Αφού η γλώσσα των Ελλήνων "εάλω", τι απομένει;

 Στέλιος Συρμόγλου

Αν όλες οι αξίες, όπως απεδείχθη, εξυπηρετούν την αξία "άνθρωπος". 

 

Η αξία δια της οποίας καταξιώνονται όλες οι αξίες, κάθε μια ξεχωριστά και όλες μαζί στην αξία "άνθρωπος", είναι η γλώσσα. 

 

Και εφόσον οι αξίες, που σηματοδοτούν την πορεία του ανθρώπου είναι ελληνικές, η γλώσσα που τις καταξιώνει, είναι η ελληική γλώσσα.

Αυτή καταξιώνει και καταξιώνεται.

Γεννά και γεννάται. καθρεπτίζει και καθρεπτίζεται.

Ομιλεί και ομιλείται.

Εκφράζει και εκφράζεται.

Συμβολίζει και συμβολίζεται.

Αοίγει και κλειδώνει τη σκέψη και τα συναισθήματα.

Με τη γλώσσα εκφράζονται οι άνθρωποι και επικοινωνούν μεταξύ τους.

Με τις λέξεις συμβολίζονται τα υποπίπτοντα στην αντίληψη του ανθρώπου υπάρχοντα και συμβαίνοντα στο φυσικό σύμπαν. και σχηματίζονται οι έννοιες των συγκεκριμένων και αφηρημένων πραγμάτων του πνευματικού σύμπαντος.
Αποκτάται η γνώση ως έκφραση και συμβολική παράσταση πραγμάτων, γεγονότων, φαινομένων και δι αυτής συντελείται η μάθηση, διαμορφώνεται η προσωπικότητα και εξανθρωπίζεται ο άνθρωπος.

Οσο δε πλουσιότερος είναι ο λεξιλογικός θυσαυρός ενός ατόμου, τόσο περισσότερο ανεπτυγμένος είναι ο άνθρωπος.

Αντίθετα, όσο απαίδευτος είναι ένας άνθρωπος, τόσο περιορισμένο είναι το λεξιλόγιό του και τόσο περισσότερο δυσκολεύεται στον προφορικό και γραπτόλόγο.

Και κατ'ακολουθίαν, στην πολιτιστική συμμετοχή του.

Ανοδική εξέλιξη του πολιτιστικού επιπέδου συνεπάγεται γλωσσική ανοδική εξέλιξη, ενώ γλωσσική στασιμότητητα ή κατάπτωση, ακολουθείται και από πολιτιστική αντίστοιχα υποβάθμιση.

Η ελληνική γλώσσα, στην "αλληλογέννησή" της με την ελληνική φιλοσοφία, τον Ελληνα άνθρωπο και τον Ελληνικό και κατόπιν παγκόσμιο πολιτισμό, ώστε να γίνει και γλώσσα του Θεού, ακολούθησε και στην ανοδική και στην καθοδική πορεία της του Ελληνικού έθνους την μακράν ιστορική του πορεία.

Επειδή δε κάθε "πολιτιστικής" μεταρρύθμισης προηγείται μια εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, πρώτη η γλώσσα δέχεται τους κεραυνούς των "μεταρρυθμιστάδων".

Και τούτο, διότι πολιτιστική μεταρρύθμιση σημαίνει ανακατάταξη των αξιών, μεταξίωση ή απαξίωση, αποκοπή των ριζών του δένδρου της παιδείας και μαζί του πολιτισμού, που δεν είναι άλλες από τις αξίες και επί του προκειμένου τις ελληνικές αξίες, που καταξιώνονται με την ελληνική γλώσσα.

Γι' αυτό,θάνατος της γλώσσας συνεπάγεται δολοφονία των αξιών και δι αυτών της παιδείας, του πολιτισμού και του Εθνους.
Πρώτος και καίριος στόχος κάθε ανθελληνικής ενέργειας από τον 4ο π.χ. αιώνα μέχρι σήμερα ήταν και είναι η ελληνική Γλώσσα.

Από δε του 1976 και εν μέση δημοκρατία, η ελληνική γλώσσα επλήγη "κατάκαρδα" και "εκηδεύθη" επισήμως από του βήματος της Βουλής των Ελλήνων δια της καταργήσεως της διδασκαλίας της αρχαίας και της καθιέρωσης δια νόμου της "α-γλωσσίας", εν ονόματι της "λαικής εξουσίας" και "συμμετοχής" με τη λεγόμενη "Νεοελληική".

Ετσι και κατόπιν με τα επακόλουθα της "Αλλαγής" και του σοσιαλισμού χωρίς σοσιαλισμό του ΠΑΣΟΚ, το μονοτονικό κλπ, άρχισε:

Η διάλυση της εκπαίδευσης.

Η αποκοπή από τη παράδοση.

Η εθνική αμνησία δια της παραγραφής της ιστορίας.

Η πολιτική αδιαφορία και απάτη.

Ο κοινωνικός ωχαδερφισμός.

Και έπεται ο κοινωνικός και εθνικός αφανισμός...

Η φιλοσοφία των Αξιών, ωστόσο, είναι πεπεισμένη ότι εχθρός των αιωνίων ελληνικών αξιών είναι η πολιτική, επειδή δρά περί το δόγμα ο "σκοπός αγιάζει τα μέσα".

Ο,τι δεν εξυπηρετεί την πολιτική είναι επικίνδυνο και καταπολεμάται.

Το πολιτικό σύστημα, με αριστοτεχνική μεθοδικότητα οδήγησε στη μεταξίωση της ελληνικής γλώσσας.

Και ακολούθησε η αποσύνθεση του δημόσιου βίου, με την κατακρήμνιση όλων των αξιών και των θεσμών, του Συντάγματος συμπερλαμβανομένου, η περιφρόνηση της ανθρώπινης προσωπικότητας και η εισβολή κάθε μορφής λαικισμού.
Και το εύλογο ερώτημα: Αφού η γλώσσα των Ελλήνω "εάλω", τι απομένει;

Αυτό συμβαίνει, όταν ένα μεγάλο θησαυρό τον διαχειρίζονται μικροί, μικρότατοι άνθρωποι, γεγονός που δεν έχει προηγούμενό του.

Γι' αυτό και όλα κινούνται επί της "οδού προς δουλείαν", την αυτοκαταστροφή, στο νεκροταφείο των ελληνικών αξιών.

Αυτή θα είναι, δυστυχώς, η κατάληξη όταν συμβαίνει να "περιέχηται" το "γλυκό κρασί, σε χοιρινό τομάρι".

Ετσι γίνεται, όταν οι άρχοντες "τυχαίνει" να είναι διεσταλμένα μηδενικά, αλλά ο τρόπος που ζούν τους έδωσε τη μονάδα, που χρειάζονται για να γίνουν ό,τι είναι:

"Οι τυφλοί, που απέκτησαν παιδί, αλλά γυρεύοντας τα μάτια του, του έβαγαλαν και εκείνα".

ΠΗΓΗ