Ένα μόλις χρόνο πριν, το «defence-point.gr», αναφερόμενο στην σημερινή «μαύρη επέτειο» της άλωσης της Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς, αναφερόταν στον Ιωάννης Δαλματά, τον Θεόφιλος Παλαιολόγο και τον Δον Ροδρίγκο Ντε Τολέδο…
Τέσσερεις άνθρωποι οι οποίοι 559 έτη πριν, τις πρώτες πρωινές ώρες της 29ης Μαΐου του 1453 ακολούθησαν τον τελευταίο μαρτυρικό Αυτοκράτορα των Ρωμαίων, τονΚωνσταντίνο Παλαιολόγο, τον επονομαζόμενο και Δραγάση (Δράκο) στην ύστατη εφόρμησή του στα στίφη των Οθωμανών που είχαν διαρρήξει τα τείχη στην Πύλη του Αγίου Ρωμανού…
Χωρίς να έχουν καμία υποχρέωση, αντιλαμβανόμενοι όμως μία ιστορική πορεία 1123 ετών, από το 330 μ.Χ. έως το 1453, αποφάσισαν πως θα έπρεπε να δώσουν ένα αντάξιο τέλος στο λαμπρότερο «τέκνο» του Ελληνορωμαϊκού πολιτισμού, την Βυζαντινή αυτοκρατορία η οποία με την ιστορική της πορεία, το εκπολιτιστικό της έργο και τέλος με την θυσία της, έχει συμβάλλει τα μέγιστα στην πορεία αυτού που σήμερα ονομάζουμε «Δυτικός κόσμος».
Το όνομα «Παλαιολόγος» μας φέρνει στη μνήμη τον μεγαλύτερης διάρκειας αυτοκρατορικό Οίκο της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ή Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ή Βυζαντίου ή όπως αλλιώς θα ήθελε κάποιος να ονοματίσει τη μεγαλύτερη σε χρονική διάρκεια κρατική οντότητα που έζησε και έδρασε ποτέ στην Ευρασία.
Όπως αναφέραμε πέρυσι, «ο τρόπος που ρίχνει κάποιος την αυλαία και αποχωρεί από την ιστορική σκηνή, είτε πρόκειται για ανθρώπινη ύπαρξη είτε πρόκειται για μία κοινωνική ομάδα, είτε πρόκειται για κράτος, καταδεικνύει το ήθος του, την ταυτότητά του, τον τρόπο που αξιολογεί και αντιλαμβάνεται τα πράγματα αλλά και τον ίδιο του τον εαυτό».
Η αναφορά αυτή αποτελούσε την εισαγωγική παρουσίαση της τελευταίας ομιλίας του «Μαρμαρωμένου Βασιλιά», λίγες ώρες πριν περάσει στην αιωνιότητα και στο συλλογικό συνειδητό και ασυνείδητο του Ελληνικού Έθνους:
«Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος στις 28 Μαΐου, στην προσπάθειά του να εμψυχώσει και να παροτρύνει τους ξένους συμμάχους αλλά και τους συμπατριώτες του εκφωνεί με δάκρυα στα μάτια έναν λόγο τον οποίο κάθε Ελληνόπαις θα έπρεπε να τον διδασκόταν στα σχολεία, εάν αυτά βέβαια θα ήθελαν να βγάζουν Έλληνες και όχι Ελληνόφωνους…»
Όσοι εκ των φίλων μας επιθυμούν να διαβάσουν τον συγκλονιστικό αυτό λόγο, μπορούν να το πράξουν εδώ:
Διαβάζοντας τον λόγο αυτό, καταλήγεις αβίαστα στο συμπέρασμα ότι η χώρα μας βρίσκεται σε μια ιδιόμορφα παρόμοια κατάσταση. Ακόμα και εκείνη την εποχή ένας από τους συντρόφους του Αυτοκράτορα στην τελευταία επέλαση ήταν ένας… Ισπανός…
Σήμερα, η Ισπανία βρίσκεται και αυτή με την πλάτη στον τοίχο, με τις αδηφάγες αγορές να την πλήττουν βάναυσα, μια χώρα της οποίας η κατάσταση είναι παντελώς αδικαιολόγητη όπως κατέδειξε σε ένα ακόμα εξαιρετικό του άρθρο ο καθηγητής Γιάννης Βαρουφάκης, το οποίο αποτέλεσε κεντρική ανάρτηση του παρόντος ιστοχώρου τη χθεσινή ημέρα.
Το μεγάλο ερώτημα που οφείλουμε να θέσουμε στους εαυτούς μας είναι εάν η χώρα μας διαθέτει σήμερα τα πολιτικά αναστήματα που θα μπορούσαν αν την οδηγήσουν με ασφάλεια σε απάνεμα λιμάνια, ή τουλάχιστον η διαχείριση της κρίσης να γίνει από εδώ και πέρα με τέτοιον τρόπο ώστε να επιτρέψει στη χώρα να ξανασηκωθεί όρθια και να συνεχίσει το ταξίδι της στην Ιστορία.
Πολλοί από εμάς δεν συνειδητοποιούμε την κρισιμότητα των στιγμών που περνάει ο τόπος μας.
Στο μυαλό μας δεν περνάει ούτε η έξοδος από το ευρώ, ούτε οι συνέπειες, ούτε το πόσο εύκολα θα μπορούσε να αποφασίσει ο αντίπαλος να επιχειρήσει να αξιοποιήσει τη δύσκολή μας στιγμή.
Αυτό άλλωστε κάνει σταθερά τις τελευταίες δεκαετίες και το να σκεφτεί ότι η σημερινή ευκαιρία μπορεί να μην του ξαναδοθεί φαντάζει σχεδόν ως αυτονόητο.
Προς το παρόν βρίσκεται στη φάση όπου επιδιώκεται η επικράτηση στον πόλεμο χωρίς μάχη, σύμφωνα με τις διδαχές των μεγαλύτερων θεωρητικών του πολέμου.
Συμμάχους έχει και στο εσωτερικό της χώρας, τους αιώνιους αφελείς που απεχθάνονται οτιδήποτε σχετίζεται με την έννοια του έθνους και αναζητούν παντού «ελληνικά εγκλήματα» θωπεύοντας τα ώτα της άλλης πλευράς και παρουσιάζοντας μια συμπεριφορά υποτελούς, χωρίς να κρύβουν την ικανοποίησή τους όταν η άλλη πλευρά επικροτεί τη στάση τους, αισθανόμενοι ως μεγάλοι μεταρρυθμιστές σε ένα σύνολο κάφρων που δεν έχουμε ακόμα δεχθεί την επιφοίτηση που έχουν οι ίδιοι…
Εμείς, σε πείσμα όλων αυτών, θα παραμείνουμε πιστοί στις παραδόσεις και θα τιμούμε τη σημερινή μέρα, θα τιμούμε τη συνεισφορά του Βυζαντίου στη διαδρομή του Δυτικού πολιτισμού, ευελπιστώντας ότι οι Έλληνες θα γράψουν πάλι Ιστορία όταν έρθει πάλι η ώρα.
Και θα έρθει.
Να είστε βέβαιοι γι’ αυτό…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου