ΑΠΟΚΆΛΥΨΗ: Τι κρύβεται πίσω από τις «υποδείξεις» της εκθέσεως Stratfor

του Ιωάννη Θ. Μάζη*
Ανάλυση μεθοδολογίας, αξιολόγηση επιχειρημάτων και εντοπισμός των γεωστρατηγικών στοχεύσεων της εκθέσεως

Α. Ανάλυση μεθοδολογίας της εκθέσεως

To αμερικανικό think tank STRATFOR, ημιεπίσημο επιστημονικό παράρτημα της CIA, χρησιμοποιεί μονίμως, και ορθά πράττει, την οικονομικο-γεωγραφική μέθοδο σε όλες ανεξαιρέτως τις γεωπολιτικές του αναλύσεις. 
Το ίδιο πράττει και τώρα. Και εντοπίζει τρεις ζώνες οικονομικο-γεωγραφικού, άρα γεωπολιτικού ενδιαφέροντος για την Ελλάδα:
α) το Αιγαίο· β) την κοιλάδα του Αξιού ποταμού (Βόρεια Ελλάδα, Μακεδονία)·
γ) το νησιωτικό τρίπτυχο Κέρκυρα – Κρήτη – Ρόδος και
δ) την κλασική εστία προβολής ελλαδικής ισχύος στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, αλλά και πυλώνα παραγωγής ασφάλειας για την ηπειρωτική Ελλάδα, την Κύπρο.
H ιστορική γεωπολιτική αναδρομή, με την οποία υποστηρίζει τη σημερινή του έκθεση το STRATFOR, αναδεικνύει σαφέστατα [δυστυχώς για τους εν Ελλάδι δυσπιστούντες και μυκτηρίζοντες τον –άγνωστο γι’ αυτούς, πάντως– Ν. Spykman (1893-1943)], την ισχύ της απόψεως του αειμνήστου Αμερικανοολλανδού καθηγητού του Yale, περί «Rimland».
Δηλαδή περί της, γεωστρατηγικής πλέον, ισχύος του Αναχωματικού Δακτυλίου ανασχέσεως, της πάλαι ποτέ ΕΣΣΔ και νυν ΚΑΚ, αλλά και τη σημασία που «είχε η Ελλάδα» ως ένας εκ των δύο κρίκων της αναχωματικής αλύσου στη Νοτιοανατολική Ευρώπη και Μεσόγειο.
Συμπέρασμα 1ο: Το STRATFOR, χωρίς περιστροφές, μας υποδεικνύει τους κεντρικούς γεωπολιτικούς άξονες της Ελλάδος και συνεπώς μας υποδεικνύει το είδος και τις κεντρικές κατευθύνσεις των αξόνων της απαιτουμένης ελληνικής εξωτερικής πολιτικής οι οποίοι δεν παύουν να ισχύουν για την Αθήνα ως δέοντες στόχοι γεωστρατηγικού ελληνικού ενδιαφέροντος. 
(Το τι έπραξε ή πράττει η Αθήνα επ’ αυτού και κατά ποίον τρόπο το έπραξε ή συνεχίζει να το πράττει δεν είναι το ζητούμενο επί του παρόντος. Εδώ, εξετάζουμε την έκθεση του STRATFOR.)
Συμπέρασμα 2ο: Μετά τη συνολική ανάγνωση της εκθέσεως, αντιλαμβανόμεθα ότι το think tank αυτό (το εκφράζον μερίδα του ιδρύματος του Langley ανήκοντος στον ιδεολογικό χώρο του Δημοκρατικού –λεγομένου– Κόμματος) καταθέτει αυτή την ανάλυση για να στηρίξει αμέσως κατωτέρω την κεντρική θέση ότι μετά τον αγγλοσαξονικής γεωπολιτικής και γεωστρατηγικής εμπνεύσεως και εφαρμογής αντιστοίχως (αλλά και γερμανικής συμπράξεως), εθνοκρατικό γεωστρατηγικό κατακερματισμό και την εθνικοσοσιαλιστικής μεθοδολογίας και ιδεολογικής προελεύσεως «επαναδιευθέτηση του βαλκανικού γεωστρατηγικού χώρου», η Ελλάδα δεν έχει την ιδία γεωστρατηγική αξία και υπεραξία για το ΝΑΤΟ και φυσικά για τον άξονα της Ειδικής Σχέσεως Λονδίνου – Ουάσιγκτον. 
Τον άξονα αυτό το STRATFOR τον ονομάζει «Δύση» και όχι, φυσικά, με το πραγματικό του όνομα. Κι αυτό το πράττει για ένα σημαντικότατο λόγο: διότι γνωρίζει ότι οι απόψεις του αυτές δεν απηχούν παρά ένα μέρος ολοένα και περισσότερο δοκιμαζόμενο από την νταβουτογλιανή εξωτερική πολιτική γεωστρατηγικών σχεδιαστών της Ουάσιγκτον. Δηλαδή, ένα μέρος της πτέρυγος των «Δημοκρατικών» της επιρροής του τουρκικού λόμπι. Τα πράγματα όμως δεν έχουν πλέον αυτή τη δυναμική και το τουρκικό λόμπι δεν έχει πλέον την υποστήριξη του αντιστοίχου ισραηλιτικού λόμπι το οποίο του προσέφερε την ισχύ και την όποια μέχρι σήμερα επιρροή του στο US Dept. of State και στον Λευκό Οίκο.
Ερώτημα αυτής της ενότητος: Τι πράττει ή τι σκοπεύει να πράξει η Αθήνα για την αξιοποίηση του ανωτέρω σημείου του δευτέρου συμπεράσματος;

Β. Αξιολόγηση επιχειρημάτων της εκθέσεως

1) Πρώτο επιχείρημα STRATFOR: Η Ελλάδα έχασε μετά το 1999 τη γεωστρατηγική και γεωπολιτική της σημασία για τη «Δύση» και «μαζί με αυτή την απώλεια, η Ελλάδα απώλεσε την πολιτική και οικονομική στήριξη που της επέτρεπε να υπερκεράζει τις κεφαλαιακές της αδυναμίες».
- Ερώτημα πρώτο: Εάν όντως έτσι συνέβη, τότε γιατί εξεδηλώθησαν τόσες αμερικανικές «επιφυλάξεις» αναφορικώς με την ενεργειακή ανεξαρτησία της Ελλάδος και της ΕΕ κατά τη διάρκεια των τελικών διαπραγματεύσεων του τελικώς ναυαγήσαντος αγωγού Πύργου – Αλεξανδρουπόλεως;
- Ερώτημα δεύτερο: Τι εμποδίζει πλέον την Ελλάδα να αναζητήσει αλλού παρόχους «σκληρής ασφαλείας» (εξοπλισμών) και διεθνών διπλωματικών ερεισμάτων για τα εθνικά της συμφέροντα; Για παράδειγμα, Γαλλία, Ρωσία, Κίνα, Ισραήλ και μάλιστα ταυτοχρόνως;
- Eρώτημα τρίτο: Ποία η χρήση των αμερικανικών και νατοϊκών διευκολύνσεων σε ελληνικά εδάφη (Άκτιο – Λιμένας Θεσσαλονίκης – Κρήτη) κατά: α) το διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας· β) τις δύο αμερικανοβρετανικές στρατιωτικές επεμβάσεις εναντίον του σανταμικού Ιράκ ποία η σημερινή τους χρήση και χρησιμότητα; Ανύπαρκτη; Δηλαδή να αναθεωρηθεί η παρουσία τους στα ελληνικά εδάφη;
- Eρώτημα τέταρτο: Δηλαδή η αλλαγή προμηθευτών στα ελληνικά οπλικά συστήματα με αντάλλαγμα γεωστρατηγικές διευκολύνσεις στο Αιγαίο και το Ιόνιο από πλευράς Ελλάδος στη Ρωσία, την Γαλλία, το Ισραήλ και την Κίνα δεν θα προβλημάτιζαν το STRATFOR και δεν θα έβγαζαν απολύτως από την «απομόνωση» που αυτό περιγράφει την Ελλάδα;
2) Δεύτερο επιχείρημα STRATFOR: H Ελλάδα καταστράφηκε οικονομικά λόγω υπερόγκων εξοπλιστικών δαπανών τις οποίες έκανε για να κρατήσει το δήθεν ανύπαρκτο πλέον ρόλο της στη γεωστρατηγική αντίληψη της «Δύσης», δηλαδή στον «Rimland».
Καταρχάς θεμελιώδες συμπέρασμα: Άρα το STRATFOR συνεχίζει να θεμελιώνει τη γεωπολιτική ανάλυσή του επί τη βάσει του «Rimland» (Spykman) και να εξάγει το γεωστρατηγικό του σχεδιασμό με βάση τις εξ αυτού προκύπτουσες ισορροπίες ισχύος! Αυτό να το σημειώσουν καλώς οι κατ’ επάγγελμα μυκτηριστές του γεωπολιτικού αυτού υποδείγματος. Ας δούμε τώρα κατά πόσον είναι ακριβές το επιχείρημα του STRATFOR περί υπερόγκων δαπανών εξοπλισμών.
Ας δούμε τι λένε οι αριθμοί, για να μην πλανώμεθα σε εντυπώσεις, Παραθέτω1: «Ενώ το πενταετές εξοπλιστικό πρόγραμμα 1996-2000 είχε κόστος περίπου 11.740.000.000 ευρώ, το κόστος των αγορών όπλων της επόμενης δεκαετίας (2006-2015) φτάνει τα 22.064.110.000. Από αυτά, 11.390.000.000 ευρώ θα δαπανηθούν την πρώτη πενταετία, εκ των οποίων 8.400.000.000 ευρώ αφορούν σε αποπληρωμές παλαιότερων παραγγελιών, ενώ μόνο τα 3.000.000.000 θα δαπανηθούν για νέους εξοπλισμούς.
Με τον τρόπο αυτό θα υλοποιηθούν 264 εξοπλιστικά προγράμματα, εκ των οποίων τα 21 ανήκουν στην αρμοδιότητα του ΓΕΕΘΑ, τα 60 του ΓΕΣ, τα 94 του ΓΕΝ και τα 89 του ΓΕΑ».
Βεβαίως, πρέπει να τονιστεί ότι το εξοπλιστικό πρόγραμμα 2006-2015 ουδέποτε υλοποιήθηκε, καθότι τα μεγάλα του προγράμματα –αγορά μαχητικών, Τεθωρακισμένων Οχημάτων Μάχης (ΤΟΜΑ), φρεγατών, ελικοπτέρων έρευνας και διάσωσης, πυρομαχικών αρμάτων– δεν προχώρησαν. Συνεπώς οι συγκεκριμένοι αριθμοί δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, παρά μόνο εκείνοι που αφορούν τα ποσά για αποπληρωμές! Ήδη στο νέο ΕΜΠΑΕ 2011-2015, το οποίο ουδείς γνωρίζει πότε και αν θα υλοποιηθεί (με δηλώσεις τους οι αρμόδιοι υπουργοί παραπέμπουν αποφάσεις για μετά τη λήξη του προγράμματος σταθερότητας), οι προμήθειες νέων όπλων έχουν αύξοντα αριθμό προτεραιότητας… αρκετά μακρινό, πολύ πίσω από την αγορά ανταλλακτικών και αναλωσίμων.
Συμπέρασμα: Συνεπώς, από τα ανωτέρω προκύπτει ότι μετά το επεισόδιο των Ιμίων (για το οποίο δεν ευθύνετο η Ελλάς, φυσικά) και μέχρι σήμερα (2010) πληρώθηκαν περί τα 18 δις ευρώ, τα οποία κατά το STRATFOR… γονάτισαν την ελληνική οικονομία! 
Εδώ, διαπιστούται απλώς από τον γράφοντα παντελής έλλειψις σοβαρότητος και σαφής προσπάθεια εσκεμμένης υπερβολής από πλευράς του αμερικανικού think tank το οποίον ή αγνοεί (απαράδεκτο) ή διαστρέφει την πραγματικότητα (ακόμη χειρότερα)!
Ερώτημα 1ο: Μήπως ο στόχος της εν λόγω αναφοράς είναι απλώς η μη δυνατότητα επιχειρησιακής ολοκληρώσεως των ήδη αγορασθέντων από την Ελλάδα οπλικών συστημάτων, π.χ. Πυρομαχικά Leopard, Σύστημα Ηλεκτρονικού Πολέμου (παρεπέμφθη στην… ελληνική Δικαιοσύνη), αγορά συγχρόνου τυφεκίου μάχης, τορπίλες για τα τέσσερα ελληνικά υποβρύχια ΤYPE 214 που δεν αγοράστηκαν ποτέ, εκσυγχρονισμός ελληνικών φρεγατών τύπου «S», αντικατάσταση παλαιών αεροσκαφών Α7-Ε και RF-E, αναβάθμιση των 90 περίπου μαχητικών F16, αγορά συστήματος αυτοπροστασίας για τα αεροσκάφη αυτά… κ.λπ.
Ερώτημα 2ο: 
Τι πράττει αντιστοίχως η Τουρκία στον τομέα των εξοπλισμών; Θα αναφερθώ στα πολύ σημαντικά μεγέθη λόγω χώρου. Η γείτων διαθέτει: α) 1.800 σύγχρονα ΤΟΜΑ με πυροβόλο 25mm, τα οποία δύνανται να καταστρέψουν εύκολα οποιοδήποτε όχημα Μ-113 (που διαθέτει η Ελλάς)· β) έχει παραλάβει 122 πυροβόλα τουρκικής κατασκευής Firtina 155mm, τα οποία είναι ήδη εγκατεστημένα στην Ανατολική Θράκη, και παραλαμβάνει για να τα εγκαταστήσει στον ίδιο χώρο ακόμη 200 ίδιες μονάδες· γ) 36 συστήματα εκτοξευτών βαλλιστικών πυραύλων Yildirim I & II και 200 πυραύλους βεληνεκούς 250-300χμ.· δ) δεκάδες πυραυλικά συστήματα Toros I & II επίσης ανεπτυγμένα στην Ανατολική Θράκη· ε) βαλλιστικά συστήματα WS I & II εγκατεστημένα και αυτά στη Θράκη αλλά και στην Ίμβρο (!)· ε) υλοποιεί το πρόγραμμα ΜΙLGEM το οποίο θα αποδώσει εντός των προσεχών 2 ετών 14 κορβέτες για το τουρκικό Π.Ν.· ε) θα υλοποιήσει σύντομα πρόγραμμα κατασκευής 6 φρεγατών αντιαεροπορικής άμυνας TF-2000· στ) στο πλαίσιο του Προγράμματος «Αμφίβιος Οδικός Χάρτης» έχει ξεκινήσει τη ναυπήγηση: i) 6 υπερταχέων αποβατικών των 22 κόμβων, ii) 2 μεγάλων αρματαγωγών, iii) προμήθεια μεγάλου πλοίου Αμφιβίων Επιχειρήσεων μεγέθους μικρού αεροπλανοφόρου και ζ) έχουν ήδη παραγγείλει 6 υποβρύχια Type 214 αλλά… μετά των αντιστοίχων τορπιλών! Και λοιπά, ων ουκ έστι αριθμός…

Γ. Εντοπισμός στοχεύσεων της εκθέσεως

Πρώτο συμπέρασμα περί στοχεύσεων
Από τα ανωτέρω προκύπτει ότι η έκθεση στοχεύει προς την κατεύθυνση της πλήρους απισχνάνσεως της ισορροπίας στρατιωτικής δυνάμεως εις βάρος της Αθήνας, γεγονός το οποίο διευκολύνει με τα δήθεν «συμπεράσματα περί της γεωπολιτικής απαξίας της Ελλάδος» για τον αγγλοσαξονικό κόσμο. Άρα, την ωθεί προς την υιοθέτηση μιας «φινλανδικού τύπου» εξωτερικής πολιτικής έναντι της Τουρκίας, υποσχομένη ταυτοχρόνως στην Άγκυρα όλη τη θαλάσσια ζώνη την οποία επιθυμεί ως ανάχωμα από την υποτιθέμενη «ελληνική απειλή» αλλά και ως ζωτικό χώρο για την ιδική της αυτοκρατορικού τύπου επέκταση πεδίου προβολής ισχύος.
Ερώτημα: Γιατί προσπαθεί τόσο εναγωνίως να καθησυχάσει την Άγκυρα για τη γεωπολιτική ανυπαρξία της Ελλάδος; Mα αν κάτι τέτοιο ανταπεκρίνετο στην πραγματικότητα, δεν ήτο ανάγκη να δηλωθεί από το STARTFOR! H πρώτη η οποία θα το εγνώριζε θα ήταν η Άγκυρα. Μήπως προς το Τελ Αβίβ απευθύνεται η έκθεση θέλοντας να υποβαθμίσει οποιαδήποτε παρούσα και μελλοντική σχέση του με την Αθήνα; Μήπως, λοιπόν, προσπαθεί να κατευνάσει τις ανησυχίες της Άγκυρας οι οποίες εκπηγάζουν και από τις πρόσφατες κοινές δραστηριότητες των ελληνοαμερικανικού, ελληνοαρμενικού και του αμερικανοϊσραηλιτικού λόμπι (AJPAC); Μήπως επίσης προσπαθεί να επηρεάσει αυτά τα δύο τελευταία λόμπι;
Δεύτερο συμπέρασμα περί στοχεύσεων της εκθέσεως
Από τα περί «μεγάλου χάσματος μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς (!) και το ιστορικό πολιτικής και κοινωνικής βίας (!)» όπως και τα περί «μέτρων του ΔΝΤ και της ΕΕ τα οποία θα αποδυναμώσουν περαιτέρω την κεντρική κυβέρνηση και θα υπονομεύσουν την άσκηση ελέγχου εκ μέρους της», αντιλαμβανόμαστε ότι θα πρέπει να αναμένουμε έξαρση τυφλής δολοφονικής βίας πολιτικού περιεχομένου, η οποία θα «αιτιολογείται» δήθεν από την οικονομική κρίση και τις κοινωνικές της επιπτώσεις. Εξαιρετικά χονδροειδής, έως και ύποπτη η ανάλυση αυτή η οποία στοχεύει στην παράλυση του κεντρικού νευρικού πολιτικού συστήματος και στην παράδοση άνευ όρων στην αποδοχή της τελικής προτάσεως του think tank: «Τελικώς, η Ελλάδα πρέπει να βρει έναν τρόπο ώστε να γίνει ξανά χρήσιμη σε μία ή περισσότερες μεγάλες δυνάμεις –πράγμα απίθανο, εκτός εάν μία αντιπαράθεση μεταξύ μεγάλων δυνάμεων εκτυλιχθεί ξανά στη Βαλκανική– ή να επιδιώξει μακρόχρονη ειρήνη με την Τουρκία και να μάθει να ζει στο πλαίσιο των δικών της γεωπολιτικών μέσων».
Αναλύοντας, όμως, την πρόταση αυτή του STRATFOR, παρατηρούμε ότι εκτιμά πως μόνον εάν εκτυλιχθεί κάποια σύγκρουση μεγάλων δυνάμεων στην περιοχή της Βαλκανικής, η Ελλάδα μπορεί να επαναποκαταστήσει το γεωπολιτικό της ρόλο, επιλέγοντας το πλευρό κάποιας εξ αυτών των «Μεγάλων Δυνάμεων». Δεν θα αναφερθώ στον προκρούστειο χαρακτήρα του συμπεράσματος. Αυτός είναι εμφανής. Θα τονίσω όμως: πρώτον, το ότι προσπαθεί να περιορίσει (με τη χρήση των όρων «Μεγάλες Δυνάμεις» και «Βαλκανική») τις δυνατότητες της Ελλάδας για αναβάθμιση του γεωστρατηγικού και γεωπολιτικού της ρόλου στο ψυχροπολεμικό πλαίσιο, δηλαδή στο δίδυμο των δυνάμεων της Ρωσίας και αφετέρου του διπόλου Λονδίνο – Ουάσιγκτον.
Δεύτερον, το ότι θεωρεί την υπόθεση της Κύπρου χαμένη και αποτυχημένη ιστορικώς, αλλά και στη σημερινή συγκυρία για την Ελλάδα, και τρίτον: την υπόθεση του Αιγαίου επίσης χαμένη για την Ελλάδα!
Τα πράγματα όμως δεν είναι έτσι και αυτό εξαρτάται από τις κινήσεις των Αθηνών σε επίπεδο πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής. Ας αναρωτηθούμε όμως σχετικά με αυτά τα οποία παραβλέπει η έκθεση.
Ερώτημα 1ο: Γιατί αποκλείεται ένας σημαντικότατος ρόλος της Ελλάδος στο επίπεδο της ευρωμεσογειακής σαρκοζιανής πρωτοβουλίας αλλά σε στενή αμυντική και τεχνολογική αλλά και επενδυτική συνεργασία με τη Γαλλία;
Ερώτημα 2ο: Γιατί αποκλείεται η δραστηριοποίηση της χώρας σε διαμεσολαβητικό επίπεδο μεταξύ αραβικού κόσμου και Ισραήλ;
Ερώτημα 3ο: Γιατί αποκλείεται η δραστηριοποίηση της χώρας σε επίπεδο ελληνοαιγυπτιακών, ελληνοσαουδαραβικών και ελληνολιβυκών σχέσεων στο πλαίσιο της ευρωμεσογειακής πρωτοβουλίας; Για παράδειγμα, τι θα γίνει με εκείνη την πρόταση του Άμπου Ντάμπι για την αγορά των Ναυπηγείων του Σκαραμαγκά; Μήπως είναι δύσκολο να προβλέψουμε το πλήθος των παραγγελιών από πλευράς αραβικού κόσμου αλλά ακόμα και του ιδίου του Ισραήλ που θα στηρίξουν τη συγκεκριμένη επένδυση αλλά και θα αποτελέσουν κίνηση ολοκληρωτικής αδρανοποίησης των αντιστοίχων τουρκικών Ναυπηγείων της Τούζλα που στοχεύουν στους ίδιους πελάτες; Μήπως πέρα από το οικονομικό μέρος υπάρχει και το τεράστιο στρατηγικό όφελος για τη χώρα μας;
Ερώτημα 4ο: Γιατί αποκλείεται η δραστηριοποίηση της χώρας σε επίπεδο ελληνοκινεζικών οικονομικών σχέσεων και προωθήσεως κινεζικών επενδυτικών δραστηριοτήτων σε ευρωπαϊκό, βορειοαφρικανικό και ευρωρωσικό επίπεδο;
Ερώτημα 5ο: Γιατί αποκλείεται η δραστηριοποίηση της χώρας σε επίπεδο ελληνο-κυπρο-ισραηλινών σχέσεων σε στρατηγικό, ενεργειακό και τεχνολογικό επίπεδο;
Ερώτημα 6ο: Γιατί θεωρεί την εσωτερική σταθερότητα της Τουρκίας ως δεδομένη και θέλει να αγνοεί την κουρδική αντίσταση αλλά και τους αλεβιτικούς φόβους ως «κώνωπα επί κέρατος βοός»;
Ερώτημα 7ο: Γιατί δεν διδάσκεται σε τίποτα από τις μέχρι σήμερα πλήρεις αποτυχίες της Άγκυρας σε όλες τις διαμεσολαβητικές της απόπειρες μεταξύ Ισραήλ και των επιφόβων γειτόνων του;
Ερώτημα 8ο: Γιατί δεν δείχνει να απασχολείται με το αποτέλεσμα του μελλοντικού δημοψηφίσματος του Σεπτεμβρίου 2010 στην Τουρκία, όπου υπάρχει περίπτωση να αντιμετωπίσει η γείτων την έναρξη της εποχής επιβολής της Σαρία (ισλαμικού νόμου) στο πολίτευμά της;
Είναι προφανής η προσπάθεια της εκθέσεως να καταφέρει να πανικοβάλλει την Αθήνα ότι είναι πλέον «γεωπολιτικώς άχρηστη» και να διαβεβαιώ-σει γι’ αυτή της την εκτίμηση την Άγκυρα, ώστε η εκπροσωπουμένη από την έκθεση μερίδα της Ουάσιγκτον να προλάβει σε δεύτερη φάση την πλήρη ισλαμοποίηση της Τουρκίας λόγω συμμαχιών της με ακατάλληλους γείτονες, όπως το Ιράν και η Συρία, οι οποίες έχουν κοινό εσωτερικό πρόβλημα, δηλαδή το Κουρδικό!
Πρόβλημα το οποίο, όσο θα ελλείπει η ανταλλαγή πληροφοριών και υποστηρίξεως μεταξύ Τελ Αβίβ και Αγκύρας, θα αναζωπυρούται και θα προκαλεί αλυσιδωτές εκρήξεις στην εσωτερική πολιτική σταθερότητα της Τουρκίας. 
Και οι σχέσεις αυτές θα ελλείπουν διότι ο ολισθηρός τουρκικός ισλαμικός κατήφορος δεν έχει γυρισμό. Και το χάσμα ολοένα και περισσότερο θα διευρύνεται μεταξύ Αγκύρας και Τελ Αβίβ. Και θα γίνεται ακόμη περισσότερο επίφοβο μετά την αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων από το Ιράκ, το 2011. Κάτι που θα σημαίνει, σχεδόν σίγουρα, την τριχοτόμηση του Ιράκ (ως συνομοσπονδία) και την εξ αυτού ανεξαρτησία γεωστρατηγικών κινήσεων του ιρακινού Κουρδιστάν με τη διακριτική ανοχή των αγγλοσαξονικών και λοιπών απειλουμένων (από την τουρκική αυτοκρατορική διάθεση, αλλά και την ιρανική ενδυνάμωση), δυνάμεων της περιοχής.
Και για να μην πάει το μυαλό σας στο… πονηρό, τη Σαουδική Αραβία, πρωτίστως εννοώ!
Είναι σαφές, επίσης, ότι προσπαθεί να παραπλανήσει την Αθήνα και να μην της επιτρέψει να αξιοποιήσει αυτή τη δυσμενή για την Άγκυρα συγκυρία των τουρκοϊσραηλινών σχέσεων. Να την αποτρέψει από μια μελλοντική εξωτερική πολιτική η οποία θα συσφίγγει τον άξονα Ελλάδα – Κύπρος – Ισραήλ και παράλληλα θα προωθεί οικονομικές και στρατηγικές σχέσεις με Ρωσία και Κίνα.
Το εάν θα τα καταφέρει δεν εξαρτάται από το πόνημα του STRATFOR, αλλά από την αποδεδειγμένη σε στιγμές εθνικών κινδύνων ελληνική πολιτική ευστροφία…
ΠΗΓΗ