Επέτειος αποκατάστασης δημοκρατίας: Ποια αποκατάσταση; Ποια δημοκρατία;

 Μιχάλης Τζανάκης
Μεγαλώσαμε πια για να παραμυθιαζόμαστε και να παραμυθιάζουμε τους νεότερους κάθε καλοκαίρι περί δήθεν αποκατάστασης της δημοκρατίας το καλοκαίρι του ’74.

Θα πει κάποιος βέβαια πως αντίστοιχο με το παρόν κείμενο δε θα είχε τύχη να δημοσιευτεί σε έντυπο την περίοδο του «γύψου», αλλά αυτό δεν αρκεί δυστυχώς για να επαιρόμαστε σε μια αντίστοιχη εποχή του «νάρθηκα», όπως είναι η σημερινή.

Η γενιά η δική μου, μεγάλωσε με κάποια στερεότυπα «αγιοποίησης» ή και «δαιμονοποίησης» που λειτούργησαν εντελώς αποπροσανατολιστικά και χειραγώγησαν την κρίση και την αισθητική εαυτών και αλλήλων.

Η «αποκατάσταση» ξεκίνησε με την έλευση του «εθνάρχη» Καραμανλή, ο οποίος εμφανίστηκε περίπου ως Μεσσίας της δημοκρατίας. Κανείς δεν μας εξήγησε ποιος τον «φώναξε» για να «αποκαταστήσει» τη δημοκρατία!!!

 

 

Μάλλον οι ίδιοι που φώναξαν επτά χρόνια πριν, κάποιους άλλους για να την «ξανα-αποκαταστήσουν» από την περίοδο ανωμαλίας της δεκαετίας του ’60 που η χώρα ταλανιζόταν από τις έριδες του «παλατιού» με το πολιτικό προσωπικό.

Μετά τον «εθνάρχη» η μεταπολίτευση συνεχίστηκε με τον «χαρισματικό» Α. Παπανδρέου.

Το «δεξιό» παρακράτος αντικαταστάθηκε από το παρακράτος των «πρασινοφρουρών» που άλωσαν το κράτος, ωσάν να ήταν φέουδο τους.

 

Ο λαϊκισμός και η αισθητική του «αυριανισμού», έκαναν κακόγουστη φάρσα τα περί «Αλλαγής» και «εκδημοκρατισμού» της ελληνικής κοινωνίας.

 

Οι πάντες και τα πάντα εξαχρειώθηκαν στο βωμό του ψευτο-προοδευτισμού και της ψευτο-σοσιαλίζουζας ψευτο-δημοκρατίας.

Το διάλειμμα «Μητσοτάκη» αποδείχτηκε και αυτό μια απλή αλλαγή προσώπων μιας παραεξουσίας, που είδαν τη χρυσή ευκαιρία να δουν με ρεβανσιστική διάθεση την άνοδο των πρασινοφρουρών και την αντικατάστασή τους με τα παιδιά της «γαλάζιας γενιάς»- τύπου Καλαμπόκα –και άλλων τραμπουκοειδών, οι οποίοι έριζαν σε ευτέλεια με τους πασόκους «Κολλάδες»!!!

Η επάνοδος του «χαρισματικού», έχει άρωμα Μιμής- και Μιμήκων- που αρχίζουν να φτιάχνουν ένα γραφικό πυρήνα στο παραπαίον κράτος. 

Η «αισθητική» Κουτσόγιωργα και Γιαννόπουλου αντικαθίσταται από παπάδες, μέντιουμ και θλιβερούς παρατρεχάμενους, που θέλουν να γλύψουν κι αυτοί ένα «κοκαλάκι» από πράσινη σοσιαλεξουσία.

Η περίοδος Σημίτη-«εκσυγχρονιστική τάχα- ήταν το τελειωτικό κτύπημα στην πληγείσα ήδη μεταπολίτευση.

 

Τσουκάτοι και λοιποί αναθεωρητές υποτίθεται, δεξιά της δεξιάς, στήνουν χοντρά παιγνίδια με χρηματιστήρια, Ολυμπιακούς Αγώνες, ενώ παγιώνεται ο ρόλος των «συγκροτημάτων» που λύνουν και δένουν αποτελειώνοντας την ελληνική κοινωνία με τα τηλε-ναρκωτικά τους.

Η «επανίδρυση του κράτους» από τον Κ. Καραμανλή κατέληξε σε ακόμα μια ανώδυνη και φλύαρη φράση. Αν πραγματικά εννοούσε την «επανίδρυση του κράτους» και επιχείρησε να την κάνει με το γνωστό «παρεάκι» του, τότε απλά δεν άξιζε να διοικήσει, όχι χώρα, αλλά ούτε οβελιστήριο στη Ραφήνα.

 

Ο διασυρμός από καλόγερους του Αγίου Όρους και Ζαχόπουλους, άνοιγε το δρόμο στο Γ. Παπανδρέου να φωτογραφηθεί στο Καστελόριζο με φόντο βαρκούλες, για ν’ αναγγείλει τον «Τιτανικό» του.

 

Από κει και μετά αρχίζει η «τραγωδία» της δημοκρατίας να φτάνει στην κορύφωση της με κομπάρσους κάποια τεχνοκρατικά «γιουσουφάκια» τύπου Παπαδήμου, Στουρνάρα, Προβόπουλο κα, οι οποίοι εκτελούν τις εντολές άνωθεν και έξωθεν.

Ο Σαμαράς-κατά τα φαινόμενο έσχατος σ’ αυτό το «γαϊτανάκι» εκφυλισμού της δημοκρατίας- είναι ο άνθρωπος που θ’ ακολουθεί την κατάρα του Μητσοτάκη για πάντα. Δεν πιστεύει ούτε ο ίδιος στην δική του προπαγάνδα- αν την πιστεύει τότε χρήζει στενής ιατρικής παρακολούθησης.

Μέσα σ’ αυτά τα συστήματα εξουσίας του δικομματισμού η αριστερά όλα αυτά τα χρόνια απλά, «δυσκοίλια», «γεροντοκόρη» και «μαγκούφα»!!!

Και σε όλα αυτά τα «επιτεύγματα» της μεταπολιτευτικής «δημοκρατίας», ας υπενθυμίζουμε την ανάδειξη του ναζιστικού κόμματος, τραμπουκοειδών εκπροσώπων του στο 10%, τον ενδοτισμό στα εθνικά θέματα, την ανάδειξη στο ύπατο αξίωμα του προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας ανθρώπων πολιτικά ξοφλημένων (εκλογή Καραμανλή στα 90 του) ή γραφικών (βλ.Σαρτζετάκη) ή παταγωδώς αποτυχημένων (Κ.Στεφανόπουλος) ή προσώπων που απλά εξυπηρετούσαν «ισορροπίες» (Κ.Παπούλιας).

Ως προσόν αυτών προτάχθηκε η «εντιμότητα», προσόν που χαρακτηρίζει και εκατομμύρια συμπολίτες μας απ’ όσο ξέρω.

Και μέσα σε αυτήν την μεταπολίτευση σταθερές «αξίες» η κομματοκρατία, η οικογενειοκρατία- σε σημείο προκλητικό και γραφικό-και εσχάτως η πλήρης περιφρόνηση του κοινοβουλευτισμού.

Ως κατακλείδα του παρόντος νομίζω ότι κανείς σώφρων άνθρωπος δεν μπορεί, μετά από σαράντα χρόνια να επαίρεται για την ποιότητα ανθρώπων και πραγμάτων που στήριξαν αυτά τα χρόνια την ελληνική δημοκρατία.

Η Ελλάδα δεν είναι σε «γύψο», αφού μπορούμε να μιλάμε, αλλά είναι σε «νάρθηκα», αφού και που μιλάμε δε μας ακούει κανείς…

 ΠΗΓΗ