Πολλές φορές από το βήμα αυτό έχουμε μιλήσει για το τέλος της Μεταπολίτευσης, για το μεταπολιτευτικό μοντέλο που έχει χρεοκοπήσει και για την ανάγκη, την απόλυτη ανάγκη να βγουν μπροστά νέες δυνάμεις, νέοι άνθρωποι που θα εμπνεύσουν τους πολίτες και κυρίως θα δώσουν διεξόδους στα μείζονα εθνικά προβλήματα.
Είτε η οικονομική κρίση, είτε η καταστροφική διετία του ΠΑΣΟΚ, (ως επακόλουθο των προηγούμενων δεκαετιών), είτε η έλλειψη σοβαρού πολιτικού προσωπικού αλλά και όλα αυτά μαζί, έχουν φέρει την Ελλάδα μπροστά σε μια νέα πραγματικότητα.
Η εμετική ιστορία της Θεσσαλονίκης φανέρωσε αυτό που όλοι κρυφίως γνωρίζαμε, αλλά αρνούμασταν να το παραδεχθούμε.
Φανέρωσε ένα μοντέλο συμπεριφοράς, που διαπερνάει κόμματα και πολιτικές αναφορές, μια έκφανση προχωρημένης σήψης που έχει οριστικά επικρατήσει πάνω στα υγιή κύτταρα της ελληνικής κοινωνίας.
Όλα αυτά που βλέπουμε τον τελευταίο καιρό επιβεβαιώνουν ότι ζούμε στη ρωγμή του χρόνου, σε μια ιστορική στιγμή που όλοι εμείς έχουμε την τύχη ή την ατυχία να βλέπουμε με τα μάτια μας τον επιθανάτιο ρόγχο του μεταπολιτευτικού πολιτικού και κοινωνικού μοντέλου της χώρας.
Τα περιστατικά είναι πολλά, διάσπαρτα και ίσως διαφορετικά μεταξύ τους.
Όμως, όλα αυτά ενώνονται με μια βασική κλωστή.
Η Ελλάδα που ξέραμε πεθαίνει και το παρακολουθούμε σε ζωντανή μετάδοση. Καθημερινά νέα επεισόδια.
Βλέπουμε χιλιάδες συνανθρώπους μας να συνωστίζονται και να τσακώνονται στην ουρά για λίγα κιλά δωρεάν πατάτες και κρεμμύδια.
Η κατοχική αυτή εικόνα μάλιστα διαδραματίζεται στη σκιά του ελληνικού Κοινοβουλίου, του κτιρίου που συμβολίζει την 4η ελληνική δημοκρατία.
Βλέπουμε το ΠΑΣΟΚ να διαλύεται με βουλευτές να κάνουν ότι θέλουν και τους πολίτες να βγάζουν το κόμμα πέμπτο στις δημοσκοπήσεις.
Όμως η διαφαινόμενη διάλυσή του δεν θα αφήσει ανεπηρέαστο το υπόλοιπο πολιτικό σκηνικό.
Στη ΝΔ είναι περισσότερη από ορατή η σύγκρουση του παλαιοκομματικού παλιού με το πατριωτικό καινούργιο, η παλαιά ΜΝΔ ξεπερνιέται από την ζωή, ενώ κίβδηλα μορφώματα καθορισμένα από τα πάνω σαν την “Δημοκρατική Αριστερά” δεν θα μπορέσουν να αναχαιτίσουν την εκ βάθρων ανασύνταξη του πολιτικού σκηνικού.
Βλέπουμε το ελληνικό κοινοβούλιο να μετατρέπεται σε αρένα εξυπηρέτησης συντεχνιών αντί να είναι μέρος όπου προστατεύονται τα δικαιώματα και οι αυτονόητες αξίες των πολιτών.
Αντί οι βουλευτές να «σκοτώνονται» για να γίνει καλύτερη η ζωή εκατομμυρίων φτωχών και ανέργων δίνουν μάχες χαρακωμάτων για τα προνόμια των δικηγόρων ή των φαρμακοποιών.
Βλέπουμε για ακόμη μια φορά τους πολιτικούς να παρεμβαίνουν ωμά στην ανεξάρτητη λειτουργία της Δικαιοσύνης.
Κι από την άλλη, βλέπουμε δικαστές να βγαίνουν από τα ρούχα τους με τα όσα βλέπουν και να επιχειρούν άκομψα να παρέμβουν στην πολιτική.
Η αναφορά Παπαδάκη είναι μια τέτοια και η κριτική του κατά των πολιτικών είναι εντυπωσιακή. Βεβαίως είναι κι αυτός αγανακτισμένος με όσα βλέπει να συμβαίνουν στην ελληνική κοινωνία και βεβαίως έχει δικαίωμα να πει την άποψή του, όπως και όλοι οι δικαστές.
Ας κάνουν όμως κι αυτοί την αυτοκριτική τους εκτός από το να ζητούν συνέχεια. Κι ας θυμηθούν το Μισθοδικείο και τις αυξήσεις που πήραν.
Βλέπουμε κεντρικά πρόσωπα της πολιτικής σκηνής να παθαίνουν… αμνησία όταν πρόκειται να θυμηθούν τα άσχημα ή να ξεχνούν ότι διάβασαν το Μνημόνιο.
Ούτε ίχνος αυτοκριτικής από ανθρώπους που βούλιαξαν τη χώρα. Και για να μη νομίζετε ότι το θέμα αφορά μόνο τον ανεκδιήγητο Χρυσοχοϊδη ή τον Λοβέρδο που μιλά για μακελειό και ξεχνά ότι κι ο ίδιος είναι μέρος του συστήματος ΠΑΣΟΚ.
Και στη Νέα Δημοκρατία υπήρξαν την προηγούμενη περίοδο φαινόμενα αλαζονείας και στρουθοκαμηλισμού.
Ελπίζουμε να έμαθαν το μάθημά τους.
Βλέπουμε επίσης τους επί τόσα χρόνια βολεμένους του συστήματος, συντεχνίες, συνδικαλιστές με πράσινους και μπλε κόκκους, ντελίβερι μπόις της ενημέρωσης, αρπακτικά του δημόσιου πλούτου, πιράνχας σε όλους τους τομείς, να χάνουν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους.
Η κρίση σαρώνει τα πάντα, κι ευτυχώς για τη χώρα κάνει κι ένα καλό.
Μπορεί να ξεκαθαρίσει τη βρομιά και δυσωδία, τους ανίκανους και τιποτένιους, τους αγράμματους και οσφυοκάμπτες
.
Βλέπουμε μια κυβέρνηση εκσυχρονιστικών ζόμπι, να λειτουργεί ως dealer της Goldman Sachs, προσπαθώντας συνεχώς να μεταφέρει κεφάλαια από τις συντάξεις και τα υπολείμματα του κοινωνικού κράτους, στα φέσια των τραπεζών
Άπειρα περιστατικά μπορεί να διηγηθεί κανείς για να δείξει ότι ο γάμος σχόλασε, το πανηγύρι έλαβε τέλος. Εδώ είναι η κόλαση και ο παράδεισος.
Το τέλος μιας εποχής και η αρχή μιας άλλης.
Η χώρα μας αποδεικνύεται δυστυχώς δέσμια μιας άπληστης ελίτ που καταρρέει και που εκφράζεται κυρίως μέσα από τη διαπλοκή ενός τριγώνου Τραπεζιτών – Καναλαρχών/Εργολάβων – Πολιτικών και ενός πεθαμένου οικονομικού μοντέλου που επιμένει να μεταφέρει βίαια πόρους από το κοινωνικό κράτος στις τράπεζες.
Όταν αυτή η ανωμαλία αποκατασταθεί, και βρισκόμαστε πολύ κοντά χρονικά, όταν μαζί με το χρέος κουρέψουμε και την καρκινογόνο ελίτ, θα εκπλαγείτε από τις οικονομικές δυνατότητες της χώρας μας.
Είμαστε υπεύθυνοι;
Ή ‘’δεν είχαμε διαβάσει’’ όσα γινόταν γύρω μας; Ανεχτήκαμε ή όχι τις παραπάνω συμπεριφορές; Επιτρέψαμε ή όχι, με διάφορα προσχήματα, τον εκτροχιασμό; Αρνηθήκαμε ή όχι τις δημοκρατικές μας ευαισθησίες;
Αν κάτι μας σώσει, αυτό θα είναι η ελληνική μας παιδεία. Γιατί ως ωραίοι Έλληνες, έχουμε το προνόμιο, βαθιά ριζωμένο στο DNA μας, να γνωρίζουμε άριστα τις έννοιες της Ύβρεως αλλά και της Τιμωρίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου