ΑΘΗΝΑ ΚΑΙ ΛΕΥΚΩΣΙΑ ΝΑ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΟΥΝ ΚΟΙΝΟ ΠΑΝΕΘΝΙΚΟ ΔΟΓΜΑ

Η κυπριακή ''ΣΗΜΕΡΙΝΗ'' δημοσίευσε την Παρασκευή 27 Μαίου άρθρο του προέδρου του ΕΛ.Κ.Ε.Δ.Α. Σταύρου Καρκαλέτση, όπου προτάσσεται η ανάγκη συγκρότησης και εφαρμογής πανεθνικού στρατηγικού δόγματος, σε κοινή βάση, από Αθήνα και Λευκωσία.

Επειδή το άρθρο, με τη ρηξικέλευθη πρόταση που διατυπώνει, είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε ότι συζητήθηκε πολύ στην κυπριακή πρωτεύουσα, αναδημοσιεύεται και αναρτάται αυτούσιο από τη ''ΣΗΜΕΡΙΝΗ''.

Με τις μεγάλες γεωπολιτικές ανατροπές που επισυμβαίνουν στην ανατολική Μεσόγειο, με αιχμή την ενέργεια, προβάλλει επιτακτική η ανάγκη να αποκτήσουν Ελλάδα και Κύπρος επιτέλους ένα κοινό, ισχυρό, σύγχρονο και ρεαλιστικό στρατηγικό δόγμα.

Ένα δόγμα που θα ξεφεύγει από τα παθογενή άγκιστρα του μικροελλαδικού αθηναϊσμού και θα φέρει πανεθνικό παρονομαστή. Ένα δόγμα που θα ορίζει πλαίσια και κόκκινες γραμμές, και που θα υπηρετείται από μια εξωτερική πολιτική, πολιτική που θα αγωνίζεται πραγματικά για τα εθνικά συμφέροντα.

Ένα δόγμα που μπορεί να διαθέτει σήμερα η Βουλγαρία ή ακόμη και η Αλβανία, δεν διαθέτουν όμως Αθήνα και Λευκωσία.

Τα πιθανότατα εκτεταμένα κοιτάσματα φυσικού αερίου και πετρελαίου στη μεταξύ Ρόδου και Ισραήλ θάλασσα, είναι αυτά που μας κάνουν
να μιλούμε για νέες πραγματικότητες, για κοσμογονικές ανατροπές στην ανατολική Μεσόγειο. Η Λευκωσία τολμά, η Αθήνα κοιμάται.

Επαναπαυόμενη ίσως στο σήμερα κυρίαρχο πλαίσιο ασφαλείας του ΝΑΤΟ.

Το οποίο, όλο και πιο παγκοσμιοποιημένο, ρέπει προς υποκατάσταση
του ρόλου του ΟΗΕ.

Και από την άλλη υπάρχει στην εξίσωση το «κλειδί» που λέγεται Τουρκία και που το ΝΑΤΟ δεν θέλει (ή και αδυνατεί πλέ-
ον) να ελέγξει.

Πιο απλά: ΝΑΤΟ και ΗΠΑ εξακολουθούν να θεωρούν την Τουρκία πολυτιμότερη από Ελλάδα και Κύπρο, ακόμη και μετά τη ρήξη της με το Ισραήλ.

Η αδυναμία όμως της Ουάσιγκτον για ενδοσυμμαχική ηρεμία και ασφάλεια, πλήττει την αξιοπιστία του ΝΑΤΟ διεθνώς, τραυματίζει το κύρος του.

Διότι εύλογα κάποιος θα ρωτούσε: Πώς μπορεί το ΝΑΤΟ να είναι η λύση για την ευρωπαϊκή και διεθνή ασφάλεια, όταν δεν μπορεί να το πετύχει μέσα στους κόλπους του και ανάμεσα στα ίδια τα κράτη-μέλη του;

Ο έτερος πόλος διαμόρφωσης ενός πλαισίου συλλογικής ασφάλειας, η ευρωκεντρική προσέγγιση, έχει ως κύριους εκφραστές τις Γερμανία και Γαλλία.

Η πρώτη παραμένει ο στυλοβάτης του ευρώ και της όποιας ευρωπαϊκής προοπτικής, υπό τη δική της προφανώς ηγεμονία, οικονομική και όχι μόνο.

Η δε Γαλλία επιχειρεί μια δυναμική γεωστρατηγική «επιστροφή» στηΜεσόγειο (επιχειρήσεις Λιβύης, στρατιωτική παρουσία και ασκήσεις στην Κύπρο), για να ισοσκελίσει τις φιλοδοξίες του Βερολίνου.

Θα ήταν όμως εκτός πραγματικότητας να υποστηριχθεί πως η Ε.Ε. διαθέτει επάρκεια σε μιαν αμυντική πολιτική που παραμένει ατελής.

Η Ελλάδα το βίωσε αυτό στην κρίση των Ιμίων, αλλά και σε άλλα ζητήματα, όπως το Κυπριακό.

Αθήνα και Λευκωσία οφείλουν να στηρίξουν ενεργά δράσεις και πολιτικές των χωρών αυτών στην ασφάλεια, πρωτίστως όμως οφείλουν να φροντίζουν από μόνες τους και με ίδια μέσα για την εθνική τους ασφάλεια.

Ο τρίτος και πλέον πρόσφατος πόλος, ως προς τη διαμόρφωση πλαισίου διαλόγου για μια πανευρωπαϊκή στρατηγική συλλογικής ασφάλειας, συγκροτείται από τις προτάσεις της Μόσχας για μια νέα αρχιτεκτονική στο πεδίο αυτό.

Η ρωσική πρόταση χαρακτηρίστηκε ατελής και εμπε-ριέχει στοιχεία, ίσως όχι ρεαλιστικά.

Ενδεχομέ,νως να αποβλέπει σε εντυπωσιασμό και επικοινωνιακά οφέλη, εμπεριέχει όμως κάποια ενδιαφέροντα στοιχεία και χαιρετίστηκε από μεγάλες (Γαλλία) και μικρότερες χώρες (Κύπρος) ως μια κάποια βάση διαλόγου.

Ο οποίος σε βάθος χρόνου, με τη συμμετοχή όλων, θα μπορούσε να καταλήξει σε ένα ενιαίο και λειτουργικό σύστημα ασφαλείας για ολόκληρη την Ευρώπη.

Σε όλα τα παραπάνω, μπορεί να ακουμπήσει ένα πανεθνικό στρατηγικό δόγμα. Ελλάδα και Κύπρος να αναλάβουν πρωτοβουλίες.

Θα μπορούσαν, για παράδειγμα, επικαλούμενες και τη διεθνή αστάθεια αλλά κυρίως την αρνητική προς τη σταθερότητα συμπεριφορά της Τουρκίας, να προτείνουν ένα καλά προετοιμασμένο συνέδριο κορυφής, αφετηρία διαλόγου, με την υψηλή συμμετοχή όλων των ευρωπαϊκών κρατών, των ΗΠΑ και του Καναδά, των κρατών της πρώην ΕΣΣΔ, του Ισραήλ, ακόμα και της Κίνας, με σταθερό ζητούμενο και σκοπό την επίτευξη πλαισίου συλλογικής ασφάλειας για το σύνολο του ευρωατλαντικού και ευρασιατικού χώρου.

Αθήνα και Λευκωσία θα μπορούσαν να ζητήσουν και ‘’ειδικότερο’’ συνέδριο για την περιοχή μας, την ανατολική Μεσόγειο, με στόχο να καταδειχθεί η τουρκική απειλή για τη σταθερότητα στην ευρύτερη περιοχή.

Σε απλά Ελληνικά: Αθήνα, αλλά και Λευκωσία χρειάζονται εθνικό στρατηγικό δόγμα για νέες συμμαχίες, για λειτουργικό πλαίσιο ασφάλειας, αφού μόνες τους δεν έχουν σήμερα την ισχύ προς διαχείριση του τουρκικού επεκτατισμού, που αναμένεται να οξυνθεί προς το χειρότερο τα επόμενα χρόνια.

Ελλάδα και Κύπρος πρέπει να επιδείξουν σήμερα εξωστρέφεια, ενεργό βούληση και ν’ αναλάβουν ενδεχομένως και πρωτοβουλίες, αντί απλώς να παρακολουθούν τις μελλοντικές εξελίξεις.

Το Αιγαίο και η Κύπρος δεν είναι Ελβετία, ούτε Λουξεμβούργο.

Ο Ελληνισμός, συνολικά, αντιμετωπίζει παραδοσιακές απειλές που εντείνονται επί ολιστικής βάσης (Τουρκία), αλλά βεβαίως και ασύμμετρες
(κυριότερη: ο παράγων λαθρομετανάστευση).

elkeda