Με την ψήφιση του ασφαλιστικού νομοσχεδίου (πρώην Προεδρικού Διατάγματος), η σοσιαλιστική κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ολοκλήρωσε τον πρώτο κύκλο μεταρρυθμίσεων, που με κάθε τρόπο ζητούσε η Τρόικα. Η χρεοκοπία της χώρας στην ουσία και σε κάθε τι, εκτός από το όνομα, πραγματοποιήθηκε. Μπροστά στην επιλογή της στάσης πληρωμών προς τους διεθνείς πιστωτές, τις ξένες τράπεζες, τα Funds, οι σοσιαλιστές του ΠΑΣΟΚ επέλεξαν επί της ουσίας να προβούν σε «haircut» έναντι των εγχώριων (βλ. ιθαγενών) πιστωτών, δηλαδή των Ελλήνων πολιτών που για δεκάδες χρόνια πλήρωναν κάθε μήνα τις εισφορές τους στα ασφαλιστικά ταμεία. Για να δικαιολογήσουν την επιλογή τους αυτή, επέλεξαν να επικεντρώσουν την συζήτηση στα εγγενή προβλήματα και τις δυσλειτουργίες του συστήματος, τις υπερβολές του και την εκμετάλλευσή του από συγκεκριμένες ομάδες. Τέλος, για να γλυκάνουν το χάπι επέλεξαν να δώσουν ανέξοδες υποσχέσεις για μελλοντική «επανόρθωση αδικιών». Η ουσία όμως είναι η ίδια: η κυβέρνηση προχώρησε σε «haircut» έναντι των ασφαλισμένων. Αυτό όμως από μόνο του δεν είναι «καταστροφικό» για την ελληνική κοινωνία. Σαφώς σημαίνει την υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου πολλών και την οικονομική εξαθλίωση κάποιων, αλλά δεν φέρνει την καταστροφή, την περιδίνηση της οικονομικής κατάστασης που βιώνουμε σήμερα. Αυτήν την προκάλεσαν ξεκάθαρα οι πολιτικές επιλογές της κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου και όχι τα δημοσιονομικά προβλήματα. Ποιες ήταν όμως αυτές οι επιλογές, για τις οποίες δικαιούται ο καθένας να κατηγορεί την κυβέρνηση, ανεξαρτήτως των πραγματικών προβλημάτων της οικονομίας και οι οποίες έχουν ξεκάθαρα πολιτική υφή. Κατ' αρχάς, η καλλιέργεια της καταστροφολογίας στο εσωτερικό της χώρας. Προκειμένου να απαλύνει το πολιτικό κόστος των επιλογών της, η κυβέρνηση διοχέτευσε μέσω των ΜΜΕ την λογική του «αν δεν πάρουμε αυτές τις αποφάσεις, θα αφανισθούμε». Κάκιστος τρόπος διαχείρισης κρίσης οιασδήποτε μορφής. Το γνωρίζουν αυτό οι κυβερνώντες. Το επέλεξαν όμως, προκειμένου να αποσοβήσουν την λαϊκή δυσαρέσκεια. Οι υπεύθυνοι για την πορεία της χώρας μας επέλεξαν τον ρόλο του «ομήρου», προκειμένου να μην έχουν την αποκλειστική ευθύνη των πράξεών τους. Και δυστυχώς, σε ένα μεγάλο βαθμό, έπεισαν σε αυτό το ρόλο, εντυπώνοντας όμως ταυτόχρονα την προοπτική της καταστροφής σε ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού. Γεγονός που ήδη μας έχει οδηγήσει σε μεγαλύτερη ύφεση από αυτή που υπολόγιζε η Τρόικα, η οποία από τον Σεπτέμβριο θα ενταχθεί, αφού πάγωσε ένα μεγάλο μέρος της οικονομικής δραστηριότητας. Αυτή λοιπόν η πολιτική επιλογή, έναντι μιας σθεναρής κυβερνητικής στάσης του ύφους «κάνουμε το καλύτερο για την χώρα», οδήγησε στον πολλαπλασιασμό του ηθικού κινδύνου για την οικονομία. Μια επίσης καθαρά πολιτική επιλογή ήταν η ανειλικρινής στάση της κυβέρνησης έναντι του ελληνικού λαού, σε σχέση με τα «αναγκαία μέτρα». Αυτό που εύστοχα η Γ.Γ. του ΚΚΕ διατύπωσε ως «μαρτύριο της σταγόνας» και του οποίου η χρήση διαδόθηκε και στις φυλακές της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας. Ακόμη και αν ξεχάσουμε το «λεφτά υπάρχουν» της προεκλογικής περιόδου και αρχίσουμε από τις διαβεβαιώσεις του Δεκεμβρίου - Ιανουαρίου περί μη εμπλοκής με το ΔΝΤ, θα διαπιστώσουμε συνεχείς μεταβολές των κυβερνητικών αναγγελιών, σχετικά με την οικονομία. Ακόμη και μετά την ένταξή μας στον «μηχανισμό» της Τρόικας, τα νέα μέτρα ανακοινώνονται μετά από διαβεβαιώσεις περί μη ύπαρξης νέων μέτρων. Αυτό σαφώς δημιουργεί μία τεράστια κρίση αξιοπιστίας που παγώνει τα πάντα στην πραγματική οικονομία, καθώς κανείς δεν επιθυμεί να παίξει σε ένα παιχνίδι, του οποίου οι όροι και οι κανόνες αλλάζουν απροειδοποίητα. Αυτή η επιλογή της κυβέρνησης, κατά πάσα πιθανότητα, οφείλεται σε εσωκομματικές ισορροπίες στο ΠΑΣΟΚ και όχι στην συνεχή αναπροσαρμογή των οικονομικών δεδομένων. Εξ' αυτής της επιλογής προέρχεται και η προσλαμβάνουσα καθολικές διαστάσεις απαξίωση των πολιτικών από την κοινωνία και η οποία οδηγεί στο δυναμιτισμό της κοινωνικο-οικονομικής σταθερότητας, καθώς κανείς δεν ξέρει τι του ξημερώνει αύριο. Πράγματι λοιπόν, η οικονομική κατάσταση είναι δύσκολη. Δυστυχώς, δεν είμαι οικονομολόγος για να αναλύσω τα οικονομικά μέτρα και τις συνέπειές τους. Πιστεύω όμως, ότι η σημερινή κυβέρνηση, λόγω προβληματικών επιλογών επαυξάνει τις δυσκολίες. Θέλοντας να ισορροπήσει στο τεντωμένο σχοινί μεταξύ νεοφιλελεύθερης πρακτικής και σοσιαλιστικής ρητορείας, βουλιάζει την κοινωνία στην ύφεση και κυρίως στην ανεργία. Όχι λόγω οικονομικών θεμάτων αλλά λόγω πολιτικών επιλογών. Γι'αυτόν τον λόγο και θεωρώ ότι η σημερινή κυβέρνηση οφείλει να βρεθεί απολογούμενη κάποια στιγμή για λανθασμένη διαχείριση της κρίσης. Με αυτό το δεδομένο, τις συνέπειες πιθανών εκλογών, την απροθυμία των υπολοίπων κομμάτων να εμπλακούν σε οικουμενικού τύπου κυβέρνηση, δεν βλέπω άλλο μέλλον, παρά να πιούμε μέχρι τέλους το «πικρό ποτήρι», με την ελπίδα μίας μελλοντικής ανατροπής. Μιας ανατροπής που οι δυνάμεις της αριστεράς φροντίζουν να απαξιώνουν με την σημερινή τους στάση. Και ως εκ τούτου μπορεί να προέρχεται μόνον από πατριωτικές - αντιπαγκοσμιοποιητικές δυνάμεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου