Φόρος τιμής στους ήρωες του ’21

ΠΡΟΣΚΛΗΤΗΡΙΟ ΠΕΣΟΝΤΩΝ

Η Επανάσταση του 1821 απετέλεσε τη ληξιαρχική πράξη γεννήσεως της νεότερης Ελλάδος, αυτής που γνωρίζουμε σήμερα, με τα επιτεύγματα και τις αποτυχίες της, με τα καλά της και τα κακά της. 

Η Επανάσταση, ως ασυνέχεια, ως καθοριστική στιγμή συμπιεσμένου χρόνου μέσα στην οποία γίνονται πολλά – όσα για χρόνια κυοφορούνται μέσα από διεργασίες υπολανθάνουσες, αδιόρατες και μυστικές – ως διακόπτης του παρελθόντος, ως πυροκροτητής της συσσωρευμένης εθνικής ενέργειας που αναμένει την έκρηξη και διάχυσή της, ως μεταλλάκτης μιας κινούμενης άμμου, που η σεισμική δόνηση μετατρέπει σε κύμα παλιρροϊκό που σαρώνει το παρόν για να οικοδομήσει το μέλλον, αλλά και ως μετείκασμα γεγονότων σημαντικών που εμπνέουν διαχρονικά, είναι φυσικό να έχει αφήσει ανεξίτηλα τα ίχνη της στην Εθνική μας Μνήμη.
     
Λένε πως κανείς δεν θα πρέπει να συγχέει την Ιστορία με την Μνήμη.

Σωστό.

Όμως κανείς δεν μπορεί να γράψει ιστορία όταν πάσχει από αμνησία ή Αλτσχάϊμερ.

Ιδιαίτερα όταν η Ιστορία είναι υψιπετής και όχι χαμερπής, ιστορία αητών και όχι σκωλήκων. Λένε επίσης ότι η Ιστορία δεν είναι Μύθος.

Σωστό.

Όμως ο Μύθος ως απόσταγμα πραγματικών γεγονότων, πράξεων, δράσεων, συμπεριφοράς ανθρώπων, που κάποιες φορές προβάλλονται όλα τους σε ένα εξιδανικευμένο πρόσωπο ως έκφανση ηρωϊσμού και αγνότητας, ως παράδειγμα μίμησης ή ως δίδαγμα προτρεπτικό της διαμόρφωσης εθνικής συνείδησης, έχει και αυτός τη θέση του στη γραφή της Ιστορίας («και ο μύθος κρύπτει νούν αληθείας», Ανδρέας Κάλβος).

Σίγουρα πολλοί από τους ήρωες του ’21 δεν ήταν άγγελοι.

Ούτε ο Κολοκοτρώνης, ούτε ο Καραϊσκάκης, ούτε ο Ανδρούτσος, ούτε ο Παπαφλέσσας.

Αγωνίστηκαν όμως για το Γένος των Ελλήνων με τα όποια ελαττώματά τους. Υπήρξαν άγγελοι; Ναι, ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, ο Γεωργάκης Ολύμπιος, ο Ηλίας Μαυρομιχάλης, ο Μάρκος Μπότσαρης.

Και, όπως οι άγγελοι, έφυγαν νωρίς, πέταξαν για να συναντήσουν την χορεία των αγγέλων στους ουρανούς, και να φροντίζουν το έθνος των Ελλήνων μέσα από τον πανόπτη οφθαλμό του Θεού της Ελλάδος.

Και όποιος διερωτηθεί αν ο ποιητικός λόγος αποτελεί τρόπο γραφής της Ιστορίας, θα πρέπει να γνωρίζει ότι η αντιμετώπιση της Ιστορίας ενέχει και συναισθηματική φόρτιση, πέραν των όποιων υποκειμενικών εκτιμήσεων γύρω από πρόσωπα και πράγματα που εκ της φύσεώς τους παραμένουν ανοικτά στον υποκειμενισμό.

Η Ιστορία είναι θερμή και αισθαντική όπως ο Έρωτας.
Κανείς ερωτευμένος δεν καταφεύγει στη χημική ερμηνεία της βιολογικής παγίδας που υποκρύπτει η Φύση κάτω από το αίσθημά του. Προτιμά να γράφει ποιήματα. Ιδιαίτερα όταν αναφέρεται στην Ελληνική Επανάσταση που και αυτή όπως ο Έρωτας έχει πρόσωπο.

Το πρόσωπο των ηρώων της. Αυτών και των πράξεών τους, που διαμόρφωσαν την Ελλάδα που πορεύεται πάντοτε επί πτερύγων ανέμων, ανεμοβατεί, κρημνοβατεί, εκστασιάζεται, με όλους τους κινδύνους που αυτό συνεπάγεται, αλλά ποτέ δεν ζει σε σκουληκότρυπες, υπονόμους και αποχετευτικούς αγωγούς.

Τα χρώματα της Ελλάδας ήταν πάντοτε ζωηρά όπως το γαλανό του ουρανού της και το φωτεινό του ήλιου της, και ποτέ υποχθόνια και ζοφερά όπως το μυαλό των τρωκτικών της που ψωμίζονται εις βάρος της.

Είναι τα χρώματα που πάντα γεννούν την ελπίδα ότι τελικά ο Έλλην Λόγος, ο εμποτισμένος με τη Θεία Χάρη της Πατερικής Ορθοδοξίας σε αναζήτηση της αρετής και της ανθρώπινης θέωσης, θα εξέλθει και πάλι θριαμβευτής και κυματοδηγός του Έθνους, «ίνα σωφρόνως και δικαίως και ευσεβώς ζήσωμεν εν τω νυν αιώνι».
     
Όλα τα άλλα είναι δοκησισοφίες και μασκαρέματα, ιστορίες της πολυθρόνας γραμμένες από ανθρώπους με «προκρούστεια» αντίληψη των πραγμάτων οι οποίοι στο όνομα κάποιας δικής τους «αλήθειας» αρνούνται ή υποβιβάζουν στο δικό τους «μέγεθος» τα όσα συνέβησαν, επειδή ποτέ δεν θα μπορούσαν όχι να τα πράξουν οι ίδιοι, αλλά ούτε καν να διανοηθούν ότι θα μπορούσαν ποτέ να συμβούν.

Η αναγωγή της μεγαλοσύνης σε μικρότητα εξυπηρετεί τα υπαρξιακά τους προβλήματα και τους κάνει να νιώθουν καλύτερα. Γιατί αυτό που ποτέ δεν θα μπορέσουν να αντιληφθούν είναι ότι η Ελληνική Επανάσταση του 1821 έγινε υπό το φως του νοητού Ήλιου της Δικαιοσύνης, γι’ αυτό που πραγματικά και διαχρονικά χαρακτηρίζει τον Έλληνα, για το «γαμώτο».

Ένα σεμνό προσκλητήριο αυτών που έπεσαν στον απελευθερωτικό αγώνα των Ελλήνων του 1821, είναι ο ελάχιστος φόρος τιμής που μπορεί κανείς να σκεφθεί για τους τόσους και τόσους επώνυμους και ανώνυμους ήρωες που γέννησε η Ελλάδα μέσα σε ένα τόσο σύντομο χρονικό διάστημα.

Προσκλητήριο Πεσόντων του ’21

Φεραίος Ρήγας
Βελεστινλής
Σπορέας ιδεών
Σχεδιαστής ονείρων
Και ντελικάτος εραστής
Έπεσε ανεμίζοντας την Χάρτα της Ελλάδος
Φερέσβιος ο κήπος του οπωροφόρος
Γέμισε με την ευωδία
Των ανθών της λεμονιάς

Υψηλάντης
Αλέξανδρος του Κωνσταντίνου
Από τα Ύψαλα του Πόντου
Πρίγκηπας
Του ιππικού και της επέλασης
Ανατροπέας του κατεστημένου
Κάρπισε η θυσία η δική του
Και του Λόχου του
Του Ιερού
Του Μυστικού
Του Δοξασμένου

Γεώργιος ή Γεωργάκης
Ολύμπιος
Στην όψη
Στην κορμοστασιά
Στο πνεύμα
Γκρέμισε τις κολώνες
Του μοναστηριού
Στο ολοκαύτωμα
Του Σέκου
«Κύριε των δυνάμεων
Αποθανέτω η ψυχή μου
Μετά των αλλοφύλων
Και σαν πεθάνω
Δώσε τους γιούς μου
Στην Ελλάδα»

Διάκος της Αλαμάνας
Αθανάσιος
Άναψε το σπαθί του
Απ’ τα χτυπήματα
Εξετελέσθη
Κατά τρόπον ειδεχθή
Απ’ τις δυνάμεις κατοχής
Τον στήσαν όρθιο στ’ Οβελιστήριο
Θέριεψε η πυρά της Επανάστασης
Στα κρεματόρια της Αυτοκρατορίας

Μαυρομιχάλης Ηλίας
Μπεζαντές
Γιός του Πετρόμπεη και  γόνος της Νεράϊδας
Θεόμορφος και ουρανόφτερος
Κάρφωσε μόνος
Το σπαθί στο στήθος του
Καθώς πλησίαζαν τα στίφη του Ισλάμ.
Τοις κείνων ρήμασι πειθόμενος
Έφυγε ελεύθερος
Επάνω στην ασπίδα

Μαυρομιχάλης Κυριακούλης
Αναχωρητής
Πολέμαρχος της Μάνης
Ακατάβλητος
Λιοντάρι του Ταΰγετου με χαίτη
Έπεσε ήρωας στο δρόμο για το Σούλι
Λιτή κολώνα δωρικού ρυθμού το μνήμα του
Στο Μεσολόγγι της Αντίστασης

Μπότσαρης Μάρκος
Των Ελλήνων
Πρώτος των πρώτων καπετάνιος
Πρώτος στον πόλεμο
Πρώτος στη μάχη
Πρώτος στο γυριστό σπαθί
Και πρώτος στο ντουφέκι
Μπότσαρης Μάρκος
Των Ελλήνων
Έπεσε καταδιώκοντας Τουρκαλβανούς
Πρώτος για πάντα στις καρδιές μας

Ανδρούτσος Οδυσσέας
Της Γραβιάς
Και των απόκρημνων σπηλαίων
Ο βασιληάς της Ρούμελης
Ιππότης των Ορέων
Αρσενικός όσο κανείς
Έφυγε προδομένος

Γρηγόριος Δικαίος
Παπαφλέσσας
Επαναστάτης εκ γενετής
Άνθρωπος του πλανάσθαι
Kαι του πλανάν
Του τολμάν
Kαι του θνήσκειν
Έπεσε στο Μανιάκι
Αψηφώντας τον Αιγύπτιο
Που κάλπαζε ντυμένος Χάρος
Του χρειαζόταν ένας Διγενής
Να τον χαροπαλέψει

Καραϊσκάκης Γεώργιος
Γιός της καλογρηάς
Και αρχιστράτηγος του Γένους
Χτυπήθηκε στο Φάληρο
Σε μιαν αψιμαχία
Έτσι ελέχθη…
Τη μέρα της κηδείας του
Έκλαιγε όλη η Ελλάδα

Άγνωστος Στρατιώτης
Της φυλής
Του γένους των Ελλήνων
Αρματολός στα Άγραφα
Στη Μάνη γερακάρης
Στο κύμα θαλασσόλυκος
Στις φλόγες αντρειωμένος

Απών στη γη
Παρών στο  φως
Στους κεραυνούς της καταιγίδος
Αίμα χυμένο άλικο
Σε ροδοπέταλα
Και γιασεμιά
Μέχρι της ύστατης ρανίδος

Άγνωστος Στρατιώτης
Χλευαζόμενος
Έπεσε ένδοξα
Σιωπηλός
Υπέρ της Πίστεως
Και της γλυκιάς Πατρίδος

Χρίστος  Γούδης
25 Μαρτίου 2012

www.elora.gr