Η μπάχαλο εξωτερική πολιτική συνεχίζεται από την Τουρκία και φανερώνει τα βαθιά αδιέξοδα του καθεστώτος Ερντογάν.
Από εκεί που οι Τούρκοι υποτίθεται τα είχαν βρει με τη Ρωσία και το Ιράν, μάλιστα ο υπουργός Εξωτερικών του Ιράν, Μοχαμάντ Τζαβάντ Ζαρίφ, ήταν ο πρώτος κορυφαίος ξένος αξιωματούχος που είχε επισκεφθεί την Άγκυρα ένα μήνα μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου, τώρα οι Τούρκοι ισλαμιστές, για να κερδίσουν (ίσως) τη συμπάθεια του Ντόναλντ Τραμπ αλλά κυρίως να επιβεβαιώσουν την υποστήριξη των αραβικών μοναρχιών του Περσικού Κόλπου, άνοιξαν μέτωπο με το Ιράν και το κατηγόρησαν για «ιμπεριαλισμό».
Η αλήθεια είναι ότι τόσο Τουρκία όσο και Ιράν έχουν τις αυτοκρατορικές ιδεοληψίες τους.
Οι ισλαμιστές του Ερντογάν θέλουν να αναβιώσουν τη σουνιτική Οθωμανική Αυτοκρατορία, η Τεχεράνη θέλει να αναβιώσει την Περσική Αυτοκρατορία.
Σε όλο αυτό το μπάχαλο, η Σαουδική Αραβία, που θέλει να είναι η ηγέτιδα δύναμη του αραβικού κόσμου, έχει βάλει την Τουρκία «μπροστινή» στον αγώνα αναβίωσης του χαλιφάτου, χρηματοδοτεί μάλιστα και το καθεστώς Ερντογάν, με το Ριάντ να έχει διακόψει εδώ και ένα χρόνο τις διπλωματικές σχέσεις με την Τεχεράνη.
Στη σύγκρουση μεταξύ σουνιτών (Τούρκοι-Σαουδάραβες) και σιιτών (Ιράν) «εμπλέκεται» και το Ισραήλ, το οποίο ενώ απειλείται εξίσου από τους φανατικούς και των δύο πλευρών έχει ιεραρχήσει το Ιράν ως τον υπ αριθμόν ένα έχθρό του.
Ανοίγοντας λοιπόν ο Ερντογάν καβγά με το Ιράν θεωρεί ότι πέρα από τη Σαουδική Αραβία και τους «δορυφόρους» της στον Περσικό Κόλπο ίσως να «κερδίσει» την ανοχή του Ισραήλ όπως και του
Προέδρου Τραμπ, ο οποίος δεν φημίζεται για τη συμπάθειά του στους ισλαμιστές από όποιο παρακλάδι του Ισλάμ κι εάν προέρχονται.
Ενώ όμως κάνει όλα αυτά ο Ερντογάν φαίνεται να μην υπολογίζει ότι στρώνει και το έδαφος για ένα νέο καβγά με τη Ρωσία, αφού ο άξονας Μόσχας-Τεχεράνης είναι ισχυρός και περνάει μέσα από τον κοινό τους σύμμαχο Άσαντ στη Δαμασκό.
Όλες αυτές οι διπλωματικές κωλοτούμπες του Ερντογάν, που το ένα εξάμηνο είναι φίλος με τη μία πλευρά και το επόμενο εξάμηνο με την άλλη, μπορεί από κάποιους να θεωρείται ως δήθεν «ευέλικτη» διπλωματία αλλά στην πραγματικότητα το μόνο που καταφέρνει είναι να επιβεβαιώνει το πόσο αναξιόπιστος και επικίνδυνα καιροσκόπος είναι.
Ποιος αλήθεια μπορεί να εμπιστευτεί έναν ηγέτη δίχως «μπέσα»;
Έναν άνθρωπο που δεν τηρεί καμία συνθήκη;
Έναν που ενώ νομίζει ότι παίζει σκάκι στην πραγματικότητα ρίχνει ζάρια;
Στην πρόσφατη επίσκεψή του στο Μπαχρέιν ο Ερντογάν δήλωσε ότι «κάποιοι επιθυμούν τον διαμελισμό της Συρίας και του Ιράκ» [εννοώντας ότι αυτός είναι ο πρόμαχος της εδαφικής τους ακεραιότητας] ενώ έκανε λόγο και για «περσικό εθνικισμό».
Αυτά τα είπε δίχως να προκληθεί από το Ιράν. Απλά ανέβηκε στο βήμα και τα είπε.
«Υπάρχουν κάποιοι που εργάζονται για τον διαμελισμό του Ιράκ.
Υπάρχει ένας σεκταριστικός αγώνας, ένας περσικός εθνικισμός που λαμβάνει χώρα εκεί.
Αυτός ο περσικός εθνικισμός προσπαθεί να διαμελίσει τη χώρα.
Εμείς προσπαθούμε αυτό να το μπλοκάρουμε», δήλωσε.
Στο ίδιο πνεύμα και ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Τσαβούσογλου κατηγόρησε την Τεχεράνη ότι επιδιώκει «σεκταριστικές πολιτικές» στην περιοχή.
Με αυτή την Τεχεράνη τον Αύγουστο του 2016 οι Τούρκοι είχαν «αγαπηθεί».
Με την ίδια Τεχεράνη και τη Μόσχα συμφώνησαν εκεχειρία στη Συρία πριν λίγο καιρό.
Οι Ιρανοί, οι οποίοι δεν φημίζονται για την ψυχραιμία τους (τουλάχιστον στα λόγια), κάλεσαν τον Τούρκο Πρέσβη, Ριζά Χακάν Τεκίν στο ιρανικό υπουργείο Εξωτερικών, ενώ ο Ιρανός υπουργός Εξωτερικών, ο ίδιος που τον Αύγουστο του 2016 από την Άγκυρα δήλωνε ότι «η Τουρκία είναι ένα σύμβολο της Δημοκρατίας και το Ιράν πάντα υποστηρίζει την Τουρκία.
Η σχέση μας με την Τουρκία είναι ισχυρή», δήλωσε τώρα ότι η Τεχεράνη κάνει υπομονή αλλά «και η υπομονή έχει τα όριά της».
Παράνοια; Σαφώς. Βεβαίως μην λησμονούμε ότι όλοι αυτοί είναι ισλαμιστές σουνίτες από τη μία (Τουρκία) και ισλαμιστές σιίτες από την άλλη (Ιράν).
Έχουμε δηλαδή δύο θεοκρατικά καθεστώτα (της Τουρκίας ακόμα «τυπικά» είναι κοσμικό) που ονειρεύονται να αναστήσουν τις αυτοκρατορίες τους στην ίδια Μέση Ανατολή.
Φυσικά και δεν χωράνε και οι δύο αυτές αυτοκρατορίες στη Μέση Ανατολή, όπως διδάσκει και η ιστορία.
Το ενδιαφέρον όμως είναι ότι μέχρι εχθές συνεργάζονταν υποτίθεται για την εκεχειρία στη Συρία και τώρα εκτοξεύουν ο ένας ενάντια στον άλλο ψυχροπολεμικές δηλώσεις.
Η κατάσταση γίνεται ακόμα πιο παρανοϊκή από την απάντηση του εκπρόσωπου του τουρκικού υπουργείου Εξωτερικών, Χουσεΐν Μουφτούογλου ο οποίος σε ανακοίνωσή του, απαντώντας στους Ιρανούς, δήλωσε ως να είναι η Τουρκία κάποια «αθώα περιστερά»:
«Δεν μπορούμε ούτε να δεχθούμε ούτε να κατανοήσουμε το πώς μια χώρα, η οποία δεν διστάζει να οδηγήσει τον κόσμο που βρήκε καταφύγιο στο έδαφός της στην εμπόλεμη ζώνη, να κατηγορεί άλλους ότι ευθύνονται για την ένταση και την αστάθεια στην περιοχή.
Αυτό που αναμένεται από το Ιράν είναι να αναλάβει εποικοδομητικά βήματα και να αναθεωρήσει τις περιφερειακές πολιτικές του παρά να κατηγορεί χώρες οι οποίες ασκούν κριτική σε αυτές τις πολιτικές».
Αυτά τα λέει η Τουρκία που χρηματοδοτεί, εξοπλίζει και υποστηρίζει τους τζιχαντιστές στη Συρία.
Πηγή: tribune.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου