Οι νέες... Πολυεθνικές της Ελλάδος

 

Όταν η ανάπτυξη βρίσκεται στα σκουπίδια!

 Συγχαρητήρια αξίζουν ίσως σε όλα τα κυβερνητικά στελέχη της τελευταίας 15ετίας της χώρας μας, που κατάφεραν μέσα από τις οκνηρές τους προσπάθειες και την άνευ προηγουμένου αφοσίωσή τους στα καθήκοντά τους να κάνουν πράξη αυτό που οι υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης αλλά και του κόσμου ολόκληρου προσπαθούν – ακόμη και με διεθνή συνέδρια- αλλά δεν καταφέρνουν να πετύχουν. 

Την πράσινη – με αποχρώσεις του μαύρου όμως – ανάπτυξη.

Νομίζετε ότι σας κάνουμε πλάκα; όχι! 

Ο Giorgos ή αλλιώς GAP ή αλλιώς Jeffrey ή αλλιώς Γιώργος Παπανδρέου, το είπε και το έκανε, φέρνοντας την χώρα μας στην πρώτη θέση στην παγκόσμια κατάταξη στην πράσινη – με αποχρώσεις του μαύρου όμως – ανάπτυξη.

Και όχι μόνο να βοηθήσει την ελληνική οικονομία να σωθεί, αλλά να την μεταβάλλει σε πρωτοπόρο του είδους με μπόλικες πολυεθνικές εταιρείες να δραστηριοποιούνται στον χώρο, των οποίων η βάση βρίσκεται στην χώρα μας.

Δεν μιλάμε φυσικά για πράσινο όπως αυτό στα δέντρα, ούτε και για “νέες τεχνολογίες” και τέτοια κουραφέξαλα.

Αυτά ας τα κάνουν οι κουτόφραγκοι. Εμείς μιλάμε για άλλη “πράσινη” ανάπτυξη. 

Αυτήν που παίρνει το όνομά της από τις σακούλες των σκουπιδιών που βρίσκονται πεταμένες στους συνήθως πράσινους κάδους σκουπιδιών που βρίσκονται σε κάθε γωνιά της Αθήνας.

Κάποιες βέβαια από αυτές τις σακούλες παραμένουν παραδοσιακά μαύρες, και γι' αυτό οι αποχρώσεις στις οποίες αναφερόμασταν. Πράσινη λοιπόν ανάπτυξη με επίκεντρο τις σακούλες των σκουπιδιών. 

Αρχίσατε να καταλαβαίνετε σε τι αναφερόμαστε; 

Αν όχι, ας συνεχίσουμε μιλώντας σας για τις “πολυεθνικές” εταιρείες που δραστηριοποιούνται στον χώρο της Ελλάδας.

Ίσως έχετε δει τους ... υπαλλήλους αυτών των εταιρειών στον δρόμο σας. 

Να σπρώχνουν ή σέρνουν καροτσάκια των σούπερ μάρκετ, από δρόμο σε δρόμο, ακόμη και σε κεντρικές οδικές αρτηρίες, σταματώντας κάθε τόσο, για να ψάξουν σε σκουπίδια για σίδερα. 

Και όχι μόνον αλλά και κάθε άλλου είδους πράγματα, που μπορούν να περιέχουν σίδηρο και χαλκό.

Η ολοένα αυξανόμενη ανάγκη για μέταλλο τα τελευταία χρόνια, έχει αυξήσει τον αριθμό των αλλοδαπών που συλλέγουν αντικείμενα, τα οποία στην συνέχεια μεταφέρουν σε εργοστάσια ανακύκλωσης. 

Το κιλό κοστίζει 12 με 13 λεπτά. Οι περισσότεροι ξεκινούν από τις 6 τα ξημερώματα και πριν πέσει η νύχτα, τα πηγαίνουν στους εμπόρους μετάλλων σε Ρέντη, Πειραιώς, Βοτανικό, Ταύρο, Φυλής και πωλούν την πραμάτεια τους.

Καθημερινά καθένας από τους μετανάστες βγάζει 15 με 20 ευρώ.

Όλα μαύρα, ούτε τιμολόγια, ούτε παραστατικά.

Δεν πρόκειται όμως για ... φτωχοδιαβόλους, όπως έντεχνα κάποιοι – που θα ήθελαν ίσως να υποτιμήσουν το οικονομικό γίγνεσθαι της χώρας μας – θα τους παρουσίαζαν. 

Αντίθετα, πρόκειται για ευσυνείδητους υπάλληλους, με καταγωγή από την Ασία, τους οποίους έχουν οργανώσει τα αφεντικά τους, τα οποία συνήθως είναι αθίγγανοι επιχειρηματίες με έδρα την Αθήνα και χώρα προέλευσης συνήθως την Βουλγαρία αλλά και ενίοτε την Ρουμανία ή την Αλβανία που έχουν εγκατασταθει στην χώρα μας.

Ορίστε λοιπόν οι πολυεθνικές επιχειρήσεις. 

Μπορεί η “δράση” των εταιρειών να μην είναι πολυεθνική, είναι όμως η σύσταση των συμμετεχόντων σε αυτή. 

 Άρα και εδώ πρωτοπορούμε στο πλαίσιο της οικονομίας της αγοράς. 

Έχω άλλωστε βρεθει μπροστά σε τέτοιου είδους συναλλαγή, όπου καροτσάκι γεμάτο με σίδερα φορτωνόταν στο πίσω μέρος αγροτικού φορτηγού, δύο μόλις στενά πίσω από τον Άρειο Πάγο, όπου η δικαιοσύνη της χώρας αποδίδεται (σχεδόν) σε όλους.

Βοήθησε όμως και η κυβέρνηση για την πράσινη ανάπτυξη
Κάποιος κακόβουλος θα ισχυριζόταν ότι η ανάπτυξη αυτή ... βασίζεται στην ιδιωτική πρωτοβουλία και την ευφυή επιχειρηματικότητα των εν λόγω ατόμων. 

Αυτό όμως δεν είναι η αλήθεια. 

Η πράσινη αυτή ανάπτυξη οφείλεται και σε μεγάλο μέρος στην “απλοποίηση” των διαδικασιών που έχουν να κάνουν με τον συγκεκριμένο τομέα από πλευράς του ελληνικού κράτους και προφανώς την ένταξή του σε κάποιο “super fast track. 

Καθώς είναι σαφές ότι όχι μόνο έχουν απλοποιηθεί οι διαδικασίες, οι οποίες έχουν να κάνουν με το εταιρικό στάτους, αλλά όλες οι τυπικότητες που κάποτε ταλαιπωρούσαν τους ελεύθερους επαγγελματίες.

Όταν πριν κάποιους μήνες χρειάστηκε σε μία αλλαγή σπιτιού να ζητήσω από έναν φίλο μου να μεταφέρουμε την τηλεόραση, το γραφείο και τον υπολογιστή μου με ένα φορτηγάκι που είχε, μου απήντησε: “τρελλός είσαι ρε; άμα μας σταματήσουν χωρίς τιμολόγιο με επαγγελματικό φορτηγάκι, ξέρεις τι θα πληρώσω”; 

Αντιθέτως τόσο τα “καροτσάκια” όσο και τα φορτηγάκια που ολημερίς μεταφέρουν σίδερα στην Αθήνα φαίνεται καλύπτονται από κάποιο νομικό καθεστώς που εξασφαλίζει την ταχύτατη και απρόσκοπτη μεταφορά τους.

Αφού άλλωστε συχνά πυκνά τους πετυχαίνω ακόμη και σε λεωφοριολωρίδες, απαγορευμένες στους κοινούς θνητούς. Μάλιστα μία φορά είδα με τα μάτια μου έναν τροχονόμο στην οδό Σταδίου, που φρόντισε να κάνει σήμα σε έναν υπάλληλο της εν λόγω εταιρείας να περάσει γρήγορα την διάβαση των πεζών, όταν τον έπιασε κόκκινο σε κάθετο του εν λόγω δρόμου. 

Ορίστε πώς η απλοποίηση των διαδικασιών οδηγεί στην ανάπτυξη κύριοι.

Και ας παραπονιούνται οι Γερμανοί ότι σαν κράτος δεν κάνουμε τίποτε.

Βοηθούν και στις δημόσιες επενδύσεις!
Και αν νομίζετε ότι τα οφέλη περιορίζονται σε αυτούς τους τομείς κάνετε μεγάλο λάθος.

Η δράση αυτών των εταιρειών, έχει σημαντικά οφέλη και για το κατά τα άλλα βαλτωμένο πρόγραμμα των δημοσίων επενδύσεων, καθώς οι εργαζόμενοι στο πλαίσιο των δραστηριοτήτων τους, φροντίζουν να αφαιρούν πεπαλαιωμένα υλικά του ελληνικού κράτους αλλά και ιδιωτών. 

Πριν από ένα περίπου μήνα, αφαίρεσαν από δρόμους του Περιστερίου 43 μεταλλικές σχάρες υπονόμων. Έχουν σημειωθεί αλλεπάλληλες αφαιρέσεις μετασχηματιστών της ΔΕΗ, με το κόστος τους  να ανέρχεται σε πολλές χιλιάδες ευρώ.

Μπορεί το κράτος να αφήσει τους υπονόμους χωρίς καπάκια; Ή τις κολώνες χωρίς μετασχηματιστές;

Όχι, φροντίζει να τα ξαναβάζει – καινούρια- στις θέσεις τους.

Οπότε να και δημόσιες επενδύσεις. 

Αλλά και στον κατασκευαστικό τομέα προσφέρουν οι πολυεθνικές εταιρείες, αφαιρώντας επίσης υλικά από οικοδομές ή και πεπαλαιωμένα σπίτια.

Σε μία μάλιστα περίπτωση γνωστού μου, ο οποίος είχε ένα πολύ παλιό σπίτι, τον βοήθησαν να ... φτάσει χωρίς κόστος στην κατεδάφισή του, όταν προσπαθώντας να τραβήξουν τα μπρούντζινα κάγκελα που είχε στο μπαλκόνι, κατάφεραν να ξηλώσουν όχι μόνο το μπαλκόνι αλλά ένα ολόκληρο κομμάτι της πρόσοψης του σπιτιού!

Και όλα αυτά αποτέλεσμα της άοκνης προσπάθειας του ελληνικού κράτους! 

Μην είσαστε λοιπόν αχάριστοι, εκτός από τεμπέληδες ελληναράδες μου! 

Πείτε τους και ένα ευχαριστώ!

Δημήτρης Παπαγεωργίου