Από το Μαρικάκι
Κι ενώ εκεί στα ψηλά μάς «κουρεύουνε» οι αντιδράσεις στην κοινωνία μαίνονται.
Και μπορεί η παράδοση της εθνικής κυριαρχίας μαζί με ό,τι εποπτεύει αυτή η κυριαρχία μια πολιτική, οικονομική και κοινωνική οργάνωση, να επισφραγίζεται πάνω σε εθνική επέτειο με την οποία τιμούνται απελευθερωτικοί αγώνες, καταπατώντας τον λαό ακόμα και στο επίπεδο των συμβολισμών, αλλά να που αυτό μπορεί να λειτουργεί και αφυπνιστικά για τον κόσμο.
Οι μαθητικές παρελάσεις και οι εορτασμοί στα σχολεία σήμερα σηματοδοτούν ήδη μια ευκαιρία αφύπνισης και επανανοηματοδότησης της ιστορίας και παράλληλα σύνδεσης με το σήμερα που παρουσιάζει απίστευτες αναλογίες με το παρελθόν.
Ο φετινός εορτασμός της 28ης Οκτωβρίου λοιπόν συμπίπτει με ένα γελοίο και δουλικό «ναι» της κυρίαρχης πολιτικής και οικονομικής τάξης της χώρας σε πλήρη διάσταση με τις διαθέσεις της πλειοψηφίας των πολιτών αυτής της χώρας που προς λύπη των «σωτήρων» μας παραμένουν «προσκολλημένοι» στο παρελθόν και στα «όχι».
Ή ακόμη… χειρότερα τα «ΟΧΙ».
Η Διαμαντοπούλου, η οποία θα φτάσει σε λίγο να χαρακτηρίσει «συντεχνία» μέχρι και την Εθνική Αντίσταση, έστειλε χθες το «εθνοπατριωτικό» της μήνυμα προς τους καθηγητές, να καθίσουν καλά και να ξεχάσουν τις ανταρσίες με τα μαύρα περιβραχιόνια γιατί η περίσταση απαιτεί «σεβασμό»!
«Η ιστορία πρέπει να είναι σεβαστή από όλους και η απόδοση τιμής δεν μπορεί να γίνεται θέαμα για τις κάμερες και παιχνίδι για το μικροκομματικό ανταγωνισμό».
Έτσι καταλήγει το δελτίο Τύπου του Υπουργείου.
Η αρχιδελφίνα υπουργός που μέσα στον αφανισμό της κοινωνίας και της χώρας δουλεύει για την δική της επιβίωση στο εποπτευόμενο από τους ξένους πολιτικό σύστημα
Ο γενίτσαρος μας διατάζει να σεβαστούμε την ιστορία μας δηλαδή;
Ή μήπως το αντίθετο;
Να συνεχίζουμε να την προσλαμβάνουμε αποστειρωμένα ή ακόμα χειρότερα μέσα από το διαστρεβλωτικό πρίσμα της προσκυνημένης στη διεθνή επιτροπεία κυβερνητικής «συμμορίας»;
Δεν είναι ότι έχουν χάσει το νόημά τους οι λέξεις, το νόημα εκεί είναι και ο κόσμος το ανακαλύπτει ξανά.
Είναι ότι μαζί με τον «βιασμό» της κοινωνίας στο υλικό επίπεδο έχει αποχαλινωθεί και η επιχείρηση βιασμού της στο συνειδησιακό και συμβολικό…
Η "δουλειά" άλλωστε δε γίνεται διαφορετικά. Μέχρι πότε όμως θα συνεχίζει αυτό ο "βιασμός"...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου