Γράφει ο Πολυδεύκης
Στο τρέχον χρονικό διάστημα, η Τουρκία δείχνει πως δεν διαθέτει καμία διάθεση να ανακρούσει πρύμναν παρά το γεγονός πως η διπλωματία της, της στοιχίζει οικονομικά.
Οι ευρωπαϊκές επιχειρήσεις δείχνουν αρκετά θορυβημένες από την τουρκική πολιτική και φοβούνται αρκετά οποιαδήποτε νέα επένδυση στη χώρα, την οποίας το εθνικό νόμισμα κατρακυλάει σταθερά, εξανεμίζοντας οποιαδήποτε θετική πορεία του παρελθόντος.
Ο Τούρκος Πρόεδρος, R. T. ERDOGAN, ελπίζει ωστόσο ότι το κενό που εμφανίζουν οι ξένες επενδύσεις από τη Δύση θα καλυφθεί από τις πλούσιες χώρες του Κόλπου.
Λόγω έλλειψης συμμάχων στην περιοχή, η τουρκική Κυβέρνηση έχει στραφεί πλέον στον Περσικό Κόλπο. Προσφάτως, ο R. T. ERDOGAN επισκέφθηκε τη Σαουδική Αραβία, το Κατάρ και το Μπαχρέιν, όπου εμφανίσθηκε πολύ περισσότερο ως ικέτης παρά ως Πρόεδρος μιας περιφερειακής Δύναμης.
Ο τούρκος Πρόεδρος μπορεί να προωθεί τη χαμένη λάμψη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και να υπόσχεται την προσάρτηση εδαφών μέχρι τα σύνορα της καρδιάς του, τα σύνορα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας του 1920, ωστόσο δεν πλησίασε καν το στόχο να εξελιχθεί η Τουρκία σε σημαντική περιφερειακή Δύναμη.
Αντιθέτως οι ελάχιστοί σύμμαχοί του στην περιοχή, όπως ο Μ. MORSI στην Αίγυπτο, ανετράπη και οι σχέσεις του με τη χώρα έφθασαν ξανά στο μηδέν.
Η κατάσταση στη Συρία είναι ακόμη χειρότερη για τον Τούρκο Πρόεδρο, καθώς ήταν από τους πρώτους ηγέτες που ζήτησαν, μετά την εξέγερση το 2011 στη χώρα, την ανατροπή του δικτάτορα Al ASAD.
Ο R. T. ERDOGAN παρακολουθεί πλέον άπραγος με ποιο τρόπο ο ρωσικός και ο συριακός Στρατός βομβαρδίζει τις περιοχές που έχει στην κατοχή της η Αντιπολίτευση ενώ ακόμη και μετά την απελευθέρωση της Aleppo, η Τουρκία δεν πρόσφερε καμία βοήθεια στους Αντιστασιακούς. Απομονωμένος έτι περισσότερο, λόγω της ρήξης που προωθεί με την Ευρώπη ο Τούρκος Πρόεδρος, R.T. ERDOGAN, εξαναγκάζεται να στραφεί αποκλειστικά στη Μ. Ανατολή.
Ακόμη και εκεί όμως επικρατεί μεγάλο χάσμα μεταξύ προσδοκιών και πραγματικότητας, από τη στιγμή που η παραδόπιστη διπλωματία του δεν πείθει κανέναν και στηρίζεται αποκλειστικά στον θεοκρατισμό.
Σε κάθε δημόσια εμφάνισή του ο R. T. ERDOGAN, χρησιμοποιεί έναν συγκεκριμένο χαιρετισμό, στον οποίο φαίνεται να διπλώνει τον αντίχειρά του και υψώνει τα υπόλοιπα τέσσερα δάχτυλα. Η εν λόγω χειρονομία παραπέμπει στο σήμα «Rabia», που πήρε την ονομασία του από την Πλατεία «Rabia aI-Adawija» του Καΐρου και στην οποία το 2013 οι Αιγυπτιακές Δυνάμεις Ασφαλείας σκότωσαν εκατοντάδες οπαδούς της «ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΙΚΗΣ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑΣ».
Ο τούρκος Πρόεδρος έχοντας καταφέρει να απομακρύνει όλο το διπλωματικό και πολιτικό κόσμο αρχίζει να προσεγγίζει τρομοκρατικές οργανώσεις και εκπροσώπους αυτών. Αυτό που τελικά κέρδισε είναι την αναγνώριση από τον ηγέτη της «Ένωσης Μουσουλμάνων Λόγιων», Y. Al QARADAWI, ο οποίος τον χαρακτήρισε ως τον «Ισλαμιστή Πρόεδρο που ενώνει το τουρκικό Έθνος»… Εν ολίγοις, άνθρακας ο θησαυρός αφού με τέτοιες διπλωματικές περγαμηνές δε μπορείς να εισέλθεις σε κανένα διπλωματικό φόρουμ και να στηρίξεις τις θέσεις της χώρας σου.
Παρόλα ταύτα, ακόμα και σε αυτό το σημείο ο R. T. ERDOGAN κατάφερε να αποτύχει. Η «ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΙΚΗ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑ», που αποτέλεσε δοχείο εκκόλαψης κάθε σουνιτικής εξτρεμιστικής οργάνωσης που σήμερα πολεμάει ολόκληρη την Υφήλιο, έχει διασπαστεί σε σημεία πρωτόγνωρα κατακερματισμένες ομάδες, φαινόμενο απειλητικό ακόμα και για την ύπαρξή της. Αυτό φαίνεται και από το γεγονός πως ο QARADAWI, που διαβιεί στο Κατάρ επικρίθηκε για το διάγγελμα στήριξης προς τον ERDOGAN από ηγετικά στελέχη της «ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΙΚΗΣ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑΣ», όπως τον MOHEI ISSA.
Ο ISSA ανέφερε πως όταν η πολιτική αναμιγνύεται με τη θρησκεία διαφθείρει και πως ο QARADAWI μπορούσε να τοποθετηθεί υπέρ του αγώνα του τούρκου Προέδρου κατά της Δύσης, αλλά όχι να στηρίζει τον ίδιο στην επιθυμία του για πολιτειακή αλλαγή στη Γείτονα, λέγοντας πως το Προεδρικό Σύστημα είναι κοντά με την ισλαμική δικαιοσύνη.
Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμα και η Σ. Αραβία μετά από χρόνια συνεργασία, έχει καταδικάσει την οργάνωση προωθώντας έτερες ριζοσπαστικοποιημένες πλατφόρμες. Ο ERDOGAN καταφέρνει να απομονώσει τη χώρα του ακόμα και εντός του φυσικού χώρου της, δηλαδή εντός της Ανατολής και του μουσουλμανικού κόσμου.
Η ταχύτητα με την οποία πνίγει την Τουρκία εντός των διπλωματικών προβλημάτων που εγείρει εκ του μηδενός είναι εκπληκτική, δείχνοντας πως θυσιάζει ολόκληρο το εθνικό σύνολο για τις προσωπικές φιλοδοξίες τις οποίες έχει αναγάγει σε εθνικό αυτοσκοπό.
Πρόκειται για κλασική περίπτωση ιδεοψυχαναγκαστικής διαταρραχής που είχε να εμφανιστεί στην παγκόσμια διπλωματική σκακιέρα από την εποχή του Hitler.
Το δημοψήφισμα που θα διεξαχθεί στις 16 Απριλίου στην Τουρκία θα δώσει ενδεχομένως περισσότερες εξουσίες στον Τούρκο Πρόεδρο. Όμως ένας ERDOGAN που θα κυβερνά με αυταρχικό τρόπο τη χώρα του, θα προκαλέσει ακόμη πιο αρνητικές επιπτώσεις στον τομέα της οικονομίας και των διεθνών σχέσεων.
Εν κατακλείδι, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η Τουρκία αποτελεί ένα περιορισμένης κλίμακας πολιτικό και κοινωνιολογικό πείραμα γέννησης και εξέλιξης του φανατισμού, του φασισμού και της ιδεοληψίας .
Το μόνο που αναμένεται είναι η πτώση του θεο-φασισμού με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που έπεσε και ο γερμανικός ναζισμός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου