Η “μισή” βουλή θα έπρεπε να συλληφθεί για διαφθορά.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ του καθηγητή Γιώργου Κοντογιώργη στη Χριστίνα Κοραή (Επίκαιρα) 

 “Η πολιτική τάξη αν πιστέψει ότι οι εκλογές της δίνουν λαϊκή νομιμοποίηση για να μην αλλάξει, θα οδηγηθεί στην κατάρρευση του εαυτού της μέχρι το τέλος του χρόνου, δεν θα αντέξει.”

“Η Ελλάδα βρίσκεται υπό διπλή κατοχή. 

Την εσωτερική κομματοκρατία και τώρα μας υπέβαλλαν και σε εξωτερική, την θέσμισαν.”

 -Ο Ακης Τσοχατζόπουλος στον Κορυδαλλό.

Κάλλιο αργά παρά ποτέ;

“‘Έριξαν ένα ‘πολιτικό πτώμα’ στην εκλογική αρένα για να δείξουν ότι κάνουν κάθαρση.

Έτσι νομίζουν ότι θα ξεπεράσουν το γεγονός ότι η Βουλή, αφού νομοθέτησε την ασυλία του πολιτικού αδικήματος,  λειτουργεί ως θεσμός λεύκανσης των συμμοριών που δημιουργεί και συγκαλύπτει η δυναστική κομματοκρατία.”

-Οι “Ακηδες” που συνεχίζουν να κυκλοφορούν ελεύθεροι;

“Προφανώς ναι. 

Διαφορετικά θα έπρεπε η ‘μισή’ βουλή να συλληφθεί για ενεργή διαφθορά και η άλλη ‘μισή’ για συνέργεια στην θεσμική και πολιτική της κάλυψη”.

-Να καθίσουν στο σκαμνί και όσοι μας έφεραν ως εδώ;

“Το πολιτικό προσωπικό πρέπει να πονέσει για να καθαρθεί το πολιτικό σύστημα.

 Θα έλεγα ότι πρέπει να πάνε στη φυλακή όλοι οι πρωθυπουργοί της περιόδου του ευρώ.

Απλώς ο τελευταίος, ο Γ.Παπανδρέου, έχει μια προτεραιότητα, καθώς επέλεξε με εγκληματική πρόθεση τον ενταφιασμό της χώρας.”

-Ο Σημίτης, ο Καραμανλής, ο Παπανδρέου ακόμη και ο Παπαδήμος;

“Ο τελευταίος απλώς δεν φαίνεται να συνέλαβε το πραγματικό πρόβλημα της χώρας και το μέγεθος του διακυβεύματος. 

Αποδέχθηκε το ρόλο του πρωθυπουργού περιορισμένης ευθύνης, λειτουργώντας απλώς ως όμηρος της κομματοκρατίας.

Θα πρόσθετα την μοίρα των πρωθυπουργών πρέπει να έχουν και όσοι διαχειρίστηκαν, κατ΄ελάχιστον, την οικονομία και τη δημόσια διοίκηση.”

-Στους αντίστοιχους υπουργούς αναφέρεστε…

“Λέω, κατ’ελάχιστον, αυτοί, διότι όλη η πολιτική τάξη είναι συνυπεύθυνη για την καταστροφή.”

-Για όλα φταίει το ευρώ;

“Αυτή είναι λάθος προσέγγιση. 

Θεωρώ ότι από τη στιγμή που αποφασίσθηκε η είσοδος της χώρας στο ευρώ, θα έπρεπε να ληφθούν μέτρα προσαρμογής στο νέο περιβάλλον.

Αντί να γίνει αυτό, επανέφεραν ολικά την πολιτική σκηνή στο καθεστώς της φαυλοκρατίας του 19ου αιώνα. 

Δανείζονταν για να στήσουν τη μεγάλη κραιπάλη για τον εαυτό τους και για τους συγκατανευσιφάγους της διαπλοκής. 

Εργάσθηκαν συστηματικά για την παρασιτική μεταμόρφωση της ελληνικής κοινωνίας.”

-Δηλώσατε πρόσφατα στον “Αντέννα”, με αφορμή την αυτοκτονία του 77χρονου στο Σύνταγμα, ότι “αντί να αυτοκτονούν οι φορείς της καταστροφής αυτοκτονούν τα θύματα τους”.

“Η πολιτική τάξη επιδεικνύει μια αλαζονική αλλοτρίωση και έναν ανάλγητο κυνισμό, μέσα στην κρίση, ομολογώντας ότι αντιμετωπίζει την κοινωνία ως τον μείζονα εχθρό της.

Βαθαίνοντας, με τις επιλογές της, την περαιτέρω καταστροφή, καλλιεργεί την απόγνωση, χωρίς να δείχνει καμία διάθεση να αλλάξει η ίδια και οι πολιτικές της στο παραμικρό.”

-Είναι βολεμένη..

“Είναι η αλλοτρίωση. 

Κόμματα και πολιτικοί αρνούνται να αναγνωρίσουν το πρόβλημα. 

Και βεβαίως δεν έχουν συμφέρον να αλλάξουν τα κακώς κείμενα. Συμπεριφέρονται ως δυνάστες.”

-Ομως τους πετάνε νεράτζια..

“Είναι σε κατ΄οίκον περιορισμό. 

Τους προπηλακίζουν..η κοινωνία τους δηλώνει ότι δεν τους θέλει. 

Αυτοί όμως επιμένουν ετσιθελικά να την ηγεμονεύουν.

Στα μάτια του κόσμου είναι πια δυσδιάκριτη η διαφορά ανάμεσα στο σημερινό πολιτικό σύστημα και σε ένα τυπικά αυταρχικό καθεστώς ή σε ένα “κοινοβουλευτικό” κόμμα και στη “Χρυσή Αυγή”.

Όμως, οι προπηλακισμοί συνιστούν ακόμη ατομικές πράξεις καταναγκασμού, που υποκρύπτουν ωστόσο μια αναβράζουσα εξεγερτική προδιάθεση.

Αν το λεγόμενο “κοινοβουλευτικό” σύστημα θέλει να διασωθεί πρέπει επειγόντως να ανασυγκροτηθεί εκ του μηδενός. 

Αναφέρομαι στους τρεις πυλώνες της καταστροφής: το πολιτικό σύστημα, τη δημόσια διοίκηση και τη δικαιοσύνη, τη νομοθεσία.”

-Μπορεί να γκρεμιστεί το κράτος μέσα σε μια νύχτα;

“Βεβαίως, διότι είναι υπόλογο της καταστροφής, χωρίς καμία λαϊκή νομιμοποίηση.

Προέχει να καταργηθεί αμέσως η όποια νομική προστασία του πολιτικού προσωπικού ώστε να υπαχθούν στη δικαιοσύνη εφεξής, αλλά και αναδρομικά όσοι ζημίωσαν τη χώρα.

Να καταργηθεί επίσης η προσωποπαγής κομματοκρατία και οι πρακτικές της, που μεταβάλουν το κράτος σε όμηρο ιδιοτελών συμφερόντων.

Να μηδενιστούν οι απολαβές και τα προνόμια των πολιτικών.

Να γίνουν εντολοδόχοι και όχι δυνάστες της κοινωνίας των πολιτών.

Να ανασυγκροτηθεί η δημόσια διοίκηση με γνώμονα τον δημόσιο σκοπό της.

Ο δημόσιος υπάλληλος να υπέχει προσωπική ευθύνη, με το ερώτημα και της απόλυσης, εάν δεν κάνει το καθήκον του.

Να αναγνωρισθεί στον πολίτη δικαίωμα εννόμου συμφέροντος. Πολιτικοί και υπάλληλοι πρέπει να αισθάνονται καθημερινά την ανάσα της κοινωνικής βούλησης και του πολίτη. ”

-Υπάρχουν περιθώρια διαπραγμάτευσης του μνημονίου όταν υπάρχει φαρδιά πλατειά η υπογραφή του Βενιζέλου και του Σαμαρά;

“Η πολιτική τάξη που έβαλε την υπογραφή της, δεσμεύει τον εαυτό της.

Υπέγραψαν διότι είναι υποτελείς σε μια αντίληψη εσωτερικής κατοχής που τους κάνει να κινούνται μακράν του κοινού συμφέροντος και, γι αυτό, να επιζητούν την πολιτική νομιμοποίηση, που δεν τους δίνει η κοινωνία, στην τρόικα.

Φυσικά και υπάρχει δυνατότητα διαπραγμάτευσης. 

Αυτό που έχει σημασία είναι να αναδειχθεί η βαρύτητα της χώρας στη διεθνή πολιτική, αντί να υποβιβάζεται στο επίπεδο του εξαρτημένου και περιδεούς επαίτη που αρμόζει στην πολιτική τάξη.

Για να γίνει αυτό, πρέπει πρώτα να εμπιστευθούμε την κοινωνία και να συνεκτιμήσουμε το συμφέρον της.

Οφείλουμε, έτσι να λάβουμε αυτοστιγμεί μέτρα υπέρβασης του πολιτικού συστήματος, του κράτους ως διοίκησης και δικαιοσύνης και της νομοθεσίας που οικοδομεί την διαπλοκή και τη διαφθορά.

Να τεθούν δηλαδή οι όροι ενός άλλου μνημονίου απέναντι στην τρόικα, που δεν θα στρέφεται εναντίον της κοινωνίας, που δεν θα αποδομεί τον οικονομικό ιστό της χώρας.

Εκτιμώ ότι εάν το ελληνικό πρόβλημα τεθεί υπό αυτό το πρίσμα, είναι εφικτή η μεταφορά του στην ατζέντα της πολιτικής Ευρώπης.

Διότι από την ασύμμετρη καταστροφή της χώρας, στην οποία οδηγούν οι επιλογές της δυναστικής κομματοκρατίας, κανείς δεν θα βγει ωφελημένος.

Το δε κόστος της όποιας εξόδου από την κρίση θα αποδειχθεί δυσανάλογο για την ίδια την τρόικα.”

-Ο πολυκερματισμός του πολιτικού συστήματος τι μήνυμα στέλνει;

“Είναι πράξη αποδοκιμασίας όχι του ενός ή του άλλου κόμματος, αλλά συνολικά του πολιτικού συστήματος, όπως είναι στημένο στην Ελλάδα.

Μπορεί η κοινωνία αυτή τη στιγμή να μην έχει συνείδηση του περιεχομένου της λύσης, διαισθάνεται όμως ότι η εναλλαγή του παρόντος κομματικού κατεστημένου στην εξουσία δεν αποτελεί την λύση.

Αντιθέτως υπόσχεται το βάθεμα της καταστροφής. Διότι αυτό αποτελεί την πρωτογενή αιτία της κρίσης.

Γνωρίζει επίσης ότι δεν είναι η παντοδυναμία των αγορών που υποχρέωσε την ελληνική πολιτική τάξη να οδηγηθεί στο μνημόνιο.

Είναι η αδυναμία της κοινωνίας να βαρύνει στις αποφάσεις του πολιτικού συστήματος.

Πρέπει, επομένως, να βρεθεί τρόπος η εκρηκτική δύναμη την οποία έχει ως συλλογικότητα, να εκφραστεί πολιτικά.

Οι παλαιοί τρόποι πολιτικής έκφρασης, όπως οι διαδηλώσεις έχουν ξεπερασθεί.

Αυτό θα γίνει πια είτε εξωθεσμικά με εξέγερση, είτε πάλι εξωθεσμικά αλλά συντεταγμένα. 

Για παράδειγμα, με τη συγκρότηση της κοινωνίας σε συμπαγή δημο-αλυσίδα γύρω από τη Βουλή και τον εξαναγκασμό της πολιτικής τάξης να πράξει αυτό που αρνείται.

Υπάρχει και το τρίτο σενάριο:

Να καταρρεύσει από μόνο του το πολιτικό σύστημα υπό το βάρος της πραγματικότητας που δημιουργεί.

 Και πολύ φοβάμαι ότι αυτό θα συμβεί πολύ σύντομα.”

-Λύση η δραχμή;

“Τόσο το δίλημμα “μνημόνιο ή χρεοκοπία”, όσο και το δίλημμα “ευρώ ή δραχμή” είναι ψευδές.

 Αποβλέπει στον πειθαναγκασμό της κοινωνίας, να συγκατανεύσει στην καταστροφή της.

Δεν αποτρέπει όμως ούτε τη χρεοκοπία, ούτε τη μετάβαση στη δραχμή.

Όσο δεν αίρονται οι αιτίες της καταστροφής, τόσο τα αγοραία μνημόνια θα διαδέχονται το ένα το άλλο. 

Η έξοδος από την κρίση χρειάζεται ένα μνημόνιο για το κράτος.”

-Χρυσή Αυγή

“Είναι το σύμπτωμα της συμμετοχής του ΛΑ.Ο.Σ στην κυβέρνηση, αλλά το αποτέλεσμα του κενού πολιτικής που δημιούργησε η λογική της κομματοκρατίας.


Η Χρυσή Αυγή έρχεται να καλύψει το κενό αυτό, προσφέροντας ασφάλεια σε μια κοινωνία που βιώνει την εξαθλίωσή της σε συνθήκες αβεβαιότητας, που έχει εγκατασταθεί το εσωτερικό του οίκου.


Δεν υπάρχει καμία πολιτική για τη μετανάστευση.


Ο πολίτης πληρώνει την αστυνομία για να του παρέχει ασφάλεια και εκείνη προστατεύει το καθεστώς, τον κάθε υπουργό και πολιτικό και τις παρέες τους…”
anixneuseis.gr