Στην Τουρκία συνεχίζεται η διαμάχη με το θερμόμετρο να ανεβαίνει και εντός τουρκικής Βουλής με τον έμπειρο Ερντογάν να διαβλέπει την επέκταση της συριακής κρίσης στην Τουρκία και να κατηγορεί την αντιπολίτευση για σιγοντάρισμα ξένων συμφερόντων.
Άλλωστε η «Αραβική Άνοιξη» ξεκίνησε με διαδηλώσεις και κατέληξε σε σύγκρουση, με τις Μεγάλεις Δυνάμεις έτοιμες να επέμβουν ανά πάσα στιγμή. Παράλληλα για την Συρία εξετάζεται, σύμφωνα με έμπειρους αναλυτές, το σενάριο του διαμελισμού, κάτι που δεν αποκλείεται να ισχύσει και για την πανσπερμική Τουρκία.
Η πρόθεση Η.Π.Α. και συμμάχων να εφαρμόσουν ταχέως τις πολιτικές της παγκοσμιοποίησης στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, έχει προκαλέσει έντονη κινητικότητα, με τους Ρώσους να παίρνουν την απόφαση να αποσύρουν το στρατιωτικό προσωπικό τους από την βάση της Ταρτούς.
Την ίδια ώρα η Μόσχα βρίσκεται σε διαπραγματεύσεις με την Λευκωσία για χρήση της αεροπορικής βάσης της Πάφου, καθώς ήδη έχει συμφωνήσει για ελλιμενισμό ρωσικών πλοίων στο λιμάνι της Λεμεσού.
Μπορεί η Κύπρος να λειτουργήσει σαν δεύτερη Συρία για την Ρωσία;
Το μόνο σίγουρο είναι πως το συριακό κράτος αποτελεί με τον Άσαντ προπύργιο για την ρωσική γεωπολιτική, το οποίο εφόσον χαθεί, τότε τα πράγματα θα δυσκολέψουν πολύ για το Κρεμλίνο, καθόσον η Δύση θα πλησιάζει όλο και πιο κοντά στον Καύκασο με τους μπαρουτοκαπνισμένους σουνιτικούς πληθυσμούς να περιμένουν, προκειμένου να δημιουργήσουν προβλήματα στα νοτιοδυτικά σύνορα της «Αρκούδας».
Η Δύση επιδιώκει μια πλήρως ελεγχόμενη Μεσόγειο προς εκπλήρωση της δημιουργίας Ευρώ-Μεσογειακής Ένωσης, η οποία επιδιώκεται να αποτελέσει το σημαντικότερο ίσως γεωστρατηγικό κομμάτι του δυτικότροπου παγκόσμιου κράτους, για το οποίο πολλάκις σας έχουμε γράψει.
Οι Ρώσοι νιώθουν πλέον αρκετά «στριμωγμένοι» και μένει να δούμε εάν και πως θα αντιδράσουν.
Εκτός και αν το Κρεμλίνο υποχωρεί για λόγους τακτικής από την Ταρτούς και συμφωνήσει σε κάποιου είδους συμβιβαστική λύση (π.χ. τον χωρισμό της Συρίας σε σφαίρες επιρροής, στην ουσία διαμελισμό), έτσι ώστε να κερδηθεί πολύτιμος χρόνος για τον Πούτιν.
Στο μόνο που συμφωνούν Η.Π.Α. και Ρωσία είναι στην αποδυνάμωση της Τουρκίας του Ερντογάν, η οποία θέλησε, εκμεταλλευόμενη κάποιες συγκυρίες, να σηκώσει μπαϊράκι νέο-οθωμανισμού στην ευρύτερη περιοχή της.
Με την αύξηση της κρίσης στην Μέση Ανατολή οι Ρώσοι βλέπουν σαν τελευταίο αποκούμπι στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου τον ομόδοξο Ελληνισμό και γι’ αυτό ίσως κοιτούν προς Κύπρο αλλά επίσης δηλώνουν πως, παρά την προσωρινή αποτυχία με την υπόθεση της ΔΕΠΑ, δεν εγκαταλείπουν την Ελλάδα, στην οποία έχουν «συνωστιστεί» ήδη πολλά συμφέροντα.
Αυτό το έχουν αντιληφθεί οι Αμερικανοί και προσπαθούν να επιβάλλουν στην χώρα μας κυβέρνηση προσανατολισμένη πλήρως στην πολιτική τους και δεν διστάζουν να «δείχνουν» με διάφορους τρόπους τον ΣΥΡΙΖΑ, αναγκάζοντας ενδεχόμενα τον Αντώνη Σαμαρά να επισκεφτεί την Ουάσινγκτον.
Την ίδια ώρα σε Αθήνα και Λευκωσία προχωρούν με την ενεργειακή πολιτική και σε πολιτικό-επιστημονικούς κύκλους προωθείται το θέμα ανακήρυξης της ΑΟΖ, ζητήματα που βρίσκουν κάθετα αντίθετη την Άγκυρα, μιας και γεωστρατηγική αναβάθμιση Ελλάδας και Κύπρου θα σημάνει την οριστική καταβαράθρωση της Τουρκίας.
Τίθεται λοιπόν το ερώτημα εάν θα είναι η Συρία αυτή που θα αναγκάσει τους Ρώσους να επέμβουν ή η περιοχή μας, μιας και δεν αποκλείεται διόλου το σενάριο τουρκικής αντίδρασης κόντρα σε ελληνικούς σχεδιασμούς, πόσο μάλλον όταν στην γείτονα το κλίμα είναι ούτως ή άλλως τεταμένο.
Κίμων Γεωργακάκης, Πολιτικός Επιστήμων
ΠΥΓΜΗ.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου