Ν. ΛυγερόςΓια το θέμα της ελληνικής Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης, βλέπουμε αργές κινήσεις και αναρωτιόμαστε όλοι για ποιο λόγο.
Πρέπει να το ξεκαθαρίσουμε εξ αρχής ότι το θέμα της Τουρκίας και της αρνητικής αντίδρασης αν θεσπίσουμε την ΑΟΖ μας απλά δεν στέκει.
Η Κύπρος έχει θεσπίσει την ΑΟΖ της από το 2004 και η Τουρκία όχι μόνο δεν έκανε καμία ουσιαστική κίνηση εναντίον της, αλλά επιπλέον τώρα που βρέθηκε αντικειμενικά φυσικό αέριο στο κοίτασμα Αφροδίτη, προσπαθεί να την πείσει ότι ο μελλοντικός αγωγός φυσικού αερίου θα ήταν προτιμότερο να περάσει από την περιοχή της.
Η Τουρκία μπορεί να λέει ό,τι θέλει, αλλά δεν μπορεί να κάνει ό,τι θέλει.
Λόγω της Μαύρης Θάλασσας γνωρίζει πολύ καλά κάθε άρθρο του Δικαίου της Θάλασσας και το τηρεί, ακόμα και αν δεν το έχει υπογράψει.
Παλεύει εναντίον του εδώ και δεκαετίες και τελικά δεν κατάφερε τίποτα, ειδικά όσον αφορά στη Μεσόγειο, την οποία ήθελε να χαρακτηρίσει ως κλειστή θάλασσα.
Γιατί τώρα στη Μεσόγειο υπάρχουν επίσημες συμφωνίες οριοθέτησης και όχι μόνο θέσπισης ειδικά στην Ανατολική.
Κατά συνέπεια, όλο το σούσουρο που γίνεται περί Τουρκίας είναι απλώς πολύς θόρυβος για το τίποτα όσον αφορά τις διακρατικές σχέσεις.
Και αυτοί που χρησιμοποιούν τέτοιου τύπου επιχειρήματα έχουν ξεχάσει τη συμφωνία μας με την Ιταλία περί υφαλοκρηπίδας το 1977.
Κατά συνέπεια πρέπει να αναλύσουμε διαφορετικά αυτήν την προσπάθεια για να καθυστερήσει η θέσπιση της ελληνικής ΑΟΖ.
Όταν εξετάζουμε τα στοιχεία που αφορούν στο επίσημο Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν, αντιλαμβανόμαστε ότι η Ελλάδα ξοδεύει σε καύσιμα 17 δισεκατομμύρια ευρώ ετησίως.
Αυτά τα έξοδα είναι, θέλουμε δεν θέλουμε, αντικειμενικά κι αν εξαιρέσουμε την μικρή παραγωγή του Πρίνου, γίνεται αντιληπτό σε όλους ότι πρόκειται για κόστος περί υδρογονανθράκων από το οποίο θα μπορέσουμε ν’ απαλλαγούμε όταν θα παράγουμε από τα δικά μας αποθέματα.
Και αυτό θα γίνει μόνο με το δικό μας εργατικό δυναμικό.
Όταν όμως δεν υπάρχει ΑΟΖ και λόγω των μικρών εθνικών χωρικών υδάτων ουσιαστικά δεν γίνεται τίποτα στη θάλασσα, τότε μπορούν ακόμα και τοπικές εταιρείες δίχως διεθνή εμβέλεια να παίζουν μονοπωλιακά σε μια μικρή αγορά.
Είναι καλό να το ξέρουμε για να μην προβληματιζόμαστε με προσπάθειες που καθυστερούν τη θέσπιση.
Δεν έχουν βέβαια καμιά σχέση με πατριωτισμό και αφορούν αποκλειστικά οικονομικά συμφέροντα.
Αυτές οι εταιρείες δεν έχουν καταλάβει ότι θα μπορέσουν και αυτές να παίξουν το ρόλο τους με την ελληνική ΑΟΖ και θεωρούν ότι είναι προτιμότερο να μην ανοίξει αυτή η τεράστια αγορά για την πατρίδα μας.
Έτσι αντιδρούν και προβάλλουν, λόγω έλλειψης στρατηγικής, επιχειρήματα όπως το προηγούμενο. Στην πραγματικότητα, επί του πρακτέου, η εθνική πολιτική θα πρέπει να τους πείσει για να σταθούν μαζί μας σε αυτήν την προσπάθεια, διότι η Ελλάδα μας πρέπει να ξεπεράσει τις φοβίες τους και να περάσει στο στάδιο της ανάπτυξης.
Υπογραφές υπέρ της θέσπισης της Ελληνικής ΑΟΖ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου