5ΟΟ άνθρωποι στην ουρά για ένα τόστ

Εικόνες Κατοχής στο κέντρο της Αθήνας

Έτσι κατάντησαν τους περήφανους έλληνες η Μερκελ, η τροϊκα και οι ξένοι αρχιτοκογλυφοι



Ο εφιάλτης της πείνας, που «θέριζε» στην Ελλάδα την περίοδο της γερμανικής Κατοχής, «ξαναζωντανεύει» στην Ελλάδα των μνημονίων και της νεοαποικιακής πολιτικής της Μέρκελ και των ξένων τοκογλύφων.

Δεν έχει κανείς, παρά να κάνει μια βόλτα στον Κεραμεικό, όπου, σε καθημερινή βάση, πάνω από 500 άτομα συνωστίζονται, για ένα τοστ, στο πλαίσιο ενός από τα «γεύματα αγάπης», που προσφέρει φιλανθρωπικό ίδρυμα γνωστού επιχειρηματία.

Είναι αυτές οι φιλανθρωπικές δράσεις, άλλωστε, που αποτρέπουν την εμφάνιση σκηνών, με «καροτσάκια» του Δήμου, να μαζεύουν τους νεκρούς, από ασιτία, στους δρόμους.
Εικόνες βγαλμένες από την Κατοχή του μαρτυρικού ’40, τότε που τα υποσιτισμένα πτώματα των κατοίκων της κατοχικής Ελλάδας στοιβάζονταν στους δρόμους της πρωτεύουσας, εκτυλίχθηκαν χθες στο κέντρο της Αθήνας.

75 χρόνια μετά, τα πτώματα είναι όρθια και νεκροζώντανα, εκλιπαρώντας για ένα τοστ πριν καταρρεύσουν από την πείνα, πριν να είναι πολύ αργά.

Αυτή είναι η νέα Κατοχή. 

Αυτό ήταν εξαρχής το σατανικό σχέδιο της Μέρκελ, της τρόικας και των ξένων τοκογλύφων που μας κατάντησαν να στηνόμαστε στις ουρές της επιβίωσης, ζητιανεύοντας για δυο φέτες ψωμί που απλώς παρατείνουν για λίγες μέρες το μοιραίο πλην αναπόφευκτο.

Σε ένα στενό που δεν το παίρνει καν το μάτι σου παρά μόνο αν βρεθείς τυχαία στην περιοχή με πιθανή κατεύθυνση κάποιο από τα μαγαζιά στο Γκάζι. 

Είναι μία το μεσημέρι και επικρατεί αναστάτωση στο κάθετο δρομάκι δεξιά της οδού Θερμοπυλών καθώς καταφθάνουν κατά δεκάδες άνθρωποι που δεν έχουν χρήματα –όχι για να πάνε διακοπές, αλλά– ούτε καν για τα βασικά.

Εκεί «τρέχει» τις τελευταίες εβδομάδες ένα πρόγραμμα φιλανθρωπικό για δωρεάν διανομή φαγητού χωρίς διακρίσεις, όπως μας επισημαίνουν όλοι όσοι συνωστίζονται  εκεί αλλά και ο υπεύθυνος τροφοδοσίας ο οποίος σημειώνει  επιπλέον ότι το πρόγραμμα χρηματοδοτείται από το Φιλανθρωπικό Ίδρυμα Στέλιος Χατζηιωάννου. 

«Είναι για όλους όσους έχουν ανάγκη να φάνε», σημειώνει με νόημα ο νεαρός που φροντίζει να προμηθεύει και δίνοντάς τους ένα τοστ συσκευασμένο.

«Δεν είναι κάτι σημαντικό αλλά για εμάς είναι απαραίτητο», λέει  η κυρία Μαίρη, μία συνταξιούχος η οποία δακρύζει στη σκέψη και μόνο ότι αυτό είναι το μοναδικό φαγητό που θα απολαύσει σήμερα και θα πρέπει να κάνει υπομονή μέχρι την επόμενη ημέρα το μεσημέρι.

Οδός Γερμανικού ή απλά οδός γερμανικής κατοχής;
Κανείς δε μπορεί με βεβαιότητα να δώσει απάντηση.

Είναι σχεδόν 500 άτομα εγγεγραμμένα και έρχονται καθημερινά εκεί για να πάρουν ένα τοστ.
Το γράφεις ως είδηση και δε μπορείς να το συνειδητοποιήσεις ότι συμβαίνει στην Αθήνα του 2014.

Στην άδεια πόλη που οι πολλοί έχουν εγκαταλείψει λόγω των καλοκαιρινών διακοπών οι εικόνες της πραγματικότητας σε επαναφέρουν στις συνθήκες της πραγματικής ζωής.

Γιατί η Αθήνα, η πόλη των διαφορών, των πολλών φυλών, της φτώχειας, της πείνας και της οικονομικής στενωπού αγνοεί ίσως ότι αυτή η εικόνα υφίσταται.

Οι συγκεντρωμένοι άνθρωποι έξω από το κτίριο περιμένουν υπομονετικά τη σειρά τους όχι για ένα πιάτο φαγητό, αλλά για ένα τοστ.
Συνυπάρχουν και Έλληνες και ξένοι σε αυτό το μαρτύριο της αναμονής, χωρίς διακρίσεις, ίσοι απέναντι στο δικαίωμα του φαγητού.
ΠΗΓΗ