Νεοφιλελευθερισμός ή «νεοντορισμός»;

Το ερώτημα είναι ρητορικό. Δεν περιμένουμε να μας απαντήσει κάποιος σοβαρά.

Όπως δεν περιμένουμε και κάποιος να σκεφτεί σοβαρά το ενδεχόμενο να αναζητήσει τα κίνητρα της "οικογένειας" για τη δημιουργία ενός νέου κόμματος. Αλλά ας αποδεχθούμε ότι τα πράγματα είναι όπως παρουσιάζονται από την Ντόρα Μπακογιάννη - Μητσοτάκη - Κούβελου. 

Ότι το νέο κόμμα δεν έγινε διότι η ίδια δεν εξελέγη στην προεδρία της ΝΔ, αλλά γιατί η ελληνική κοινωνία ένιωσε την ανάγκη να εκφράσει τα ιδανικά του νεοφιλελευθερισμού, με έναν οργανωμένο τρόπο. 

Μα ποιός εκφράζει με καλύτερο τρόπο τα ιδανικά του νεοφιλελευθερισμού από την ίδια την κυβέρνηση της Ελλάδος, την κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ; 

Ο,τιδήποτε θα ονειρευόταν ο οποιοσδήποτε νεοφιλελεύθερος, γίνεται πράξη μέσα από την οικονομική πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνηση τους τελευταίους μήνες. Υπ' αυτό το πρίσμα, ο μοναδικός λόγος για την ίδρυση του νέου κόμματος εκ μέρους της Μπακογιάννη, είναι η ύπαρξη ενός "κεντροδεξιού" σχηματισμού που θα προσφέρει την αλληλεγγύη του στην πολιτική του ΠΑΣΟΚ Ακόμη και αυτό όμως δεν στέκει. 

Θα ήταν πολύ πιο συμφέρον και για το ίδιο το ΠΑΣΟΚ οι φωνές αυτές να προέρχονταν από το εσωτερικό της ΝΔ. Άρα επιστρέφουμε στην περίπτωση που δεν λάβαμε αρχικά υπ' όψιν μας: ότι δηλαδή το νέο κόμμα ιδρύθηκε ως μέσο για την ηγεμονία (κάπου, οπουδήποτε) της κ. Μπακογιάννης και των... συνεργατών της. 

Και εάν στη Δημοκρατική Αριστερά του κ. Κουβέλη μπορεί κανείς να διακρίνει την αγωνία μιας μερίδας της αριστεράς να ανοίξει μια προοπτική εξουσίας, η φυγή των στελεχών της Δημοκρατικής Συμμαχίας από ένα κόμμα εξουσίας με σκοπό να κλείσουν το μάτι σε ένα άλλο κόμμα εξουσίας, δεν είναι τίποτε άλλο παρά η προσωπική προσπάθεια της κ. Μπακογιάννη να παραμείνει στο επίκεντρο των πολιτικών διεργασιών.

 

Ας δούμε όμως και το τι πρεσβεύει ιδεολογικά το κόμμα της Μπακογιάννη, πέραν του οικονομικού πεδίου: Η Δημοκρατική Συμμαχία εμπνέεται από τις ιστορικά καταξιωμένες παγκόσμιες πολιτικές αρχές και τα ιδεολογικά ρεύματα: - Του ανθρωπισμού, στον οποίο ο σύγχρονος πολιτικός πολιτισμός χρωστάει τη θεώρηση του ανθρώπου ως κεντρικής αξίας κάθε πολιτικού οράματος. 

- Του Διαφωτισμού, στον οποίο η πολιτική Ευρώπη χρωστάει τον ορθολογισμό, την προσήλωση στην κριτική, τη χειραφέτηση του ανθρώπου, την πίστη στις ικανότητες του ανθρώπου για πρόοδο και την αναγόρευση της ατομικής ελευθερίας σε υπέρτατο πολιτικό αγαθό. 

- και του φιλελευθερισμού, στον οποίο η σύγχρονη πολιτική και οικονομική στρατηγική στηρίζεται προκειμένου να θεμελιώσει τόσο την οικονομική, πολιτική και θρησκευτική ελευθερία του ατόμου, όσο και την απαραίτητη σε όλα τα πολιτικά συστήματα κοινωνική δικαιοσύνη. - εμπνέεται επίσης και από τις ευρωπαϊκές κοινωνικές κατακτήσεις του 19ου και του 20ου αιώνα, που πάνω τους στηρίχθηκαν οι βασικές συντεταγμένες της κοινωνικής αλληλεγγύης στην Ενωμένη Ευρώπη της αυγής του 21ου αιώνα.

Ούτε μια αναφορά στην έννοια "Ελλάδα"
Ούτε μία αναφορά στο "εθνικό", στο "σύνολο" στην "κοινωνία", παρά μόνο γενικολογίες για την οικονομική, πολιτική και θρησκευτική ελευθερία του "ατόμου" και του διαφωτισμού. 

Ό,τι ακριβώς δηλαδή αποτελεί την ουσία της "παγκοσμιοποίησης" που θέλει να υποτάξει τα σύνολα σε αφηρημένες "ελευθερίες" του ατόμου, που ποτέ όμως δεν έχουν αντίκρισμα στην πραγματικότητα, τουλάχιστον για όσους δεν έχουν κάποια δισεκατομμύρια στην άκρη...

πηγη