Ως γαστρονομικό έθιμο για τον εορτασμό της 25ης Μαρτίου έχει καθιερωθεί ο μπακαλιάρος με σκορδαλιά – είναι δηλαδή το «πιάτο» της ημέρας- αν και υπάρχουν και συνταγές διαφορετικές .
Κατά τη διάρκεια της Σαρακοστής, η Εκκλησία επέτρεπε στους πιστούς να φάνε ψάρι μόνο δύο φορές, του Ευαγγελισμού και την Κυριακή των Βαΐων
Για ποιoν λόγο όμως η παράδοση επέλεξε αυτό το ψάρι;Με εξαίρεση τα νησιά, όπου το φρέσκο ψάρι υπήρχε κάθε μέρα σχεδόν διαθέσιμο, οπουδήποτε αλλού στην Ελλάδα -ορεινές και τις απομακρυσμένες περιοχές της Ελλάδας που ήταν άλλωστε και οι πιο φτωχές – ο παστός μπακαλιάρος εκείνες τις εποχές αποτέλεσε την εύκολη λύση.
Και αυτό καθώς ήταν πιο εύκολο να τον προμηθευτεί κανείς φτηνά ως παστό προιόν και επιπλέον, μπορούσε να διατηρηθεί εκτός ψυγείου, άρα ήταν και ασφαλές από πλευράς υγειηνής..
Είτε έβρεχε είτε ο καιρός εμπόδιζε το ψάρεμα, οι πιστοί ήξεραν ότι θα βρουν παστό μπακαλιάρο ακόμη και στα μικρά μπακάλικα.
Εκτός απο τηγανιτό σε άλλες περιοχές έχουν μια πολύ νόστιμη συνταγή, η οποία ξεφεύγει από το συνηθισμένο πιάτο, είναι αυτή του κοκκινιστού μπακαλιάρου με λίγα χόρτα και μπορεί να συνδυαστεί φυσικά με σκορδαλιά.
Η ιστορία του μπακαλιάρου ξεκινάει με την εποχή των Βίκινγκς, όπου πρωτοεμφανίστηκε σαν εμπορικό προϊόν περί το 800 μ.Χ. Μάλιστα, λέγεται ότι κυνηγώντας βακαλάους, οι Βίκινγκς ανακάλυψαν κατά λάθος το «νέο κόσμο».
Πρώτοι τον πάστωσαν οι Βάσκοι, που ξεκίνησαν το εμπόριο του μπακαλιάρου από το Μεσαίωνα και τον ονόμασαν «ψάρι του βουνού», ενώ στη χώρα μας, ήρθε τον 15ο αιώνα και στο ελληνικό τραπέζι μπήκε , όπως είπαμε,μέσω της σαρακοστιανής νηστείας.
Ιστορικά, εκείνοι που έστελναν στην Ελλάδα μεγάλες ποσότητες μπακαλιάρου ήταν οι Άγγλοι, οι οποίοι τον αντάλλασσαν με σταφίδες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου