Της Φανούλας Αργυρού
Η μοίρα της Κύπρου μέσα από εκθέσεις και τηλεγραφήματα Βρετανών πολιτικών και αξιωματούχων -
Στις 23 Νοεμβρίου 1988 η βρετανική εφημερίδα «Times» έγραψε, μεταξύ άλλων, στο κύριο άρθρο της, υπό τον τίτλο «Μαθήματα Ιστορίας -ο πυρήνας του πολιτισμού- πυρήνας των εκπαιδευτικών προγραμμάτων», τα εξής:
«Το να αγνοεί κάποιος τι συνέβη προτού γεννηθεί σημαίνει παραμένει παιδί για όλη του τη ζωή (…)
Τα κράτη γράφουν την αυτοβιογραφία τους σε τρεις τόμους, το βιβλίο το πράξεών τους, το βιβλίο των δηλώσεών τους και το βιβλίο της τέχνης τους.
Η ζωή ενός ανθρώπου δεν είναι καλύτερη από ενός ζώου, εκτός και αν είναι συνυφασμένη με τη ζωή των προγόνων του βάσει των ιστορικών παρακαταθηκών (…)
Η Ιστορία είναι κάτι περισσότερο από ένα εργαλείο απόλαυσης, είναι εκείνο που μας καθορίζει όλους…».
Την 1η Απριλίου 1955, στη βρετανική αποικία Κύπρο, ξεκίνησε ένας ένοπλος αγώνας για ΕΝΩΣΗ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ.
Εγκαταλείφθηκε από τον έναν από τους αρχηγούς του για μια ομοσπονδιακού τύπου ψευτο-ανεξαρτησία, με τρεις εγγυητές.
Που αναβάθμισε μια μειονότητα του 18% σε κοινότητα για να προωθούνται τα τουρκικά συμφέροντα και σχέδια του Δρος Νιχάτ Ερίμ…
Στις 7 Απριλίου 2017, εξευτελιστικά υπο-τασσόμενοι στον «Νόμο Ακιντζί», όπως ονομάστηκε με αγανάκτηση, 30 βουλευτές ΔΗΣΥ/ΑΚΕΛ ψήφισαν την απόσυρση της προηγούμενης απόφασης της Βουλής της Κυπριακής Δημοκρατίας για ολιγόλεπτη επετειακή αναφορά στα σχολεία για το Δημοψήφισμα της 15ης Ιανουαρίου 1950 (άρθρο Λάζαρου Μαύρου «Οι Τριάκοντα ΔΗΣΗ/ΑΚΕΛ…», εφημερίδα Σημερινή, 23/4/2017).
Mary Fisher: Καθαρή έκφραση του κυπριακού λαού
Tον Ιανουάριο του 1950, όταν η βρετανική πρεσβεία στην Ουάσιγκτον ειδοποίησε το Γραφείο Αποικιών ότι κάποιος Αμερικανός στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ είπε πως αν πιεστεί το τμήμα του για το Δημοψήφισμα θα επικαλείτο πως αυτό «δεν αντιπροσώπευε μια έγκυρη έκφραση των επιθυμιών του κυπριακού λαού», με έντονο ύφος η αξιωματούχος του Γραφείου Αποικιών, Mary Fisher, αντέδρασε με τρόπο που πρέπει να ντροπιάζει τους τριάκοντα του ΔΗΣΥ/ΑΚΕΛ και τους αρχηγούς των κομμάτων τους:
«ΕΙΜΑΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΟΠΟΙΟΥΔΗΠΟΤΕ
-ΕΙΤΕ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΤΕΪΤ ΝΤΙΠΑΡΤΜΕΝΤ Ή ΟΠΟΙΟΣΔΗΠΟΤΕ ΑΛΛΟΣ
- ΠΟΥ ΙΣΧΥΡΙΖΕΤΑΙ ΠΩΣ ΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΕΙ ΩΣ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΤΙΚΗ ΕΚΦΡΑΣΗ ΤΩΝ ΕΠΙΘΥΜΙΩΝ ΤΟΥ ΚΥΠΡΙΑΚΟΥ ΛΑΟΥ, ΑΛΛΑ ΕΙΣΗΓΟΥΜΑΙ ΝΑ ΜΗ ΛΕΧΘΕΙ ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΑΡΟΝ, ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΠΟΙΑ ΤΑΚΤΙΚΗ ΘΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΟΥΜΕ ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ».
Για να προσθέσει και ο ανώτερος αξιωματούχος του Γραφείου Αποικιών, Fletcher Cooke, τα εξής: «Είναι στρατηγικοί οι λόγοι που η Βρετανία δεν δέχεται την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα».
«Η Κύπρος είναι Ελληνική»
Το δε βρετανικό Υπουργείο Άμυνας (αντίθετα με την πολιτική του Φόρεϊν Όφις), μέχρι το 2009 είχε αναρτημένη τη σύντομη «Ιστορία της Κύπρου-Cyprus History» στην ιστοσελίδα του (η οποία από το 2009 μεταφέρθηκε ως ιστορική πηγή στο Βρετανικό Εθνικό Αρχείο).
Σε μετάφραση η «Ιστορία της Κύπρου» έγραφε τα εξής:
«Λίγες χώρες έχουν ιστορία πάνω από 10.000 χρόνια, όμως σχεδόν 8.000 χρόνια προ Χριστού η νήσος Κύπρος ήταν ήδη κατοικημένη και διένυε τη νεολιθική εποχή της.
Μία από τις πλέον σημαντικές ανασκαφές που έγιναν στη χώρα αυτήν ήταν η ανακάλυψη του χαλκού, copper ή Kuprum στα Λατινικά, από τον οποίο και πήρε το όνομα Κύπρος, η ελληνική ονομασία της Κύπρου.
Η στρατηγική θέση της νήσου, τα αποθέματα χαλκού και η ξυλεία της ήταν εκείνα που έφεραν τους πρώτους Έλληνες στο νησί πριν από 3.000 και τόσα χρόνια, προς το τέλος των Τρωικών Πολέμων.
Εγκαταστάθηκαν στο νησί, φέρνοντας μαζί τους και δημιουργώντας την ελληνική ταυτότητα.
Διά μέσου των αιώνων η Κύπρος πέρασε από πολλούς δυνάστες, περιλαμβανομένων των Αιγυπτίων, Ασσυρίων και Περσών, που αντικατέστησαν τον Μέγα Αλέξανδρο και τους Ρωμαίους, προτού η Κύπρος γίνει μέρος της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.
Αργότερα ήλθαν οι Σταυροφόροι, οι Φράγκοι, Λουζινιανοί και Ενετοί, οι Οθωμανοί και οι Βρετανοί.
Η Κύπρος κέρδισε την ανεξαρτησία της το 1960, για πρώτη φορά έπειτα από 3.500 χρόνια, όμως η ελληνική ταυτότητα της γλώσσας και του πολιτισμού είχε διατηρηθεί».
Μισητή πολιτική
Στις 30 Απριλίου 1958, τέσσερα χρόνια μετά την έναρξη του Αγώνος 1955-59 για Ένωση με την Ελλάδα, ο αξιωματούχος του Φόρεϊν Όφις, J. M. Addis, έγραψε για το υπουργείο του τα πιο κάτω:
«Η γενική πολιτική μας για τις μη αυτο-κυβερνούμενες περιοχές είναι να τις οδηγήσουμε προς τον δρόμο της αυτοκυβέρνησης και στα επίπεδα εκείνα που θα μπορούν να αποφασίσουν μόνες τους για το μέλλον τους.
Είναι σφόδρα ενάντια στις παραδόσεις μας να περιορίζουμε την ελευθερία επιλογής όταν έρχεται η ώρα της ανεξαρτησίας. (…)
Η αρχή της ΔΙΚΟΙΝΟΤΙΚΗΣ ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΣΗΣ, την οποία περιγράφει η δήλωση της 19ης Δεκεμβρίου 1956, είναι ΜΙΣΗΤΗ (odious) γιατί αρνείται την ενότητα σε μια μεικτή κοινότητα. (…)
Ο διαχωρισμός είναι ιδιαίτερα αρνητικός σε μια περιοχή τόσο μικρή όσο η Κύπρος και μάλιστα σε μεσογειακό περιβάλλον.
Γι’ αυτούς τους λόγους η δική μου άποψη είναι πως η μόνη σωστή λύση για την Κύπρο είναι η αυτοδιάθεση που οδηγεί στην ένωση.
Αντιλαμβάνομαι, βέβαια, ότι είναι εντελώς αδύνατο για τη σημερινή κυβέρνηση (σ.σ. Μακμίλλαν) να διακηρύξει αυτήν τη λύση ως τον σωστό στόχο, αν όχι για τίποτε άλλο από τη δήλωσή μας της 19ης Δεκεμβρίου 1956.
Μου φαίνεται πως η μόνη λύση για να βγει η κυβέρνηση της Α.Μ. από τη δυσκολία, είναι να δηλώσει δημόσια πως όλες οι απόπειρες συμβιβαστικής λύσης… απέτυχαν. (…)
Δεν πιστεύω ότι οι δυσκολίες αυτές θα είναι μεγαλύτερες από εκείνες που θα δημιουργηθούν αν εγκριθούν τα σχέδια που έχουμε ετοιμάσει.
Αν δεν τα εφαρμόσουμε, τουλάχιστον θα βρισκόμαστε στο δρόμο για μια μόνιμη και σταθερή λύση, η οποία θα βασίζεται στις βασικές αρχές της γενικής μας πολιτικής…» (σημ.: οι υπογραμμίσεις της γράφουσας.)
Ποιος, άραγε, μπορεί να αμφισβητήσει τα όσα προνοητικά έγραψε ο κ. Addis το 1958 και ότι οι δυσκολίες που τόσο σοφά προέβλεψε, ακόμα βασανίζουν αυτό το νησί με τη μισητή δι-κοινοτική αυτοδιάθεση, που δεν είναι άλλη από την αντιδημοκρατική ρατσιστική δι-κοινοτική δι-ζωνική ομοσπονδία;
Που για 61 χρόνια προσπαθούν να επιβάλουν με τη συνεργασία δικών μας;
ΦΑΝΟΥΛΑ ΑΡΓΥΡΟΥ
Ερευνήτρια/δημοσιογράφος
Sir David Hunt: Η μεγάλη ιδέα των Πανελλήνων
Ο Βρετανός Ύπατος Αρμοστής στην Κύπρο, Sir David Hunt, αποχωρώντας από την Κύπρο, έγραψε μεταξύ άλλων στις 16 Ιανουαρίου 1967:
ΦΑΝΟΥΛΑ ΑΡΓΥΡΟΥ
Ερευνήτρια/δημοσιογράφος
Sir David Hunt: Η μεγάλη ιδέα των Πανελλήνων
Ο Βρετανός Ύπατος Αρμοστής στην Κύπρο, Sir David Hunt, αποχωρώντας από την Κύπρο, έγραψε μεταξύ άλλων στις 16 Ιανουαρίου 1967:
«Η αποχαιρετιστήρια έκθεση είναι μια δυνατή παρακίνηση να είσαι δογματικός και αυθαίρετος, γι’ αυτό θα επαναλάβω όσα κατέγραψα στις πρώτες μου εντυπώσεις (…)
Η μεγάλη ιδέα της επανένωσης των Πανελλήνων είναι τόσο δυνατή, που είμαι σίγουρος ότι θα σαρώσει με μεγάλο κύμα ενθουσιασμού αγνοώντας άλλες λύσεις (…)
Είμαι διατεθειμένος να παραδεχθώ ότι ίσως να κάνω λάθος υποθέτοντας ότι η πλειοψηφία των Ελληνοκυπρίων υποστηρίζουν την Ένωση.
»Όμως, έστω και αν το παραδέχομαι αυτό, ενάντια σε όλες τις μαρτυρίες όπως τις βλέπω, δεν θα παραβιάσω την κοινή λογική σε σημείο που να ελαττώσω το ποσοστό των πεπεισμένων ενωτικών κάτω από το 40%.
Μια τόσο μεγάλη μειοψηφία με μια θετική πολιτική πρέπει στο τέλος να υπερισχύσει, έστω και μιας πλειοψηφίας της οποίας οι προθέσεις είναι ανάμεικτες και περιλαμβάνουν έναν υψηλό βαθμό απάθειας (…)
»
Είναι εξάλλου και το ΑΚΕΛ, οι ηγέτες του οποίου είναι ακόμα πιο πολύ εναντίον της Ενώσεως από τον Μακάριο (…)
Και η Κυπριακή Δημοκρατία, από συναισθηματικής πλευράς, είναι ένα τίποτα. Πότε θα συμβεί (η Ένωση) είναι άλλο θέμα, όμως, ακόμα πιστεύω ότι η Ένωση είναι η πλέον πιθανή τελική λύση.
Έχει επίσης ακόμα ένα καλό υπέρ της, το ότι θα είναι όντως η τελική λύση ("Interest reipublicae utsit finis litium")».
«Η Ιστορία είναι αυτή που καθορίζει όλους μας»
Ο Sir David Hunt μπήκε στη διπλωματική υπηρεσία το 1947, Ιδιωτικός Γραμματέας δυο πρωθυπουργών, του Clement Attlee και του Winston Churchill, Ύπατος Αρμοστής στην Κύπρο 1965-67, και στη Νιγηρία 1967-69…
Πολλές φορές υπέδειξε με επιχειρήματα στο Φόρεϊν Όφις ότι ακολουθούσε λανθασμένη πολιτική, τονίζοντας ότι η γνήσια Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα δεν αντιστρατευόταν τα βρετανικά συμφέροντα. Τουναντίον, τα εξασφάλιζε άψογα.
Μια από τις επανειλημμένες αναφορές του ήταν ότι ο Μακάριος δεν ήθελε την Ένωση…
Πίστευε επίσης ότι και ο δεύτερος τη τάξει, ο Γλαύκος Κληρίδης, ήταν σφόδρα εναντίον της Ένωσης και είχε φιλοδοξίες να διαδεχθεί τον Μακάριο σε μίαν ανεξάρτητη Κύπρο.
«Είναι ο άνθρωπος που δεν φοβάται να πετάξει την Ένωση στο παρασκήνιο», έγραψε σε μια έκθεση…
Πέθανε στις 30 Ιουλίου 1998, αλλά, όπως έγραψαν οι «Times», «η Ιστορία είναι αυτή που καθορίζει όλους μας», όπως και τους 30 του ΔΗΣΥ/ΑΚΕΛ…
Σημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου