Αν έχετε γεννηθεί μεταξύ 1950 και 1980, θα πρέπει τότε να διαβάσετε αυτό
Της Κατερίνας Φραγκουλάκη
Τρέχαμε στις αλάνες, παίζαμε κρυφτό, αγοράζαμε ποδήλατα και μπάλες.
Κινητά δεν υπήρχαν και οι γονείς δεν μας τηλεφωνούσαν κάθε 5 λεπτά για να δουν που είμαστε.
Η ελευθερία μας γεννιόταν από την πρώτη στιγμή που βλέπαμε το φως του ηλίου.
Ο κίνδυνος δεν παραμόνευε σε κάθε στενό, σε αντίθεση στα σοκάκια και στις γωνίες, ιδιαίτερα τους καλοκαιρινούς μήνες έβλεπες τους μεγαλύτερες να κάθονται στα τραπεζάκια τους και να απολαμβάνουν ζεστό καφέ και γλυκό του κουταλιού.
Βέβαια αν έκανες κάποια ζαβολιά, ήξερες καλά ότι όλο και κάποια γειτόνισσα θα το έλεγε στη μαμά και στο μπαμπά.
Η γκρίνια της επόμενης μέρας ίσως και να μην ήταν και πολύ υποφερτή…
Όμως μόλις το ρολόι έδειχνε 5, ήξερες καλά πως για ακόμα μια μέρα θα βούταγες το ποδήλατό σου και θα έβγαινες στις αλάνες.
Δεν ήθελες να μεγαλώσεις.
Ήξερες πως ο κόσμος των μεγάλων ίσως και να μην ταίριαζε πολύ στην ψυχοσύνθεσή σου.
Θέλοντας να σου υπενθυμίσουμε εκείνες τις όμορφες στιγμές του παρελθόντος, γυρίσαμε λιγάκι το ρολόι του χρόνου πίσω για να σου υπενθυμίσουμε όλα αυτά που έκανες παιδί.
Το να πιεις νερό από το λάστιχο μιας αυλής δεν ήταν καθόλου περίεργο.
Το μόνο σίγουρο ήταν πως δεν χρειαζόταν να έχεις 50 λεπτά στην τσέπη σου για να αγοράσεις εκείνο το περιβόητο μπουκαλάκι νερό.
Όταν κάναμε βόλτες με τα ποδήλατα δεν φορούσαμε κράνος
Βγαίναμε στους δρόμους να παίξουμε χωρίς να κρατάμε στα χέρια μας το κινητό.
Ξέραμε πως έπρεπε να επιστρέψουμε στο σπίτι πριν το ηλιοβασίλεμα
Στο σχολείο υπήρχε η κιμωλία και όχι ο υπολογιστής
Δεν είχαμε κονσόλες όπως το Playstation, Nintendo 64 ή XBX,
Δεν είχαμε καλωδιακή τηλεόραση με εκατοντάδες κανάλια, ούτε υπολογιστές και smartphones, αλλά είχαμε τόσους πολλούς φίλους.
Μάθαμε όλα τα παιχνίδια με το λαστιχάκι.
Παίξαμε κουτσό, κυνηγητό
Φλερτάμε κοιτάζοντας τον έρωτα στα μάτια και όχι στέλνοντας e- mail, η καρδούλα μέσα από το Facebook
Aν τύχαινε να χάνεις το έτος στο σχολείο, δεν πήγαινες σε ψυχολόγο απλά ξαναπήγαινες στην ίδια τάξη.
Χωρίς άγχος και stress, άλλωστε κανείς δεν θα σε έκρινε.
Το μπούλινγκ δεν υπήρχε στην εποχή μας.
Τα ακριβά ρούχα δεν κατείχαν πρωταγωνιστικό ρόλο στη ζωή μας.
Εντύπωση έκανε αυτός που είχε το πιο ακριβό πατίνι ή ποδήλατο.
Γνωρίσαμε σίγουρα τη δραχμή
Κάποιος μας έδωσε ραβασάκι
Πίναμε όλοι την μπύρα από το ίδιο μπουκάλι και τις περισσότερες φορές μοιραζόμασταν την τυρόπιτα, αφού δεν παίρναμε όλοι χαρτζιλίκι από το σπίτι.
Κάθε Κυριακή τρώγαμε όλοι μαζί.
Μαμά- Μπαμπάς- Παιδιά.
Με τον πατέρα να κάθεται στην μέση του τραπεζιού.
Όσοι λοιπόν γεννηθήκαμε μεταξύ 1950 και 1980, σίγουρα κάτι από αυτά θα θυμόμαστε….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου