλετικής ψυχής του ανθρώπου, και μιας κοινωνίας η οποία θα αναπτύξει πρωτόγονες μορφές άμυνας απέναντι στην καταστροφή της. Μια ιστορική σύγκρουση έχει ήδη αρχίσει, αυτή πουθα φέρει τον θρίαμβο του ανθρώπινου πολιτισμού ή την ολοκληρωτική καταστροφή του.
Ευάγγελος Χ. Χανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου