Η «επιλογή του Σαμψών» τα παλιά «τζάκια» και η κούφια ρητορική…

Μια ιστορική αφίσα της περιόδου της μεταπολίτευσης, όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ έκαναν δυναμική εμφάνιση στην πολιτική σκηνή της χώρας καθίσταται πιο επίκαιρη από ποτέ, καθότι ερμηνεύει πολλά πράγματα και πολλές καταστάσεις που βιώνει σήμερα η Ελλάδα και η ελληνική κοινωνία…

Καταρχήν, μας θυμίζει το δράμα που ζει επί πολλές δεκαετίες ο Έλληνας, το οποίο μπορεί να περιγραφεί ως αναντιστοιχία των διακηρύξεων των πολιτικών δυνάμεων με τις πραγματικές τους προθέσεις και τελικά την πολιτική που ακολουθούν.

Ποιος δεν θυμάται τα… θρυλικά «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο», ή τις κραυγές περί εξόδου από την Ενωμένη Ευρώπη και γενικότερα την «αντιστασιακή διάθεση» πολλών πολιτικών, τους οποίους χρυσοπλήρωσε η χώρα, αφού κεφαλαιοποίησαν τη δράση τους εναντίον της χούντας και κάθησαν… στο σβέρκο της κοινωνίας για δεκαετίες, ζώντας πλούσια και λέγοντας όσα ο κόσμος ήθελε να ακούσει...

Όπως αποδείχθηκε, η πραγματικότητα ήταν λίγο διαφορετική.

Μια μοντέρνα (τότε) πολιτική – οικονομική προσέγγιση της δεκαετίας του 1980, η οποία είχε τη δική της λογική, αυτή της δημιουργίας ελλειμμάτων με συγκεκριμένο όμως στόχο, κάποια στιγμή έφτασε στα όριά της. Ποια ήταν όμως αυτή η οικονομική προσέγγιση; 

Με δανεισμό παραγόταν ανάπτυξη και πλούτος από τον οποίο ένα μέρος κατευθυνόταν στα χρωστούμενα στους δανειστές και ένα μέρος στην περίφημη και πολυδιαφημισμένη «αναδιανομή εισοδήματος».

Ωστόσο, ανάπτυξη δεν δημιουργείς βάζοντας σωρηδόν ανθρώπους στον δημόσιο τομέα, αλλά βοηθώντας τους να ξεκινήσουν δουλειές, να μπουν στην παραγωγική διαδικασία, να προωθήσουν τα προϊόντα τους στο εξωτερικό και να ενισχυθεί το εθνικό εισόδημα αφού θα αυξανόντουσαν τα έξοδα.

Παράλληλα, όλα αυτά έπρεπε να γίνονται με σωφροσύνη ώστε να μην τροφοδοτηθούν πληθωριστικές πιέσεις που θα υπονόμευσαν το εθνικό εισόδημα και θα καθιστούσαν προοδευτικά ακριβές, άρα μη ανταγωνιστικές τις εξαγωγές ελληνικών προϊόντων.

Όταν η υπόθεση, λόγω της κακοδιαχείρησης και της κυριαρχίας του λαϊκισμού έφτασε όμως στο απροχώρητο, ο «στρατηγός» Ανδρέας Παπανδρέου κλήθηκε να αποφασίσει: Θα επιχειρήσει να μαζέψει την κατάσταση ή θα επιλέξει να συνεχίσει τη γνωστή τακτική ώστε να επανεκλεγεί;

Η Ιστορία μας πληροφορεί ότι επέλεξε το δεύτερο και από την προσπάθεια του τότε υπουργού Οικονομικών, Κώστα Σημίτη (δεν κρίνουμε τη μέθοδο που ακολούθησε, αλλά την πρόθεση), περάσαμε στο αλήστου μνήμης «Τσοβόλα δώστα όλα»…

Όσοι ακολούθησαν, ότι κι αν έλεγαν προεκλογικά, το μόνο που κατόρθωναν ήταν να ενισχύουν το έλλειμμα και το χρέος.

 Όλη η γενιά των πολιτικών, αντί να πάει «στα σκουπίδια» της Ιστορίας, λόγω ανικανότητας, δυστυχώς κατόρθωνε να επιβιώνει και να εναλλάσσεται στην καρέκλα της εξουσίας με ευθύνη όλων όσοι τους ψήφιζαν, αφού είτε δεν κατανοούσαν την κατάσταση, είτε διότι «πείθονταν» από την προοπτική να μπει το παιδάκι τους στο Δημόσιο και «να βολευτεί».

Άρα, ΟΛΟΙ έχουμε ευθύνες για τη σημερινή κατάσταση, ασχέτως εάν οι ηθικοί αυτουργοί απλώς εγκλημάτησαν κατά του τόπου.

Η Ιστορία όμως εκδικείται. Την «καυτή πατάτα», το χρονικό σημείο που «εξερράγη» την κρατούσε στα χέρια του ο γιος του Ανδρέα Παπανδρέου που ξεκίνησε αυτή τη διαδικασία.

Και για να φτάσουμε στα χθεσινά, να θυμίσουμε ότι μαζί με τον Ανδρέα Παπανδρέου αναδύθηκε μια κρατικοδίαιτη – άρα παρασιτική – επιχειρηματική τάξη, η οποία έχει πληγεί βαρύτατα από το «κούρεμα», αφού «εξαερώθηκε» μεγάλο μέρος της περιουσίας που είχε δημιουργήσει, αφού καλείται να απορροφήσει μεγάλο μέρος των απωλειών από τα «θαλασσοδάνεια» στο ελληνικό κράτος, δηλαδή την αγορά ομολόγων.

Πλέον, γνωρίζουν ότι δεν θα εισπράξουν τα μισά από τα χρήματα που κάποτε δάνεισαν στο κράτος, πολλά από τα οποία έβγαλαν δουλεύοντας με το κράτος, όχι όμως ορθολογικά από οικονομικής απόψεως! 

Όλοι συζητούν μεταξύ τους ότι ένα δημόσιο έργο στην Ελλάδα μπορεί να κόστιζε πέντε ή ακόμα και οχτώ φορές περισσότερο από ότι στη διεθνή αγορά. Που πήγαιναν αλήθεια αυτές οι «υπεραξίες»; Σε ποιες τσέπες;

Ο πλούτος αυτός έγινε μεταξύ άλλων και Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης (ΜΜΕ) με τα οποία ασκούνταν ασφυκτική πίεση στις κυβερνήσεις για περισσότερες μπίζνες, με τον παλιό-καλό τρόπο της συναλλαγής βέβαια.

 Αυτό είναι το μοντέλο που χρεοκόπησε. Το ζήτημα είναι, ότι σήμερα η παλιά αυτή κρατικοδίαιτη επιχειρηματική τάξη θα αγωνιστεί απελπισμένα να διατηρήσει την κυρίαρχη θέση της στην ελληνική κοινωνία.

Τυχαία όλοι από χθες το βράδυ ζητούν μεγαλοφώνως εκλογές; Μήπως λοιπόν το αίτημα του λαού που υποφέρει αξιοποιείται από αυτή την παρασιτική τάξη των κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών που προσπαθούν να διατηρήσουν τα κεκτημένα; Βέβαια, το να παρουσιάζεις τον σημερινό πρωθυπουργό, τον Γιωργάκη, όπως όλοι έχουμε μάθει να αποκαλούμε, ως… αντιστασιακό είναι λίγο αστείο και δεν πείθει στις σημερινές συνθήκες.

Αυτό που πρέπει να γίνει κατανοητό από τον κόσμο είναι ότι είναι ΠΑΝΤΕΛΩΣ ΑΔΙΑΦΟΡΟ πλέον το ποιος θα ανέβει στην καρέκλα! Είτε Γιώργος είναι, είτε Αντώνης είναι, αυτό δεν επιλύει το πρόβλημα! 

Η Νέα Δημοκρατία, επί δεκαετίες μέρος του πολιτικού παιχνιδιού ξέρει πολύ καλά το παρασκηνιακό παίγνιο που εξελίσσεται.

Σιωπά φυσικά, αφού δουλεύει για λογαριασμό της, για να πετύχει τον αντικειμενικό στόχο κατάληψης της εξουσίας. Τι θα γίνει όμως μετά; Το κομβικό ερώτημα είναι σκοπεύει ή όχι να συγκρουστεί με την εγχώρια επιχειρηματική τάξη των κρατικοδίαιτων και των βολεμένων; Αυτό είναι το ζητούμενο και τίποτε άλλο.

Από το πρωί οι διεθνείς χρηματαγορές καταρρέουν λόγω της είδησης ότι η Ελλάδα έκανε πίσω και οι Μέρκελ και Σαρκοζί ανησυχούν πλέον σφόδρα για την κατάσταση, αφού το ενδεχόμενο διάχυσης της κρίσης είναι ορατό.

Πρακτικά, αυτό σημαίνει ότι πίεσαν την κατάσταση περισσότερο από όσο έπρεπε και το σκοινί είναι έτοιμο να σπάσει, συμπαρασύροντας όλους στον γκρεμό. Αυτό στη στρατηγική αποκαλείται ως «η επιλογή του Σαμψών» (Samson option), από το γνωστό πρόσωπο της Παλαιάς Διαθήκης…

 Κατά συνέπεια, στο σημείο αυτό παρουσιάζεται μια πρώτης τάξεως ευκαιρία επανατοποθέτησης του προβλήματος και επίτευξης καλύτερων όρων στο πλαίσιο της διαχείρισης της κατάστασης για την έξοδο από την κρίση.

Εάν ο κόσμος στρέψει τα πυρά αποκλειστικά στο εσωτερικό, τότε πιθανότατα το παιχνίδι θα έχει χαθεί. Ενώ είναι ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ να δεχθούν πυρά οι κρατούντες, θα πρέπει ταυτόχρονα να γίνει αισθητή η οργή της κοινωνίας και προς τους ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης που προσποιούνταν τις «αθώες περιστερές» ενώ τόσα χρόνια κερδοσκοπούσαν σε βάρος του φτωχού νότου της Ευρώπης, ενώ γνώριζαν τα προβλήματα.

ΔΕΝ μιλούσαν όμως διότι τους βόλευε. 

Η Ευρωπαϊκή Ένωση θα πρέπει να κληθεί να απαντήσει σε ένα κομβικό ερώτημα:

Θεωρεί ότι έχει την πολυτέλεια να χάσει ένα «οικόπεδο γωνία» από γεωπολιτικής απόψεως, όπως η Ελλάδα; Διότι εάν δεν ήταν τόσο ΑΦΕΛΕΙΣ οι δικοί μας ηγέτες, ΔΕΝ θα σχεδίαζαν την πολιτική τους λαμβάνοντας ως δεδομένη την ευημερία της Ένωσης στο διηνεκές, ή ότι η λειτουργία της θα ήταν συμβατή με τα εθνικά συμφέροντα. Και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε…

Το παιγνίδι ΔΕΝ είναι μόνο οικονομικό, είναι βαθύτατα (γεω)πολιτικό όπως έχει γράψει τόσες πολλές φορές το «defence-point.gr», έχοντας αφουγκραστεί τις απόψεις που διατυπώνουν προσωπικότητες που επηρεάζουν την παγκόσμιο στρατηγικό περιβάλλον, όχι τον μικρόκοσμο που αντιλαμβάνονται πολλοί…

Λύσεις υπάρχουν και όταν παρουσιαστούν επίσημα, τα παλιά «τζάκια» που ήδη ανησυχούν σφόδρα διότι χάνουν την «πίτα» από τα χέρια θα υποχρεωθούν, είτε να εξαφανιστούν από το προσκήνιο είτε να μάθουν να «παίζουν» με καθαρούς διαφανείς όρους και κανόνες, αφού ήρθε η ώρα να σταματήσει η ληστεία της Ελλάδας.

Κάποτε ένα σύνθημα του Ανδρέα Παπανδρέου το οποίο κατόρθωνε να συνεγείρει τα πλήθη έλεγε: «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες».

Πιστεύει κανείς ότι τόσα χρόνια το παιχνίδι το έλεγχαν οι εγχώριες δυνάμεις;

Μήπως ήρθε η ώρα για σαρωτικές αλλαγές που θα μας οδηγήσουν στην επόμενη ημέρα;

Μήπως κάποιοι που σήμερα μας κατηγορούν, στο μέλλον θα αντιμετωπίζουν σοβαρότατα προβλήματα ενώ η Ελλάδα θα έχει αλλάξει σελίδα;

Ξέρουμε τι λέμε. Αρκεί ο πόλεμος με το παλιό και το παρασιτικό να ολοκληρωθεί επιτυχώς…

defence-point.gr