ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ
Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ
Η οικογένεια του Καποδίστρια είναι μια παλαιότατη Βυζαντινή οικογένεια που έφυγε κάποτε από το βυζάντιο και εγκαταστάθηκε στο Αρχαίο Δάλμαιο, στις Δαλματικές ακτές και αργότερα στο Capo d’ Istria, από όπου πήρε και το όνομα της διότι παλαιότερα λεγότανε Vittori.
O πατέρας του ονομαζότανε Αντώνιο Μαρία Καποδίστρια και η μητέρα του ήταν από την Κύπρο, ονομαζότανε Διαμαντίνα (Αδαμαντία) Γονέμη.
Έτσι ο Καποδίστριας ήταν μια ένωση Κέρκυρας και Κύπρου και αυτό έδωσε μια σφραγίδα στην εν συνεχεία συμπεριφορά του.
Η οικογένεια Καποδίστρια είναι γνωστή και από άλλους προγόνους του που αναφέρονται σε γεγονότα πριν και μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης.
Ο Νικόλαος Καποδίστριας, είχε διαθέσει τεράστια ποσά στη Κωνσταντινούπολη για να απελευθερωθούν πολλοί Κρήτες που είχαν αιχμαλωτισθεί από τους Τούρκους μετά την επανάσταση του 1669 και είχαν οδηγηθεί στη Βασιλεύουσα.
Ο Αλεβίζος Καποδίστριας που ξεσήκωσε σε επανάσταση τη Βόρειο Ήπειρο επικεφαλής των κατοίκων της Χιμάρας με τη βοήθεια Ενετών, αλλά και άλλοι επίσης αγωνιστές που προσέφεραν μεγάλες υπηρεσίες.
Ο πατέρας του Καποδίστρια σπούδασε στην Ιταλία στο Πατάβιον (σήμερα Πάντοβα) Νομικά.
Εδώ πρέπει να τονίσω ότι όσα πανεπιστήμια ιδρύθηκαν στην Ρουμανία, Αυστρία και Ιταλία την εποχή από 1300 ως 1500 και ανέτηξαν τις επιστήμες (Πανδιδακτήρια ονομάζοντο τότε και αργότερα πανεπιστήμια) Ιδρύθηκαν όχι από Ρουμάνους, Αυστριακούς ή Ιταλούς, αλλά από Έλληνες, ιδίως από τη Μικρά Ασία.
Ο πατέρας Καποδίστριας αφού σπούδασε στην Ιταλία επέστρεψε στην Κέρκυρα και άρχισε να ασχολείται με επαναστατικά κινήματα.
Αυτός συνέταξε το 1800, μετά την υποτυπώδη απελευθέρωση της Κέρκυρας και τη θέση της υπό την υψηλή ηγεμονία του Σουλτάνου το πρώτο Σύνταγμα.
Πήγε μάλιστα στην Κωνσταντινούπολη, το υπέβαλε στο σουλτάνο και αυτός το αποδέχτηκε .
Ο Ιωάννης ήταν ο δευτερότοκος υιός. Υπήρχε ο μεγαλύτερος, ο Βιάρος και ο μικρότερος, ο Αυγουστίνος.
Ο Ιωάννης Καποδίστριας λοιπόν σπούδασε τα πρώτα γράμματα στο μοναστήρι της Αγίας Ιουστίνης όπου έμαθε πολύ καλά Λατινικά, Ιταλικά και Γαλλικά και στη συνέχεια πήγε στη Πάντοβα και σπούδασε Ιατρική.
Επέστρεψε δε στη συνέχεια στη Κέρκυρα όπου εξασκούσε την ιατρική αφιλοκερδώς γιατί ήταν πολύ πλούσιος.
Είχε κτήματα στη Κέρκυρα αλλά και αλλού, τόσο μέσα, όσο και έξω από τα Βαλκάνια.
Σε εκείνη τη περίοδο και έχοντας υπ όψιν του την ιστορία της οικογενείας του για την αναβίωση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας επιδίδεται με ζήλο στη προσπάθεια αυτή.
ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΗΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ
Η Κέρκυρα τότε κατέχεται από τους Βενετούς.
Είναι η Δημοκρατία του Αγίου Μάρκου.
Οι έμποροι της Βενετίας έχουν δημιουργήσει μια δήθεν δημοκρατία και κατέχουν την Κέρκυρα μέχρι ότου η πολιτεία τους διαλύθηκε και το νησί το καταλαμβάνουν οι Γάλλοι.
Ο Ιωάννης Καποδίστριας μαζί με τον πατέρα του ξεκινάνε συνωμοτικές κινήσεις με σκοπό το διώξιμο των Γάλλων.
Επωφελούνται από το γεγονός ότι την εποχή εκείνη οι Ρώσοι και οι Τούρκοι κηρύσσουν τον πόλεμο στη Γαλλία και Ρωσσοτουρκικός στόλος καταπλέει στη Κέρκυρα.
Οι Γάλλοι όμως αντιλαμβάνονται τις συνωμοτικές αυτές κινήσεις, συλλαμβάνουν πατέρα και γιο Καποδίστρια, τους καταδικάζουν σε θάνατο και τους βάζουν στη φυλακή.
Όμως οι γάλλοι ηττώνται, ο Ρωσσοτουρκικός στόλος καταλαμβάνει το νησί και οι Καποδίστριες απελευθερώνονται.
Μάλιστα ο Ιωάννης αναλαμβάνει αρχίατρος του Τουρκικού νοσοκομείου!
Ο Καποδίστριας συνεχίζει τις προσπάθειές του να απελευθερωθούν τα Επτάνησα και να δημιουργηθεί Βυζαντινό κράτος και αυτός να εκπροσωπήσει το Βυζαντινό Κράτος της Επτανήσου στη διεθνή σκηνή και να πετύχει και τη απελευθέρωση της υπόλοιπης Ελλάδας.
ΔΕΝ ΤΟ ΚΡΥΒΕΙ!
Όταν αργότερα τα Επτάνησα, η Κέρκυρα στην αρχή και τα υπόλοιπα μετά, κατάφεραν να αποκτήσουν μια στοιχειώδη ανεξαρτησία ο Σπύρος Θεοτόκης ορίστηκε σαν ηγεμόνας της Κέρκυρας, ο δε Καποδίστριας πήρε το τίτλο του αυτοκρατορικού επιτηρητή».
Το δε πολίτευμα της Κέρκυρας αρχικά και των υπόλοιπων Επτανήσων αργότερα ονομάστηκε «Βυζαντινό Πολίτευμα».
Έχουμε δηλαδή τότε 4-5 απελευθερωμένα νησιά όπου οι κάτοικοι δεν είχαν νιώσει την Τουρκοκρατία και είχαν μια μόρφωση μεγαλύτερη από τους Έλληνες της Ηπειρωτικής Ελλάδας, ενώ μέσα τους είχαν το ιδανικό της απελευθέρωσης της Ελλάδας και της αναβίωσης της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.
Με τον πόλεμο αυτό ήρθε σε πρώτη επαφή με τους Ρώσους.
Αργότερα θα τον δούμε να πηγαίνει στη Ρωσία και να γίνεται μεγάλος και τρανός.
Εκείνη την εποχή, για την ακρίβεια το 1805-1807 ο Αλί Πασάς εκστρατεύει στη Νότια Ελλάδα με σκοπό να περάσει απέναντι και να καταλάβει τη Λευκάδα.
Οι Λευκάδιοι ζητούν τη βοήθεια του Καποδίστρια.
Ο Καποδίστριας με τη συμπαράσταση του κλήρου και ιδίως του μητροπολίτη Άρτας Ιγνατίου σπεύδει σε βοήθεια με εθελοντές από το Σούλι, με Κερκυραίους και Κεφαλλονίτες στρατιώτες και αρχίζει να οχυρώνει τη Λευκάδα.
Παίρνει ο ίδιος μια αξίνα και αρχίζει να σκάβει μια τάφρο η οποία, κατά τον Καποδίστρια, θα γινόταν ο τάφος ή ο δικός μας ή των τούρκων.
Ο Αλί Πασάς βλέποντας τις ετοιμασίες δεν διακινδύνεψε να κάνει απόβαση και επέστρεψε πίσω.
Έτσι ο Καποδίστριας διαφημίστηκε σαν ο άνθρωπος που μπόρεσε να αντιμετωπίσει μια επίθεση των τούρκων με επιτυχία!
Τότε τον επισκέφτηκαν δυο μεγάλες μορφές της εποχής.
Ο Κολοκοτρώνης και ο Μπότσαρης και είχαν μια μακρά συζήτηση.
Δεν ξέρουμε τι είπαν!
Εκείνα που γράφουν ορισμένοι ιστορικοί ότι του παραπονέθηκαν για τα προβλήματα που έχουν με τους Εγγλέζους είναι εικασίες (ίσως έχουν κάποια δόση αλήθειας, τίποτα όμως δεν είναι σίγουρο).
Αυτό που ξέρουμε είναι ότι μετά τη συζήτηση ο Καποδίστριας άνοιξε το ταμείο του και έδωσε ένα τεράστιο χρηματικό ποσό στο Κολοκοτρώνη και στον Μπότσαρη!
ΝΑΠΟΛΕΩΝ ΚΑΙ ΤΣΑΡΟΣ
Με τη συνθήκη του Τίλσιτ οι Γάλλοι επανέρχονται στη Κέρκυρα και ο Καποδίστριας αναγκάζεται να φύγει.
Πάει στη Πετρούπολη όπου δέχεται τη βοήθεια από μια μεγάλη Ελληνική οικογένεια, με καταγωγή από τη Ρουμανία τους Στούρτζα που επηρέαζε τον τότε τσάρο Αλέξανδρο Α΄ και μπαίνει έτσι στα Ρωσικά ανάκτορα.
Παρουσιάζεται στον Τσάρο, τον εντυπωσιάζει με τα άπταιστα Ρωσικά που ήξερε και ο οποίος τον διορίζει υπεράριθμο γραμματέα στη Ρωσική πρεσβεία της Βιέννης.
Εκεί ο Καποδίστριας αναλαμβάνει και τελειώνει με επιτυχία δύσκολες διπλωματικές αποστολές με αποτέλεσμα να τραβήξει το ενδιαφέρον των ανωτέρων του, γίνεται τελικά σύμβουλος του τσάρου και στελεχώνει σαν διευθυντής το διπλωματικό γραφείο ενός πρίγκιπα που ο τσάρος τον είχε διορίσει στρατηγό.
Πηγαίνει μαζί του στη παραδουνάβια περιοχή όπου κυριαρχούν οι Έλληνες και κάνει μαζί τους πολλές επαφές.
Ο Καποδίστριας έχει κατηγορηθεί ότι ήταν εναντίον της Ελληνικής επανάστασης!
Αυτό είναι λάθος!
Όλες του τις ενέργειες έχουν μελετηθεί λεπτομερώς και αποδεικνύουν ότι ο Καποδίστριας ήθελε να γίνει η επανάσταση.
Αλλά μια επανάσταση οργανωμένη και κυρίως με στόχο, όχι τη δημιουργία ενός κρατιδίου, αλλά την αναβίωση ολόκληρης της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας από τις Δαλματικές ακτές μέχρι τον Εύξεινο Πόντο.
Ο Καποδίστριας λοιπόν εκεί αναπτύσσει πρωτοφανή δράση.
Οι έμποροι, οι ηγεμόνες, ο πνευματικός κόσμος, ο κλήρος ακόμα και οι χωρικοί οργανώνονται, τρέχουν και παίρνουν οδηγίες από τον Καποδίστρια και ετοιμάζονται για επανάσταση.
Το κλίμα όμως είναι δυσάρεστο. Βρισκόμαστε στην εποχή των Ναπολεόντειων πολέμων.
Ο Ναπολέων αποφασίζει να εισβάλλει στη Ρωσία.
Ο Καποδίστριας βρίσκεται στη στρατιά του Δουνάβεως όταν μαθαίνει τη μάχη του Μποροντίνο και τη κατάληψη της Μόσχας από τους Γάλλους.
Η στρατιά, μαζί και ο Καποδίστριας, επιστρέφει πίσω και αρχίζει ο αγώνας στις απέραντες Ρωσικές εκτάσεις που ο Κουτούζωφ ανάθεσε στον στρατηγό χειμώνα την καταστροφή του μεγάλου Ναπολέοντα πράγμα που συνέβη.
Στην υποχώρηση του Τσάρου και στο κάψιμο της Μόσχας ο Καποδίστριας ήταν μαζί με τα Ρωσικά στρατεύματα συντροφιά με τον Αλέξανδρο τον Α΄ με αποτέλεσμα ο τσάρος να του δώσει την πραγματική του φιλία.
Αρχίζει η υποχώρηση του Ναπολέοντα και μόνο ένα μικρό τμήμα από τους 500.000 που ξεκίνησαν επιστρέφει στη Γαλλία λόγω του ότι ο χειμώνας ήρθε σχετικά γρήγορα και πάγωσαν τα ποτάμια!.
Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΕΥΡΩΠΑΙΟΣ ΔΙΠΛΩΜΑΤΗΣ
Μετά την ήττα του Ναπολέοντα αρχίζουν οι συζητήσεις για τη συνθήκη ειρήνης.
Ο Τσάρος διορίζει τον Καποδίστρια, σύμβουλο του με δικαιώματα, χωρίς ακόμα να τον κάνει υπουργό εξωτερικών και του ζητάει να διαπραγματευθεί τη συνθήκη.
Ο Καποδίστριας αντιμετωπίζει προσωπικότητες όπως τον Ταλεϋράνδο, τον Μέτερνιχ και από όλους τους ιστορικούς αναφέρεται ότι υπήρχε καλύτερος από όλους τους άλλους.
Στη συνθήκη που έγινε δεν θέλησε, ο Καποδίστριας, να καταστραφεί τελείως η Γαλλία αν και θα μπορούσε να το είχε κάνει γιατί εκπροσωπούσε μια πολύ μεγάλη δύναμη τη Ρωσία.
Ο Ναπολέων είναι εξόριστος στη νήσο Έλβα.
Επιστρέφει, γίνεται η μάχη του Βατερλό και φτάνουμε στο 1815 (Από τον Σεπτέμβριο του 1814 και το 1815 για την ακρίβεια) όπου γίνονται φοβερά διπλωματικά γεγονότα.
Πρίγκιπες, βασιλιάδες, αυτοκράτορες, ηγεμόνες, διπλωμάτες.
Όλη η Ευρώπη αγωνίζεται ώστε να πετύχει κάθε λαός την καλύτερη συνθήκη γιαυτόν.
Εκεί στέλνεται και ο Καποδίστριας.
Τότε είχε προσπαθήσει να πείσει τον τσάρο να μην συναινέσει στη δημιουργία της Ιεράς Συμμαχίας.
Το έγγραφο που ο τσάρος έθεσε υπ όψιν του ο Καποδίστριας το απέρριψε, αλλά ο τσάρος εκείνη την εποχή βρισκότανε κάτω από την επίδραση της βαρώνης Γκρούδενερ, μιας μυστικοπαθούς γυναίκας που τότε κατά σύμπτωση πολέμησε την Ελλάδα, ενώ αργότερα την ωφέλησε.
Αυτή έπεισε τον τσάρο να υπογράψει την συνθήκη των Παρισίων και να δημιουργηθεί η Ιερά Συμμαχία.
Μέσα σε τέτοιο ανθελληνικό πνεύμα, γιατί δεν δεχόντουσαν να γίνονται επαναστάσεις κατάφερε ο Καποδίστριας να δεχτούν όλοι. Αγγλία, Γαλλία, Πρωσία, Αυστρία την απελευθέρωση της Ιονίου πολιτείας.
(Τουλάχιστον με την «υψηλή» εποπτεία της Αγγλίας).
Ελευθερώθηκε η Ελλάδα σε αυτό το νησιωτικό σύμπλεγμα.
Η συνθήκη υπογράφτηκε τον Νοέμβριο του 1815 και ήταν μια από τις μεγαλύτερες επιτυχημένες προσπάθειες του Καποδίστρια.
Ο Καποδίστριας προσπάθησε να πείσει τον Τσάρο να απελευθερώσει και την υπόλοιπη Ελλάδα.
Η επιθυμία του αυτή ήταν γνωστή στους Ευρωπαϊκούς κύκλους γιατί κατά τη διάρκεια γεύματος, (όπως αναφέρει και ο Βαλαωρίτης) είχε κάνει πρόποση «Στην απελευθέρωση όλου του γένους».
Όλο το γένος δεν σήμαινε μόνο ο Ελλαδικός χώρος, αλλά η απελευθέρωση από τον Ίστρο ποταμό μέχρι τη Κωνσταντινούπολη και τη Μικρά Ασία.
Ο Tσάρος τον άκουσε με προσοχή.
Ο Καποδίστριας του έδωσε υπομνήματα (όπως αναφέρει και στην αυτοβιογραφία του) που του περιγράφει τη δύσκολη θέση των Ελλήνων, τη δυστυχία που έχουνε περιέλθει οι ομόδοξοι και ζήτησε τη βοήθεια του Τσάρου.
Ο τσάρος τον χτύπησε φιλικά στη πλάτη και του απάντησε:
«Το κάθε πράγμα στον καιρό του».
Έτσι, τότε, το 1815, το μόνο που πέτυχε ήταν η απελευθέρωση των Ιονίων νησιών.
Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΤΟΥ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ
Επιστρέφει λοιπόν στη Πετρούπολη όπου μπαίνει στο ανάκτορο του Τσάρου και μαζί με τον Νεσελρόντε ονομάζεται υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας.
Η χώρα αυτή με τις απέραντες εκτάσεις, με τις τεράστιες επιρροές έχει δυο υπουργούς εξωτερικών εκ των οποίων ο ένας Έλληνας: Ο Καποδίστριας!
Μέσα όμως στα ανάκτορα το στοιχείο που επικρατεί είναι το Ελληνικό.
Υπασπιστής του τσάρου είναι ο Υψηλάντης, ο οποίος έχασε το χέρι του στους Ναπολεόντειους πολέμους.
Ο Καποδίστριας από τη θέση αυτή αρχίζει να οργανώνει την Ελληνική Επανάσταση.
Εκείνη την εποχή ένας καινούργιος παράγοντας εμφανίζεται στα Ελληνικά δρώμενα:
Η ΦΙΛΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ!
Το 1817 τον επισκέπτεται ένας από τους αρχηγούς της ο Γαλάτης.
Νέος έξυπνος, μορφωμένος, ωραίος γράφει ένα γράμμα στο Καποδίστρια και του αναφέρει ότι «Επιθυμώ να σας συναντήσω γιατί έχω να σας πω για ένα πολύ σοβαρό θέμα κλπ.».
Ο Καποδίστριας, δεξιοτέχνης στους ελιγμούς, προσεκτικός στις παγίδες δεν παρασύρεται σε λάθη. Το πρώτο που κάνει είναι να δείξει το γράμμα στον Τσάρο.
Ο τσάρος διαβάζει το γράμμα και του λέει «Κάλεσε τον».
Τον καλεί, έρχεται και του εκθέτει τα της επαναστάσεως.
Ο Καποδίστριας αντιλαμβάνεται ότι η επανάσταση και η απελευθέρωση των Ελλήνων δεν είναι μια υπόθεση που θα την αποφασίσουν τίποτα νεαροί, που σαν νέοι είναι και αιθεροβάμονες και ενθουσιώδεις.
Είναι μια απόφαση που πρέπει να αποφασισθεί με πολύ ψυχραιμία, πολύ λογική.
Πρέπει να υπάρχει ενθουσιασμός ,αλλά και πραγματισμός (ρεαλισμός).
Όλα να μελετηθούν.
Ο Γαλάτης δεν του ενέπνεε καμία εμπιστοσύνη, έτσι δεν του έδωσε καμία σημασία, τον απέτρεψε.
Αλλά φεύγοντας του είπε και κάτι σημαντικό:
«Έχε εμπιστοσύνη στη Θεία Πρόνοια»!
[κατά λέξη:«ΕΩΣ ΟΤΟΥ Η ΘΕΙΑ ΠΡΟΝΟΙΑ ΕΥΔΟΚΗΣΕΙ ΑΛΛΩΣ»]
Ούτε μπορούσε ο Καποδίστριας σε έναν άνθρωπο που γνώρισε μια ώρα πριν να του αποκάλυπτε τα μυστικά του σχέδια.
Είχε καταφέρει να δημιουργήσει δίκτυο σε όλη την κατεχόμενη από τους Τούρκους χώρα.
Σκεφτείτε ότι τον Απρίλιο του 1821 όταν στη Κωνσταντινούπολη γινόντουσαν οι σφαγές και έσφαζαν τους Φαναριώτες και τους ιερείς μας, είχε πείσει τον πρέσβη της Ρωσίας Στρογκονώφ, να πληρώνει τους Τούρκους (τα χρήματα τα έδινε ο Καποδίστριας) και έσωζε τις οικογένειες των Φαναριωτών και Μητροπολιτών, τους οποίους έπαιρνε στη Ρωσία για να τους χρησιμοποιήσει αργότερα.
Ο Γαλάτης έφυγε. Αργότερα αποδείχτηκε ότι ο Καποδίστριας είχε δίκιο, γιατί το τυχοδιωκτικό αυτό στοιχείο, ο Γαλάτης, είχε κακό τέλος.
Η ίδια η Φιλική Εταιρεία αποφάσισε να τον εκτελέσει και ανέθεσε στον φιλικό Δημητρόπουλο, ο οποίος τον σκότωσε με ένα τρομπόνι.
Του έριξε ένα πυροβολισμό, αυτός δεν ήξερε γιατί τον σκοτώνουνε. Ρώτησε «Τι σας έκανα και με φάγατε» Του εξήγησε, του έριξε και δεύτερο πυροβολισμό και τον αποτελείωσε.
Μετά τον Γαλάτη πολλοί τον πλησίαζαν για να λάβει μέρος στην επανάσταση και να αναλάβει αρχηγός. Αυτό όμως δεν το δεχότανε.
Όταν ο ίδιος ο Τσάρος τον είχε καλέσει και του είχε πει: «Σου αναθέτω το Υπουργείο Εξωτερικών» ο Καποδίστριας είχε επιφύλαξη και του είπε:
«Με την ανάθεση του Υπουργείου Εξωτερικών σε μένα, οι ομογενείς μου θα πιστέψουν ότι θα τους βοηθήσω, όλοι θα με βλέπουν σαν μια ελπίδα και θα σε εκθέσω».
Ο Τσάρος, που του είχε μεγάλη εκτίμηση, του απάντησε:
«Τότε σου αναθέτω και τα Ελληνικά Θέματα».
Έτσι έχοντας πίσω του μια ολόκληρη αυτοκρατορία (τη Ρωσική) έπρεπε να κάνει χειρισμούς με μεγάλη προσοχή για να πετυχαίνει το καλύτερο αποτέλεσμα.
Ο Μέτερνιχ είναι ο υπ αριθμόν ένα εχθρός του.
Σαν πονηρή αλεπού που ήταν, τον έχει αντιληφθεί.
Γράφει ένα γράμμα στον Τσάρο και του αναφέρει ότι ο Καποδίστριας παίζει διπλό παιχνίδι.
Ενώ αφανώς βοηθάει τους Έλληνες εμφανώς φαίνεται ότι δεν συμμετέχει.
Ο Τσάρος όμως συνεχίζει να έχει εμπιστοσύνη στον μεγάλο Έλληνα.
Ο ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ ΚΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ
Ο Καποδίστριας σαν υπουργός Εξωτερικών πηγαίνει στο Παρίσι.
Ο Ναπολέων έχει ήδη πεθάνει και βασιλεύουν οι Βουρβόνοι με τον Λουδοβίκο ΙΗ΄
Οι Γάλλοι δεν ξεχνούν ότι με τη συνθήκη των Παρισίων ο Καποδίστριας δεν άφησε να αδυνατίσει πολύ η Γαλλία όπως ζήτησε η Αγγλία και η Αυστρία συγκράτησε τον Γαλλικό χώρο για να έχει η Ρωσία ένα αντιστάθμισμα στη δύναμη των άλλων μεγάλων δυνάμεων και τον ευγνωμονούν.
Έτσι ο Λουδοβίκος προσφέρει στον Καποδίστρια για δικό του ένα τεράστιο χρηματικό ποσό.
Ο Καποδίστριας αρνείται «Όχι» απαντάει «δεν θέλω χρήματα.
Θέλω όμως να δοθεί εντολή κάθε Γαλλική βιβλιοθήκη σε κάθε πόλη να δώσει το δεύτερο βιβλίο στην Ελλάδα»
Έτσι σχηματίστηκε μια τεράστια βιβλιοθήκη την οποία αργότερα χρησιμοποίησε το έθνος και που τώρα την έχουμε πετάξει σε κάτι υπόγεια και σαπίζει.
Ο Καποδίστριας βασίζεται, για να πετύχει την απελευθέρωση και τον Εθνικό σκοπό, σε δύο πράγματα
Στο πολιτισμό και στον αγώνα.
Έτσι έλεγε.
Απέδιδε μεγάλη σημασία στη γλώσσα γιαυτό και όταν έγινε το συνέδριο των Παρισίων το 1815 και ενώ όλοι οι ηγεμόνες.
Ο Τσάρος της Ρωσίας, ο βασιλιάς της Βαυαρίας, ο αυτοκράτωρ της Αυστρίας, άλλοι ηγεμόνες κλπ.
Όλοι είχαν αποφασίσει να καταστείλουν τις επαναστάσεις μέσα στο συνέδριο τους αυτό ο Καποδίστριας πέτυχε όλοι να δώσουν υπέρ των Ελλήνων!
200 δουκάτα ο τσάρος 100 η Αυστρία και να συμβάλλουν στη βοήθεια των Ελλήνων.
Όχι βέβαια για να κάνουν επανάσταση αλλά για να μορφώσουν τους Έλληνες και να αναπτύξουν τον Αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό.
Έτσι ιδρύθηκε η πρώτη εταιρία των φιλόμουσων στο Πήλιο που δίδασκε Αρχαία Ελληνικά, Ιστορία κλπ. Αλλά συγχρόνως ήταν και φυτώριο επαναστατών.
Η ΕΛΒΕΤΙΑ ΤΟΝ ΕΥΓΝΩΜΟΝΕΙ
Λένε ορισμένοι ότι ο Καποδίστριας είχε αμφιβολίες για την επανάσταση.
Ποτέ δεν είχε αμφιβολίες.
Έπρεπε να επαναστατήσουμε, αλλά το πότε, το πώς και με ποιους σκοπούς αυτό δεν μπορούσε να το αποφασίσει ο οποιοσδήποτε, αλλά οι άνθρωποι που υπερείχαν και είχαν ευθύνες απέναντι στο έθνος.
Ο ίδιος ο Καποδίστριας διέθεσε όλη του τη περιουσία στους αγώνες για την επικράτηση της Ελλάδας.
Αναφέρεται, και είναι εξακριβωμένο, ότι όταν έμενε στη Γενεύη το 1811 περίπου, ο Τσάρος σε συνεννόηση με τον Μέτερνιχ, είχε αναθέσει στον Καποδίστρια να κάνει τη διοικητική οργάνωση της Ελβετίας.
Ο Καποδίστριας έκανε τη διαίρεση της Ελβετίας σε καντόνια, σύστημα που διατηρείται μέχρι σήμερα ακριβώς όπως το σκέφτηκε ο Καποδίστριας.
Τα οργάνωσε τα έκανε να συμφιλιωθούν και γιαυτό οι Ελβετοί από ευγνωμοσύνη του έχουν κάνει ανδριάντες και στο καντόνι του Βο και της Γενεύης και μέσα στη πόλη της Λοζάννης ενώ τον είχαν ανακηρύξει επίτιμο πολίτη τους, ενώ εμείς κάτω από την επίδραση των Μαρξιστών ιστοριοπλόκων τον περιφρονούμε και αντίθετα με τους Ελβετούς που έχουν κάνει τους Μαρξιστές στην άκρη και ευημερούν, εμείς εδώ τρώμε σοσιαλισμό.
Στη Γενεύη έμενε, ενώ ήταν βαθύπλουτος, σε ένα (σχετικά) μικρό διαμέρισμα δυο δωματίων, αυτός και ο υπηρέτης του.
Απέναντι ήταν το τεράστιο ανάκτορο του Εϊνάρδου, του μεγάλου φιλέλληνα τραπεζίτη που έδωσε πολλά χρήματα για την επανάσταση του 1821.
Αυτός ήταν φίλος με τον Καποδίστρια, γνώριζε ότι είχε τεράστια περιουσία και του παραπονιότανε λέγοντας του «Ντροπή να κάθεσαι σε αυτό το σπιτάκι, ενώ έχουμε ανάκτορο και τι θα λένε οι φίλοι μας» κλπ.
Και μια συγγραφέας η Σαρλότ ντε Ρος που τον έβλεπε και ήταν και ερωτευμένη μαζί του και αυτή του έλεγε να μείνει στο ανάκτορο του Εϊνάρδου.
Ο Καποδίστριας απαντούσε:
«Αυτή την εποχή που οι συμπολίτες μου υποφέρουν, εγώ δεν μπορώ να ζω πλούσια.
Πρέπει να δαπανώ την ημέρα, εγώ και ο υπηρέτης μου πέντε φράγκα»!
Υπέβαλλε δηλαδή οικειοθελώς τον εαυτό του σε λιτότητα και ένα πρώτο συμπέρασμα είναι ότι:
Ο Καποδίστριας στη πολιτική εισήλθε βαθύπλουτος και εξήλθε δολοφονημένος και πάμφτωχος.
Τα χωράφια του (για να μην τα λέμε όλα στο τέλος) στη Κέρκυρα τα υποθήκευσε για να πάρουν οι Έλληνες σιτάρι από τη Μάλτα να μην πεθάνουν της πείνας.
Αυτός που ζούσε στα παλάτια του τσάρου, αυτός που κυβερνούσε και επηρέαζε ουσιαστικά την εξέλιξη της Ευρώπης, ζούσε φτωχά.
Από την Ελλάδα δεν ωφελήθηκε.
Όλη του τη περιουσία την διέθεσε στην Ελλάδα.
Μπορείτε λοιπόν να συγκρίνετε αυτόν τον πολιτικό άνδρα που μπήκε πάμπλουτος στη πολιτική και βγήκε πάμπτωχος με άλλους σύγχρονους πολιτικούς που μπήκαν πάμφτωχοι και εξήλθαν πάμπλουτοι.
Το πρώτο συμπέρασμα λοιπόν που βγαίνει, είναι ότι αυτοί που θέλουν να ωφελήσουν την πατρίδα μας δεν ζουν από την πατρίδα ούτε πλουτίζουν από την Ελλάδα, διότι η Ελλάδα δεν είναι καμία επιχείρηση ή κανένα εργοστάσιο να κάνει πλούσιους τους πολιτικούς.
Η αντίληψη του Καποδίστρια ήταν ότι πρέπει αυτός που έχει χρήματα να τα διαθέσει για την Ελλάδα.
Δεν μπορεί ένα έθνος να πάει μπροστά με την αντίληψη ότι οι πολιτικοί πρέπει να παίρνουν προμήθειες από συμβάσεις, να απομυζούν το δημόσιο χρήμα και να φτωχαίνουν την Ελλάδα.
Δεν είναι δυνατόν να προχωρήσουμε έτσι.
ΔΕΝ ΞΑΝΑΣΥΝΑΝΤΗΘΗΚΑΝ ΠΟΤΕ!
Ο Καποδίστριας όταν κηρύχτηκε η επανάσταση πήρε μια άδεια απεριόριστης διάρκειας.
Το 1822 γίνεται μια συνάντηση μεταξύ του Τσάρου Αλέξανδρου Α΄ του Καποδίστρια, του Εσελρόντε, του άλλου υπουργού εξωτερικών και ενός μυστικοσυμβούλου του Τσάρου που έχει διασωθεί το όνομά του, λεγότανε Τατίτσεφ.
Αυτοί οι τέσσερις κάθονται και συζητούν.
Ο τσάρος λέγει στον Καποδίστρια να του δώσει ένα υπόμνημα.
Ο Καποδίστριας απαντά: «Δε δίνω κανένα υπόμνημα.
Θα συζητήσουμε»!
Βγάζει δε ένα λόγο όπου εισηγείται και εξηγεί με λεπτομέρεια γιατί είναι αναγκαίο ο Τσάρος να κηρύξει πόλεμο κατά των Τούρκων.
Είναι μια πολύ δύσκόλη στιγμή κατά την οποία ο Καποδίστριας εξαντλεί όλα του τα επιχειρήματα και θα ήταν άλλη η όψη της Ευρώπης αν ο Τσάρος Αλέξανδρος Α΄ άκουγε τον Καποδίστρια.
Δεν τον άκουσε!
Μετά έξι χρόνια αυτό που δεν έκανε ο Αλέξανδρος Α΄ θα το κάνει ο διάδοχος του Νικόλαος, αλλά πια θα είναι αργά.
Ο Τσάρος ακούει τον Καποδίστρια, κανείς δεν μπορεί να αντικρούσει τα επιχειρήματά του.
Ο Καποδίστριας λέει ότι οι Έλληνες επαναστάτησαν, είμαστε στο 1822, η επανάσταση έχει φουντώσει πρέπει ο Τσάρος να κηρύξει ιερό πόλεμο για την απελευθέρωση των Ορθοδόξων.
Οι αναλύσεις που κάνει δεν μπορούν να αναφερθούν εδώ αλλά είναι καταπληκτικές.
Ο Τσάρος όταν τελειώνει η σύσκεψη, η οποία ήταν θυελλώδης, δηλώνει:
«Αν ήμουν στη θέση σου θα έκανα και θα έλεγα αυτά που λες και κάνεις.
Αλλά δεν είμαι!
Γιαυτό δεν μπορώ να αλλάξω την απόφασή μου.
Δεν θα επιτεθώ στη Τουρκία»!
Τον αγκάλιασε, τον φίλησε, πράγμα πρωτοφανές για δεσπότη που τους είχαν όλους σε απόσταση και του είπε:
«Σου δίνω άδεια επ' αόριστο.
Πήγαινε και θα ξανασυναντηθούμε.
Ο θεός να μας βοηθήσει!» κλπ.
Δεν ξανασυναντήθηκαν ποτέ!
Ο Καποδίστριας φεύγει πάει στη Φρανκφούρτη, μετά στην Ελβετία, στο Παρίσι, στην Αγγλία.
Παντού συγκέντρωνε χρήματα για τον αγώνα του έθνους.
Γνώριζε πολύ καλά ότι επανασύσταση χωρίς χρήματα δεν γίνεται.
Έχει διαθέσει τα πάντα για την Ελλάδα, όλη του τη περιουσία.
Αλλά παρ’ ότι υπερήφανος αναγκάζεται να ζητάει χρήματα από φίλους του.
Ο Εϊνάρδος τον βοήθησε, έδωσε τεράστια χρηματικά ποσά και είναι προς τιμή του Ελληνικού κράτους που το 1960 (ή 1965 δεν θυμάμαι ακριβώς) έβγαλε γραμματόσημο προς τιμήν του με το κεφάλι του και το όνομά του, και ο κόσμος δεν ήξερε ποιος είναι.
Αυτά βλέπετε τα βγάζουν μυστικά για να μην τα μαθαίνουμε.
ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ ΜΕΡΟΥΣ
ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ
Ο ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ ΕΡΧΕΤΑΙ
Το 1827 η επανάσταση έχει φτάσει στο τέλος της μετά από τόσες αγωνίες.
Ο Ιμπραήμ έχει κατέβει στη Πελοπόννησο και καταστρέφει τα πάντα.
Έτσι τον Ιανουάριο του 1828 μετά από πολλές ζυμώσεις έρχεται στην Ελλάδα ο Καποδίστριας.
Στις 20-1-1828 γίνεται κυβερνήτης και έρχεται με ένα πολεμικό πλοίο στο Ναύπλιο.
Εκεί υπάρχουν δυο οπλαρχηγοί που μάχονται μεταξύ τους.
Ο ένας είναι ο Γρίβας στο Παλαμήδι και ο άλλος ο Στράτος στο Μπούρτζι.
Ο Καποδίστριας παρεμβαίνει, παίρνει τα κλειδιά από τους δυο και τους συμφιλιώνει.
Ο εμφύλιος πόλεμος μαίνεται.
Μετά με άλλο πολεμικό πάει στην Αίγινα όπου τον καλούν να ορκιστεί στα διάφορα συντάγματα και στις αποφάσεις των εθνοσυνελεύσεων κλπ για την ελευθερία των Ελλήνων.
Ο Καποδίστριας καλεί τους πολιτικούς και τους μιλάει τη γλώσσα της ειλικρίνειας.
Άποψη του Ναυπλίου από χαλκογραφία την εποχή του Καποδίστρια. (Κάντε κλικ να μεγαλώσει)
Αυτό είναι το δεύτερο δίδαγμα από τη ζωή του Καποδίστρια.
Δεν πρέπει να κρύβουμε τίποτα.
Πρέπει να μιλάμε με ειλικρίνεια.
Λέει λοιπόν στους προκρίτους: «Με καλέσατε και μου λέτε να ορκιστώ στην ελευθερία των Ελλήνων και την ανεξαρτησία τους. Ποια ελευθερία;
Ποια ανεξαρτησία; Όταν μιλάμε για Ελλάδα είναι τα Μέγαρα, η Ελευσίνα, ο Πόρος, η Αίγινα και το Ναύπλιο.
Που είναι η Ελλάδα;
Ο Ιμπραήμ αλωνίζει τη Πελοπόννησο και καταστρέφει τα πάντα!
Δεν θα ορκιστώ σε τίποτα.
Να ξεχάσετε τα συντάγματα και τις εθνοσυνελεύσεις. Εδώ προέχει η πατρίδα.
Αν δεν θέλετε εγώ παίρνω το καπελάκι μου και φεύγω, γιατί εγώ για την Ελλάδα θα θυσιάσω τα πάντα εκτός από την υπόληψη μου.
Δεν θα με κάνετε εσείς ρεζίλι»!
Τα έχασαν!
Έτσι με απόφαση όλων καταργείται η βουλή και δημιουργείται ένα σώμα από 27 συμβούλους το «Πανελλήνιον».
Ιδρύει τρία βασικά Υπουργεία (Έτσι θα τα λέγαμε σήμερα.
Τρεις γραμματείες, όπως τις είπε): Του πολέμου, των εσωτερικών και των οικονομικών.
Ο ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ ΦΤΙΑΧΝΕΙ ΚΡΑΤΟΣ
Η Γραμματεία του πολέμου.
Δεν υπήρχε καθόλου στρατός.
Δυο πλοία όλα και όλα.
Τα άλλα είχαν καταστραφεί.
Το ΕΛΛΑΣ ήταν το ένα και το οποίο στον εμφύλιο πόλεμο μεταξύ μας (Συνέβησαν αίσχη τότε τα οποία όταν κανείς τα διαβάζει αγαναχτεί και αναρωτιέται πώς απελευθερώθηκε αυτό το έθνος).
Το ΕΛΛΑΣ μια ωραία κορβέτα που μας την είχαν χαρίσει οι ομογενείς της Αμερικής το 1821!
Πόσοι Έλληνες υπήρχαν τότε στην Αμερική;
Πόση οικονομική δυναμη διέθεταν;
Όμως θεώρησαν καθήκον τους να βοηθήσουν την Ελλάδα και έστειλλαν αυτό το καράβι που στις διαμάχες μεταξύ μας.
Ο Μιαούλης συνέλαβε τον Κανάρη και όταν είδε ότι κινδύνευε να χάσει την εξουσία έκαψε το πλοίο.
Δυο μας είχαν απομείνει το ένα το έκαψε ο Μιαούλης!
Αργότερα μετάνιωσε. Είπε «Δεν βρέθηκε κάποιος να μου κόψει το χέρι που κρατούσε το δαυλό»;
Το κακό όμως είχε γίνει.
Και τα δύο καράβια ήτανε αραγμένα από έλλειψη τροφίμων.
Στα νησιά του Αιγαίου δεν μπορούσε να πάει κανένας από το φόβο των πειρατών και στο κρατικό ταμείο δεν υπήρχαν καθόλου χρήματα.
Αρχίζει λοιπόν ο καποδίστριας από τον Ιανουάριο του 1828 μέχρι το Δεκέμβριο του 1828 να δημιουργήσει ένα κράτος από το τίποτα!
Όχι σαχλαμάρες που αλλάζουν οι κυβερνήσεις και η κάθε κυβέρνηση που έρχεται δηλώνει:
«Παραλάβαμε χάος» ή «Βρήκαμε καμένη γη» Τότε δεν υπήρχε τίποτα απολύτως και αυτός ο άνδρας που οι αριστεροί σήμερα βρίζουν φτιάχνει ένα κράτος.
Ο Καποδίστριας ήταν κρατιστής.
Πίστευε στην έννοια του κράτους καθώς και στη δύναμη και στο σκοπό του κράτους.
Το κράτος κατά τον Καποδίστρια, (και αυτά τα έχει γράψει στην αυτοβιογραφία του) είναι ηθική προσωπικότητα.
Το κράτος πρέπει να καθοδηγεί, να λέει ποιο είναι το καλό και να κατευθύνει τους πολίτες του προς αυτό.
Δεν είναι σωστό να υπάρχει κράτος αναιμικό και κλοτσοσκούφι του ενός και του άλλου, ειδικά των πλουσίων!
Το πρώτο που κάνει είναι να οργανώσει στρατό και επειδή στους αξιωματικούς βασίζονται όλες οι καλές ελπίδες του έθνους, ιδρύει μια σχολή από 50 ανθρώπους και την ονομάζει Σχολή Ευελπίδων.
Είναι οι καλές ελπίδες του έθνους που στηρίζονται στο στρατό και γιαυτό η επιλιγή αυτών γινότανε πολύ προσεκτικά.
Επρόκειτο για κάτι πάραπανω από επιλογή, επρόκειτο για διαλογή.
Ο αξιωματικός που θα είναι υπεύθυνος για τη συνέχιση της Ελληνικής Ιστορίας είναι υποχρεωμένος από τη φύση του επαγγέλματός του να έχει ήθος.
Σε καμία σχολή του πανεπιστημίου δεν διδάσκεται το ήθος.
Στη Νομική, στην Ιατρική, στους Φυσικούς ή στους Μηχανικούς κανείς καθηγητής δεν μπήκε στο αμφιθέατρο να πει στους φοιτητές:
«Δεν πρέπει να λέτε ψέματα, πρέπει να έχετε λόγο τιμής, δεν πρέπει να κλέβετε».
Το ίδιο γίνεται και σε όλες τις σχολές, εκτός από τη Σχολή Ευελπίδων.
Εκεί διδάσκεται το ήθος και ο χαρακτήρας στις άλλες σχολές κανείς δεν διδάσκει για το ήθος, την αξιοπρέπεια ή την αντίληψη της τιμής.
Ο Καποδίστριας το πρόβλεψε αυτό και για να έμπαινε κάποιος στη Σχολή Ευελπίδων, υπήρχαν ειδικοί έλεγχοι.
Εξακρίβωνε ο ίδιος ο Καποδίστριας αν κάποιος κάνει για αξιωματικός αν δε δεν έκανε, πήγαινε να κάνει κάποια άλλη δουλειά.
Ιδρύει λοιπόν τη Σχολή Ευελπίδων.
Κράτος χωρίς δικαιοσύνη αδύνατον!
Ιδρύει τα δικαστήρια.
Παίρνει την αφρόκρεμα, παίρνει την εξάβιβλο του Αρμενόπουλου και συγκροτεί δικαστήρια.
Πρωτοδικεία και Εφετεία!
Το δερματόδετο εξώφυλλο και η πρώτη σελίδα του αχρονολόγητου εντύπου με τίτλο "Πρόχειρον Νόμων ή Εξάβιβλος" του Αρμενόπουλου.
Κράτος χωρίς ταχυδρομεία;
Απαράδεκτο!
Ιδρύει και τα πρώτα ταχυδρομεία με έντεκα ταχυδρομικά γραφεία!
Φτιάχνει και ορφανοτροφεία, φτιάχνει και σχολεία και το ορφανοτροφείο του Καποδίστρια το κράτος αυτό των νεοβαρβάρων στην Αίγινα το είχε μέχρι πρόσφατα για φυλακές!
Μέχρι και δρόμους έφτιαξε στη Πύλο πχ.
Που υπάρχουν ακόμα και σήμερα.
Προχωράει και άλλο.
Η Ελλάς είναι χώρα γεωργική.
Φέρνει τη πατάτα ο ίδιος ο καποδίστριας (υπάρχει και το σχετικό ανέκδοτο για το πώς έπεισε τους Έλληνες να καλλιεργούν και να τρώγουν πατάτες) και ιδρύει στη Τύρινθα την πρώτη Γεωργική σχολή.
Προχωράει και άλλο.
Κράτος χωρίς τράπεζα;
Δεν είναι κράτος!
Φτιάχνει την Χρηματηστηριακή τράπεζα και καταθέτει ο ίδιος 25.000 τάλιρα σαν πρώτη κατάθεση.
Δανείζεται χρήματα υποθηκεύοντας την δική του περιουσία.
Γιατί η Ελλάς δεν είχε τίποτα να υποθηκεύσει.
Έτσι αρχίζει να πληρώνει μισθούς, αρχίζουν οι Ελληνες να εργάζονται, αρχίζει να κινείται ο κρατικός μηχανισμός.
Στη Σύρο, στην Ερμούπολη ιδρύει εμποροδικείο, κάνει την πρώτη ασφαλιστική εταιρεία και με τη βοήθεια των Άγγλων πατάσσει την πειρατεία στο Αιγαίο.
Ο Κανάρης πιάνει ογδόντα πειρατικά!
Διαλέγει αυτά που είναι καλά και τα διατηρεί για στόλο του Νεοελληνικού κράτους, τα δε υπόλοιπα τα καίει και με τη βοήθεια των ξένων καταστρέφει στη Κρήτη εκείνη την ιδιόμορφη πολιτεία των πειρατών τη Γκραβούσα.
Έτσι πατάσσεται η πειρατεία, μετά θα στραφεί εναντίον της ληστείας.
Φτάνουμε λοιπόν στο τρίτο δίδαγμα:
Ο Καποδίστριας λοιπόν εκτός από το ότι μπήκε στη πολιτική πάμπλουτος και βγήκε πάμφτωχος, εκτός του ότι πάντα έλεγε την αλήθεια, δεν είπε ποτέ ψέματα σε κανέναν.
Ο λαός μάθαινε πάντα την αλήθεια, σαν τρίτο λέμε ότι οργάνωσε κράτος και κρατικό σύστημα.
Χωρίς κράτος δεν μπορεί να γίνει τίποτα.
Έκανε κτηματολόγιο, κατέγραψε όλα τα Μοναστήρια, όλες τις εκκλησίες. Ίδρυσε σχολεία, εκπαίδευσε δασκάλους.
Όλα αυτά μέσα σε ένα χρόνο από το μηδέν δεν υπήρχε προηγουμένως ΤΙ - ΠΟ -ΤΑ.
Ο Καποδίστριας εξήγησε κάποτε στον Τσάρο.
Του είπε μάλιστα επί λέξει:
«Οι Τούρκοι θα συμπεριφερθούν ανθρώπινα, μόνο με τη βία.
Αν δεν χρησιμοποιήσεις βία» του είπε «οι Τούρκοι δεν θα συμπεριφερθούν ανθρώπινα».
Θεωρούσε δε τον Ελληνικό λαό καλύτερο από τους άλλους, γι' αυτό είπε στον Υπουργό Αποικιών της Αγγλίας για τον Μέντλαντ που εκείνη την εποχή ήταν διοικητής της Κέρκυρας στην Αγγλική κατάκτηση ότι «Αυτός» ο Μέντλαντ δηλαδή «συμπεριφέρεται στους Έλληνες σαν να είναι Ινδοί»!
Ο ΦΟΙΝΙΚΑΣ ΑΝΑΓΕΝΝΙΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗ ΣΤΑΧΤΗ ΤΟΥ
Κράτος χωρίς νόμισμα δεν νοείται!
Αποφασίζει λοιπόν ο Καποδίστριας να κόψει τα πρώτα Ελληνικά νομίσματα.
Σαν βάση έλαβε τον Φοίνικα.
Έκοψε δε ένα νόμισμα ασημένιο που από τη μια μεριά είχε τον φοίνικα, δηλαδή το πουλί που ξαναγεννιέται από τη στάχτη του με ένα σταυρό στο κεφάλι του το έμβλημα της Ορθοδοξίας και από την άλλη μεριά τις λέξεις «Κυβερνήτης Ιωάννης Καποδίστριας.» και δυο φύλα: Ένα δάφνης και ένα ελιάς.
Κάτω από τον φοίνικα υπήρχε ο μισός φοίνικας το πεντάλεπτο, το δίλεπτο και το μονόλεπτο που ήταν χάλκινα, ενώ πάνω από το φοίνικα υπήρχε η Αιγηίς, ίση με 5 φοίνικες με την κουκουβάγια σαν παράσταση, καθώς και άλλο ένα χρυσό που τελικά δεν κόπηκε η Αθηνά, ίση με 20 φοίνικες και επάνω την κεφαλή της Θεάς Αθηνάς.
Τα πρώτα νομίσματα ήταν χάλκινα και έγιναν από τον χαλκό που επέδωσε το λιώσιμο των παλιών κανονιών.
Τα πρώτα νομίσματα, όταν τα πήραν στα χέρια οι πληρεξούσιοι στη συνέλευση του Άργους συγκινήθηκαν, δάκρυσαν και αγκαλιάστηκαν.
Αργότερα, μετά δύο μήνες βέβαια θα πολεμούσαν με μίσος ο ένας τον άλλον, αλλά αυτό είναι άλλο.
Ο Καποδίστριας λοιπόν, οργάνωσε το κράτος, με τα σχολεία, τη διοίκηση, τα δικαστήρια, το στρατό, τα ταχυδρομεία, τη Γεωργική Σχολή, τα νομίσματα, μέσα σε ένα χρόνο.
Εκτός από την οργάνωση του κράτους, άρχισε και τη λεγόμενη οργάνωση των πληθυσμών, γιατί οι πληθυσμοί οι Ελληνικοί είχαν στα οκτώ χρόνια της επανάστασης κυριολεκτικά διαλυθεί και αποδιοργανωθεί.
Ο Ιμπραήμ είχε καταστρέψει όλη τη Πελοπόννησο, οι πόλεις ήταν γκρεμισμένες και λεηλατημένες.
Τα δέντρα είχαν κοπεί, γεωργική παραγωγή δεν υπήρχε, βιοτεχνία ανύπαρκτη, ναυσιπλοΐα διαλυμένη.
Οι εμπορικοί στόλοι που είχαν οι Έλληνες καραβοκύρηδες πριν από την επανάσταση είχαν ολοκληρωτικά καταστραφεί.
Αρχίζει λοιπόν μια οργάνωση πληθυσμών, να φτιάξει αυτό που λέμε σήμερα δημόσια διοίκηση με δημογέροντες, με προκρίτους, να δώσει κάποια εξουσία στα τοπικά συμβούλια και κυρίως να θεσπίσει εκ νέου το θεσμό των κοινοτήτων.
Πρέπει να πούμε πως η κοινότητα τα χρόνια της Τουρκοκρατίας έπαιξε σημαντικό ρόλο στην επιβίωση του έθνους.
Είχε προεδρείο από τον πρόκριτο, τον ιερέα και τον δάσκαλο (αν υπήρχε).
Δεν είναι του παρόντος το θέμα απλά θα αναφέρουμε δυο πράγματα.
1ον Οι Έλληνες επί Τουρκοκρατίας φτιάχνανε με τις κοινότητες και δρόμους και εκκλησίες και ούτε πακέτα παίρνανε από την Ευρωπαϊκή Ένωση ούτε τίποτα, είχανε δε και τον άρπαγα Τούρκο στο κεφάλι τους.
2ον Προετοίμασαν την επανάσταση.
Η κοινότητα έπαιρνε τα έξυπνα παιδιά του χωριού, τους έδινε τα έξοδα τους, μια συστατική επιστολή και ένα υποζύγιο και τα έστελνε στους διάφορους ηγεμόνες της Μολδαβίας και της Ρουμανίας.
Πήγαιναν στο Καρατζά ή στο Μαυρογένη και εκεί αποφάσιζαν αν θα σπουδάσουν, θα γίνουν φοιτητές δηλαδή, στα Ευρωπαϊκά Πανεπιστήμια ή θα ασχοληθούν με το εμπόριο. Χιλιάδες οι Έλληνες που έφευγαν από τα Τουρκοκρατούμενα Ελληνικά χωριά, πήγαιναν στους ηγεμόνες των παραδουνάβιων περιοχών και σπούδαζαν.
Έτσι, όταν κηρύχτηκε η επανάσταση είδαμε να παρουσιάζονται 300 Έλληνες φοιτητές.
Δεν ξέρω αν σήμερα θα προσφερόντουσαν από τα σημερινά Πανεπιστήμια έστω τρακόσιοι, αλλά τότε προσφέρθηκαν και επάνδρωσαν τον Ιερό Λόχο και πολέμησαν με εκείνη την ωραία ολόμαυρη στολή με τη Νεκροκεφαλή στο καπέλο.
ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟΙ ΕΧΘΡΟΙ
Ο Καποδίστριας έχει τώρα ένα καινούργιο εχθρό.
Αφού απαλλάχτηκε από τον Ιμπραήμ, αφού έδιωξε τους Τούρκους και δημιούργησε κράτος, ο εχθρός τώρα είναι οι κοτζαμπάσηδες.
Τα συμφεροντα μιας οργανωμένης κλίκας που επί Τουρκοκρατίας απομυζούσε τον Ελληνικό λαό και συνέχιζαν και μετά την απελευθέρωση.
Αυτοί οι κοτζαμπάσηδες που ήταν φοροεισπράκτορες και μυστικοσύμβουλοι των Τούρκων και έκαναν δουλειές με τους Τούρκους και τους άλλους (ξέρετε ποιους) στη πατρίδα μας, τώρα καταλαβαίνουν ότι έχαναν την ευκαιρία του εύκολου πλουτισμού που είχαν κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας και επιχειρούν να διαβάλλουν τον Καποδίστρια.
Οι Έλληνες είναι χωρισμένοι σε δύο παρατάξεις:
Σε αυτούς που ανήκουν στον στρατό και που κυριολεκτικά θυσιάστηκαν.
Έχουν τραυματιστεί, έχουν ακρωτηριαστεί, έχουν διαλυθεί οι οικογένειες των, δεν έχουν περιουσία και είναι φτωχοί και στους πολιτικούς.
Οι περισσότεροι από αυτούς ήρθαν από το εξωτερικό. Απόλεμοι, δεν έλαβαν μέρος, αλλά ήρθαν με κάποιο πτυχίο να διοικήσουν τον Ελληνικό λαό.
Ο Καποδίστριας τους είχε επισημάνει και δεν ήθελε να κάνει καμία παραχώρηση.
Είχε ταχθεί με το μέρος των στρατιωτικών.
Όλοι που προσέφεραν κατά τη διάρκεια της επανάστασης έπρεπε τώρα να αμειφθούν για τις θυσίες τους από το νεοσύστατο Ελληνικό κράτος.
Έτσι πήγαινε ο καθένας σε μια ειδική υπηρεσία, έλεγε τι είχε προσφέρει και το κράτος ανάλογα του χορηγούσε γεωργικούς κλήρους, ή του έδινε χρήματα, ή τον διόριζε στο Δημόσιο.
Όλα αυτά με φειδώ, με προσοχή και πάντα με την εποπτεία του Καποδίστρια, ώστε να μην υπάρχει διασπάθιση του Δημοσίου χρήματος.
Από τους στρατιωτικούς από τους καπεταναίους, μικρούς και μεγάλους, κανείς δεν παρουσιάστηκε στον Καποδίστρια ή σε αυτή τη υπηρεσία να ζητήσει χρήματα.
Οι άνθρωποι ήσαν αγνοί και ιδεολόγοι, εκτός από έναν τον Μακρυγιάννη που ζήτησε αμοιβή για τις υπηρεσίες που πρόσφερε στη πατρίδα.
Όλοι οι άλλοι λέγανε ότι αυτό που κάνανε το κάνανε από καθήκον.
Υπήρχε όμως σοβαρή αντίθεση ανάμεσα στον Καποδίστρια και στην οικογένεια (φάρα) των Μαυρομιχαλέων, αρχηγός της οποίας ήταν ο γνωστός Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης.
Οι Μαυρομιχαλαίοι ήταν κυριολεκτικά οι ηγέτες της Μάνης.
Τώρα με το καινούργιο καθεστώς και η Μάνη ήταν μια απλή επαρχία μέσα στο καινούργιο κράτος.
Όχι αυτοδιοικούμενη, όπως παλιά.
Είχε πάει μάλιστα ο ίδιος ο Νικηταράς, σταλμένος από τον Καποδίστρια και παρέλαβε τα Τουρκικά κάστρα που εγκατέλειπε ο στρατός του κατακτητή.
Οι Μαυρομιχαλαίοι έβλεπαν ότι η πολιτική και στρατιωτική εξουσία φεύγει από τα χέρια τους και ζητούσαν συνεχώς λεφτά.
Ο Καποδίστριας τους έδινε, γιατί δεν ήθελε να οξύνει την κατάσταση.
Ζητούσαν παράλογα ποσά, τους τα έδινε από τα δικά του λεφτά.
Σκεφτείτε ότι την εποχή που οι Σουλιώτες μετά δυσκολίας έπαιρναν σιτάρι ή μετά δυσκολίας τους εγκαθιστούσε σε διάφορες περιοχές να καλλιεργήσουν την γη, ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης ζητούσε λεφτά για να σπουδάσει τα παιδιά του στο Παρίσι που είχαν πάει.
Όμως ο Καποδίστριας, που αντιλαμβανότανε που το πήγαινε, στο να δημιουργήσει δηλαδή ρήξη του έδινε χρήματα.
Κάποτε ο Πετρόμπεης του ζήτησε ένα παράλογο ποσό.
Ο Καποδίστριας του απάντησε με μια επιστολή που έχει διασωθεί και η οποία λεπτομερώς αναφέρεται στη «Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως» του Κόκκινου.
Ο Καποδίστριας έγραψε λοιπόν στον Μαυρομιχάλη:
«Ήθελα να έχω καμπόσα εκατομμύρια τάλιρα δια να σας δώσω όσα ζητείτε, αλλά καθώς σας είπα το μεν ιδιαίτερό μου ταμείο είναι κενόν, το δε δημόσιον μόλις που επαρκεί στα μόλις κατεπείγοντα χρέη του τρέχοντος Φεβρουαρίου και το πολύ του ημίσεως Μαρτίου τούτου.
Είναι γνωστό και δύνασθε αυτοπροσώπως να το βεβαιώσετε βλέποντας τα κατάστιχα της επί των Οικονομικών επιτροπής.
Σας λέγω λοιπόν και πάλι ότι θέλω βοηθήσει υμάς και τους δικούς σας άμα λάβω τους τρόπους.
Όσο μεν καθειπομένω και υπομένω, ίσως επέκεινα της ανθρώπινης δυνάμεως» Εν Αιγίνι 10 Φεβρουαρίου 1829.
Δεν είχε λεφτά να δώσει.
Τον πίεζαν οι διάφοροι κοτζαμπάσηδες, οπότε ο Καποδίστριας φοράει τη μεγάλη στολή και ξεκινάει μια περιοδία.
Ξεκινάει από το Ναύπλιο, ανεβαίνει τον Αχλαδόκαμπο, κατεβαίνει στη Τρίπολη, διασχίζει την Αρκαδία, τη Μεσσηνία, επιστρέφει στη Πάτρα, Κόρινθο, Σπέτσες και επιστρέφει στο Ναύπλιο.
Ο λαός τον υποδέχεται γιατί τον αγαπούσε πάρα πολύ.
Ο Ελληνικός λαός αντιλαμβάνεται το έργο υποδομής που ο Καποδίστριας είχε ξεκινήσει.
Στο τέλος 1828 δεν υπήρχε μια κοινότητα που να μην είχε σχολείο.
Η εκπαίδευση ήταν μεγάλη υπόθεση για τον Καποδίστρια, ενώ μετά ερχόταν η κοινωνική περίθαλψη.
Όλοι οι απλοί στρατιώτες και οι μικροκαπεταναίοι έτυχαν υποστηρίξεως και οικονομικής περίθαλψης και υποστήριξης από τον Καποδίστρια που όλα τα έξοδα τα αντιμετώπιζε από το προσωπικό του ταμείο.
ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΠΑΡΕΜΒΑΙΝΟΥΝ
Έρχονται όμως οι ξένοι δυνάστες και ιδίως η Γαλλία, μετά η Αγγλία, αλλά ιδίως η Γαλλία, με σκοπό να ανατρέψουν τον Καποδίστρια.
Αρχίζουν να οξύνουν την κατάσταση μέσα στην Ελλάδα, κατηγορώντας τον Καποδίστρια ότι «καταπίεζε» και «τυραννούσε» τον Ελληνικό λαό.
Οι Άγγλοι και οι Γάλλοι ζητάνε από αυτόν να σταματήσει να διοικεί την Ελλάδα όπως την διοικούσε με το «Πανελλήνιον» και τις αποφάσεις που έπαιρνε, αλλά να κάνει εκλογές και να εφαρμόσει κάποιο Σύνταγμα, να δώσει δικαιώματα στο λαό κλπ.
Βέβαια ο Ελληνικός λαός είχε τα δικαιώματα του στην ουσία.
Ο εργάτης είχε το δικαίωμα να τρώγει, να εργάζεται, να έχει κοινωνική περίθαλψη, δεν είχε το δικαίωμα να ψηφίζει, αλλά αυτό το δικαίωμα δεν το είχαν ούτε οι Άγγλοι, ούτε οι Γάλλοι.
Στην Αγγλία η καθολική ψηφοφορία καθιερώθηκε το 1927.
Ζητάγανε όμως από το 1828, ένα αιώνα πριν να κάνουμε καθολική ψηφοφορία στην Ελλάδα.
Ο Καποδίστριας μαθαίνει ότι φεύγουν οι διάφοροι Κουντουριώτηδες από την Ύδρα, οι διάφοροι Μαυρομιχάληδες από τη Μάνη και πηγαίνουν στην Αγγλία και στη Γαλλία.
Κατηγορούν τον Καποδίστρια ότι είναι τύραννος και καταπιέζει τον Ελληνικό λαό, ότι έχουν χάσει την ελευθερία τους, πράγματα ψευδή.
Αρχίζουν, εκτός από τη δυσφήμηση του στο εξωτερικό, να τον δυσφημούν και στο εσωτερικό, όποτε ξέσπάει ένας εμφύλιος.
Με βάση τη Μάνη και την Ύδρα γίνονται επαναστατικά κινήματα που είναι τρομερά.
Να βλέπετε τον Κανάρη να κυνηγάει τον Μιαούλη να τον συλλάβει, να βλέπετε τον Κουντουριώτη να καταδιώκεται.
Οι Έλληνες να έχουν ταχθεί, άλλοι με τον Καποδίστρια, άλλοι με τον Μαυρομιχάλη και να συγκρούονται.
Τελικά ο Καποδίστριας κατορθώνει να επιβληθεί γιατί είχε οργανώσει ένα μοντέρνο και τακτικό στρατό.
Αυτά που ζητούσαν οι Μαυρομιχαλαίοι, να παίρνουν χρήματα για να συντηρούν δήθεν χιλιάδες στρατό και να λεηλατούν τα λίγα χρήματα συγκέντρωνε το Ελληνικό κράτος από εράνους και από τα λίγα έσοδα του δεν ήταν δυνατόν να γίνει.
Η σύγκρουση με τον Μαυρομιχάλαιους και μιας μικρής ομάδας γύρω από αυτούς που τους υποκινούσαν οι ξένοι φαινόταν αναπόφευκτη.
Ο Καποδίστριας ήξερε ότι κινδύνευε η ίδια του η ζωή, αλλά δεν φοβότανε.
Ασχολήθηκε με την πολιτική από μικρή ηλικία, ήταν αγωνιστής, δεν ασκούσε την πολιτική σαν πάρεργο ή επειδή δεν είχε κάτι άλλο να κάνει και κυρίως δεν ασκούσε πολιτική εκ του ασφαλούς.
Ήταν πάντοτε αγωνιστής και όπως αναφέρθηκε παλαιότερα είχε συλληφθεί, είχε φυλακιστεί, είχε καταδικαστεί σε θάνατο και γενικά είχε μια περιπετειώδη ζωή.
Αυτός που με τη θέληση του έκανε αυτούς τους αγώνες γιατί με τα χρήματα που διέθετε θα μπορούσε να ζει στην Ευρώπη σαν άρχοντας και να μην ενδιαφέρεται για τίποτα.
Όμως από αγάπη προς την Ελλάδα και από μια ιδιαίτερη αρχαιολατρία που είχε, ο Βιλλεμέν ο συγγραφέας αναφέρει ότι η πραγματική πατρίδα του Καποδίστρια ήταν η Αρχαία Ελληνική λογοτεχνία.
Από αγάπη προς την Ελλάδα λοιπόν ο Καποδίστριας έδωσε όλη του τη περιουσία και τελικά την ίδια του τη ζωή.
Οι μεγάλες δυνάμεις που συνωμοτούσαν είχαν για αρχηγό τον Ρουέν που ήταν αντιπρόξενος της Γαλλίας στο Ναύπλιο.
Ο ίδιος ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια στις επιστολές που έγραψε και έχουν διασωθεί λέει «Ανάθεμα τους Άγγλο – Γάλλους που ήταν η αιτία και εγώ να χάσω τους δικούς μου ανθρώπους και το Έθνος να χάσει έναν κυβερνήτη που δεν θα ματαβρεί.
Το αίμα του με παιδεύει έως σήμερα».
Αυτά, να μετανιώνουμε δηλαδή αφού σφαχτούμε και αφού σκοτωθούμε μεταξύ μας είναι συνηθισμένα στην Ελληνική Ιστορία.
Το κακό όμως έχει ήδη γίνει.
Ο Ζωγράφος, μια ξένη που αποκήρυξε την Ορθοδοξία και πήγε σε άλλη θρησκεία συγκέντρωσαν και διέθεσαν 1.000 βενετικά φλουριά και χρηματοδότησαν τη δολοφονία του Καποδίστρια.
Αυτό το μιαρό έργο ανάλαβε να το κάνει ο Κων/νος και ο Γεώργιος Μαυρομιχάλης.
Ο Καποδίστριας είχε πληροφορίες αλλά δεν λάμβανε μέτρα ασφαλείας.
Προσωπικός του φρουρός ήταν ένας Κρητικός που ονομαζότανε Κοκώνης και ο οποίος είχε χάσει το ένα του χέρι στον αγώνα της Επανάστασης.
Ο Καποδίστριας κάθε Κυριακή πρωί πήγαινε στην εκκλησία, γιατί ο Καποδίστριας ήταν βαθύτατα Χριστιανός.
Όταν επρόκειτο να αναλάβει ηγεμόνας της Ελλάδος ο Λεοπόλδος ο Καποδίστριας του έθεσε δύο όρους.
Ο πρώτος ήταν να γίνει Χριστιανός Ορθόδοξος και ο δεύτερος, από το προσωπικό του ταμείο να δοθούν χρήματα στην Ελλάδα.
Τελικά δεν ορκίστηκε ο Λεοπόλδος Βασιλέας της Ελλάδας, προτίμησε να πάει στο Βέλγιο που ήταν και πιο ήσυχα.
Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ
Ο Καποδίστριας πήγαινε λοιπόν κάθε Κυριακή στην εκκλησία συνοδευόμενος από το μονόχειρα φρουρό του και ένα στρατιώτη σύμφωνα με ορισμένους ιστορικούς, κατ άλλους μόνο από το μονόχειρα φρουρό.
Στο δρόμο συνάντησε τους Μαυρομιχαλαίους, τον Κων/νο και τον Γεώργιο, τους χαιρέτησε και τον χαιρέτησαν και οι δύο Μαυρομιχαλαίοι πήγαν και στάθηκαν δίπλα στη πόρτα της εκκλησίας.
Ο Καποδίστριας κατάλαβε ότι κάτι κακό τον περίμενε, δεν δείλιασε όμως.
Πλησίασε και πριν φτάσει να μπει στην είσοδο έβγαλε καπνό – ταμπάκο, τον φύσηξε στη μύτη του και γυρίζοντας το κεφάλι προς τα πίσω, να μην τους βλέπει προσπάθησε να μπει μέσα στην εκκλησία.
Ο Καραγιάννης, ο αστυνομικός που παρακολουθούσε τους Μαυρομιχαλαίους, ενώ μετείχε στη συνομωσία πυροβολεί τον Καποδίστρια.
Η σφαίρα όμως δεν τον πετυχαίνει και χτυπάει στη παραστάδα δίπλα στη πόρτα της εκκλησίας όπου ακόμα υπάρχει.
Ο Κων/νος Μαυρομιχάλης τραβάει το όπλο του και πυροβολεί, σχεδόν εξ επαφής τον Καποδίστρια στο κεφάλι, ο Καποδίστριας πέφτει νεκρός, αλλά πέφτοντας του ορμάει ο Γεώργιος με ένα μαχαίρι και του δίνει μερικές μαχαιριές.
Επακολούθησε αναταραχή ο κόσμος που ήταν μέσα στην εκκλησία άκουσε τους πυροβολισμούς και βγήκε έξω.
Βλέποντας τον αγαπημένο του κυβερνήτη νεκρό, άρχισε λυσσασμένα να κυνηγάει τους Μαυρομιχαλαίους.
Αυτοί με το αγριεμένο πλήθος από πίσω άρχισαν να τρέχουν προς την πρεσβεία της Γαλλίας.
Όπως όμως έτρεχαν, βγήκε ο στρατηγός Φωτομάρας στο μπαλκόνι του σπιτιού του, τους πυροβολεί και ο Κων/νος πέφτει κάτω.
Το πλήθος τον έπιασε, τον διαμέλισε κυριολεκτικά και τα μέλη του τα πέταξε στη θάλασσα.
Ο Γεώργιος σώθηκε και μπήκε στη πρεσβεία.
Το πλήθος εξαγριωμένο περικύκλωσε τη πρεσβεία και ζητούσε τη παράδοση του Γεωργίου.
Ο συνταγματάρχης Αλμέιδας, ήταν ένας συνταγματάρχης άξιος της ιδιότητας του συνταγματάρχη, μπαίνει μέσα στη Γαλλική πρεσβεία και ζητάει από τον Ρουέν να του παραδώσει τον Γεώργιο Μαυρομιχάλη.
Εκείνος του απαντάει: «Όχι αυτό δεν θα το κάνω και αν τυχόν τον πάρετε να ξέρετε ότι και οι τρεις πρεσβευτές των μεγάλων δυνάμεων θα φύγουμε από τη Ελλάδα».
Ο Αρμέιδας τους, τους απάντησε: «Αντίο σας!
Να σηκωθείτε να φύγετε! εμένα θα μου παραδώσετε το Γεώργιο Μαυρομιχάλη γιατί αν δεν το κάνετε θα κάψω τη πρεσβεία και θα τα κάνω όλα γυαλί».
Βγήκε έξω, μάζεψε ξύλα γύρω από τη πρεσβεία και ετοιμάστηκε να τη κάψει, οπότε οι Γάλλοι αναγκάστηκαν και τον παράδωσαν.
Ο Γεώργιος φυλακίστηκε πρώτα στο Μπούρτζι, μετά στο Παλαμήδι, αργότερα δικάστηκε σε θάνατο, έκανε μια αναίρεση στο αναθεωρητικό δικαστήριο που απορρίφτηκε και εκτελέστηκε σαν κοινός εγκληματίας, αυτός που πραγματικά είχε αγωνιστεί κατά τη διάρκεια της επαναστάσεως για την Ελλάδα και είχε και διατελέσει και πρωθυπουργός.
Ο ΘΡΗΝΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΔΑΓΜΑ
Έτσι χάθηκε ο Καποδίστριας.
Πήρανε το πτώμα του, το ταρίχευσαν και το βάλανε στην εκκλησία πάνω σε ένα μαρμάρινο υπόβαθρο σκεπασμένο με ένα μαύρο βελούδο με γυάλινο σκέπασμα για να το βλέπει ο κόσμος και από κάτω έβαλαν τους 15 μεγαλόσταυρους που του είχαν απονείμει τα μεγάλα Ευρωπαϊκά κράτη.
Ζωγραφικός πίνακας που αναπαριστά την δολοφονία του Ι. Καποδίστρια
Ένα τέτοιον έλληνα που διέθεσε όλη του την περιουσία και ο οποίος πρόσφερε τα πάντα στην Ελλάδα, εμείς τον δολοφονήσαμε.
Ο λαός ερχότανε καθημερινά από όλα τα μέρη της Πελοποννήσου και της Στερεάς και τα νησιά να δει τον Καποδίστρια, με αποτέλεσμα η σωρός του να μείνει σαράντα μέρες.
Έξι μήνες αργότερα μεταφέρανε τη σωρό του στη Κέρκυρα όπου και τον έθαψαν στη μονή της Πλατυτέρας με την απλή επιγραφή «Ιωάννης Καποδίστριας Κυβερνήτης της Ελλάδας».
Από τα αδέλφια του, ο Αυγουστίνος, που έκανε μια τριανδρία προσωρινής κυβέρνησης μαζί με τον Κολοκοτρώνη και το Κωλέτη και μετά από λίγο μαζί με τον άλλο τον Βιάρο, απογοητευμένοι, απελπισμένοι έφυγαν, ο ένας στα κτήματα του και ο άλλος στη Πετρούπολη όπου και πέθαναν.
Έτσι ο Καποδίστριας που ήταν άγαμος, δεν άφησε απογόνους και το μόνο που έμεινε ήταν το όνομά του, η προσφορά του στην πατρίδα και το παράδειγμά του που έγκειται στο ότι:
1. Δεν χρηματίστηκε.
Δεν έγινε πλούσιος από την πολιτική αλλά βγήκε φτωχότερος από αυτήν.
Προσέφερε στην Ελλάδα.
Για να προχωρήσει η Ελλάδα έχει ανάγκη ανθρώπων που δεν θα πέσουν στο Δημόσιο Ταμείο και θα το απομυζήσουν, αλλά έχει ανάγκη ανδρών που θα προσφέρουν υπηρεσίας.
2. Ήταν ειλικρινής.
Ποτέ δεν είπε στους Έλληνες ψέματα.
Πάντα έλεγε την αλήθεια.
Πάντα πίστευε και διακήρυσσε αυτά που έκανε.
Όχι σαν μερικούς που άλλα λένε, άλλα κάνουν και άλλα πιστεύουν.
Μεταξύ λόγων και έργων του Καποδίστρια υπήρξε απόλυτη ταυτότητα.
Πράγματι κατέλυσε τα Συντάγματα γιατί τα θεωρούσε άχρηστα.
Όπως αναφέρει σε επιστολή που είχε στείλει στον Ντε Βενσέν στη Γαλλία «Εγώ θέλω να κάνω σχολεία κλπ και μετά βλέπουμε για Συντάγματα».
Διότι «Εάν όμως εισαχθεί Σύνταγμα, πριν ταύτα εκτελεσθώσι, εις ατομικά συμφέροντα θέλει χρησιμεύσει και το κράτος του ισχυρότερου θέλει στηρίξει, εις την αμάθεια και αποκτηνώσει του πλήθους».
Όταν δεν υπάρχει η παιδεία, όταν δεν υπάρχει η έννοια του ήθους.
Ας αφήσουμε τη μόρφωση.
Η βελτίωση του ήθους του ανθρώπου είναι προϋπόθεση της άσκησης της πολιτικής εξουσίας.
Όταν δεν έχουμε τέτοιο υψηλό επίπεδο, τότε όπως είπε ο Καποδίστριας, θα κυριαρχήσει ο ισχυρότερος και θα αποκτηνωθεί το πλήθος.
«Κατασταθέντος δε του κράτους τούτου αναγκαίως» λέει ο Καποδίστριας «έπεται (ακολουθεί) δυοίν θυάτερον (ένα από τα δύο) ή η καταστροφή αυτού εξ επαναστάσεως, ή στερέωσις τυραννίας σχετλιοτάτης, του οποίου, ούτε του ενός, ούτε του άλλου θέλω να γίνω συναίτιος».
Όταν έγινε η Συνέλευση του Άργους τον Ιούνιο του 1829, ο Κολοκοτρώνης διέταξε να ξεθαφτεί το Αρχαίο Θέατρο, να καθαριστούν τα μάρμαρα του και η Συνέλευση να γίνει εκεί.
Ο Καποδίστριας εμφανίστηκε με τη μεγάλη στολή του, τα παράσημά του, ακολουθούμενος από δυο τάγματα τακτικού στρατού και μια ίλη ιππικού, εμφανίστηκε μπροστά στην εθνοσυνέλευση, μίλησε, ανάφερε τη κατάσταση στους συνέδρους και όταν έφυγε ο Κολοκοτρώνης εισηγήθηκε να δοθούν λεφτά στον Καποδίστρια γιατί η περιουσία του είχε καταστραφεί και δαπανηθεί για την Ελλάδα.
Στην εισήγηση που έκανε ο Κολοκοτρώνης ομόφωνα απάντησε η Εθνοσυνέλευση και ενέκρινε να δοθεί ένα ποσό στον Καποδίστρια για τη συντήρηση του.
Υπάρχει η απόφαση που λέει:
«Η Εθνική Τετάρτη των Ελλήνων Συνέλευση, θεωρήσασα ότι η Αυτού Εξοχότης ο Κυβερνήτης αφιέρωσε εις τας ανάγκας της Πατρίδος τα λείψανα της ιδίας του περιουσίας και προ της ελεύσεώς του και μετά την έλευσίν του, συμποσούμενα υπέρ το μιλλιούνιον γροσίων Τουρκικών θεωρήσας ότι υπεχώρησε στην έννοιαν του έθνους και του οποίου το Πανελλήνιον προσέφερε στη εξοχότητα του δίστηλα 12.000 ως ετήσια έξοδα προμηθεύον ταύτα εξ ίδιων, διαυτό αποφασίζομεν: Δωρίζομεν εις την διάθεσην του Εξοχότατου Ιωάννη Καποδίστρια και από του Εθνικού ταμείου δια ενιαύσια έξοδα εις Εθνικόν νόμισμα εκατόν ογδόντα χιλιάδας.
Ο Πρόεδρος κλπ.»
Το ψήφισμα το πήρε ο Καποδίστριας ενώ έμενε σε ένα φτωχικό δωμάτιο.
Όχι στα παλάτια, όπως έλεγαν, αλλά σε ένα φτωχικό δωμάτιο αρνήθηκε να πάρει τα χρήματα και έμεινε μαζί με τον μονόχειρα φρουρό του.
Σήμερα ξέρουμε όλοι τις επαύλεις, τα λεφτά, τις επιχειρήσεις και των τρόπο ζωής των Κυβερνητών.
Ο Καποδίστριας εκεί υπήρξε υπόδειγμα .
Επίσης υπηρέτησε υποδειγματικά και στην εφαρμογή των νόμων.
Ο ίδιος υπέβαλλε τον εαυτόν του στον νόμο και όπως καθορίστηκε από την εποχή του Σόλωνος.
Ελευθερία υπάρχει σε ένα κράτος όταν όλοι υπακούουν στους νόμους.
Όχι όταν οι νόμοι είναι σαν το δίχτυ της αράχνης που πιάνει τα μικρά έντομα ενώ τα μεγάλα τον διαπερνούν.
Ούτε οι νόμοι μοιάζουν με την κατάσταση εκείνη που οι μεν ισχυροί τους κάμπτουν και οι πονηροί τους παρακάμπτουν.
Πίστευε στην έννοια του κράτους.
Αγαπούσε τον στρατό και στη σωρό του σε όλη τη διαρκεί των σαράντα ημερών που ήταν εκτιθέμενη η σωρός του φρουρείτο από τη Σχολή Ευελπίδων.
Ο Καποδίστριας ήταν μια μορφή για την οποίαν ο Μέτερνιχ στα απομνημονεύματά του.
Ένα οχτάτομο έργο, παντού αναφέρει τον Καποδίστρια και δίνει την εντύπωση ότι ήταν ο κυριότερος εχθρός του.
Μέσα στους οκτώ τόμους του Μέτερνιχ δεν υπάρχει κεφάλαιο που να μην αναφέρεται το όνομα του Καποδίστρια και το μίσος που είχε γιαυτόν ο Μέτερνιχ.
Οι μεγάλοι διπλωμάτες της εποχής, ο Μέτερνιχ, ο Ταλεϋράνδος και ο Καποδίστριας συναγωνιζόντουσαν και ο Καποδίστριας ήταν ανώτερος από αυτούς.
Αυτός που έφτιαξε την Ελβετία, την Πολωνία, απέφυγε να γίνει η Γαλλία κηδεμονευόμενη χώρα και να δοθούν πληθυσμοί και εδάφη στους γείτονες, αυτός συνέλαβε την ιδέα της Ελληνικής επανάστασης πολύ πριν ιδρυθεί η Φιλική Εταιρεία που βρήκε την οργάνωση που έκανε ο Καποδίστριας.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Μετά τον θάνατο του Καποδίστρια επικράτησε χάος και αναρχία μέχρι την άφιξη του Όθωνα.
Αλλά αυτό είναι ένα άλλο κεφάλαιο.
ΤΕΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου