Η ικανότητα να είμαστε παρόντες στα σκληρά κέντρα επιρροής
Οι Έλληνες ήμασταν αυτοί που διέκοψαν την προέλαση των Περσών προς την Ευρώπη στη Μάχη του Μαραθώνα.
Πάντοτε η Ελλάδα ήταν το ανάχωμα για την Ασία.
Αν έχουμε κάνει κάτι για την Ευρώπη -σήμερα με το Προσφυγικό- είναι ακριβώς αυτό.
Οι Έλληνες ήμασταν ο πρώτος λαός της Ευρώπης που αντιστάθηκε στον Χίτλερ.
Ο πρώτος λαός, επίσης, ο οποίος απέρριψε την Ευρώπη της λιτότητας – το «όχι» στο δημοψήφισμα θα τύχει καλύτερης ανάγνωσης από την Ιστορία στο μέλλον, είμαι βέβαιος.
Είναι χάρισμα το να μη φοβάσαι ακόμη και γονατισμένος.
Έχουμε όμως και ακόμη ένα χάρισμα, αφορμή για το σημερινό σημείωμα:
Την ικανότητα να είμαστε παρόντες σε πολύ σκληρά κέντρα αποφάσεων, απροσπέλαστα για άλλους λαούς.
Διάβαζα προ ημερών το περιεχόμενο της ομιλίας που απηύθυνε στους ομογενείς ο νέος προσωπάρχης του Λευκού Οίκου, Ράινς (Ηρακλής) Πρίνμπους.
Αυτός ο άνθρωπος είναι ξεχωριστός όχι για όσα είπε -ανέφερε την Κωνσταντινούπολη ως Κωνσταντινούπολη-, αλλά για όσα έκανε πριν λάβει το χρίσμα ο Τραμπ.
Ήταν η εποχή που το κατεστημένο των Ρεπουμπλικάνων μεθόδευε την απόσυρση της στήριξης στην υποψηφιότητα Τραμπ και ο λόγος του Πρίμπους ως προέδρου του κόμματος ήταν καταλυτικός.
Αν μετείχε στο σχέδιο, ίσως ο Τραμπ να μην έφθανε ποτέ στην κάλπη.
Οι πιέσεις που ασκήθηκαν στον Ηρακλή ήταν ασύλληπτες.
Του ζητούσαν απλώς μια κατάφαση.
Αρνήθηκε, έκλεισε τα αυτιά του, είπε «όχι», τους αγνόησε, στήριξε τον Τραμπ, ένωσε το κόμμα, έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην εκλογή του.
Τρίτης γενιάς Έλληνας είναι ο Πρίμπους, μερικά καλοκαίρια τα έχει περάσει στην Ελλάδα, ελληνικά δεν μιλά πολύ καλά, ωστόσο το γονίδιο, γονίδιο!
Εάν υπάρχει λοιπόν ένα δίδαγμα από την αναδρομή, η οποία ξεκίνησε με τη Μάχη του Μαραθώνα και τον Χίτλερ για να φθάσει στο δημοψήφισμα και στον Λευκό Οίκο, είναι ότι ο Έλληνας είναι ανεξάρτητη φύση.
Και, όποτε έχει ηγεσία με πίστη στην ανεξαρτησία, αναχαιτίζει εισβολές, πετά στα σκουπίδια επιβολές, διεισδύει σε ασύλληπτης ισχύος κέντρα αποφάσεων.
Θα προσέθετα δε και το εξής – τροφή για σκέψη:
Ας αναρωτηθούμε πώς ένας τόσο μικρός λαός, όπως ο δικός μας, καταφέρνει πάντα να έχει έναν δικό του άνθρωπο στον Λευκό Οίκο, είτε αυτός ονομάζεται Στεφανόπουλος είτε Ποντέστα είτε Πρίμπους.
Γιατί άλλοι δεν μπορούν;
Πάλι η απάντηση συνδέεται με την ανεξαρτησία.
Μόνο δύο εθνικές επέτειοι τιμώνται στον Λευκό Οίκο: η Επανάσταση του 1821 και η αντίστοιχη ιρλανδική.
Αν θέλουμε, λοιπόν, μπορούμε και στα καθ’ ημάς:
Η ανεξαρτησία, η υπερηφάνεια, η αυτοπεποίθηση είναι το εθνικό ζητούμενο στη νέα εποχή.
Μανώλης Κοττάκης
olympia.gr από την εφ.ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου