Γράφει οΙωάννης Μ. Ασλανίδης, αντιστράτηγος ε.α
Είναι γεγονός ότι η Ελλάδα αντιμετωπίζει, έναν ουσιαστικά λίαν υπαρκτό κίνδυνο Πτωχεύσεως, ο οποίος όχι μόνο δεν φαίνεται ν’ απομακρύνεται, παρά τις επιβεβαιώσεις του κ. Πρωθυπουργού της χώρας, αλλά μέρα με την μέρα και με την ανεπίτρεπτη για την παρούσα κατάσταση, συμπεριφορά των συνδικάτων αφ’ ενός και της Κυβερνήσεως ειδικότερα αφ’ ετέρου, η πτώχευση είναι πλέον ορατή στο εγγύς μέλλον.
ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ (αναφέρομαι στα συνδικάτα τα οποία δύνανται με τις συνεχείς απεργίες των να ταλαιπωρούν, βασανίζουν ακόμη και να καταστρέφουν οικονομικά άλλους συνανθρώπους των).
ΠΡΩΤΟΝ:
Είναι κατά την γνώμη μου, στην κρίσιμη αυτή περίοδο για την χώρα, αδικαιολόγητες οι απεργίες και μάλιστα με συμπεριφορές βάναυσες (καταλήψεις υπουργείων, συγκρούσεις με την αστυνομία, καταστροφές κ.λπ.), για την ικανοποίηση δικαίων ή και αδίκων εν πολλοίς αιτημάτων, από ένα Κράτος που χαροπαλεύει οικονομικά και είναι ορατή η καταστροφή μεγάλης μερίδας ανθρώπων οι οποίοι έστω και με την σημερινή κατάσταση δύνανται να έχουν τον επιούσιο.
ΔΕΥΤΕΡΟΝ:
Είναι απορίας άξιον, πώς με τις συνεχείς απεργίες και μάλιστα σε βαθμό κατάχρησης, δεν αντιλαμβάνονται τα συνδικάτα, το μεγάλο κακό που γίνεται στην οικονομική προσπάθεια της χώρας και στον αγώνα επιβίωσης μεγάλης μερίδας συνανθρώπων των;
Πρέπει κάποτε να γίνει κατανοητό, από όλους η έννοια της απεργίας με οποιαδήποτε μορφή, βασικά να μη βλάπτει τα οικονομικά συμφέροντα του Κράτους, ούτε του εργοδότη ακόμη.
Ώστε στην συνέχεια στην τράπεζα διαπραγματεύσεων με τεκμηριωμένα επιχειρήματα, να παίρνονται δίκαιες αποφάσεις, οι οποίες τελικά να υποστηρίζονται και από τις δύο πλευρές. Απαραιτήτως όμως ουδεμία απώλεια εργατοώρας και το Κράτος να λειτουργεί, δίκαια, σωστά και αρμονικά.
ΤΡΙΤΟΝ: Είναι γνωστό και στον τελευταίο Έλληνα σκεπτόμενο, ότι οι συνεχείς απεργίες και η αποδιοργάνωση λειτουργίας της πολιτείας και της κοινωνίας, το μόνο που μπορούν να επιτύχουν στην συγκεκριμένη χρονική περίοδο είναι να επισπεύσουν την πτώχευση της χώρας.
Και! είναι γνωστό ότι από την πτώχευση της χώρας μας, εκείνοι που θα καταστραφούν και θα πεινάσουν είναι οι φτωχοί εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι που δεν διαθέτουν άλλους πόρους, παρά μόνον το ημεροκάματο ή την σύνταξή των.
Οι έχοντες και κατέχοντες δεν θ’ αντιμετωπίσουν κανένα πρόβλημα επιβίωσης.
ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ (Άλλες λίγο άλλες πολύ, αναφέρομαι για όλες τις Κυβερνήσεις, από την μεταπολίτευση μέχρι και την σημερινή)
ΠΡΩΤΟΝ: Την περίοδο αυτή μεγάλη μερίδα πολιτικών έχουν επιλέξει το λειτούργημα του πολιτευτή, ως βιοποριστικό επάγγελμα και όχι ως λειτούργημα προσφοράς προς την πατρίδα και προς τους συμπολίτες των που είναι η πεμπτουσία του βουλευτή.
Τα άτομα αυτά είναι γεννημένα και μεγαλωμένα μέσα στα κομματικά μαγειρεία, από τα φοιτητικά τους χρόνια και με δοτή ως επί το πλείστον την ιδεολογία του κόμματός των, χωρίς εμπειρία εις τον μόχθον της εργασίας, την διαχείριση οικονομικών ή ακόμη την διεύθυνση και Διοίκηση Επιχειρήσεων, ούτε ακόμη στην Διοίκηση και διαχείριση ανθρωπίνου Δυναμικού.
Η κατηγορία αυτή των πολιτικών είναι καμένοι από πρώτο χέρι σ’ ότι αφορά την Διοίκηση προσωπικού, την Διεύθυνση ενός Υπουργείου και πολύ περισσότερο την Διαχείριση των θεμάτων που αφορούν το αντίστοιχο Υπουργείο και τα προβλήματά του.
ΔΕΥΤΕΡΟΝ: Ίσως και το βασικό, δεν μπορούν ν’ αντιληφθούν οι Κυβερνώντες ότι εξουσία ή ακόμη απλή Διοίκηση δεν μπορεί να ενασκηθεί εάν δεν υπάρχει το παράδειγμα, το οποίο λείπει από τις Κυβερνήσεις της χώρας μας.
Και εξηγούμαι! Το ξέρει και ο τελευταίος σκεπτόμενος Έλληνας ότι, εάν οι ηγεσίες της πατρίδος μας, μετά την μεταπολίτευση και μέχρι σήμερα, είχαν στην ενάσκηση των καθηκόντων των, την βασική αρχή Ηγεσίας το παράδειγμα, η χώρα μας σήμερα θα ήταν παράδειγμα προς μίμηση και όχι προς αποφυγήν.
Εάν έστω και τώρα δεν πεισθούν οι Κυβερνήσεις ν’ αποτελούν οι ίδιοι πρωτοπόροι στην συμμετοχή προς αντιμετώπιση των προβλημάτων, οι κινητοποιήσεις δεν θα σταματήσουν, ο λαός όλο και περισσότερο θα αγριεύει και η χώρα με μαθηματική ακρίβεια θα βαδίζει από το κακό στο χειρότερο.
ΤΡΙΤΟΝ: Μετά την μεταπολίτευση όλες οι Κυβερνήσεις, με αδικαιολόγητη, απερίσκεπτη και σαρκαστική μανία διέλυσαν την ιεραρχία στο Κρατικό μηχανισμό και την αντικατέστησαν με κομματικά άτομα κατά βάση μειωμένων ικανοτήτων και δυνατοτήτων, για να εξυπηρετούνται κομματικά κελεύσματα των πατρόνων του Κόμματος και δυστυχώς τίποτε άλλο.
Με την συμπεριφορά αυτή των Κυβερνήσεων, έγινε ένα τεράστιο έγκλημα στο Δημόσιο.
Αφαιρέθηκε από τον δημόσιο Υπάλληλο η φιλοδοξία και η δυνατότητα ν’ ανέλθει στα ανώτατα αξιώματα Διοικήσεως και απολαβών, περιορισθείς ο υπάλληλος, χωρίς έλεγχο πλέον, εις την οικονομική του εξέλιξη δια των χρόνων παρουσία του, στον αντίστοιχο Δημόσιο χώρο.
Έτσι! η όλη εργασία στην ουσία στο Δημόσιο διεξάγεται από το προσωπικό που διαθέτει ακόμη φιλότιμο.
Αποτέλεσμα οι ίδιοι οι πολιτικοί να αποκαλούν σήμερα τους δημοσίους υπαλλήλους «κοπρίτες», χωρίς ν’ αναλογιστούν ότι, εάν υπάρχουν και όσοι υπάρχουν είναι καθαρά έργο δικό τους ή απόρροια των εκάστοτε αποφάσεών των.
Πρέπει επίσης να γνωρίζουν οι εκάστοτε στην Κυβέρνηση, η χώρα δεν μπορεί να διοικηθεί από τους Υπουργούς, αυτοί είναι για να σχεδιάζουν, κατευθύνουν και ελέγχουν.
Η Διοίκηση του κράτους και των διαφόρων τομέων του γίνεται, από την ηγεσία των τομέων αυτού που αναδεικνύεται με καταξιωμένα στοιχεία μέσα από τον αντίστοιχο χώρο του Δημοσίου.
ΤΕΤΑΡΤΟΝ: Πρέπει να γίνει κατανοητό πλέον ότι, εις την ενάσκηση των καθηκόντων των εκάστοτε Κυβερνήσεων «το αποφασίζουμε και διατάσσουμε» έστω και με δημοκρατικό ή σοσιαλιστικό μανδύα, έχει πλέον εκλείψει, ο κόσμος έχει αλλάξει και όπως φαίνεται παγκοσμίως.
Δεν μπορεί πλέον κυβέρνηση με οιονδήποτε Μανδύα να διοικήσει, εάν δεν εφαρμόζει κατά την ενάσκηση των καθηκόντων της, τις τρεις βασικές αρχές Διοικήσεως ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ, ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ και ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΩΝ ΝΟΜΩΝ, από όλους μηδενός εξαιρουμένου. Άλλως είναι ορατή πλέον η οχλοκρατία με τα γνωστά επακόλουθα.
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ
Και συγκεκριμένα στην παρούσα κατάσταση, για να αντιμετωπίσει η Κυβέρνηση το τεράστιο πρόβλημα που δημιούργησαν οι Κυβερνήσεις, από την μεταπολίτευση μέχρι και σήμερα είναι μονόδρομος και ως εκ τούτου η Κυβέρνηση, κατά την γνώμη μου, πρέπει να ενεργήσει ως κάτωθι:
α. Να εξαγγείλει η Κυβέρνηση στον Ελληνικό λαό ότι από τις επόμενες εκλογές οι βουλευτές θα περιορισθούν 150 ή 200. Μπορεί μάλιστα να γίνει χωρίς συνταγματική αλλαγή.
. Για τα αναγκαία μέτρα ή τις αλλαγές, δικαιολογημένες που πρέπει να γίνουν, θα πρέπει η Κυβέρνηση προτού πάρει απόφαση, να καλεί τους αντίστοιχους φορείς, να τους θέτει το πρόβλημα-ανάγκη και με τεκμηριωμένες δικαιολογητικές σκέψεις να καταλήγουν, οπωσδήποτε στην καλύτερη λύση του προβλήματος.
Οι εκβιασμοί από όποια πλευρά και αν προέρχονται, δεν λύνουν προβλήματα, απλά τα επιδεινώνουν.
γ. Να μειωθούν οι μισθοί των πολιτικών και οι επιχορηγήσεις των Κομμάτων σε πρώτη φάση στο ήμισυ, και να μην καταργηθεί η βουλευτική ασυλία.
Ο χρόνος υπηρετήσεως στο λειτούργημα του Βουλευτή ή Υπουργού να προστίθεται ως συντάξιμος χρόνος για την σύνταξή του, στον φορέα από τον οποίο προερχόταν.
δ. Να περιορισθούν τα πάσης μορφής αυτοκίνητα μόνον στους Υπουργούς και στους αντίστοιχους προϊσταμένους των φορέων του λοιπού χώρου του δημοσίου. Είναι πλέον πρόκληση στην νέα κοινωνία που διαμορφώνεται.
ε. Στο Δημόσιο να συνταχθούν πίνακες οργανώσεως προσωπικού και υλικού και να διοικούνται οι δημόσιες υπηρεσίες από την Ιεραρχία των που θα προέρχεται από τον ίδιο τον χώρο με την αξιολόγηση με αντικειμενικά κριτήρια ικανοτήτων και γνώσεων
Να επανέλθουν οι Επιθεωρητές και οι πραγματικοί Διευθυντές με δικαιώματα και υποχρεώσεις, που θα προέρχονται από τον ίδιο χώρο και όχι κομματικοί εγκάθετοι.
στ. Στα Πανεπιστήμια να καθορισθεί τμήμα ασφαλείας (ένας είδος ιδιωτικής Αστυνομίας), υπό τον αυστηρό έλεγχο και καθοδήγηση της πρυτανείας εκάστου Πανεπιστημίου με καθημερινό έλεγχο εισερχομένων και εξερχομένων και υπεύθυνο για την ασφάλεια εγκαταστάσεων και μέσων.
Να περιορισθεί ο αριθμός των Πανεπιστημίων στο ήμισυ και να ανεβούν οι συντελεστές εισόδου των υποψηφίων στα Πανεπιστήμια.
Έτσι! θ’ αναβαθμισθεί το κύρος των Πανεπιστημίων, θα βγαίνουν χαρισματικοί επιστήμονες και παράλληλα θα εξοικονομεί η χώρα μας ελληνικό προσωπικό για άλλες αναγκαίες, ιδιαίτερα την εποχή αυτή, παραγωγικές εργασίες.
ζ. Είναι απαράδεκτο, αδιανόητο και άδικο να διατηρούνται δημόσιοι φορείς εις βάρος του Ελληνικού Λαού, για οποιονδήποτε λόγο. Εφ’ όσον δεν μπορούν ν’ ανακάμψουν πρέπει άμεσα να καταργηθούν.
η. Πρέπει πάραυτα να ληφθούν αποφάσεις για:
(1) τον χειρισμό των λαθρομεταναστών. Όχι ξέφραγο αμπέλι η χώρα μας, που διαθέτει νόμους και έχει ακόμη και θεό της φιλοξενίας.
(2) Τον αριθμό που μπορεί ν’ απορροφήσει η χώρα μας, και
(3) Την ουσιαστική και οριστική φύλαξη των συνόρων μας σε συνδυασμό με τις Ένοπλες Δυνάμεις, των οργάνων εσωτερικής Ασφαλείας και ιδιωτών στις περιοχές των συνόρων υπό τύπου πολιτοφυλακής με χρηματοδότηση της Ε.Ε.
θ. Τέλος, στις δύσκολες αυτές στιγμές τι πρέπει να κάνουν τα εθνικά κόμματα και η Κυβέρνηση;
Ρωτήστε έναν απλό σκεπτόμενο Έλληνα πολίτη, αυτού που σας ψηφίζει για να βρίσκεστε εκεί, η απάντησή του θα είναι: εθνική ομοψυχία και ειλικρινή συνεργασία χωρίς το «ΕΓΩ», για την λύση των προβλημάτων της χώρας μας που εσείς κατά βάσιν τα δημιουργήσατε.
Αυτό θα σας πει.
Εάν τα παραπάνω άμεσα δεν δρομολογηθούν, τότε το φως στο Λυχνάρι της ύπαρξης του Έθνους μας και του λαού μας, που ήδη τρεμοσβήνει επικίνδυνα, θα σβήσει.
πηγη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου