Δεν μπορεί ο Ακης “να τα έφαγε μόνος του"

  Του ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ
Η πολύκροτη δίκη του Ακη Τσοχατζόπουλου, που ξεκίνησε την περασμένη Δευτέρα στην Αθήνα, ορθώς θα μονοπωλήσει το ενδιαφέρον του λαού και των μέσων μαζικής ενημέρωσης όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε όλο τον κόσμο. 


Είναι ο πρώτος Ελληνας υπουργός που θα καθίσει στο εδώλιο του κατηγορουμένου μετά την προσφυγή του κ. Γιώργου Παπανδρέου στο μηχανισμό της Ε.Ε. και του ΔΝΤ και μάλιστα με βαρύτατες κατηγορίες, που αφορούν τις μίζες για τα εξοπλιστικά προγράμματα.


            Ο κ. Τσοχατζόπουλος δεν είναι ο …οποιοσδήποτε. 

Παραλίγο να εκλεγεί πρωθυπουργός από την κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ και αυτό δεν συνέβη, διότι την τελευταία στιγμή άλλα στελέχη του κινήματος προχώρησαν σε συνδιαλλαγή με το στρατόπεδο του κ. Κώστα Σημίτη, για να δοθεί μετά από ένα χρονικό διάστημα το «δακτυλίδι» στον πρωτότοκο υιό του Ανδρέα Παπανδρέου. 

Αυτή η συμφωνία στέρησε την πρωθυπουργία από τον πρώην υπουργό Εθνικής Αμυνας.

Για τα στελέχη και τα μέλη του ΠΑΣΟΚ, ο Ακης ήταν σύντροφος και φίλος, ήταν ο άνθρωπος που φρόντιζε για τους διορισμούς στο δημόσιο και στις τράπεζες των μελών του Κινήματος ή των παιδιών τους. Ηταν «ο Ακης τους», που ανελάμβανε, «καθάριζε» και έφερνε σε πέρας όλες τις δουλειές.

            Οι δηλώσεις του επίσημου ΠΑΣΟΚ αλλά και επωνύμων στελεχών εναντίον του κ. Τσοχατζόπουλου, μόνο θυμηδία προκαλούν.

Είναι εύκολο να σπρώξεις στο γκρεμό ένα άνθρωπο που κρατιέται από ένα κλαρί έτοιμο να σπάσει.
Στην κατάσταση που βρίσκεται δεν είναι δύσκολο για τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ να του δώσουν μία κλωτσιά και να τον τελειώσουν για να γλιτώσουν οι ίδιοι… 

Αδυνατώ να πιστέψω ότι δεν γνώριζε κανείς τις δρααστηριότητές του, αδυνατώ να δεχθώ ότι ήταν ο μόνος που έκλεψε –σύμφωνα με το κατηγορητήριο, διότι είναι αθώος μέχρι να αποφασίσει το δικαστήριο.

 Εάν, λοιπόν, ο πρώην υπουργός είναι αυτός που παρουσιάζουν οι εισαγγελείς, και τους οποίους δεν μπορώ να αμφισβητήσω, τότε το πρόβλημα για τους υπολοίπους πολιτικούς του ΠΑΣΟΚ είναι τεράστιο. 

Μπορεί να μην γνώριζε ο κ. Σημίτης ότι ένας υπουργός του –και μάλιστα ο «υπαρχηγός» του ΠΑΣΟΚ με τον οποίο συγκυβέρνησε- απαιτούσε μίζες από τις ξένες εταιρείες που πουλούσαν όπλα στη χωρα;

Μπορεί να μην ήξεραν οι συνάδελφοί του πρώην υπουργοί στην κυβέρνηση Σημίτη; 

 Η απάντηση «αποκλείεται, ήξεραν», είναι η πλέον ορθή, διότι ήταν ένα θέμα που συζητείτο στα πολιτικά και δημοσιογραφικά γραφεία, με τρόπο ως να επρόκειτο για γεγονός. 

Το μέγα ερώτημα είναι γιατί οι πάντες σιωπούσαν; 
Και η εξήγηση μπορεί να είναι και απλή. 

Είτε διότι το έκαναν όλοι, είτε επειδή ο πρώην υπουργός μπορούσε να επιβάλλει «το νόμο της σιωπής» -και ο “νόμος της σιωπής” επιβάλλεται με απειλές και εκβιασμούς ή με χρηματισμό.

            Δεν γνωρίζω τι εννοεί ο «υπουργός των Ιμίων», Θεόδωρος Πάγκαλος όταν ισχυρίζεται ότι «μαζί τα φάγαμε». Αλλά αν έχει στο μυαλό του και την περίπτωση του κ. Τσοχατζόπουλου, θα πρέπει να αποκαλύψει στο λαό και σε ποιούς τα διαμοίρασε ο πρώην συνάδελφος του στα υπουργικά συμβούλια του Ανδρέα Παπανδρέου και του Κώστα Σημίτη.

            Η δίκη του Ακη Τσοχατζόπουλου πρέπει να είναι η αρχή, δεν πρέπει να είναι το τέλος της αναζήτησης των ευθυνών του πολιτικού κόσμου για την οικονομική τραγωδία της Ελλάδας. 

Το κακό που βρήκε την Ελλάδα οφείλεται στις αποφάσεις των πρωθυπουργών (κυρίως), και των υπουργών.
Αυτοί έλαβαν τις αποφάσεις, μέλη του πολιτικού κόσμου έπαιρναν τις μίζες και αύξαναν το χρέος της Ελλάδας εγκρίνοντας εισηγήσεις για αγορές όπλων και άλλων προϊόντων, που στις περισσότερες των περιπτώσεων, δεν είχε ανάγκη η χώρα…

Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ

http://mignatiou.com