Η «ΠΟΛΥΠΟΛΙΚΗ» ΑΜΕΡΙΚΗ ΚΑΙ Η ΑΝΑΓΚΗ ΥΨΗΛΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ

 του Σταύρου Καρκαλέτση*

Συχνά ακούμε  για τα διάφορα κέντρα λήψης αποφάσεων στις ΗΠΑ, για την δραστική παρέμβαση σε αυτά των ισχυρών  lobbies (ισραηλινό, αρμενικό, τώρα και τουρκικό) της υπερδύναμης, αλλά και για την μείωση  της ισχύος του άλλοτε κραταιού παράγοντα των Ελληνοαμερικάνων. 

Ειδικά ως προς την Τουρκία, ως προς τον τρόπο αντιμετώπισής της από τους Αμερικανούς, στο «πολυπολικό» σύστημα που συνδιαμορφώνει την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, συναντά κανείς όλο το φάσμα: 

Από τα άκρως φιλοτουρκικά κέντρα ισχύος και λήψης αποφάσεων, μέχρι πολιτικούς κύκλους και απόψεις που δεν θέλουν ούτε να ακούν για Τουρκία.

Ιδίως δε τη σημερινή, νέο-οθωμανική Τουρκία, που την ταυτίζουν με μια ''νέα'' ισλαμική επέλαση και την θεωρούν σταδιακά ΄΄μη ελέγξιμη’’. 

Οι απόψεις στην Ουάσινγκτον διίστανται και συχνά συγκρούονται, και αυτό αποδεικνύει πως εντός των ΗΠΑ η νέο-οθωμανική Τουρκία εκλαμβάνεται από άλλους ως ευκαιρία και από έτερους ως απειλή.

Κάτι που οφείλει επιτέλους να αξιοποιήσει η κοιμωμένη εξωτερική πολιτική της Αθήνας.

Νταβούτογλου, Ερντογάν και η εξωτερική πολιτική που εφαρμόζουν, κάνουν ότι μπορούν για να ενισχύουν τις φωνές εκείνες στις ΗΠΑ, που μιλούν ακόμη και για έξωση της Τουρκίας από το ΝΑΤΟ.

Φωνές που ισχυρίζονται πως η σημερινή Τουρκία δεν είναι σε φάση εκδημοκρατισμού, αλλά εξισλαμισμού, και δει ακραίου. 

Κι αυτό είναι επικίνδυνο για όλη την ευρύτερη περιοχή μας.

Επικίνδυνο γιατί οι Τούρκοι πρωτοστάτησαν στα της Λιβύης, και τώρα, κάνουν το ίδιο στην Συρία.

Είναι κοινό μυστικό πως στην τουρκική επικράτεια αλλά και στο ΄΄παράρτημα’’ (κατεχόμενη Κύπρο), εκπαιδεύονται ισλαμιστές μαχητές, αυτοί που προχθές χρησιμοποιήθηκαν στο Κόσοβο, χθες στη Λιβύη, σήμερα πολεμούν για «ανθρώπινα δικαιώματα» στη Συρία και αύριο μπορεί να τους δούμε στον Καύκασο, την Αρμενία, τα Βαλκάνια ή τη δυτική Θράκη. 

Η αναθεωρητική Τουρκία, αναδεικνύεται σε κόμβο διακίνησης από τις ΗΠΑ ισλαμιστών μαχητών, σε μια αραβική άνοιξη που μάλλον δεν έχει σχέση με δημοκρατία και ανθρώπινα δικαιώματα. 

Αντίθετα η Τουρκία των μεγαλεπήβολων νταβουτόγλειων οραμάτων, χρησιμοποιείται από την Ουάσινγκτον για να ελεγχθεί η επαναστατική ορμή των αραβικών μαζών.

Οι ΗΠΑ κινδυνεύουν όμως να χάσουν σταδιακά τον έλεγχο, και οι Τούρκοι ισλαμιστές έχουν αποδείξει πως αλλαζονεία διαθέτουν σε μεγάλες δόσεις. 

Έτσι δεν συνέβη κάποτε και στο Αφγανιστάν, όταν οι Αμερικανοί οργάνωσαν τους Ταλιμπάν προς αντιμετώπιση των Ρώσων,  όμως στην πορεία ΄΄έχασαν την μπάλλα’’; 

Το ίδιο θα μπορούσαν να ξαναπάθουν και σήμερα, με την Μέση Ανατολή να βράζει και τους Τούρκους να παίζουν τα δικά τους παιχνίδια, δίχως να το κρύβουν: 

Ο Σονέρ Τσαγκάπταυ πχ, Τούρκος αναλυτής στο ΄΄Washington Institute for Near East Policy’’, προβλέπει δραματικές εξελίξεις και πως η Τουρκία θα επιτεθεί στη Συρία μετά τις προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ με τη βοήθεια του ΝΑΤΟ.

Βλέπουμε λοιπόν ότι οι εξελίξεις στην Συρία αγγίζουν πλέον και τα σύνορά μας. 

Τα ισλαμικά παιχνίδια της Άγκυρας συνιστούν ευθεία απειλή για την Ελλάδα. 

Θυμίζουμε τι είχε συμβεί με τον Μπιν Λάντεν, που είχε φιλοξενηθεί επί μακρόν στην Αλβανία, πριν από την 11η Σεπτεμβρίου 2001.

Θυμίζουμε ακόμα  πως, πρόσφατα, ομάδα Σύρων ισλαμιστών αντικαθεστωτικών ταξίδεψε στο Κόσοβο όπου και είχαν συναντήσεις με στελέχη του UCK. 

Άλλο κλιμάκιο επισκέφθηκε το Τέτοβο, μερικές δεκάδες χιλιόμετρα από τα ελληνικά σύνορα, στην αλβανόφωνη περιοχή των Σκοπίων. 

Τι θα γίνει λοιπόν, αν αύριο δούμε τους ΄΄επαγγελματίες επαναστάτες΄΄ του Ισλάμ, που ενισχύει η Τουρκία, σε δράση στην Κομοτηνή ή τη Ρόδο; 

Ή μήπως αντιδράσαμε ποτέ σθεναρά στην Τουρκία, για τις ορδές λαθρομεταναστών που μας στέλνει και τους οποίους η Άγκυρα σίγουρα θα χρησιμοποιήσει, όταν θελήσει να εκμεταλλευτεί τη βαθιά κρίση που διέρχεται η Ελλάδα;

Προσωπικά εκτιμώ πως αν η Τουρκία θελήσει θερμό επεισόδιο και νέα Ίμια, θα υποκινήσει πρώτα εξέγερση των εκατοντάδων χιλιάδων λαθρομεταναστών που μας έστειλε, με σημαία το Ισλάμ.

Μπορεί η Αθήνα να κοιμάται, στην Ουάσινγκτον όμως ο φόβος για μια ανεξέλεγκτη, ισλαμική αλλά και σφοδρά αντι-ισραηλινή Τουρκία, εντείνεται. 

Χαρακτηριστική του προβληματισμού, η οπτική αναλυτών όπως  του Μάικλ Ράμπιν, ο οποίος ανήκει στο δυναμικό του ''Αmerican Enterprise Institute''. 

Τι γράφει και επεξηγεί ο Ράμπιν;

Τα περί Τουρκίας αυτονόητα και πασιφανή, που οι τουρκοφοβικοί πολιτικοί μας καμώνονται πως ΄΄δεν βλέπουν΄΄:

Ο Αμερικανός αρθρογράφος εξωτερικεύει την βαθιά του δυσπιστία (και προφανώς και συγκεκριμένων πολιτικών ελίτ στις ΗΠΑ) ως προς το που οδηγεί την Τουρκία ο Ερντογάν. 

Ο Ράμπιν ανασύρει κάποιες από τις αποκαλύψεις του Wikileaks, για να καταλήξει στο συμπέρασμα πως ''...ο Ερντογάν τρέφει κανονικό μίσος κατά του Ισραήλ, όχι πρωτίστως για την πρόσφατη και συνεχιζόμενη μεταξύ τους πολιτική έχθρα, όσο για καθαρά θρησκευτικούς λόγους''.

Πολλοί αναλυτές συμμερίζονται στις ΗΠΑ τα παραπάνω, τονίζοντας με ανησυχία τα αλληθωρίσματα του Ερντογάν προς  το Ιράν, την Χαμάς και την Χεζμπολλάχ. 

Και θεωρούν πως προχωρά η απομάκρυνση της Άγκυρας από Βρυξέλλες αλλά και την Ουάσινγκτον,

Στον αντίποδα, δρά στις ΗΠΑ το φιλοτουρκικό λόμπυ, με αιχμές πολιτικούς όπως τον εξαιρετικά φιλότουρκο Μπρεζίνσκυ, ο οποίος ως προς την Τουρκία, μεταξύ άλλων έχει πει: 

΄΄Ο στόχος για μια ισχυρότερη Δύση πρέπει να συμπεριλαμβάνει και την Τουρκία. 

Mια Τουρκία δυτική, κοσμική αλλά τώρα και ισλαμική, μπορεί να συμβάλλει στην σταθερότητα σε ολόκληρη την κεντρική Ασία, όχι μόνο προς δικό της όφελος αλλά και για την Ευρώπη και τη Ρωσία. 

Συμβάλλοντας στην καταπολέμηση της ισλαμικής τρομοκρατίας, συμβάλλοντας στο να εγκαθιδρυθούν δημοκρατικές δομές στον αραβικό κόσμο’’. 

Ο Μπρεζίνσκυ, εκ των διαμορφωτών της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ, δηλώνει ευθέως πως “…ο πραγματικά σοβαρός ανταγωνισμός, που βρίσκεται σε εξέλιξη, είναι ανάμεσα στη Ρωσία και στην Τουρκία’’. 

Οι απόψεις του, εκφράζουν σαφώς την ΄΄ορθόδοξη’’ αντίληψη στην Ουάσινγκτον, που θέλει την Τουρκία πάση θυσία μέρος της δυτικής συμμαχίας.

Να αναφέρουμε επίσης το Κέντρο Στρατηγικών και Διεθνών Σπουδών (CSIS), στη διεύθυνση του οποίου συμμετέχει ο αρχιτέκτων του 1974 Κίσσινγκερ, το οποίο σε έκθεσή του υπογραμμίζει τον ρόλο της Τουρκίας και τη στήριξη που πρέπει να της προσφερθεί σε μια σειρά ζητημάτων ζωτικού ελληνικού συμφέροντος.

Το αμερικανικό think tank συνιστά απερίφραστα άσκηση ΄΄σθεναρών πιέσεων΄΄ στη Λευκωσία, εξισώνει την Κυπριακή Δημοκρατία με το ψευδοκράτος, ζητά να μη ψηφισθεί το νομοσχέδιο για την αρμενική γενοκτονία και θεωρεί την Τουρκία ΄΄αντικαταστάτρια΄΄ του αγωγού Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη.

Στον αντίποδα, υπάρχουν οι γνωστοί νεοσυντηρητικοί κύκλοι στις ΗΠΑ, που θεωρούν την Τουρκία αναξιόπιστη, είτε διότι αντιλαμβάνονται το υπερφιλόδοξον της Άγκυρας, είτε διότι τρέφουν αισθήματα αντιπάθειας προς ό,τι ισλαμικό, είτε και για τα δύο.

Αυτές οι απόψεις συγκρούονται στις ΗΠΑ, την ώρα που η ευρύτερη περιοχή μας έχει εισέλθει σε αστάθεια: Συρία, Λιβύη, Αίγυπτος, πιθανή κρίση Ισραήλ-Ιράν, πιθανή ελληνοτουρκική κρίση κτλ. 

Εξελίσσεται η παρτίδα σε ανατολική Μεσόγειο – Μέση Ανατολή, εξελίσσεται και η διαπάλη εντός των ΗΠΑ ως προς τη στήριξη ή μη της νεοισλαμικής Τουρκίας. 

Αν η Ουάσινγκτον ενθαρρύνει την Τουρκία σε εισβολή στη Συρία, οι συνέπειες θα είναι τελικά απρόβλεπτες.

Για πολλούς λόγους και κυρίως διότι η προσπάθεια ΗΠΑ-ΝΑΤΟ να πετάξουν έξω από την περιοχή τον ρωσικό παράγοντα προσκρούει στην αντίσταση της Ρωσίας, την οποία φαίνεται πως ο Πούτιν αποκαθιστά αργά και μεθοδικά ως ΄΄δυνατό’’ παίκτη, ξαναβάζοντάς την στον πολιτικό και ενεργειακό χάρτη.

Και ενώ οι στρατηγικοί σκοποί ΗΠΑ και  ΝΑΤΟ κατευθύνονται προς τις περιοχές του Καυκάσου, του Περσικού Κόλπου και του Μαγκρέμπ, σπρώχνοντας ανατολικότερα τα όρια των ζωτικών συμφερόντων της Δύσης, η Ρωσία προφανώς θα παλέψει για να διατηρήσει τα δικά της ερείσματα. 

Που περνούν μέσα από τα αναχώματα της Συρίας και του Ιράν.

Την ώρα της γεωστρατηγικής αυτής κοσμογονίας, μόνο θλίψη προκαλεί σε κάθε σκεπτόμενο Έλληνα η πλήρης απουσία, κυριολεκτικά, της Ελλάδας και της Κύπρου, από τις εξελίξεις, αλλά και από τα κέντρα λήψης αποφάσεων στις ΗΠΑ. 

Δεν υπάρχουμε ως κράτη, δεν παράγουμε, δεν επηρεάζουμε. 

Μια μικρή κοινότητα λίγων δεκάδων χιλιάδων Τουρκοαμερικανών, με πακτωλό όμως εκατομμυρίων από την Άγκυρα, αποδεικνύεται αποτελεσματικότερος μοχλός από τα 3 εκατομμύρια των Ελληνοαμερικάνων. 

Και αυτό, την ώρα που η ύπαρξη ισχυρών αντιτουρκικών κέντρων στις ΗΠΑ θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί από πλευράς μας για εθνικά οφέλη και νέες συμμαχίες….

*  Αμυντικός αναλυτής, πρόεδρος ΕΛ.Κ.Ε.Δ.Α.

ΠΗΓΗ: ''ΕΠΙΚΑΙΡΑ''