Κύριε Δρούτσα, δε μας τα λέτε καλά για την ΑΟΖ...

Ενδιαφέρουσα για την εξαγωγή συμπερασμάτων ήταν η πρωινή συνέντευξη που παραχώρησε ο υπουργός Εξωτερικών Δημήτρης Δρούτσας στον REAL FM και τον Νίκο Χατζηνικολάου...

Αυτό που είχε μεγαλύτερο ενδιαφέρον στη συνέντευξη του υπουργού, ήταν η προσπάθεια που κατέβαλε να εξηγήσει την θέση της κυβέρνησης στο πλαίσιο των διερευνητικών επαφών με την Τουρκία, καθώς επίσης και για την κυβερνητική εμμονή να αποφεύγεται κάθε αναφορά στην Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) επιμένοντας στην ορθότητα της επικέντρωσης στο ζήτημα της οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας.

Το επιχείρημα του υπουργού, δηλαδή της κυβέρνησης, είναι ότι προσδοκούμε να βγει κάποιο θετικό αποτέλεσμα από τις διερευνητικές επαφές με την Τουρκία και εφόσον η ανακήρυξη ΑΟΖ δεν μας προσφέρει κάτι χειροπιαστό (θα εξηγήσουμε τι εννοεί παρακάτω), δεν έχει νόημα να «δηλητηριαστεί» το κλίμα εγείροντας ένα ακόμη θέμα.

Εν ολίγοις, η κυβέρνηση θεωρεί ότι η αποσπασματική προσέγγιση μπορεί να φέρει αποτελέσματα, δηλαδή να διευθετήσουμε πρώτα το ζήτημα της υφαλοκρηπίδας, να κατοχυρώσουμε μια συμφωνία και στη συνέχεια, σε μεταγενέστερο χρόνο, να επιχειρήσουμε νέα διαπραγμάτευση με την Τουρκία με σκοπό να διευθετηθεί και το ζήτημα της ΑΟΖ.

Η προσέγγιση του υπουργού πραγματοποιεί μια σειρά από λογικά σφάλματα:

Πρώτον, όταν παίρνεις την απόφαση να εισέλθεις σε διαπραγμάτευση, τότε, όπως είναι γνωστό από τη θεωρία των διαπραγματεύσεων, οι πλευρές που συμμετέχουν υιοθετούν μαξιμαλιστικές θέσεις, ώστε να έχουν περιθώρια επίδειξης ευελιξίας στη συνέχεια. 

Σε μια διαπραγμάτευση δίνεις και παίρνεις. Και δεν θα πρέπει να ξεχνά ο κύριος Δρούτσας ότι επί της ουσίας διαπραγματευόμαστε ελληνικό κυριαρχικό δικαίωμα! Κάτι που είναι απολύτως κατοχυρωμένο από το διεθνές δίκαιο!

Διότι υπουργέ μου και μόνο το γεγονός ότι προσερχόμαστε σε διαπραγμάτευση για κάτι που θεωρούμε ως κατοχυρωμένο νόμιμο κυριαρχικό δικαίωμα, εμμέσως στέλνει το μήνυμα ότι αναγνωρίζουμε σε ένα βαθμό δίκιο και στον αντίπαλο! 

Να συμφωνήσουμε ότι υπάρχουν ορισμένα «σημεία» στον χάρτη του Αιγαίου όπου θα μπορούσαν οι Τούρκοι να εγείρουν ζητήματα. 

Από τη στιγμή όμως που η συναίνεση της ελληνικής πλευράς για παραπομπή θεμάτων στη Χάγη είναι δεδομένη (κακώς ενδεχομένως, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία...) τότε για ποιο λόγο δεν οδεύουν οι φίλοι μας οι Τούρκοι εκεί με την υπογραφή συνυποσχετικού; 

Άρα οι βλέψεις είναι πολύ ευρύτερες και κακώς, κάκιστα πράττετε που ενημερώνετε πλημμελώς τον ελληνικό λαό για τις σκέψεις και τις πρωτοβουλίες σας στην κυβέρνηση και το υπουργείο Εξωτερικών.

Ένα δεύτερο σημαντικό θέμα που εγείρεται από τη συνέντευξη του υπουργού, είναι το επιχείρημά του, ότι «στην παρούσα φάση η ΑΟΖ δεν δίνει τίποτα επιπλέον στην ελληνική πλευρά, οπότε κρίνεται σκόπιμο να μην εγερθεί το ζήτημα». Δύο είναι τα λάθη του υπουργού μας σε αυτή την προσέγγιση:

> Γνωρίζει πολύ καλά ο κύριος Δρούτσας ότι μπορεί τα άμεσα αξιοποιήσιμα και απολύτως γνωστά κοιτάσματα υδρογονανθράκων να βρίσκονται εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας, ωστόσο, τώρα που η γεωπολιτική συγκυρία είναι τόσο ευνοϊκή για την Ελλάδα και η ευρύτερη περιοχή μας προορίζεται να αποτελέσει την εναλλακτική πηγή ενεργειακής τροφοδοσίας της Δύσης, μήπως θα ήταν πιο σωστό να δούμε τη «μεγάλη εικόνα» και να οικοδομήσουμε τις κατάλληλες συμμαχίες από το να ζούμε συνεχώς στον δικό μας ελληνοτουρκικό μικρόκοσμο και να ξημεροβραδιαζόμαστε με το άγχος μην κάνουμε κάτι που ενοχλήσει τη νεοθωμανική Τουρκία... 

Διότι θα μπορούσε εύκολα να ενημερωθεί από συναδέλφους του στην κυβέρνηση περί του τι περιέχεται δυνητικά στο υπόλοιπο της ΑΟΖ, το οποίο όμως για να αποκαλυφθεί παίρνει χρόνο και βασικότερη προϋπόθεση είναι να στηρίζεται πολιτικά. 

Γι’ αυτό μιλάμε για οικοδόμηση συμμαχιών. 

Διότι ακόμα και πάλι να επιλέγαμε να πάμε σε διαπραγμάτευση, με άλλους όρους θα γινόταν εάν είχε εκπληρωθεί η ανωτέρω προϋπόθεση...

> Το δεύτερο λάθος είναι το ακόλουθο: Έστω ότι καταλήγουμε σε συμφωνία για την υφαλοκρηπίδα. 

Πιθανότατα οι Τούρκοι θα ζητήσουν ως προϋπόθεση την παραίτηση της Ελλάδας από το ζήτημα της ΑΟΖ για να την εφαρμόσουν! Και τότε τίθεται το μεγάλο ερώτημα: 

Μήπως θα έρθετε τότε υπουργέ μου και θα μας πείτε ότι για να μη χαλάσουμε το καλό κλίμα στις διμερείς σχέσεις θα πρέπει να κάνουμε μία ακόμη υποχώρηση από κυριαρχικό δικαίωμα; 

Ή μήπως θα το αφήσουμε το θέμα «να σέρνεται»; Διότι οφείλουμε να σας προειδοποιήσουμε ότι οι γεωπολιτικές ευκαιρίες δεν παραμένουν στο διηνεκές. 

Ούτε οι υπόλοιπες εμπλεκόμενες χώρες είναι διατεθειμένες να περιμένουν αενάως την Ελλάδα να λύσει τις ιδεαλιστικές – ιδεολογικές της ψυχώσεις για να προχωρήσουν με τις μπίζνες...

Αν δεν καταλάβαμε ακόμη ότι τα «καλά παιδιά» στη διεθνή πολιτική – ενίοτε και στη ζωή – θεωρούνται αργά ή γρήγορα ως... εισπράκτορες γεωπολιτικών «σφαλιαρών», τότε είμαστε άξιοι της μοίρας μας...

πηγη