Η δεκαετία του ’90 μπορεί να χαρακτηριστεί για την τελευταία, ως μια περίοδος ραγδαίων εξελίξεων.
Η μαζική ένταξη και επιχειρησιακή αξιοποίηση μαχητικών γ’ γενιάς (F-16C/D), η συμμετοχή σε πραγματικές επιχειρήσεις (πέραν από τις συνήθεις αποστολές εναντίον των Κούρδων του ΡΚΚ, η ΤΗΚ συμμετείχε ενεργά και στις επιχειρήσεις «Deny Flight» και «Allied Force» πάνω από την Βοσνία και το Κόσοβο αντίστοιχα) αλλά και η στενότατη αεροπορική συνεργασία που αναπτύχθηκε τότε με τις ΗΠΑ και το Ισραήλ, οδήγησαν σε πολλά και χρήσιμα συμπεράσματα.
Η συνεργασία αυτή με τις ΗΠΑ κορυφώθηκε το 1998 οπότε και στην Αεροπορική Βάση του Ιντσιρλίκ διοργανώθηκαν δύο μεγάλες αεροπορικές ασκήσεις, μέσω των οποίων κατέστη πλέον απολύτως εμφανής η ανάγκη δημιουργίας ενός κέντρου ανάλογου του ΚΕΑΤ αλλά με ακόμη ευρύτερες δυνατότητες.
Η σχετική απόφαση ελήφθη στο πλαίσιο ενός ευρύτερου σχεδιασμού τότε, για την αναμόρφωση της αεροπορικής εκπαίδευσης στην ΤΗΚ, ο οποίος περιλάμβανε και άλλες σημαντικές κινήσεις (γενίκευση χρήσης εξομοιωτών πτήσης, απόκτηση δυναμικού εξομοιωτή/ανθρωποφυγόκεντρου κλπ.).
Η δημιουργία της υποδομής
Το σύστημα αυτό, που έγινε γνωστό ως ΕΗΤΕS, παραδόθηκε το 1999 σε συνδυασμό με το σύστημα εξομοίωσης ηλεκτρονικού πολέμου EHOPES της ίδιας εταιρείας.
Έτσι δημιουργήθηκε ένα ολοκληρωμένο και πλήρως ελεγχόμενο Πεδίο Εκπαίδευσης και Δοκιμών σε όλο το φάσμα των αεροπορικών επιχειρήσεων και του ηλεκτρονικού πολέμου το οποίο έχει έκταση 278×222χλμ.
Εντός του χώρου αυτού βρίσκονται επίσης και πεδία βολής που επιτρέπουν την εξάσκηση με πραγματικά πυρά κάθε τύπου.
Στη βάση λειτουργεί ακόμη και ένα κέντρο κατάρτισης θεάτρου επιχειρήσεων επιφανείας-αέρος, το οποίο υπάγεται στην Μοίρα Ηλεκτρονικού Πολέμου που εδρεύει στο Ικόνιο.
Την ίδια περίοδο τέλος, πραγματοποιήθηκαν εκεί και διάφορες άλλες εκτεταμένες εργασίες επέκτασης και αναβάθμισης των υποδομών στο Ικόνιο οι οποίες ολοκληρώθηκαν την περίοδο 2000-2001 και η αξιοποίησή τους ξεκινά άμεσα.
Αετός της Ανατολίας
Από την ίδια χρονιά (2001) πραγματοποιείται εκεί και η μεγάλη αεροπορική άσκηση «Anatolian Eagle» στα πρότυπα της αμερικανικής «Red Flag».
Η άσκηση αυτή είχε τρεις εκπαιδευτικές σειρές (αργότερα έγιναν δύο) κάθε χρόνο, με μία εξ αυτών να έχει πάντοτε (αρχής γεννωμένης από το 2002) διεθνή χαρακτήρα.
Την περίοδο 2001-2011 είχαν διεξαχθεί συνολικά 29 εκπαιδευτικές σειρές στις οποίες εκτελέστηκαν 17.500 έξοδοι από αεροσκάφη 14 χωρών.
Είναι προφανές λοιπόν ότι οι υποδομή που δημιουργήθηκε στο Ικόνιο επέτρεψε στην ΤΗΚ να αναβαθμίσει την επιχειρησιακή εκπαίδευση των χειριστών της αλλά και να προβάλει εαυτόν ως έναν διεθνή πάροχο αεροπορικής εκπαίδευσης (ειδικά σε χώρες όπως η Ιορδανία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και το Πακιστάν) με προφανή οφέλη.
Κατά την άσκηση «Αnatolian Eagle 2013-2» μάλιστα η προσπάθεια προβολής ήταν ακόμη μεγαλύτερη με την διοργάνωση spotters’ day κατά την οποία συνέρρευσαν στο Ικόνιο πολλοί φίλοι της αεροπορίας από όλο τον κόσμο.
Στο Ικόνιο έχουν πραγματοποιηθεί και άλλες διμερείς συνεκπαιδεύσεις της ΤΗΚ, συμπεριλαμβανομένης και εκείνης με κινεζικά Su-27 το 2010.
Οι Μοίρες του Ικονίου
Η επιτυχημένη όμως χρήση των αεροσκαφών αυτών σε ρόλο εχθρικής απεικόνισης κατά τις αντίστοιχες ασκήσεις «Anatolian Eagle» το 2011 και το 2012, οδήγησαν την Τουρκική Αεροπορία στην απόφαση να διατηρήσει ένα αριθμό (10-15) F-5-2000 για να αξιοποιηθούν αποκλειστικά στον ρόλο αυτό.
Τα αεροσκάφη αυτά θα συγκροτήσουν ένα ξεχωριστό ειδικό σμήνος στα πλαίσια της 134 Filo η οποία εδρεύει στην ίδια Βάση και αξιοποιεί τα 11 (κατ’ άλλους 14) μη εκσυγχρονισμένα NF-5A/B του ακροτίμ “Turk Yildizari” (“Τουρκικά Αστέρια”).
Τα υπόλοιπα (Ν)F-5-2000 θα αποσυρθούν και θα αποτελέσουν πηγή ανταλλακτικών.
Υπενθυμίζεται ότι στα πλαίσια του προγράμματος ULAK είχαν εκσυγχρονιστεί συνολικά 48 (N)F-5, αποκτώντας δομικά ενισχυμένη πτέρυγα, σύγχρονο πιλοτήριο, σύγχρονα αεροναυτιλιακά και επικοινωνιακά συστήματα, HUD παρόμοιο με εκείνο των F-16, σύστημα IDM κλπ. Το πρόγραμμα είχε εκτελεστεί με ισραηλινή και σιγκαπουριανή βοήθεια.
Στην ίδια Βάση (Ικόνιο) εδρεύει άλλη μία “ειδική” Μοίρα της Τουρκικής Αεροπορίας.
Πρόκειται για την 132 Filo “Hancer” (“Ξιφίδιο”) η οποία, από το 2009, πετά με αεροσκάφη F-16C/D Block-40 και εκσυγχρονισμένα F-4ET/2020 Terminator.
Παλαιότερα διέθετε επίσης (N)F-5A/B και F-4E (αμφότερα μη εκσυγχρονισμένα).
Πρόκειται για Μοίρα Όπλων & Τακτικών η οποία, όπως φανερώνει και ο τίτλος της, αναλαμβάνει την ανάπτυξη και εξέλιξη τακτικών εναέριας μάχης και την δοκιμή και πιστοποίηση διαφόρων συστημάτων, συμπεριλαμβανομένων και όπλων αέρος-αέρος και αέρος-εδάφους.
Πιθανολογείται ότι σύντομα θα αρχίσει (εάν δεν έχει αρχίσει ήδη) να παραλαμβάνει αναβαθμισμένα F-16CM/DM, αλλά και έναν αριθμό από τα νέα F-16C/D Block-50+.
Δεν αποκλείεται στο παρελθόν και αυτή η Μοίρα να είχε αναλάβει ατύπως (και) καθήκοντα aggressors με τα (N)F-5Α/Β που διέθετε.
Παλαιότερα πάντως τον ρόλο αυτό αναλάμβανε η 141 Filo “Kurt” με αεροσκάφη F-16C/D Block-40 (τότε) από την Αεροπορική Βάση του Ακιντζί (4 AJU).
Η συγκεκριμένη Μοίρα είχε συμμετάσχει σε ασκήσεις «Red Flag» στις ΗΠΑ το 1997 και το 2000.
Τέλος, στο Ικόνιο επαναλειτούργησε πρόσφατα και η 131 Filo “Ejder” η οποία πλέον επιχειρεί με τα νεοπαραληφθέντα αεροσκάφη έγκαιρης προειδοποίησης και ελέγχου Β-737-7ΕS MESA, τα οποία παρεμπιπτόντως είχαν συμμετάσχει σε ασκήσεις «Anatolina Eagle» πριν ακόμη παραδοθούν στην ΤΗΚ.
Ο εξοπλισμός
Τα συστήματα EHTES/EHOPES παρέχουν ένα πλήρως ελεγχόμενο περιβάλλον εκπαίδευσης και εξάσκησης σε πραγματικό περιβάλλον τριών διαστάσεων (σε ύψη έως και 50.000 ποδών) με δυνατότητες συλλογής, καταγραφής και ανάλυσης δεδομένων, προσομοίωσης απειλών και απενημέρωσης.
Η δε σπονδυλωτή τους κατασκευή επιτρέπει την απρόσκοπτη επέκταση ή αναβάθμισή τους βάσει των νένω αναγκών που προκύπτουν κατά καιρούς.
Για ακόμη μεγαλύτερη αληθοφάνεια αλλά και ποικιλία στην εκπαίδευση, η ΤΗΚ εγκατέστησε και στο Πεδίο του Ικονίου και μια σειρά πραγματικών Α/Α μέσων που είτε υπήρχαν στο τουρκικό οπλοστάσιο, είτε αποκτήθηκαν ειδικά για τον συγκεκριμένο σκοπό (από χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και της Μέσης Ανατολής).
Σε αυτά περιλαμβάνονται συστήματα κατευθυνομένων βλημάτων Osa-AK (SA-8 “Gecko”), Kub (SA-6 “Gainful”), Buk M-1 (SA-11 “Gadfly”) και I-HAWK με τα ανάλογα ραντάρ, και πυροβόλων ZSU-23-4 και L/70T καθοδηγούμενα από ΣΕΒ Super Fledermaus.
Το Ιούλιο του 2008 μάλιστα είχε διαρρεύσει και η πληροφορία πως η Τουρκία ήταν κοντά στη σύναψη μιας συμφωνίας ύψους 100 εκατ. $ με την Ουκρανία και την Λευκορωσία για την προμήθεια συστημάτων Tor M1 (SA-15 “Gauntlet”), S-300P (SA-10 “Grumble”) και S-300V (SA-12 “Giant”/”Gladiator”) για τον περαιτέρω εμπλουτισμό του εξοπλισμού του Πεδίου.
Ενδεικτικό αυτής τη προσπάθειας ήταν και το περιεχόμενο της ειδοποίησης στις 9 Σεπτεμβρίου 2009 προς το αμερικανικό Κογκρέσο για δυνητική πώληση στην Τουρκία 12 Μονάδων Βολής Patriot PAC-3.
Αν και η προμήθεια αυτή δεν υλοποιήθηκε, το «πακέτο» περιλάμβανε και από ένα επιπλέον (13ο) ραντάρ AN/MPQ-65, σταθμό ECS και σταθμό ICC, που προορίζονταν για το Πεδίο του Ικονίου.
Είναι φανερό πως όλη αυτή η υποδομή προσφέρει ρεαλιστικότατες συνθήκες εκπαίδευσης σε αποστολές SEAD και σε περιβάλλον ηλεκτρονικού πολέμου.
Άποψη του Πεδίου Εκπαίδευσης στο Ικόνιο.
Στο βάθος της φωτογραφίας διακρίνονται και ορισμένα από τα ανατολικής προέλευσης Α/Α που χρησιμοποιούνται εκεί για μεγαλύτερη ρεαλιστικότητα.
Τα συστήματα αυτά προσφέρουν τη δυνατότητα διασύνδεσης με όλα τα όργανα, τα υποσυστήματα και τα όπλα του αεροσκάφους για την καταγραφή δεδομένων πτήσης και βολών, την προσομοίωση διαφόρων όπλων αλλά και περιβάλλοντος ηλεκτρονικού πολέμου, προειδοποίηση σύγκρουσης με το έδαφος ή με άλλα αεροσκάφη, αξιολόγηση/βαθμολόγηση βολών από και προς το αεροσκάφος- φορέα κλπ.
Μάλιστα όλα αυτά τα δεδομένα μπορούν να αποσταλούν στο έδαφος σε πραγματικό χρόνο, όπου μπορεί να γίνει ολοκλήρωση των στοιχείων που στέλνουν όλα τα ατρακτίδια ώστε να υπάρχει μια λεπτομερής και πλήρης εικόνα για την κάθε δραστηριότητα που λαμβάνει χώρα στον αέρα.
Είναι επίσης προφανής η χρησιμότητα των στοιχείων αυτών στην απενημέρωση της κάθε άσκησης ώστε να επιβεβαιωθούν/πιστοποιηθούν όλες οι ενέργειες που έγιναν κατά την διάρκειά της και να εντοπιστούν τυχόν λάθη ή παραλείψεις.
Το ατρακτίδιο Hipod της τουρκικής Havelsan.
Τα Ehud χρησιμοποιούν ως φορείς ατρακτίδια το σχήμα το οποίων είναι παρόμοιο με αυτό του βλήματος Sidewinder. Πιο πρόσφατα άρχισε να υλοποιείται και το πρόγραμμα ανάπτυξης εξολοκλήρου εγχώριου αντίστοιχου εξοπλισμού.
Πρόκειται για το σύστημα ACMI Hipod της Havelsan μετα του αναλόγου επίγειου εξοπλισμού.
Το σύστημα αυτό χρησιμοποιεί ως φορέα ατρακτίδια στο σχήμα βλήματος Sidewinder ή AMRAAM και ήδη έχει επισημανθεί επί μαχητικών αεροσκαφών F-16 της Τουρκικής Αεροπορίας.
Πέραν των καθαρά εκπαιδευτικών καθηκόντων του, μπορεί να χρησιμοποιηθεί και για την υποστήριξη (μέσω της καταγραφής δεδομένων) πάσης φύσεως δοκιμών οπλικών και άλλων συστημάτων.
Γενικά είναι βέβαιο τα συστήματα ACMI αποτελούν μέσα δυσανάλογα υψηλής αξίας σε σχέση με το κόστος τους.
πηγη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου