Ευτυχώς σήμερα έχουμε και ελπίζω να μην με αφήσει στην μέση!!
Στην αρχή ήθελα να γράψω για ένα όμορφο πάρκο στο οποίο είχαμε πάει την περασμένη Κυριακή,αλλά θυμήθηκα από μια συζήτηση που είχα με την φίλη μου την Γιελίζ (που στην ουσία εκείνη μου το θύμισε)για το ιστορικό κομμάτι το οποίο δένει τόσο πολύ τους Σέρβους με τους Έλληνες και για ποιο λόγω…εκτός του ότι έχουμε ίδια θρησκεία ,είμαστε τόσο δεμένοι,μας αγαπάνε τόσο πολύ και μας θεωρούν αδέλφια!
Μου το έστειλε η Ivana Stanojevic και όπως μου γράφει ακριβώς στο σχόλιο της ” θα ήθελα να προσθέσω και ένα βίντεο με την μετάφραση του τραγουδιού Εκεί μακριά την οποία την έχω κάνει για το Φεστιβάλ της πολυγλωσσίας…
Το τραγούδι είναι μεταφρασμένο όλο, αλλά η μουσική που ακούγεται δεν αντιστοιχεί, καθώς το τραγουδούσαμε εμείς ζωντανά και πήγαινε βίντεο χωρίς τον ήχο…απλά θα ήθελα να σας μεταφέρω το συναίσθημα αυτό…”
Αξίζει να το δείτε για να καταλάβετε τι λέει το τραγούδι και να νιώσετε και εσείς το συναίσθημα των Σέρβων ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΕΔΩ
Тамо далеко on PhotoPeach
Κέρκυρα: Το «νησί της σωτηρίας» του σερβικού λαού
Το τραγούδι «Tamo daleko», που τα λόγια του μιλούν για τη νοσταλγία της πατρίδας, ακούστηκε και φέτος, 95 χρόνια μετά την τραγωδία του σερβικού λαού στο νησάκι Βίδο της Κέρκυρας, εκεί, όπου καθισμένος σ’ ένα βραχάκι κι ατενίζοντας το πέλαγος, το εμπνεύστηκε ένας εξουθενωμένος από τις κακουχίες Σέρβος στρατιώτης, το 1916.Η νησίδα Βίδος, που βρίσκεται στην «αγκαλιά» του λιμανιού της Κέρκυρας, αποτελεί τόπο θυσίας ιερό για τους Σέρβους, καθώς στις ακτές της και τη θάλασσα που την περιβάλλει έμειναν για πάντα περίπου 10.000 εξαντλημένοι φαντάροι, το 1916.
Κάθε Σεπτέμβρη, οι Σέρβοι, σεβόμενοι την ιστορία τους, τιμούν τους νεκρούς τους και καταθέτουν στεφάνια τόσο στο Μαυσωλείο που βρίσκεται στη νησίδα όσο και στον «υγρό τάφο», όπως αποκαλούν την θάλασσα.
Φέτος, για τις εκδηλώσεις μνήμης ήρθαν από τη Σερβία στο νησί, αντιπροσωπείες παλαιών πολεμιστών, αλλά κυρίως σπουδαστές από τη στρατιωτική Ακαδημία, τη Σχολή της Αστυνομίας και μαθητές ενός Λυκείου, ενώ της σερβικής αποστολής ηγήθηκε ο πρέσβης στην Αθήνα Ντράγκαν Ζουπάνιεβτς.
Ο Σέρβος διπλωμάτης, μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, αφού αναφέρθηκε στις ιστορικές στιγμές του 1915-1916, την τραγωδία στα αλβανικά βουνά, την Κέρκυρα που έγινε το «νησί της Σωτηρίας», καθώς και στην απώλεια του 33% του σερβικού έθνους εκείνη τη δύσκολη περίοδο, υπογράμμισε: «Θα συνεχίσουμε να ερχόμαστε.
Η τωρινή συγκυρία έχει κοινά με την τότε εποχή.
Ακόμη παλεύουμε στη Σερβία με τα προβλήματα στο Κόσοβο».
Η ιστορική εξέλιξη και η μαρτυρική πορεία προς την Κέρκυρα
Ο πρώτος Βαλκανικός Πόλεμος έληξε επίσημα με την συνθήκη του Λονδίνου, τον Μάιο του 1913.
Ωστόσο, οι εκκρεμότητες των διαβαλκανικών σχέσεων δεν ρυθμίστηκαν οριστικά και η Βουλγαρία ξεκινάει τον δεύτερο πόλεμο, την ίδια χρονιά, κατά τη διάρκεια του οποίου Έλληνες, Σέρβοι και Ρουμάνοι συγκρούστηκαν νικηφόρα μαζί της.
Δύο μήνες αργότερα, η συνθήκη του Βουκουρεστίου καθορίζει τα σύνορα μεταξύ της Ελλάδας, της Σερβίας και της Βουλγαρίας.
Η ειρήνη στην περιοχή δεν κρατεί για πολύ, καθώς η δολοφονία του Αυστριακού διαδόχου στο Σαράγεβο, στις 28 Ιουνίου 1914, από Σέρβο εθνικιστή, έγινε αιτία πολέμου ανάμεσα στην Αυστρία και τη Σερβία.
Στο πλευρό της Σερβίας μπήκαν η Ρωσία, η Γαλλία και η Αγγλία, ενώ η Γερμανία συντάχθηκε με την Αυστροουγγαρία.
Οι Σέρβοι αντιστάθηκαν σθεναρά και η Αυστρία δεν κατόρθωσε εύκολα να τους εξαφανίσει.
Μάλιστα, ηττήθηκε στη μάχη του Τσερ και στη συνέχεια, ενισχύοντας τις δυνάμεις της, κατάφερε για οκτώ μόνο μέρες να μπει στο Βελιγράδι, καθώς απωθήθηκε από τους Σέρβους υπερασπιστές του.
Την «πόρτα» στην Αυστροουγγαρία άνοιξε η Βουλγαρία.
Τον Σεπτέμβρη του 1915, ο πόλεμος πλέον ήταν σε δύο μέτωπα.
Ο στρατός της Σερβίας ηττήθηκε και τον Οκτώβριο κατελήφθη το Βελιγράδι.
Οι συμμαχικές δυνάμεις από τη Θεσσαλονίκη δεν μπορούσαν να βοηθήσουν τους Σέρβους.
Ο στρατός κι ο άμαχος πληθυσμός άρχισε να αποσύρεται προς τα Νότια.
Στο τέλος του Νοέμβρη του 1915, αρχίζει για τους Σέρβους μια οδυνηρή πορεία μέσα στα αλβανικά βουνά, ένας Γολγοθάς μέσα στον βαρύ χειμώνα.
Ο ηλικιωμένος βασιλιάς Πέτρος, παρά τη θέλησή του, πάνω σ’ έναν αραμπά, η κυβέρνηση, το επιτελείο του στρατού, οι χιλιάδες φαντάροι και πολίτες, γυναικόπαιδα, καλόγεροι και ιερείς, που κουβαλούσαν μαζί τους τη λειψανοθήκη του Βασιλιά Στεφάνου του Α’, περπατούσαν νύχτα-μέρα χωρίς όπλα- μόνο με τουφέκια- χωρίς τρόφιμα και νερό, μέσα στο εχθρικό αλβανικό έδαφος.
Περισσότεροι από είκοσι χιλιάδες βρήκαν τον θάνατο εξουθενωμένοι μέσα στα βουνά, ενώ σύμφωνα με τα σερβικά αρχεία, περίπου 250 χιλιάδες αιχμαλωτίστηκαν.
Όσοι κατάφεραν να επιζήσουν από τις κακουχίες έφτασαν στα λιμάνια της Αδριατικής, όπου τους περισυνέλεξαν τα συμμαχικά πλοία και τους μετέφεραν στην Κέρκυρα.
Από τις 18 Ιανουαρίου του 1916 έως και τις 21 Φεβρουαρίου, 43 μεγάλα συμμαχικά μεταγωγικά πλοία μεταφέρουν στην Κέρκυρα τα υπολείμματα του σερβικού στρατού και τα ερείπια ενός λαού, τους πρόσφυγες.
Περίπου 150.000 Σέρβοι συγκεντρώνονται σε πρόχειρους καταυλισμούς, σε όλη την ανατολική πλευρά του νησιού.
Αρχικά, δεν υπήρχε καμιά οργάνωση για την υποδοχή τους, με αποτέλεσμα να μείνουν μέσα στην ύπαιθρο, χωρίς τροφή και στέγη, εκτεθειμένοι στο κρύο, με αποτέλεσμα να πεθαίνουν μαζικά από δυσεντερία, εξανθηματικό τύφο και αναπνευστικά νοσήματα.
Υπό την απειλή ότι ο σερβικός στρατός μπορεί να αποτελέσει
εστία μολύνσεων για τους κατοίκους του νησιού, οι σύμμαχοι πήραν δραστικά μέτρα και στη μικρή νησίδα Λαζαρέτο, απέναντι από το λιμάνι.
Εκεί, έστησαν κέντρο διερχομένων, όπου γινόταν απολύμανση σε όλους τους αφιχθέντες, ενώ έθεσαν σε λειτουργία κι ένα νοσοκομείο μολυσματικών νοσημάτων.
Η γαλλική αποστολή οργάνωσε νοσοκομεία και σε άλλες περιοχές της Κέρκυρας, ενώ τρεις μήνες αργότερα, τον Μάιο, έφτασε και ρωσική βοήθεια 500 κλινών, ενώ άρχισε και η μεταφορά των βαριά τραυματισμένων σε νοσοκομεία και σανατόρια της Τυνησίας, της Αλγερίας και της Γαλλίας.
Το «Κυανούν Κενοτάφιο», η θάλασσα γύρω από το νησάκι Βίδο, έγινε μέρος της σερβικής ιστορίας.
Κατά τις πρώτες μέρες της παραμονής του στρατού στο Βίδο, πέθαιναν περίπου 100 άνθρωποι κάθε μέρα.
Αρχικά, θάβονταν στις βραχώδεις ακτές και σε αβαθείς τάφους.
Οι νεκροί πολλαπλασιάζονταν δραματικά κι έτσι, με τις βάρκες ενός γαλλικού υγειονομικού πλοίου, μεταφέρονταν και ρίχνονταν στην θάλασσα, όπου έμειναν για πάντα.
Οι νεκροί έφτασαν περίπου τους 10.000, εκ των οποίων οι πέντε χιλιάδες ήταν νεαροί στρατιώτες, ηλικίας 20 χρόνων.
Στη μνήμη τους, το 1939 ανεγέρθηκε στο Βίδο το μεγαλοπρεπές Μαυσωλείο, όπου τοποθετήθηκαν τα οστά των Σέρβων, που είχαν ταφεί στο Βίδο.
Στην Κέρκυρα, υπήρχα 28 νεκροταφεία δίπλα στα στρατόπεδα των σερβικών μεραρχιών, τα μεγαλύτερα στο Άγιο Ματθαίο (520 τάφοι) και στο Κατωμέρι (500), ενώ αμέτρητοι τάφοι βρίσκονται «σπαρμένοι» στο νησί.
Η εξόριστη σερβική Κυβέρνηση
Ο Φεβρουάριος του 1916 βρήκε τη Σερβία να κυριαρχείται από Αυστριακούς και Βούλγαρους.
Η Κυβέρνηση Πάσιτς, μαζί με πολλούς βουλευτές και το Επιτελείο του Στρατού, πήραν την απόφαση να εγκατασταθούν στη Κέρκυρα μέχρι και την λήξη του πολέμου, τον Ιανουάριο του 1918.
Ανεπίσημα, η Κέρκυρα για δυο χρόνια έγινε η πρωτεύουσα της Σερβίας. Το κτίριο του Δημοτικού Θεάτρου φιλοξένησε τη Βουλή, ενώ το ξενοδοχείο «Bella Venezia» την Κυβέρνηση.
Την 1η Νοεμβρίου του 1917, εμφανίστηκε στην σερβική Βουλή ο τότε Πρωθυπουργός της Ελλάδας Ελευθέριος Βενιζέλος, ο οποίος καταχειροκροτήθηκε, ενώ δήλωσε ότι θα βοηθήσει με όλα τα μέσα που διαθέτει.
Στην Κέρκυρα γράφτηκε μια σημαντική σελίδα της πολιτικής ιστορίας της Σερβίας.
Το δράμα του σερβικού λαού ευαισθητοποίησε τη Γιουγκοσλαβική Επιτροπή του Λονδίνου και ο πρόεδρος της Άντε Τρούμπιτς συναντήθηκε στο Παρίσι με τον πρίγκιπα Αλέξανδρο.
Λίγες μέρες αργότερα, στις 20 Ιουλίου του 1917, η εξόριστη Κυβέρνηση της Σερβίας και η Γιουγκοσλαβική Επιτροπή συνυπογράφουν και δημοσιεύουν τη «Διακήρυξη της Κέρκυρας», σύμφωνα με την οποία, Σέρβοι, Σλοβένοι και Κροάτες εκφράζουν τη θέληση να ενωθούν σ’ ένα ενιαίο εθνικό κράτος.
Πέραν των τακτικών συνεδριάσεων της Βουλής, μέλημα της σερβικής Κυβέρνησης ήταν κι η ίδρυση του εθνικού κρατικού τυπογραφείου στο λιμάνι της Κέρκυρας. Με τη βοήθεια ενός Κερκυραίου τυπογράφου στήθηκε ο απαιτούμενος εξοπλισμός κι αμέσως εκδόθηκαν τα σερβικά χαρτονομίσματα εκείνης της εποχής. Στη συνέχεια, κυκλοφόρησε τρεις φόρες την εβδομάδα, η εφημερίδα «Srpske Novine» (Σερβικά Νέα), σε 10.000 αντίτυπα. Παράλληλα, εκείνη τη σημαντική στιγμή για την ιστορία του σερβικού έθνους είδαν το φως της δημοσιότητας πολιτικές, επιστημονικές και λογοτεχνικές εκδόσεις, με στόχο την ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης. Μεγάλος αριθμός αυτών των εκδόσεων διασώζονται ακόμη στο Βελιγράδι και το Μουσείο Σερβικών Ενθυμημάτων στην Κέρκυρα.
Το Σερβικό Σπίτι
Στο Μουσείο Σερβικών Ενθυμημάτων ή «Σέρβικο Σπίτι», όπως οι ίδιοι το αποκαλούν, ξεδιπλώνεται λεπτομερώς, μέσα από φωτογραφίες, έγγραφα κι άλλα εκθέματα η ιστορία του σερβικού έθνους, από τον Σεπτέμβριο του 1915 έως και τη λήξη του πολέμου το 1918.
Το «Σέρβικο Σπίτι» είναι ένα τριώροφο νεοκλασικό, στην οδό Μουστοξύδη, στην «καρδιά» της παλιάς πόλης της Κέρκυρας, το οποίο πριν από 30 χρόνια παραχώρησε ο δήμος στους Σέρβους, τιμώντας την ιστορία τους και τους ισχυρούς δεσμούς, που σφυρηλατήθηκαν στο «νησί της Σωτηρίας». ΠΗΓΗ agelioforos.gr
Εκτός όμως από την Κέρκυρα ένα άλλο μέρος έχει ιστορική σημασία για τους Σέρβους!!Το Ζέιντελικ είναι η μεγαλύτερη νεκρόπολη της Ελλάδας και βρίσκεται στην Θεσσαλονίκη!
΄΄Συγκλονιστικό οδοιπορικό σε ένα άγνωστο μνημείο της Θεσσαλονίκης.
Τα συμμαχικά νεκροταφεία του Ζέιτενλικ ή Ζεϊντελικ, στη Θεσσαλονίκη είναι η μεγαλύτερη στρατιωτική νεκρόπολη της χώρας, όπου βρίσκονται θαμμένοι 20.500 στρατιώτες των συμμάχων της Αντάντ, που πολέμησαν στο Μακεδονικό Μέτωπο κατα τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Βρίσκονται στην οδό Λαγκαδά, περίπου ενάμισι χιλιόμετρο βόρεια της πλατείας Βαρδαρίου
Άλλο όμως να το διαβάζεις και άλλο να το βλέπεις με τα ίδια σου τα μάτια. Και σε διαβεβαιώνω ότι όχι μόνο αξίζει να το επισκεφθεί κανείς -επιβάλλεται να το δεις!Σήμερα θα σε πάω στη μεγαλύτερη στρατιωτική νεκρόπολη της Ελλάδας. Στο περίφημο Ζεϊτενλίκ. Ενάμισι χιλιόμετρο βορειότερα από την Πλατεία Βαρδαρίου. Στη Θεσσαλονίκη. Σε περιμένουν εκπλήξεις.
Το πρώτο πράγμα που συναντάς όταν εισέρχεσαι στο νεκροταφείο, είναι ένα μνημειώδες κτήριο με τρούλο και σταυρό επάνω του. Από τα όσα κατάλαβα στις επιγραφές, πρόκειται για σερβικό κοινοτάφιο -εξού και οι βυζαντινές εικόνες αγίων.
Το κτήριο φαινόταν συμπαγές, χωρίς μεγάλα ανοίγματα και χωρίς είσοδο στην μπροστινή ή τις πλαϊνές του πλευρές. Εντούτοις στο πίσω μέρος εντόπισα μία μικρή πόρτα, δυστυχώς κλειδαμπαρωμένη. Δίπλα της υπήρχε ένα τραπεζάκι και επάνω του μερικά κρασοπότηρα, μπουκάλια, πλαστικά ποτήρια και ένα κουτί από μπισκότα με λουλούδια και εικόνες της Παναγίας.
Πίσω από το κτήριο ανοίγονται μπροστά σου, μεγάλες εκτάσεις γιομάτες σταυρούς, συμμετρικά τοποθετημένους. Διέσχισα το σέρβικο και το ρώσικο τομέα, χαζεύοντας τα ονόματα και διαβάζοντας από μέσα μου.
Ατελείωτες σειρές από σταυρούς -είναι τόσοι πολλοί που μπερδεύεται το μάτι σου. Για την ακρίβεια είκοσι χιλιάδες πεντακόσιοι νεκροί. Τόσοι είναι θαμμένοι σε ετούτο το μέρος. Μία ολάκερη σειρά από ανθρώπους που έπεσαν στα πεδία των μαχών του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου.
Κάποιοι εξ αυτών αναφέρουν μόνο το όνομα, κάποιοι άλλοι τη στρατιωτική μονάδα στην οποία ανήκε ο στρατιώτης ή την ηλικία του. Νέοι άνθρωποι ήταν.
Εικοσάρηδες και εικοσιπεντάρηδες.
Που θα μπορούσαν να έχουν γίνει δάσκαλοι και πυροσβέστες και επιστήμονες και καλλιτέχνες και υπάλληλοι και εργάτες και αρχιτέκτονες.
Και να έχουν παιδιά.
Και τα παιδιά των παιδιών τους να ήταν φίλοι μας.
Ή να ήμασταν κι εμείς οι ίδιοι.
οι νεκροί αυτοί ανήκουν όλοι στα συμμαχικά στρατεύματα της Αντάντ που έπεσαν μαχόμενα στο Βαλκανικό Μέτωπο.
Άγγλοι, Γάλλοι, Σέρβοι, Ρώσοι και Ιταλοί.
Στο πλευρό τους τάχθηκε και η Ελλάδα του Βενιζέλου.
Και διευκρινίζω “του Βενιζέλου”, διότι όπως πολύ καλά γνωρίζεις η άλλη Ελλάδα, η βασιλική, υποστήριζε την απέναντι πλευρά του μετώπου.
Τους Γερμανούς ντε, τους Αυστριακούς, τους Βούλγαρους και τους Τούρκους.
Στη μέση του “ρωσικού τομέα” του νεκροταφείου, υπάρχει μία μικρή εκκλησία.
Κεραμυδοκόκκινη με λευκά τελειώματα.Σου κάμει εντύπωση που είναι όλα φροντισμένα και καθαρά; Που είναι βαμμένοι οι τοίχοι;
Που δεν υπάρχει πουθενά φθορά να σου βγάζει το μάτι;
Σε ένα μέρος μάλιστα που θα φανταζόσουν ότι είναι μάλλον ξεχασμένο απ’όλους -ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος άλλωστε είναι σχεδόν έναν αιώνα πίσω. Τρεις γενιές τουλάχιστον.
Κι όμως καθόλου ξεχασμένο δεν είναι.
Μπορεί ο μέσος Θεσσαλονικιός να μην το πολυ-ξεύρει και ο μέσος Έλληνας να μην το έχει ματακούσει, αλλά το κοιμητήριο του Ζέιτενλικ αποτελεί σπουδαίο τόπο προσκυνήματος και μνήμης για τους Ρώσους και ιδίως για τους Σέρβους.
Και στο ερώτημά σου ποιος κουρεύει το γκαζόν, η απάντηση είναι οι ξένες κυβερνήσεις.
Βλέπεις, το νεκροταφείο φτιάχτηκε εδώ με αγορά των εκτάσεων αυτών από την ελληνική κυβέρνηση (σκόπιμα σε αυτό το σημείο της πόλης, διότι γειτνίαζε με τα κτήρια των Λαζαριστών που είχαν μετατραπεί τότες σε νοσοκομείο), αλλά η επικαρπία παραχωρήθηκε στα ξένα κράτη και τα έξοδα βαραίνουν μέχρις και σήμερα εκείνους και όχι εμάς.
Ευτυχώς -όχι για το έξοδο που γλιτώσαμε, αλλά για το καλό του κοιμητηρίου διότι αν είχαμε εμείς την ευθύνη του, μάλλον ρημαδιό θα ήτανε.
Και τώρα περάσαμε σε άλλον τομέα. Εγγλέζοι.
Με λιτές ταφόπλακες και λουλούδια.
Ανάμεσα στις σχεδόν πανομοιότυπες ταφόπλακες, ξεχωρίζει ένας πιο μεγάλος τάφος.
Σου διαβάζω, σε περίπτωση που δεν έχεις μαζί τα γυαλιά σου.
“To the victim of the Great War, the Generous English Lady and Great Benefactress of the Serbian People, Madame Harlay” και συνεχίζει “A Great Lady. On your tomb instead of flowers the gratitude of the Serbs shall blossom here. For your wonderful acts, your name shall be known from generation to generation”.
κα Harlay ήταν μία θαρραλέα γυναίκα που οργάνωνε βοήθεια υπέρ των Σέρβων, κάτω από εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες.
Σκοτώθηκε όταν εξερράγη δίπλα της μία οβίδα.
Η έρευνά μου, απέδωσε και μία -νομίζω συγκινητική- φωτογραφία που σου παραθέτω. Πρόκειται για την κηδεία της κυρίας Harlay.
Το φέρετρο συνοδεύουν μικροί Σέρβοι πρόσφυγες που ευεργετούνταν από εκείνη.
Ένα γκρούπ Σέρβων κατέφθασε στο νεκροταφείο μαζί με την ξεναγό η οποία όση ώρα τους εξηγούσε την άκουγαν προσεκτικά.
Κατέβηκαν μία σκάλα και μπήκαν σε έναν ανέλπιστα μεγάλο χώρο.
Ένα υπόγειο αποθετήριο, γιομάτο αντικείμενα των νεκρών στρατιωτών, αλλά και λάβαρα και σημαίες και αφιερώματα των συγγενών τους.
Οι Σέρβοι κοίταζαν θλιμμένοι τα αντικείμενα στους τοίχους και τα τραπέζια.
Φωτογραφίες, παράσημα, χειροτεχνίες, ρολόγια.
Κρεμασμένα σε έναν τοίχο, τα πηλήκια κάποιων Σέρβων στρατιωτών.
Σε μία αίθουσα βρίσκεται ένα μεγάλο κόκκινο λάβαρο με δικέφαλο αετό.
Από πάνω, ένας εντυπωσιακός πολυέλαιος. Στο ταβάνι σταυροί.
Δεξιά και αριστερά από την αίθουσα αυτή, ξεκινούσαν μεγάλοι διάδρομοι που οδηγούσαν σε ένα μικρό λαβύρινθο από υπόγειες στοές.
Στα τοιχώματά τους, τάφοι και ονόματα.
Ειλικρινά ένα από τα πιο εντυπωσιακά πράγματα …
Σε κάποια ονόματα, είχαν κολλήσει ασπρόμαυρες φωτογραφίες του νεκρού με σελοτέιπ.
Ή μικρά αφιερώματα.
Ή χάρτινες εικόνες της Παναγίας.Ανάμεσα σε αυτά που είχαν κολλήσει ήταν κι αυτή η φωτοτυπία μίας φωτογραφίας.
Οι συγγενείς που έρχονται ακόμα και σήμερα εδώ, πίνουν στη μνήμη των νεκρών τους.
Βγαίνοντας έξω και κοιτώντας το κοινοταφείο δεν μπορείς να φανταστείς τι μπορεί να κρύβει μέσα του…μία ιστορία εν πολλοίς ξεχασμένη..και που οι περισσότεροι ούτε καν γνωρίζουν!!
(φωτογραφίες και πληροφορίες από το thessalonikiartsandculture.gr
Εγώ όσο καιρό μένω εδώ νιώθω την απέραντη αγάπη των Σέρβων προς εμάς.
Ούτε μια στιγμή δεν έχω νιώσει ξένη και ίσα ίσα που με κάνουν να νιώθω ξεχωριστή.
Ακόμα και μετά από τόσα χρόνια ακόμα και αν τα νέα παιδιά δεν πέρασαν όλα όσα πέρασαν οι πρόγονοί τους,μαθαίνουν μέσα από την ιστορία τους το πόσο τους βοηθήσαμε τότε και προσπαθούν ακόμα και σήμερα να μας ανταποδώσουν με αγάπη και με όποιο τρόπο μπορούν αυτή την βοήθεια!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου