Αι ειδοί του Αυγούστου

Περασαν ήδη σαράντα χρόνια από τον Αύγουστο του 1974.

Τον Ιούλιο είχε προηγηθεί το πραξικόπημα της στρατιωτικής χούντας κατά του Μακαρίου, η τουρκική εισβολή (Αττίλας Ι) και η κατάληψη του 7% της Κύπρου.


 Οι άνδρες που κυβερνούσαν δικτατορικά την χώρα δεν έπραξαν το καθήκον τους, που ήταν να αντιμετωπίσουν στο πεδίο τους εισβολείς. 

Πολύ περισσότερο που ήταν στρατιωτικοί.
Ο μεν δικτάτωρ Ιωαννίδης αιτήθηκε κανονικής αδείας και εξαφανίστηκε από το προσκήνιο, οι δε αρχηγοί των επιτελείων πήγαν στον πρόεδρο Γκιζίκη και του εισηγήθηκαν να καλέσει στην εξουσία τους πολιτικούς, που η χούντα λοιδωρούσε και απαξίωνε επί επταετία.

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, που εκλήθη να αναλάβει την πρωθυπουργία στις 24 Ιουλίου εν μέσω του χάους,  δεν αντέδρασε στην δεύτερη (και ουσιαστικώτερη, διότι τότε κατελήφθη η μισή Λευκωσία και συνολικά το 37% του κυπριακού εδάφους) προέλαση του Αττίλα τον Αύγουστο του 1974. 

Yπήρχε βέβαια το ελαφρυντικό του προηγηθέντος φιάσκου της επιστράτευσης του Ιουλίου, αν υποθέσουμε ότι στην μη υπεράσπιση ενός έθνους από την κυβέρνησή του υπάρχει ελαφρυντικό. 

Αλλά ο Καραμανλής δεν κάλυψε την απόφασή του να μην υπερασπιστεί την Κύπρο με αιδήμονα σιωπή.

Αντιθέτως προέβαλε το αδιανόητο επιχείρημα ότι «η Κύπρος κείται μακράν». 

Δηλαδή εισήλθαν στην συζήτηση περί εθνικής αμύνης κριτήρια, που επιτρέπουν ή δεν επιτρέπουν την υπεράσπιση της πατρίδας.
Ήταν η δεύτερη φορά που ο Καραμανλής εμφανίστηκε και ανέλαβε την εξουσία ενώ εξελισσόταν μία εθνική  τραγωδία.

Η πρώτη ήταν το 1955, όταν ορκίστηκε πρωθυπουργός την ώρα που στην Κωνσταντινούπολη είχε μόλις συντελεσθεί η καταστροφή της ελληνικής κοινότητας. 

Τότε ο ρόλος του ήταν να εξευρεθεί ένας συμβιβασμός, ώστε να μην διαρραγεί η συμμαχική ενότητα.

Δεν μπορεί κανείς να μεμφθεί τον Καραμανλή γιά την συμβολή του στην διεθνή σταθερότητα, αλλά ασφαλώς έπρεπε να απαιτήσει ανταλλάγματα που δεν θα έθιγαν το ΝΑΤΟ αλλά θα δημιουργούσαν αντισταθμίσματα, όπως π.χ. την απομάκρυνση της μουσουλμανικής μειονότητας από την Δυτική Θράκη σε ισάριθμη αντιστοιχία με τις απελάσεις Ελλήνων από την Πόλη.

Ο ρόλος του Καραμανλή και το 1974 ήταν η αποκλιμάκωση, διότι η κλιμάκωση θα προκαλούσε σοβαρό πρόβλημα στο ΝΑΤΟ και στην δυτική γεωστρατηγική αρχιτεκτονική του Ψυχρού Πολέμου. 

Όμως, το 1974 το πρόβλημα ήταν πολύ σοβαρότερο από αυτό του 1955. Εδώ επρόκειτο γιά εισβολή και κατοχή εδάφους κράτους, γιά το οποίο η Ελλάδα ήταν εγγυήτρια δύναμη.

Θα μπορούσε, γιά παράδειγμα, ο Καραμανλής να αποστείλει ισχυρές στρατιωτικές και ναυτικές δυνάμεις στην Κύπρο ώστε να ασκήσει πίεση στους Τούρκους και να αυξήσει την διαπραγματευτική ικανότητα του υπουργού Εξωτερικών Γεωργίου Μαύρου στην Γενεύη. 

Επιπλέον, ο Καραμανλής απέσυρε την Ελλάδα από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, ενώ ώφειλε να παραμείνει και να ζητήσει από τα αρμόδια νατοϊκά όργανα να υποχρεώσουν την Τουρκία να εκκενώσει την Κύπρο.

Αντ’ αυτού, η κυπριακή τραγωδία τακτοποιήθηκε συνειδησιακά με το σύνθημα «δεν ξεχνώ», η κρίση κατέστησε τον Καραμανλή πολιτικά κυρίαρχο σ’ ένα ακρωτηριασμένο και ταπεινωμένο έθνος, η μη υπεράσπιση των εθνικών συμφερόντων εμπεδώθηκε ως δόγμα της ελληνικής αμυντικής πολιτικής και καθιερώθηκε η επέτειος του Αττίλα να εορτάζεται ως «γιορτή της Δημοκρατίας» στο προεδρικό μέγαρο, με τα απαραίτητα συνοδευτικά ποτά και εδέσματα.

ΠΗΓΗ