Η εκδίκηση τού Καποδίστρια

Του Σπυρίδωνος Τσάλλα 

Το πολιτικό φάσμα αποτελείται από 3 υποσύνολα: κομμουνισμός, συστήματα επιβολής τεχνητής κοινωνικής ανισότητας (υποκειμενική, "σοσιαλιστική" κατανομή πόρων και πλεονάσματος, ήτοι η αριστερά και το κέντρο), φιλελευθερισμός.

Εξ'ορισμού, μη εθνομηδενιστική διάσταση υφίσταται στον κομμουνισμό (μόνο για χώρες απομονωμένες ή αρκούντως αυτάρκεις) και στον φιλελευθερισμό. Σκοπός τού σοσιαλισμού είναι η εγκαθίδρυση εθνομηδενιστικής νεοφεουδαρχίας με όραμα ένα έωλο, ανέφικτα υψηλό ελάχιστο επίπεδο κοινωνικής ευημερίας για όλους τούς μέτοικους.

Αντίστοιχα, ο φιλελευθερισμός ενδέχεται να εξυπηρετήσει αυτοεκπληρούμενες προφητείες ενδογενούς καταστροφής και εθνομηδενισμού όταν η αξιοκρατική κατανομή τού πλούτου δεν έχει αρωγό ένα δίκαιο και αποτελεσματικό κράτος αλλά ένα γραφειοκρατικό εργαλείο δημιουργίας ολιγαρχικών ψευδαισθήσεων αιώνιας κυριαρχίας λόγω εξάλειψης τού (εν δυνάμει) ανταγωνισμού.

Ο πιο σκληρός πυρήνας τού εθνομηδενισμού στην Ελλάδα δεν είναι, όπως ευρέως έχει -σκοπίμως- γίνει πιστευτό στο ευρύ κοινό, οι διεθνιστές τής αριστεράς των εισοδηματιών ή της διευκόλυνσης του συστήματος, αλλά οι φράξιες τής λανθασμένα αποκαλούμενης "σκληρής δεξιάς".

Το οικονομικό φαινόμενο τού λαθρεπιβάτη, ήτοι αυτού που εκμεταλλεύεται τις παροχές συστήματος το οποίο αρνείται να πληρώσει, είναι "προνόμιο" που κακώς συνδέεται με κατάλοιπα αποφυγής τής υποταγής στον Τούρκο ή Γερμανό δυνάστη.

Ηλειοί, γηγενείς και Ιλλυριοί Ντρέδες, επεκτείνοντας τα προνόμια που είχαν από το 1817, απελευθέρωσαν εδάφη τής Πελλοπονήσου, προσπάθεια η οποία οδήγησε σταδιακά, μετά από πολύ κόπο, στην απελευθέρωση τής Καλαμάτας στις 23 Μαρτίου 1821. Δυστυχώς για το Ελληνικό Κράτος, αντί τής αξιοκρατίας επικράτησε ένα υποκατάστατο μιας αριστοκρατίας, η ηθική και πολιτική θέση τής οποίας ονομάστηκε "ένα είδος Χριστιανών Τούρκων": οι Προεστοί μεσάζοντες.

Η δανειακή επιβάρυνση του νεοσύστατου Ελληνικού κράτους ήταν δυσβάστακτη για τον ευρύ πληθυσμό, εξυπηρετούσε όμως τους αλλοδαπούς πιστωτές και την ντόπια παρασιτική αριστοκρατία. Ακριβώς όπως και στη μεταπολίτευση, η προσπάθεια δημιουργίας παραγωγικών δομών και βιώσιμης ανάπτυξης προϋπέθετε την ύπαρξη αποτελεσματικής κεντρικής διοίκησης, δεδομένο μη αποδεκτό από τους Μπέηδες της κάθε εποχής, οι οποίοι δρουν με γνώμονα την αφαίμαξη των πόρων της κεντρικής διοίκησης και την πλήρη αυτονομία λήψης αποφάσεων και εσόδων.

Αποκορύφωμα αυτής της νοοτροπίας ήταν τότε η δολοφονία του Καποδίστρια από συγγενείς φυλακισμένου φοροφυγά Μπέη, ως εκδίκηση για την επιβολή αυτονόητου αιτιατού για ευνομούμενη πολιτεία μεν, αδιανόητης επίπτωσης για φύλαρχο δε. Δεν ήταν μόνο ζήτημα διατήρησης του καθεστώτος της φυλής αντί του εθνικού κράτους.

Το χάος που ακολούθησε οδήγησε τις τρεις μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις, το Ηνωμένο Βασίλειο, η Γαλλία και η Ρωσία, να φτιάξουν την πρώτη Τρόικα της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας και να εγκαταστήσουν διοικητή των εγχώριων φυλών έναν συνδεόμενο με τις Βυζαντικές οικογένειες Κομνηνού και Λάσκαρη εισαγόμενο μονάρχη, με σκοπό την πλήρη αναγνώριση των χρεών και την -με κάθε κόστος- αποπληρωμή τους.

Η τότε συμφωνία μεταξύ Palmerston, Talleyrand, Lieven, Matuszewic και Όθωνα όριζε την αποπληρωμή των χρεών ως απόλυτη προτεραιότητα για τη διοίκηση του νέου κράτους, καταπατώντας, όπως αποδείχθηκε ιστορικά, πολλάκις το τότε Σύνταγμα.

Συμπερασματικά, αντί η τότε άρχουσα τάξη -με όπλα την οικονομική της ισχύ, την κοινωνική της θέση και την πολεμική της εμπειρία- να διαμορφώσει συνθήκες νέας άρχουσας εθνικής τάξης αστών και γεωκτημόνων, επέλεξε την εξακολούθηση της απομύζησης των ελάχιστων εθνικών πόρων υπό την αυταπάτη της διατήρησης της προεστότητας και των προνομίων της, εξοθώντας κατά τον τρόπο αυτό τις μεγάλες δυνάμεις στη διασφάλιση της επένδυσής τους με αποτελεσματικότερο, για τα ίδια συμφέροντά τους, τρόπο.

Είναι δε τραγικό πως, ενώ η τότε εγχώρια ελίτ των Μπέηδων αρνήθηκε να συμβάλει στη θεμελίωση του νέου εθνικού κράτους, επί των ημερών του αλλοδαπώς επιβαλλόμενου θεσμού (απόλυτη μοναρχία, συνταγματική μοναρχία, βασιλευομένη δημοκρατία) η χώρα τριπλασίασε την έκτασή της...

Η μαθηματική προβολή αυτού του ιστορικού αμαλγάματος στη σημερινή εποχή είναι ο ξεριζωμός. Οι Μπέηδες της σημερινής εποχής απέδειξαν τα τελευταία 40 έτη πως, ενίοτε, το "ἦθος ἀνθρώπῳ δαίμων" δεν είναι συμβατό με το "ἕπεσθαι τῷ κοινῷ". Πλούτισαν χρησιμοποιώντας το κράτος και, όταν η ζυγαριά άρχισε να βαραίνει, το πούλησαν και το ωθούν στην πυρά, ούτως ώστε να χαθούν τα ίχνη των σχέσεων.

Όμως η ακινησία και η στασιμότητα είναι μία ψευδαίσθηση, και η διαρκής γεωμέτρηση της ανθρωπολογικής εξέλιξης οδηγεί στην αποδοχή της εσωτερικής βούλησης των ολιγαρχών, ήτοι τη μετατροπή των Ελλήνων σε Σκύθες. Η νομαδικότητα των πληθυσμών δεν έχει εμπεδοθεί ως τελικό απότοκο τής μη βιώσιμης φορολόγησης.

Όλοι, πλούσιοι και πένητες, θα φτωχοποιηθούν, με το καλό ή με το κακό, σε επίπεδα άλλων, ξεχασμένων γεννεών, και η Ρομαποίηση θα οδηγήσει στη χωροταξική ανταλλαγή με άλλους, πιο σεβαστικούς στη συμπαντική νοητικότητα του τόπου νομαδικούς πληθυσμούς, όπως λ.χ. οι μετανάστες στα κατώτερα στρώματα και οι συνειδητοποιημένοι, με αγαθό νου σε ανώτερα. Χάνουμε το έθνος-κράτος διότι δεν το αγαπάμε, δεν το θέλουμε.

Υπάρχει ελπίδα για την Ελληνική Δημοκρατία, για όλους εμάς ως πολίτες αυτής της χώρας, για τα παιδιά μας, τα εγγόνια μας;

Το κράτος κατάλαβε ότι προδώθηκε.

Οι κάθε λογής αρμόδιοι συνειδητοποίησαν ότι τους χρησιμοποίησαν με το όραμα στήριξης εθνικών προταθλητών και τώρα τους ξεβράζουν με τη δικαιολογία της επικράτησης ενός ευρύτερου, ευρωπαϊκού κεκτημένου.

Στο τελευταίο στάδιο, πριν από την επιβολή πλήρους ελέγχου επιτροπείας στη δικαιοσύνη και στις υπηρεσίες ασφαλείας, υπάρχει ακόμα το περιθώριο για εθνική λύση.

Η επιλογή αυτή έχει κόστος, κυρίως εντροπικό, διότι οι εγχώριες πυραμίδες εξουσίας δεν βασίζονται στην αξιοσύνη, την αρετή και τη σοφία αλλά σε νόμους μαφίας χωρίς, πλέον, διαθέσιμο αντικείμενο προς εκμετάλλευση: αν πεθάνει το έθνος-κράτος, το πλιάτσικο θα γίνει από τους πραγματικούς ευρωπαϊκούς αθέατους, όχι από μπροστινούς διαχειριστές εγχώριων αποκλειστικών δικαιωμάτων.

Ως προς τη διαδικασία μετάβασης, αν δεν υπάρξει εσωτερική δύναμη επιβολής της αρμονίας, μοιραία ένα ακόμα μήλο της έριδος θα ριχτεί προς διεκδίκηση της καλλίστης.

* Ο Σπυρίδων Τσάλλας είναι Πρόεδρος του Ιδρύματος Κοινωνικής Μηχανικής και Ανάπτυξης

πηγη