Σε μία μυστική έκθεση το 1960, η κοινότητα των πληροφοριών στις Ηνωμένες Πολιτείες κατέληξε στο συμπέρασμα ότι "η κατοχή των πυρηνικών όπλων, σαφώς και θα δώσει μεγαλύτερο αίσθημα ασφάλειας και αυτοπεποίθησης στο Ισραήλ.
" Για μισό σχεδόν αιώνα μετά, το Ισραήλ διαθέτει το πυρηνικό μονοπώλιο στη Μέση Ανατολή, ένα μονοπώλιο για το οποίο έχει αγωνιστεί σκληρά για να το διατηρήσει.
Το Ισραήλ δεν έχει παραδεχτεί δημοσίως μέχρι σήμερα ότι διαθέτει πυρηνικά όπλα, αλλά ποτέ δεν επικύρωσε επίσης την Συνθήκη Μη Διάδοσης Πυρηνικών Όπλων (NPT).
Οι Αραβες, με επικεφαλής την Αίγυπτο αρχικά, ζητούνσαν από το Ισραήλ να το κάνει ή διαφορετικά θα σαμποτάριζαν το μέλλον του καθεστώτος της NPT. Όπως ορθά υποστήριζαν, η Ουάσιγκτον έχει μια διπλή πολιτική στη Μέση Ανατολή, όταν πρόκειται για την βόμβα του Ισραήλ. Πράγματι, κάθε Ισραηλινός πρωθυπουργός, μετά τον Δαβίδ Μπεν Γκουριόν, έχει αναλάβει σκοπίμως κάθε ισραηλινή κίνηση για το θέμα.
Σήμερα, εκείνη η εποχής μπορεί να πλησιάζει στο τέλος της, αυξάνοντας τα θεμελιώδη ερωτήματα σχετικά με τη στρατηγική κατάσταση του Ισραήλ στην περιοχή.
Το μονοπώλιο του Ισραήλ στην βόμβα, είναι ένας μεγάλος πειρασμός για να επιτεθεί στο Ιράν – με ατομικά όπλα. Μία επίθεση με ολέθρια αποτελέσματα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, πρέπει να λάβουν μέτρα για να διαβεβαιώσουν ότι η αποτροπή του Ισραήλ παραμένει ισχυρή, καθώς αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να αποφευχθεί μια ισραηλινή επίθεση κατά του Ιράν.
Γέννηση του πυρηνικού Ισραήλ
Το 1952, ο Μπεν Γκουριόν δημιούργησε στο Ισραήλ την Επιτροπή Ατομικής Ενέργειας, μόλις τέσσερα χρόνια μετά την ανεξαρτησία του Ισραήλ, και είρθε σε συμφωνία με τη Γαλλία λίγα χρόνια αργότερα για την μυστική κατασκευή του πυρηνικού αντιδραστήρα της Ντιμόνα. Ο Σιμόν Πέρες, σημερινός πρόεδρος του Ισραήλ, ήταν ο βασικός διαπραγματευτής και αρχιτέκτονας της συμφωνίας.
Από το 1960, όπως δείχνουν τα αποχαρακτηρισμένα έγγραφα της SNIE, η CIA είχε απόλυτη γνώση του έργου και είχε την πεποίθηση ότι "η παραγωγή πλουτωνίου για όπλα είναι τουλάχιστον ένας βασικός σκοπός αυτής της προσπάθειας." Ο Πρόεδρος Τζ. Φ. Κέννεντυ προσπάθησε να πείσει το Ισραήλ να παραιτηθεί από την βόμβα χωρίς, επιτυχία.
Το πρόγραμμα κινήθηκε γρήγορα, και από το 1974, η κοινότητα των υπηρεσιών πληροφοριών των ΗΠΑ πίστευε ότι "το Ισραήλ έχει ήδη παράγει και αποθηκεύσει ένα μικρό αριθμό όπλων σχάσης."
Ένας ισραηλινός εργαζόμενος στη Ντιμόνα, ο Μορντεχάι Βανούνου, δήλωσε στους Sunday Times του Λονδίνου το 1986 ότι η Ντιμόνα είναι ένα εργοστάσιο πυρηνικών βομβών. Αργότερα απάχθηκε από τη Μόσαν και φυλακίστηκε. Ο Βανούνου αποκάλυψε ότι το εργοστάσιο Ντιμόνα είχε παράγει αρκετό πλουτώνιο για την κατασκευή εκατό ή διακοσίων πυρηνικών όπλων.
Το μέγεθος του αποθέματος του Ισραήλ σήμερα (αναφέρεται από τις περισσότερο έγκυρες επιστημονικές ομάδες προβληματισμού σε όλο τον κόσμο), υπολογίζεται σε περίπου 80-100 πυρηνικά όπλα, τα οποία μπορούν να μεταφερθούν από αεροσκάφη ή από τον βαλλιστικό πύραυλο Jeriho.
H κατοχή της πρώτης βόμβας από το Ισραήλ χρονολογείται από το 1960. Έκτοτε, το Ισραήλ επέδειξε προθυμία να αναλάβει πολλά ρίσκα και κινδύνους, μια και έχει το απόλυτο αποτρεπτικό όπλο.
Είναι επίσης απόλυτα σαφές ότι η πυρηνική ικανότητα του Ισραήλ δεν έχει αποτρέψει τους εχθρούς του να του επιτεθούν. Η Χεζμπολάχ στο Λίβανο και η Χαμάς στη Γάζα και τη Δυτική Όχθη εκτοξεύουν πυραύλους κατά του Ισραήλ, ενώ γνωρίζουν πως το Ισραήλ διαθέτει πυρηνικά.
Πιθανόν, η πυρηνική αποτροπή δεν είναι ικανή να εμποδίσει έναν συμβατικό πόλεμο ή έναν ασσύμετρο, αλλά μπορεί να αποτρέψει τα μαζικά αντίποινα.
Οι Ισραηλινοί έχουν απειλήσει να χρησιμοποιήσουν την ικανότητά τους τουλάχιστον μία φορά. Το 1991, στις παραμονές του πρώτου Πολέμου του Κόλπου, ο Αναπληρωτής Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Εχούντ Μπαράκ είπε σε μια μυστική συνάντηση στην Αγγλία στον βασιλιά Χουσεΐν της Ιορδανίας να περάσει το ακόλουθο μήνυμα προς τον Σαντάμ Χουσεΐν:
«Αν μία μόνο κεφαλή χημικών πέσει στο Ισραήλ , θα χτυπήσουμε το Ιράκ, με ό, τι έχουμε... θα ρίξτε μια ματιά στο ρολόι σας και σαράντα λεπτά αργότερα μία ιρακινή πόλη θα είναι στάχτη." Ο Σαντάμ εκτόξευσε συμβατικές κεφαλές στο Τελ Αβίβ, τη Χάιφα και τη Ντιμόνα, αλλά όχι χημικά όπλα.
Ο βασικός παράγοντας του πυρηνικού μονοπωλιού του Ισραήλ είναι η διασφάλιση ότι καμία άλλη χώρα στη Μέση Ανατολή δεν θα έρθει στη κατοχή της βόμβας.
Πριν το Ιράν, η Αίγυπτος σίγουρα προσπάθησε να αναπτύξει μια βόμβα, αλλά ένας συνδυασμός τεχνικών περιορισμών, ισραηλινών ενεργειών σαμποτάζ και η απροθυμία των Σοβιετικών στην υποστήριξη, εμπόδισε την ανάπτυξη του αιγυπτιακού προγράμματος. Ο Πρόεδρος Ανουάρ ελ-Σαντάτ πήρε την απόφαση να επιδιώξει την ειρήνη με το Ισραήλ. Το Ιράκ ήταν το επόμενο.
Ιράκ
Στις 7 Ιουνίου 1981, η ισραηλινή πολεμική αεροπορία επιτέθηκε και κατέστρεψε τον πυρηνικό αντιδραστήρα του Σαντάμ στην Tuwaitha στην "Επιχείρηση Βαβυλώνα", όπου το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράκ πήγε πολλά χρόνια πίσω. Ειρωνία, όπως και η Ντιμόνα, έτσι και η Tuwaitha είχε την γαλλική υποστήριξη.
Ο βασιλιάς Χουσεΐν της Ιορδανίας είδε να υπερίπτανται ισραηλινά μαχητικά πάνω από την αυτοκινητοπομπή του προς και από την περιοχή. Δύο ημέρες αργότερα, ο πρωθυπουργός Μεναχίμ Μπεγκίν δήλωσε δημοσίως ότι "δεν θα επιτρέψει σε κανένα εχθρό την ανάπτυξη όπλων μαζικής καταστροφής." Το δόγμα Μπεγκίν έγινε αποδεκτό από τους διαδόχους του.
Αν και το ιρακινό πυρηνικό πρόγραμμα καθυστέρησε, δεν πάγωσε, και οι Ισραηλινοί βοήθησαν να το αποτελειώσουν. Μετά την απελευθέρωση του Κουβέιτ, η Ειδική Επιτροπή των Ηνωμένων Εθνών (UNSCOM) και ο Διεθνής Οργανισμός Ατομικής Ενέργειας (IAEA) ανακάλυψαν ότι το Ιράκ είχε ανακάμψει από την ισραηλινή επίθεση και είχε αναπτύξει ένα πολύ προηγμένο, μυστικό πρόγραμμα, φυγοκέντρισης εμπλουτισμού.
Κατά τα επόμενα χρόνια το Ισραήλ έδωσε πλήθος σημαντικών πληροφοριών προς την UNSCOM και την IAEA, για την συστηματική καταστροφή του προγράμματος. Η βοήθεια ήταν η επιταγή του δόγματος Μπεγκίν – η διασφάλιση του ισραηλινού πυρηνικού μονοπωλίου.
Συρία
Στις 6 Σεπτέμβρη 2007, η ισραηλινή πολεμική αεροπορία έπληξε για μια ακόμη φορά γειτονική χώρα και κατάστρεψε μια πυρηνική εγκατάσταση στο Αλ Κίμπαρ, στη Συρία. Η ισραηλινή κυβέρνηση δεν ανέφερε σχεδόν σχεδόν τίποτα για την επίθεση από τότε.
Η CIA κυκλοφόρησε ένα αξιόλογο βίντεο για την εγκατάσταση τον Απρίλιο του 2008. Σύμφωνα με το βίντεο, η εγκατάσταση στο Αλ Κίμπαρ ήταν της Βόρειας Κορέας, και προορίζονταν για την παραγωγή πλουτωνίου για πυρηνικά όπλα.
Ήταν ένας κλώνος του πυρηνικού αντιδραστήρα Γιονγκμπιόν της Βόρειας Κορέας. Μόνο η Βόρεια Κορέα έχει κατασκευάσει μια τέτοια μονάδα.
Η εγκατάσταση στο Αλ Κίμπαρ ήταν το προϊόν μιας πολύχρονης συνεργασίας μεταξύ της Συρίας και της Βόρειας Κορέας. Η πυρηνική εταιρική σχέση μεταξύ των δύο χωρών ξεκίνησε με τον πρώην Προέδρο Χαφέζ αλ Άσαντ και συνεχίστηκε με τον γιο του Μπασάρ, σύμφωνα με αναφορές της CIA.
Το βίντεο κάνει χρήση δύο δορυφορικών φωτογραφιών καθώς και άλλες αδιευκρίνιστες πηγές πληροφοριών. Ο αντιδραστήρας είχε εξωτερικά ολοκληρωθεί έως τον Αύγουστο του 2007.
Πακιστάν
Η μόνη εξαίρεση στον κανόνα αποτελεί το Πακιστάν - το μοναδικό μουσουλμανικό κράτος το οποίο έχει αναπτύξει ένα πυρηνικό οπλοστάσιο. Αλλά σε αυτή την περίπτωση μιλάμε για μια γεωγραφικά μακρινή χώρα, και μία χώρα που δεν συμμετείχε ποτέ σε στρατιωτικές επιχειρήσεις κατά του Ισραήλ.
Το Ισλαμαμπάντ ανέπτυξε την βόμβα κυρίως κατά την εποχή της δικτατορίας του Zia ul-Haq στη δεκαετία του 1980, όταν ήταν στενά δεμένος με τις Ηνωμένες Πολιτείες στον αγώνα κατά των Σοβιετικών στο Αφγανιστάν και την καταπολέμηση τους Σοβιετικούς στο Αφγανιστάν.
Ο A.Q. Khan, ο πατέρας της πακιστανικής βόμβας, ισχυρίστηκε ότι o Zia προειδοποίησε το Ισραήλ να μην παρέμβει σ το πρόγραμμα του Πακιστάν, διότι διαφορετικά θα καταστρέψει το Τελ Αβίβ. Όταν το Ισλαμαμπάντ έκανε την δοκιμή της βόμβας το 1998, προσπάθησε να υποστηρίξει ότι το Ισραήλ ήταν στα πρόθυρα μιας στρατιωτικής επίθεσης των πυρηνικών του εγκαταστάσεων του.
Το Ισραήλ αντιμετωπίζει σήμερα την μεγαλύτερη πρόκληση για το πυρνηνικό μονοπώλιο στη Μέση Ανατολή από το Ιράν. Για το Ισραήλ, η Τεχεράνη είναι ένας επικίνδυνος αντίπαλος. Υπάρχει σχεδόν ομοφωνία στο Ισραήλ ότι δεν μπορεί να επιτραπεί στο Ιράν να αποκτήσει πυρηνικά όπλα.
Από το αριστερό έως το δεξιό πολιτικό φάσμα, οι Ισραηλινοί βλέπουν μια υπαρξιακή απειλή για την ίδια την επιβίωσή τους. Ο πρωθυπουργός Μπέντζαμιν Νετανιάχου υποστήριξε το 2007 ότι το Ιράν είναι "τρελό", και έχει μια τάση αυτοκτονίας, αναφέροντας ότι θα είναι έτοιμο να θυσιάσει εκατομμύρια των πολιτών του σε μια πυρηνική ανταλλαγή με το Ισραήλ.
Σύμφωνα με τον Εφραίμ Σνεχ, πρώην υπουργός Άμυνας του Ισραήλ, "η πιο εμφανής στρατηγική απειλή για την ύπαρξη του Ισραήλ είναι το Ιράν." Ο στρατηγικός χώρος ελιγμών του Ισραήλ στην περιοχή θα περιορισετεί από ένα ιρανικό πυρηνικό αποτρεπτικό μέσο.
Ιράν
Είναι σαφές από τις δηλώσεις των ενόπλων δυνάμεων του Ισραήλ, όπως και από τις πολλές διαρροές στον Τύπο ότι ο σχεδιασμός για μια στρατιωτική επιχείρηση κατά του Ιράν βρίσκεται σε εξέλιξη.
Ο υπουργός Αμυνας Εχούντ Μπαράκ δήλωσε ότι "τα πράγματα που κάνουμε πίσω από τα παρασκήνια, μακριά από την δημόσια θέα, είναι πολύ πιο σημαντικά από αυτά που διαρρέουν, υπονοώντας ότι οι Ισραηλινοί εργάζονται μυστικά σε πυρετώδεις ρυθμούς για να αντιμετωπίσουν την ιρανική απειλή , και ετοιμάζονται να επιτεθούν, εάν αυτό χρειαστεί. πρέπει. Είναι αδύνατο να μάθουμε τι συνεπάγονται αυτά τα σχέδια λεπτομερώς.
Το Ιράν είναι σίγουρα μια πρόκληση. Η απόσταση από μόνο της κάνει το Ιράν να είναι πολύ πιο δύσκολος στόχος από το Ιράκ ή τη Συρία. Η πιο άμεση διαδρομή από το Ισραήλ στην εγκατάσταση Νατάνζ του Ιράν είναι περίπου 1.750 χιλιόμετρα, μέσω Ιορδανίας και Ιράκ.
Οι εναλλακτικές λύσεις μέσω του τουρκικού εναέριου χώρου (πάνω από 2.200 χιλιόμετρα) ο εναέριος χώρος της Σαουδικής Αραβίας (πάνω από 2.400 χιλιόμετρα), θα έβαζε σε κινδύνουνς την ισραηλινή αεροπορική δύναμη στους ουρανούς των συμμάχων των ΗΠΑ, οι οποίοι είναι εξοπλισμένοι με αμερικανικά μαχητικά αεροσκάφη. Επιπλέον, σε αντίθεση με το Ιράκ και τη Συρία, αλλά όπως και στο Πακιστάν, το ιρανικό πρόγραμμα είναι διασκορπισμένο σε αρκετές εγκαταστάσεις και χώρους σε όλη τη χώρα, μερικοί από τα οποίους είναι υπόγειοι. Μια επίθεση ενδέχεται να απαιτήσει πολλαπλές αποστολές για αρκετές ημέρες. Το Ισραήλ θα απωλέσει μαχητικά αεροσκάφη και πιλότους.
Μια επίθεση του Ισραήλ κατά του Ιράν θα επηρεάσει άμεσα βασικά στρατηγικά αμερικανικά συμφέροντα. Το Ιράν, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα προβεί σε αντίποινα εναντίον του Ισραήλ αλλά και των ΗΠΑ, μια και τα αεροσκάφη και τα πυρομαχικά του Ισραήλ που θα χρησιμοποιηθούν στην επίθεση, είναι αμερικανικής προέλευσης. Το Ιράν θα εκτοξεύσει βαλλιστικούς πυραύλους κατά του Τελ Αβίβ, αμερικανικών πλοίων στην περιοχή και σε εγκαταστάσεις στον Περσικό Κόλπο, καθώς και κατά άλλων στόχων.
Το Ιράν θα μπορύσεν να εκδικηθεί και με έναν λιγότερο επικίνδυνο τρόπο, θα μπορούσε να απαντήσει έμμεσα με την ενθάρρυνση της Χεζμπολάχ για επιθέσεις κατά του Ισραήλ, όπως και με την ενθάρρυνση της πολιτοφυλακής των Σιιτών εναντίον των αμερικανικών δυνάμεων στο Ιράκ, καθώς και τρομοκρατικές επιθέσεις εναντίον αμερικανικών και ισραηλινών στόχων στη Μέση Ανατολή και πέραν αυτής. Το μεγαλύτερο πρόβλημα για τις ΗΠΑ θα ανέκυπτε στο Αφγανιστάν, το οποίο συνορεύει με το Ιράν.
Το χειρότερο σενάριο είναι ότι μια επιτυχής ισραηλινή αεροπορική επιδρομή θα καθυστερήσει μόνο το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, αλλά δεν θα το εξαλείψει τελείως. Ορισμένοι Ισραηλινοί αξιωματούχοι υπηρεσιών πληροφοριών πιστεύουν ότι καθυστέρηση θα είναι διάρκειας μόνο ενός έτους.
Έτσι, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να διαμορφώσουν μια στρατηγική για την αντιμετώπιση του βασικού προβλήματος των δυνατοτήτων του Ιράν μετά από μια επίθεση, αλλά σε ένα πολύ πιο πολύπλοκο διπλωματικό πλαίσιο, δεδομένου ότι η Τεχεράνη θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι ήταν το θύμα της ισραηλινής επίθεσης και πιθανότατα θα παραιτηθεί από τις δεσμεύσεις της συνθήκης NPT. Η στήριξη των υφιστάμενων κυρώσεων κατά του Ιράν μετά από μια ισραηλινή επίθεση είναι πιθανό να μην υπάρχει άλλο στο ΣΑ του ΟΗΕ.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να στείλουν ένα καθαρό μήνυμα στο Ισραήλ και να το αποθαρρύνει ενεργά από μία επίθεση. Υπάρχει το προηγούμενο με την Ουάσιγκτον στο Πόλεμο του Κόλπου το 1991.
Ο Πρόεδρος Τζ. Μπούς ο πρεσβύτερος πίεσε τον Γιτζάκ Σαμίρ να μην επιτεθεί στο Ιράκ, μετά την εξαπόλυση των ιρακινών πυραύλων Scud κατά στόχων στο Ισραήλ. Το σημαντικότερο είναι ότι ο Μπους αρνήθηκε να δώσει στους Ισραηλινούς τον κώδικα IFF (κρυπτογραφημένα σήματα για την αναγνώριση των αεροσκαφών ως φίλιων ή εχθρικών), καθώς αρνήθηκε να δώσει και την έγκριση για να εισέλθουν ισραηλινά μαχητικά στον εναέριο χώρο του Ιράκ, επισημαίνοντας έτσι ότι τα ισραηλινά αεροσκάφη θα πετούσαν σε εθρχικό περιβάλλον. Η προετινόμενη πρόταση του Ισραήλ για μία περιορισμένης επίγεια δύναμη εισβολής στο δυτικό Ιράκ απορρίφθηκε επίσης. Φυσικά, το 1991 οι ΗΠΑ βρισκόταν σε πόλεμο με το Ιράκ και με την εξαπόλυση των ιρακινών Scud, δεσμεύτηκε να εντείνει τις δικές της επιθέσεις κατώ των Scud.
Επιλογές του Ισραήλ
Το Ισραήλ έχει δυο ρεαλιστικές δυνατότητες να απαλλαγεί από το ιρανικό πυρηνικό θέατρο.
Η πρώτη είναι να εγκαταλείψει το περιφερειακό πυρηνικό του μονοπώλιο. Χωρίς τα πυρηνικά, το Ισραήλ δεν θα αποτελεί απειλή για το Ιράν. Η δεύτερη ρεαλιστική επιλογή για το Ισραήλ είναι μια επίθεση κατά του Ιράν με ατομικά όπλα, για να υπάρχει η απόλυτη εγγύηση της ολικής καταστροφής του προγράμματος του Ιράν.
Εάν το Ισραήλ επιλέξει την πρώτη επιλογή, δηλαδή την εγκατάλλειψη του πυρηνικού μονοπωλίου, το Ιράν αυτόματα θα πρέπει να υπόκεινται στο ίδιο σύστημα αποτροπής με τα υπόλοιπα πυρηνικά κράτη από το 1945 και μετά: θα προσπαθήσει να χρησιμοποιήσει το πυρηνικό καθεστώς του με στόχο τον εκφοβισμό εναντίον εθνών που δεν διαθέτουν πυρηνικά όπλα, αλλά θα πρέπει να αποφύγει κάθε σύγκρουση που θα μπορούσε να κλιμακωθεί σε μια ατομική ανταλλαγή με μια άλλη πυρηνική δύναμη.
Χωρίς αμφιβολία, σε όλη την ιστορία της, η Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν συμπεριφέρθηκε πολύ ακατάστατα μέχρι σήμερα, αλλά παρόλο την ρητορία, πρακτικά έχει αποφύγει σε μια πρακτική λήψη μέτρων που θα οδηγήσουν σε καταστροφικές συνέπειες.
Η επιλογή της εγκατάλειψης του πυρηνικού μονοπωλίου εκ μέρους του Ισραήλ, δηλαδή της αποδοχής ενός πυρηνικού Ιράν, δεν έρχεται σε αντίθεση με τα στρατηγικά συμφέροντα των ΗΠΑ. Όμως, η επιλογή της εγκατάλειψης του πυρηνικού μονοπωλίου εκ μέρους του Ισραήλ, ενέχει το αποτέλεσμα της θεωρίας του ντόμινο. Η επόμενη μη πυρηνική χώρα, η οποία θα αντιληφθεί την πυρηνική βόμβα του Ιράν ως υπαρξιακή απειλή, θα προσπαθήσει να την αποκτήσει – η Τουρκία.
Αμερικανική ιδέα αποδοχής του πυρηνικού Ιράν
Στη σύνοδο κορυφής του Καμπ Ντέιβιντ το 2000, ο τότε πρωθυπουργός του Ισραήλ Εχούντ Μπαράκ έθεσε για πρώτη φορά την ιδέα μιας αμοιβαίας συνθήκης άμυνας ΗΠΑ-Ισραήλ, με τις Ηνωμένες Πολιτείες να παράσχουν στο Ισραήλ την πυρηνική εγγύηση εναντίον του Ιράν.
Ο Κλίντον ήταν θετικός ως προς την ιδέα αν η σύνοδος κορυφής ολοκληρώνονταν με επιτυχία. Η πρόταση δεν προχώρησε όταν η ισραηλινο-παλαιστινιακή ειρηνευτική διαδικασία κατέρρευσε. Ωστόσο, σήμερα στις Ηνωμένες Πολιτείες εξετάξεται αυτή η πρόταση ως μία πιθανή επιλογή.
Η αμερικανική ιδέα προβλέπει το πυρηνικό οπλοστάσιο του Ισραήλ να είναι επαρκής για να αποτρέψει το Ιράν, αλλά μια αμερικανική πυρηνική εγγύηση θα προσθέσει ένα επιπλέον μέτρο αξιοπιστίας στο Ισραήλ. Η αμερικανική ιδέα αποδέχεται παράλληλα το πυρηνικό Ιράν, το οποίο θα θεωρηθεί ως μία απειλή από την Τουρκία.
Η αμερικανικη ιδέα προσβλέπει ταυτόχορνα την ανάπτυξη ενός πολυεθνικού πυρηνικού αποτρεπτικού παράγοντα για το Ισραήλ, καθιστώντας το Ισραήλ μέλος του ΝΑΤΟ.
Σύμφωνα με το άρθρο 5 της ιδρυτικής συνθήκης του ΝΑΤΟ, μια επίθεση σε κάθε μέλος της συμμαχίας είναι μια επίθεση κατά του συνόλου. Ως μέλος του ΝΑΤΟ, το Ισραήλ θα έχει αυτομάτως την ίδια πυρηνική ομπρέλα με τα υφιστάμενα 28 μέλη του ΝΑΤΟ.
Το Ισραήλ είναι ήδη μέλος του Μεσογειακού Διαλόγου του ΝΑΤΟ και πραγματοποιεί στρατιωτικές ασκήσεις με διάφορους εταίρους του ΝΑΤΟ, εκτός από τις Ηνωμένες Πολιτείες, μεταξύ άλλων περιλαμβάνονται η Ιταλία, η Ελλάδα και η Τουρκία μέχρι πρότινος.
Στον απόηχο της Γάζας με το περιστατικό του στολίσκο τον Μαΐο, η Τουρκία θα μπορούσε να θέσει βέτο στην ένταξη του Ισραήλ. Η ευρωπαϊκή κοινή γνώμη είναι όλο και περισσότερο δύσπιστη όσον αφορά τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ προς οποιαδήποτε κατεύθυνση, και πολλοί θα δουν τον κίνδυνο το Ισραήλ να προσπαθήσει να χειραγωγήσει την συμμαχία σε συμβατικούς πολέμους των Ευρωπαίων κατά των Αράβων και των Περσών.
Για το λόγο αυτό, η ιδέα των Ηνωμλενων Πολιτειών πάει ένα ακόμα βήμα περαιτέρω και προτείνει την ενίσχυση του Ισραήλ στην ανάπτυξη των ιδίων δυνατοτήτων μιας δεύτερης ικανότητας επίθεσης με την βόμβα.
Για σχεδόν δύο δεκαετίες, το Πεντάγωνο έχει εργαστεί στενά με το Ισραήλ για την τελειοποίηση του αντι-βαλλιστικού συστήματος (ATBM) με την ονομασία Arrow.
Οι δύο χώρες έχουν εργαστεί πολύ στενά στην ανάπτυξη της τεχνολογίας, μεταξύ άλλων ενσωματώθηκε στο δίκτυο του Ισραήλ το πιο προηγμένο αμερικανικό σύστημα έγκαιρης προειδοποίησης για την ειδοποίηση από μια πιθανή επίθεση. Η αμερικανική ιδέα προβλεπει αυτή η αμυντική συνεργασία να συνεχιστεί και να ενταθεί.
Το επόμενο βήμα είναι η εξασφάλιση του Ισραήλ με συστήματα που θα διασφαλίσουν την ικανότητα της επιλογής του δεύτερου πλήγματος. Το F-15I πιθανώς θα συνεχίσει να το πράττει για το άμεσο μέλλον, αλλά εξετάζεται και η παροχή των αεροσκαφών F-22 stealth.
Ο Πρωθυπουργός Μπαράκ έθεσε αυτό το θέμα στον Πρόεδρο Κλίντον στη σύνοδο κορυφής του Καμπ Ντέιβιντ το 2000, και το θέμα είναι βέβαιο πως θα επανεξεταστεί. Η αμερικανική ιδέα προβλέπει την παροχή του Ισραήλ με προηγμένη τεχνολογία πυραύλων κρουζ ή ακόμη και πυρηνοκίνητα υποβρύχια με πυραυλικές δυνατότητες.
Αποτέλεσμα του ντόμινο: Πυρηνική Τουρκία
Η αμερικανική ιδέα αποδέχεται ένα πυρηνικό Ιράν, εξασφαλίζοντας με ότι διαθέσιμο το αίσθημα ασφαλείας του Ισραήλ, και μόνο αυτού. Το πυρηνικό Ιράν γεννά αυτόματα αίσθημα ανασφάλειας στην υπόλοιπη περιφέρεια, με την Τουρκία να πλήττεται περισσότερο από την ανακύπτουσα ισορροπία – η Τουρκία θα ενεργήσει έτσι, ώστε να αποκτήσει πυρηνικά όπλα.
Η αμερικανική ιδέα της ενίσχυσης της πυρηνικής ικανότητας του Ισραήλ, για να αποτρέψει μια ισραηλινή επίθεση εναντίον εγκαταστάσεων της Τεχεράνης, δημιουργεί το αποτέλεσμα του ντόμινο στην περιφέρεια. Η ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων θα βρίσκεται ανά πάσα στιγμή σε κίνδυνο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου