Η επιμονή των Τούρκων στην κυπριακή ΑΟΖ είναι ένα μεγάλο και σοβαρό πρόβλημα που Αθήνα και Λευκωσία θα πρέπει σοβαρά να μελετήσουν και να αντιμετωπίσουν.
Τα όσα συνέβησαν με την ιταλική ΕΝΙ που δεν έστειλε τελικά το γεωτρύπανο στο οικόπεδο 3 της κυπριακής ΑΟΖ, υπό την απειλή τουρκικών πολεμικών πλοίων, είναι μια εξέλιξη πολύ δυσάρεστη.
Μέχρι τώρα επικρατούσε σε Ελλάδα και Κύπρο η άποψη πως όλες οι μεγάλες εταιρείες που έχουν συμφέροντα στην κυπριακή ΑΟΖ δεν θα επέτρεπαν σε καμία περίπτωση στους Τούρκους, να επιβάλλουν με στρατιωτικούς τσαμπουκάδες τη παρεμπόδιση των ερευνών και των γεωτρήσεων. Πόσο μάλλον τη διακοπή τους. Αποδείχτηκε ότι η άποψη αυτή δεν είναι ο κανόνας.
Επιστρέφουμε λοιπόν στην άποψη ότι κάθε χώρα, όσο μικρή κι αν είναι, θα πρέπει πρώτα απ΄ όλα να υπολογίζει πως κάθετι που της προκύπτει θα πρέπει να είναι έτοιμη να μπορεί να το διαχειριστεί μόνη της. Όσο μπορεί και όσο της επιτρέπουν οι δυνάμεις της. Από τον κανόνα αυτό δεν μπορούμε να εξαιρεθούμε ούτε εμείς ,ούτε η Κύπρος.
Κι εδώ προκύπτει το εύλογο ερώτημα: μπορούν Ελλάδα και Κύπρος να αντιμετωπίσουν από κοινού την επιθετικότητα της Τουρκίας στην κυπριακή ΑΟΖ; Μπορεί η Ελλάδα να καλύψει έμπρακτα την Κύπρο;
Δεν είναι αναγκαίο να αναλυθεί νομίζουμε το γιατί κάτι τέτοιο είναι πολύ δύσκολο. Όπως δεν χρειάζεται επίσης να εξηγηθεί πως δεν μπορεί σε καμία παερίπτωση να γίνει δεκτή η …δικαιολογία πως “η Κύπρος είναι μακριά”.
Δυστυχώς Αθήνα και Λευκωσία εδώ και πάρα πολλά χρόνια έχουν εγκαταλείψει οποιαδήποτε προσπάθεια να “χτίσουν” ένα κοινό αμυντικό άξονα που θα διευκόλυνε τη στρατιωτική συνεργασία και την αποτελεσματική -στο μέτρο του δυνατού- αντιμετώπιση της τουρκικής επιθετικότητας.
Ο Γεράσιμος Αρσένης ανακοίνωσε το Ενιαίο Αμυντικό Δόγμα Ελλάδας-Κύπρου ,το 1994, χωρίς να υπάρχουν οι απαραίτητες στρατιωτικές διευκολύνσεις και τα αναγκαία οπλικά συστήματα. Είχε διαπιστώσει την απροθυμία του κυπριακού κατεστημένου να εμπλακεί ενεργά στον σχεδαδιασμό και κυρίως στην χρηματοδότηση ενός εξοπλιστικού προγράμματος που θα κάλυπτε τις ανάγκες του Ενιαίου Αμυντικού Δόγματος.
Αν εξαιρέσουμε την πολύ σημαντική βεβαίως προμήθεια των S-300 δεν υπήρξε άλλη σοβαρή προσπάθεια εξοπλισμού προς τη κατεύθυνση δημιουργίας μια αξιόπιστης και αποτελεσματικής στρατιωτικής ομπρέλας, κάτω από την οποία θα μπορούσε να καλυφθεί η Κύπρος.
Η ευκαιρία να γίνει αυτό, χάθηκε από την ελληνική πλευρά όταν “λεφτά υπήρχαν” και εξοπλισμοί αγοράζονταν χωρίς πολύ σκέψη και όπως αποδείχτηκε χωρίς κανένα σχεδιασμό.
Το σίγουρο είναι πως και η Αθήνα, αλλά κυρίως η Λευκωσία,πρέπει να καταλάβουν πως μόνο με δηλώσεις, συναντήσεις και την οικονομία δεν αναχαιτίζεται η τουρκική επιθετικότητα.
Θα πρέπει να γίνουν κινήσεις και από τις δύο πλευρές που θα στοχεύσουν στη δημιουργία ενός στοιχειώδους αμυντικού συστήματος που θα μπορεί να καλύψει αποτελεσματικά την άμυνα της Κύπρου.
Θα πρέπει να επισημάνουμε όσο δυσάρεστο κι αν είναι, ότι όπως και το 1994 , έτσι και τώρα παρατηρείται η ίδια απροθυμία από την Κύπρο να δραστηριοποιηθεί σοβαρά στον σχεδιασμό ενός εξοπλιστικού προγράμματος που θα μπορέσει να “αναστήσει” το Ενιαίο Αμυντικό Δόγμα.
πηγη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου