Ο στρατηγός Μιχαήλ Αρναούτης υπήρξε ένας από τους νεότερους
Έλληνες ήρωες και μεγαλύτερους πατριώτες.
Συγκαταλέγεται ανάμεσα στις μορφές της Ιστορίας που επηρέασαν σημαντικά τη μοίρα της χώρας, και μολονότι εξόριστος για τριάντα χρόνια, η καρδιά του και το μυαλό του ήταν πάντοτε στην Ελλάδα.
Γεννήθηκε το 1927 στην Αρεόπολη της Λακωνίας, πρωτεύουσα της οποίας είναι η Σπάρτη, και από πολλές απόψεις ήταν o τυπικός Σπαρτιάτης των θρύλων: αθέατος και στωικός.
Εισήχθη στη σχολή Ευελπίδων το 1946 και αποφοίτησε με τιμητική διάκριση το 1948, ως ένας από τους καλλίτερους φοιτητές, με το βαθμό του ανθυπολοχαγού του πεζικού.
Συμμετείχε σε επιχειρήσεις κατά τον εμφύλιο, στη διάρκεια του οποίου τραυματίστηκε και αργότερα παρασημοφορήθηκε.
Το 1951 συμμετείχε εθελοντικά με το Ελληνικό σύνταγμα στην εκστρατευτική δύναμη του ΟΗΕ που μετέβη στην Κορέα.
Εκεί πολέμησε με εξαιρετική γενναιότητα και κατόρθωσε να σπάσει το σιδηρούν τρίγωνο επηρεάζοντας έτσι την πορεία του πολέμου.
Για τον λόγο αυτό ο διοικητής των δυνάμεων του ΟΗΕ, στρατηγός Van Fleet του έδωσε την επωνυμία Ο Βενιαμίν των Ηνωμένων Εθνών.
Η κυβέρνηση της Κορέας τον τίμησε δίδοντας το όνομα του σε έναν στρατηγικής σημασίας λόφο της Βόρειας Κορέας.
Του απονεμήθηκαν δύο φορές ο Χάλκινος Σταυρός και άλλες δύο φορές ο Αργυρός Σταυρός του αμερικάνικου στρατού, τρία Ελληνικά χρυσά μετάλλια ανδρείας, τέσσερα Ελληνικά παράσημα και πληθώρα ξένων μεταλλίων.
Επιπρόσθετα τιμήθηκε με τον μεγαλόσταυρο του Αγ. Γεωργίου και Αγ. Κωνσταντίνου, μια εξαιρετική τιμή καθώς ο μεγαλόσταυρος αυτός κατά κανόνα δίδεται αποκλειστικά σε μέλη βασιλικού οίκου
Μετά την Κορέα μετέβη για εκπαίδευση στη σχολή πεζικού στο Fort Benning της πολιτείας Georgia των Ηνωμένων Πολιτειών, από όπου αποφοίτησε με έπαινο.
Κατόπιν μετέβη στην Ιαπωνία, ως ένας από τους νεότερους πρεσβευτές που μετείχαν ποτέ σε ειρηνευτικές δυνάμεις.
Με την επιστροφή του στην Ελλάδα, παρά το νεαρό της ηλικίας του, υπηρέτησε ως εκπαιδευτής στη σχολή Ευελπίδων και στη διάρκεια αυτής της περιόδου έγραψε εμπεριστατωμένο εγχειρίδιο περί τακτικής του στρατού
Το 1955 επιλέχθηκε εκπαιδευτής του τότε διαδόχου Κωνσταντίνου και το 1958, με την ενηλικίωση του διαδόχου, ορίστηκε υπασπιστής του.Το 1960 τοποθετήθηκε αρχηγός του στρατιωτικού οίκου του διαδόχου, αξίωμα το οποίο διατήρησε μέχρι τον Μάρτιο του 1964, όταν ο διάδοχος ανέβηκε στο θρόνο.
Τότε ο Μιχαήλ Αρναούτης έγινε ιδιαίτερος γραμματέας του βασιλιά Κωνσταντίνου και παρέμεινε στη θέση αυτή μέχρι τον Απρίλιο του 1967.
Αυτή ήταν η χρονιά που πραγματοποιήθηκε το πραξικόπημα εναντίον του θρόνου και ο Μιχαήλ Αρναούτης ήταν ο πρώτος άνθρωπος που συνελήφθη.
Οι αρχηγοί της χούντας γνώριζαν καλά ότι το κίνημα τους θα επιτύγχανε μόνον αν τον αδρανοποιούσαν.
Το σπίτι του περικυκλώθηκε και εβλήθη από πυροβόλα όπλα, η πόρτα του σπιτιού παραβιάστηκε και ο ίδιος δάρθηκε αγρίως, ενώ τις ουλές των τραυμάτων αυτών έφερε μέχρι το τέλος της ζωής του.
Στη συνέχεια μεταφέρθηκε στο αρχηγείο του γενικού επιτελείου όπου και κρατήθηκε από τους αρχηγούς της χούντας, προκειμένου να εξασφαλιστεί η επιτυχία του πραξικοπήματος.
Η σθεναρή εναντίωση του Μιχαήλ Αρναούτη στην ορκωμοσία της στρατιωτικής κυβέρνησης είχε ως αποτέλεσμα την καταδίκη του σε θάνατο.
Μετά από διαπραγματεύσεις συμφωνήθηκε να φύγει εξόριστος στο Λονδίνο, όπου και μετέβη τον Μάιο του 1967, ως βοηθός στρατιωτικού ακόλουθου.
Παρέμεινε στην πρεσβεία, μέχρι τον Δεκέμβριο του 1967, όταν η απόπειρα του βασιλιά να αποκαταστήσει την κοινοβουλευτική δημοκρατία απέτυχε.
Ο Μιχαήλ Αρναούτης ήταν πάνω από όλα αξιωματικός και είχε ορκιστεί πίστη στην πατρίδα και το βασιλιά του.
Είχε υποσχεθεί στον βασιλιά Παύλο ότι θα φρόντιζε το νεαρό γιο του Κωνσταντίνο.
Έκανε το χρέος του και παρέμεινε στη θέση του πληρώνοντας το αβάσταχτο τίμημα της εξορίας από την αγαπημένη του πατρίδα.
Η στρατιωτική κυβέρνηση ανακάλεσε τον Μιχαήλ Αρναούτη, ο οποίος είχε τότε το βαθμό του αντισυνταγματάρχη, αλλά εκείνος αρνήθηκε να τους υπηρετήσει.
Για το λόγο αυτό δικάστηκε από το στρατοδικείο και εξεδόθη ένταλμα σύλληψης του στην περίπτωση που θα επέστρεφε στην Ελλάδα.
Δεν του επιτράπηκε να επιστρέψει ούτε για να παραστεί στην ταφή των γονέων και τον αδερφών του, γεγονός που του προκάλεσε βαθιά θλίψη και το οποίο ανέφερε με πολύ πόνο, την τελευταία εβδομάδα της ζωής του.
Κατά την διαμονή του στην Αγγλία απέκτησε μεταπτυχιακά διπλώματα στην κοινωνική διοίκηση και στην οικονομολογία και ιστορία από το London School of Economics.
Μιλούσε με ευχέρεια Ρώσικα, Γερμανικά, Αγγλικά και τα τελευταία χρόνια έμαθε Ισπανικά.
Με την γνωστή του επιμονή και σχολαστικότητα τελειοποίησε την Ισπανική γλώσσα σε τέτοιο βαθμό, ώστε να είναι σε θέση να διαβάζει δυσνόητα φιλοσοφικά και οικονομικά συγγράμματα.
Το 1968 συνάντησε τη γυναίκα του Θήνη στο London School of Economics.
Ήταν μια μεγάλη αγάπη και ο Μιχαήλ Αρναούτης αργότερα είπε σε ένα στενό φίλο:
Παντρεύεσαι από έρωτα και πάθος.
Αν μετά από πολλά χρόνια νιώθεις ακόμα έρωτα, πάθος και φιλία δεν είναι δώρο από τον Θεό αλλά από τους θεούς, κάτι που δίδεται στους τυχερούς.
Εγώ είμαι τυχερός.
Παρά το λαμπρό στρατιωτικό παρελθόν του, δημοσίευσε ένα μεγάλο έργο για την ιστορία της Ελληνικής και ιμπρεσσιονιστικής ζωγραφικής, ένα έργο γραμμένο με πολύ ευαισθησία.
Ο Μιχαήλ Αρναούτης ήταν άνθρωπος με εξαιρετικά προσόντα, γενναιόδωρος στο πνεύμα και ευγενής στην ψυχή.
Όλοι όσοι τον γνώρισαν μιλούσαν για την ευγένεια του, την ευαισθησία του και για την ικανότητα του να γνωρίζει πότε πρέπει να ακούει και πότε να μιλάει.
Ήταν ένας άνδρας ασυνήθιστα γενναιόδωρος και εάν κάποιος θαύμαζε ένα από τα αντικείμενα που κατείχε, του το δώριζε αμέσως.
Είχε πολύ καλή αίσθηση του χιούμορ και ένα μεταδοτικό γέλιο.
Ήταν θαυμάσιος αφηγητής και άρχιζε πάντοτε τις διηγήσεις του με την φράση:
Θα σου πω μια πολύ ωραία ιστορία.
Η ακεραιότητα του χαρακτήρα του ήταν απόλυτη και η αίσθηση τιμής και αφοσίωσης σπάνια.
Παρά τα πολυάριθμα χαρίσματα του, ήταν μετριόφρων, διακριτικός και πιστός στους φίλους του.
Ήταν ψηλός, εμφανίσιμος και με επιμελημένο παρουσιαστικό.
Έζησε ως ήρωας και πέθανε ως ήρωας.
Μετά το θάνατο του επέστρεψε στην Ελλάδα όπου κηδεύτηκε με πλήρεις στρατιωτικές τιμές.
Καθώς τοποθετούσαν την σωρό του στον οικογενειακό τάφο, το πλήθος έψαλε με συγκίνηση τον Εθνικό Ύμνο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου