Πάλι μέ τήν κρίση θά ἀσχοληθῶ καί δυστυχῶς –γιά τήν ἀναγνωσιμότητα τοῦ ἄρθρου μου!– πολλοί θά σπεύσουν νά πατήσουν τό πίσω βελάκι, μή ρισκάροντας στήν μικρή πιθανότητα νά συναντήσουν κάτι καινούριο.
Περνᾶ λοιπόν ὁ καιρός, ἡ ἐξέλιξη τῶν πραγμάτων τείνει ἀπό τό κακό στό χειρότερο (ἤ τουλάχιστον ἔτσι δείχνει), ὅλοι φοβοῦνται γιά κάτι τρομερό πού ἀκόμη δέν ἔχει καταδεχθεῖ νά μᾶς χτυπήσει (πχ ἕναν πόλεμο, τήν σταθερή ἱστορικά κατάληξη τέτοιων παρατεταμένων κρίσεων).
Πολλοί πάλι μιλοῦν γιά μιά ἀναπόφευκτη κοινωνική ἔκρηξη, χωρίς ὅμως νά ὑπάρχει πλήρης συμφωνία στίς προβλέψεις γιά τήν μορφή καί τό ἀποτέλεσμά της.
Συνήθως δέ, ἀποροῦν πῶς δέν ἔχει συμβεῖ ἀκόμη, συμπεραίνοντας ὡς αἰτία τήν μαλθακοποίηση καί ἀποχαύνωση τῆς νέας γενιᾶς, τῆς ἀνίκανης γιά ὁποιαδήποτε πρωτοβουλία καί ἑκούσια θυσία.
Δέν μπορῶ βεβαίως νά ἀρνηθῶ τά γεγονότα, ὅταν ἀπό μόνα τους μιλοῦν τόσο εὔγλωττα.
Αὐτά ἰσχύουν, ποιός τό ἀμφισβητεῖ;
Εἶναι ὅμως τόσο ἁπλᾶ καί τόσο ἀπόλυτα τά πράγματα;
Ὡς αἰώνιος ἔφηβος θά σταθῶ γιά μιά ἀκόμη φορά στόν ἀντίποδα.
Θά δώσω βάρος στήν θετική πλευρά, ὅσο κι ἄν ἡ λαίλαπα τῆς κρίσεως μᾶς ἐκβιάζει νά τήν παραγνωρίσουμε.
Ἐντοπίζω 3 ἀκόμη αἰτίες τοῦ περίεργου αὐτοῦ ἐφησυχασμοῦ, ὁ ὁποῖος γιά κάποιους ἀκραίους ἀναλυτές εἶναι ἐνδεικτικός τῆς ἀλλοιώσεως τῆς σύνολης φυσιογνωμίας τοῦ λαοῦ.
Ἡ πρώτη ἀπό αὐτές εἶναι κατ᾿ ἐμέ ἡ σχετικότητα τῆς δυσκολίας πού περνᾶμε.
Μάθαμε στήν καλοπέραση καί ἡ παραμικρή στέρηση φαντάζει ἀφαίμαξη.
Αὐξήσαμε ἄκριτα τίς ἀνάγκες μας καί φυσικά τώρα ἀδυνατοῦμε νά τίς ἰκανοποιήσουμε.
Δέν βάζω ὅλους στό ἴδιο τσουβάλι, ἀλλά θά ριψοκινδύνευα τήν ἐκτίμηση ὅτι καλύπτω ἕνα ποσοστό τῆς τάξεως τοῦ 70% τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ.
Ἡ γενιά τοῦ ᾿80 ἀνετράφη –ἐν πολλοῖς– σέ συνθῆκες εὐδαιμονίας καί, τό χειρότερο, σέ ἀτμόσφαιρα θεοποιήσεώς της.
Αὐτό τό συναισθάνεται, ἄν καί δέν συμφέρει ἡ δημόσια ὁμολογία του.
Συνήγορός μου εἶναι ἡ γενιά τοῦ ᾿40.
Πόσοι ἀπό ἐκείνους θά τολμήσουν νά ἰσχυριστοῦν ὅτι ἡ σημερινή νεολαία περνᾶ ἀντικειμενικά πιό δύσκολα ἀπό τήν νεολαία τῆς δικῆς τους γενιᾶς;
Καί ποιός νέος σήμερα δικαιοῦται πλήρως νά παραπονεθεῖ γιά ἀνεργία, ὅταν ὑπάρχουν ἀκόμη ἀρκετά μέρη τῆς ὑπαίθρου ὅπου δέν βρίσκουν Ἕλληνα ἐργάτη γιά χειρωνακτική ἐργασία;
Τήν δεύτερη αἰτία συναντῶ στίς συζητήσεις μου μέ πολλούς ἀνθρώπους τῶν χαμηλῶν τάξεων.
«Ἔχω ἀκόμη τόν μισθό μου, πῶς μπορῶ νά διαμαρτυρηθῶ;»· «ἄλλοι εἶναι στόν δρόμο, κι ἐγώ ἐπιβιώνω ἀξιοπρεπῶς, ἔστω καί λιτά»· «μάθαμε στά δανεικά καί τώρα μᾶς κακοφαίνεται»· εἶναι μερικές ἀπό τίς φράσεις πού ἀκούω καί προσπαθῶ νά ἀποκρυπτογραφήσω.
Μήν βιαστεῖς νά τούς καταδικάσεις ἀπερίφραστα γιά βόλεμα καί αὐτοπεριχαράκωση.
Σέ τέτοιους διαλόγους κρύβεται καί ἀρετή: συναίσθηση τῆς ἐνοχῆς μας, διάθεση αὐτοκριτικῆς, ἐκτίμηση τῆς ὀλιγάρκειας, ρεαλιστικότητα, εἰλικρίνεια.
Δέν εἶναι μικρά πράγματα· εἶναι ἀπαραίτητες βάσεις γιά ὁποιαδήποτε ὑγιῆ ἐπανάσταση.
Ὡς τρίτη καί κυριότερη αἰτία τῆς «ἀπραξίας» μας θά τολμήσω νά σχολιάσω κάτι σοβαρότερο καί βαθύτερο.
Πού δυστυχῶς δέν ἐξαρτᾶται τελείως ἀπό τήν καλή διάθεση τοῦ καθενός μας.
Μιλῶ γιά τήν κρίση αὐτοπροσδιορισμοῦ καί ταυτότητας πού διανύουμε ὡς ἔθνος.
Καί ἡ ὁποία μέ τήν σειρά της ὀφείλεται στήν κρίση τῆς παιδείας καί μάλιστα στήν ἄγνοια τῆς ἱστορίας μας.
Ἡ διδακτική τῆς Ἱστορίας στά σχολειά ἔχει ἀπωλέσει τόν παιδαγωγικό της χαρακτῆρα.
Δέν μέ ἀπασχολοῦν περιπτώσεις τύπου 1821 τοῦ σκάι, πού φανερά ἀποσκοποῦν στήν ἀνατροπή ὁποιασδήποτε σταθερᾶς.
Ἀναφέρομαι ἐν προκειμένῳ στήν ἀπουσία διαμόρφωσης καί καλλιέργειας μιᾶς γνήσιας ἐθνικῆς συνείδησης, πού θά καθοδηγεῖ τούς νέους στόν προορισμό τους, στήν ἀναζήτηση καί ὁριοθέτηση ἰδανικῶν καί ὁραμάτων, στήν ἀξιοποίηση τῶν πολλῶν ταλάντων πού διαθέτουμε βιολογικά ὡς ἔθνος, στήν παραδοχή συνάμα καί καταπολέμηση τῶν ἀδυναμιῶν μας, στόν εἰλικρινῆ σεβασμό τῆς διαφορετικότητας, τῶν ἀρετῶν καί τῶν ἐπιτευγμάτων τῶν ἄλλων (ἀνθρώπων ἤ λαῶν).
Γιά νά μήν μακρηγορῶ: στόν πολιτισμό μέ τήν πραγματική –τήν ἑλληνική– ἔννοια τῆς λέξεως.
Αὐτή ἡ κρίση ταυτότητας εἶναι κυρίως πού ἀναχαιτίζει τήν ὁποιαδήποτε μαζική ἐπανάσταση.
Οἱ ἐπαναστάτες πρέπει κατ᾿ ἀρχήν νά ἑνωθοῦν κι ἐμεῖς δέν βρίσκουμε αὐτό πού θά μᾶς ἑνώσει, οὔτε κἄν σέ ἐπίπεδο ἰδεολογικό.
Κατόπιν θά πρέπει νά ἑστιάσουν ὅλοι μαζί σέ κάποιον στόχο, τόν ὁποῖο δυστυχῶς δέν μποροῦμε νά ἐντοπίσουμε.
Βλέπω μέ αἰσιοδοξία ὅτι ἡ ὑλική εὐημερία ὡς στόχος δέν ἐπαρκεῖ γιά νά συσπειρώσει τόν ἑλληνικό λαό.
Χωρίς νά τό συνηδητοποιεῖ, ὁ λαός ἀναζητᾶ κάτι ἀνώτερο, κάτι γιά τό ὁποῖο ἡ συνείδησή του νά τόν πληροφορεῖ ὅτι ἀξίζει νά θυσιάσεις τά πάντα, ἀκόμη καί τήν ἴδια τήν εὐημερία.
Ἡ φαινομενική αὐτή πελαγοδρόμηση μέ πείθει ὅτι τό ἑλληνικό dna ὑπάρχει ζωντανό.
Ἀπομένει ἡ ἐνεργοποίησή του μέσῳ τῆς παιδείας.
Πηγή: Κοινωνική Ανατολή
--
Συντακτική Ομάδα Κοινωνικής Ανατολής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου