Σάββας ΚαλεντερίδηςΜετά το 1974 η συμμετοχή στις τρομοκρατικές οργανώσεις ήταν πολύ περιορισμένη, αφού οι οργανώσεις αυτές ήταν κλειστές και ολιγομελείς.
Τα τελευταία χρόνια η κατάσταση φαίνεται ότι αλλάζει.
Τα άτομα που συμμετέχουν σε βίαιες ενέργειες ανυπακοής και σε διαδηλώσεις ανοιχτής στήριξης της τρομοκρατίας ανέρχονται σε χιλιάδες, ενώ εκείνοι που έχουν συλληφθεί και κατηγορούνται για συμμετοχή, για παράδειγμα στους «Πυρήνες της Φωτιάς», φτάνουν τους 50, με τις αρμόδιες Αρχές να εκτιμούν ότι τα ασύλληπτα μέλη μπορεί να ξεπερνούν κατά πολύ τα 100.
Εδώ βλέπουμε λοιπόν ότι τα τελευταία χρόνια πάρα πολλοί άνθρωποι δεν λαμβάνουν υπόψη τους ότι μια τέτοια επιλογή οδηγεί στην καταστροφή τη ζωή των ιδίων και των οικογενειών τους και συμμετέχουν σε τέτοιου είδους οργανώσεις.
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι η ιδεολογία και η πίστη ορισμένων ότι μέσα από τη συμμετοχή σε τέτοιου είδους οργανώσεις υπηρετείται το κοινωνικό σύνολο υπερισχύει τέτοιων ενδοιασμών, όμως οι προκηρύξεις και γενικά το προφίλ εκείνων που συλλαμβάνονται δεν δείχνει ότι πρόκειται για άτομα με ισχυρή ιδεολογική συγκρότηση.
Πάντως, ενώ η κατάσταση ήταν ήδη εξαιρετικά σοβαρή, σε βαθμό να μιλούν ορισμένοι πλέον για επαπειλούμενο «αντάρτικο πόλης», ήλθε το γεγονός της επίθεσης στις Σκουριές Χαλκιδικής, όπου πλέον μιλάμε για αντάρτικο βουνού, για να επιδεινώσει την κατάσταση και να εντείνει τον προβληματισμό για το όλο θέμα.
Η επίθεση στις Σκουριές Χαλκιδικής δεν ήταν μια απλή ενέργεια. Επειδή διαδραματίστηκε σε μια ορεινή και ακατοίκητη περιοχή, όπου η πρόσβαση και η απαγκίστρωση - διαφυγή από τον «στόχο» απαιτεί επιτελικό σχεδιασμό, μας δίνεται το δικαίωμα να μιλήσουμε για μια καταδρομικού τύπου επιχείρηση, που μπορεί υπό προϋποθέσεις να ενταχθεί στο αντάρτικο του βουνού.
Ο σκοπός μας δεν είναι να κινδυνολογήσουμε, αλλά να κάνουμε μια καταγραφή και ανάλυση της κατάστασης και των γεγονότων.
Στην επίθεση στις Σκουριές το πιο πιθανό είναι να συμμετείχαν και ενήλικες, ενώ στις ενέργειες των «Πυρήνων της Φωτιάς» και στις άλλες ενέργειες «ανυπακοής» στην Αθήνα και διάφορες άλλες πόλεις συμμετέχουν συνήθως άτομα μετεφηβικής ηλικίας.
Ενώ στη δεύτερη περίπτωση μπορούμε να πούμε ότι οι νεαροί παρασύρονται στις επιλογές τους από τους «στρατολόγους» λόγω του νεαρού της ηλικίας τους, στην πρώτη περίπτωση τίθεται ένα σοβαρό ερώτημα που ζητεί την απάντησή του:
Ποιοι είναι οι λόγοι που ωθούν ώριμους ανθρώπους και οικογενειάρχες να κάνουν τέτοιες επιλογές, που οδηγούν στην καταστροφή τους ίδιους και τις οικογένειές τους;
Μια απλή εξήγηση είναι ότι η τραγική κατάσταση στην οποία έχουν φτάσει, λόγω της οικονομικής κρίσης, τους κάνει να θεωρούν τον εαυτό τους ούτως ή άλλως κατεστραμμένο και έτσι γίνονται εύκολα θύματα των «στρατολόγων», γιατί τέτοιες δουλειές δεν γίνονται χωρίς αυτούς! Αυτό αφορά όλους, νεαρούς και ενήλικες.
Ενας άλλος παράγοντας είναι το γεγονός ότι εδραιώνεται μέσα στα άτομα αυτά η πεποίθηση ότι το πολιτικό σύστημα και η προαναφερθείσα ελίτ είναι τόσο διεφθαρμένα, που δεν μπορεί να δώσει λύση στα προσωπικά, οικογενειακά και κοινωνικά προβλήματα, οπότε «γαία πυρί μειχθήτω», στις Σκουριές σήμερα, ποιος ξέρει πού αλλού αύριο.
Ιδιαίτερα δε για τις Σκουριές, θα πρέπει να δοθούν άμεσα υπεύθυνες και ΠΕΙΣΤΙΚΕΣ απαντήσεις στα ερωτήματα που, εκτός του ότι αποτελούν βασικό επιχείρημα των «στρατολόγων» για τα θύματά τους, απασχολούν έντονα και άτομα που δεν έχουν σχέση με ανυπακοές και «καταδρομικές επιχειρήσεις», για τον τρόπο με τον οποίο παραχωρήθηκαν -από τη διεφθαρμένη ομάδα Σημίτη- τα εκεί μεταλλεία στις εκμεταλλεύτριες εταιρίες, για το κατά πόσο προστατεύεται το περιβάλλον και για το κατά πόσο γίνεται ή όχι λεηλασία του εθνικού πλούτου, μόνο και μόνο για να βρουν δουλειά 1.200 άνθρωποι, που είναι και το βασικό επιχείρημα των υποστηρικτών της επένδυσης.
Εν κατακλείδι, μπορούμε να πούμε ότι οι καταστροφικές επιλογές της πολιτικής, επιχειρηματικής και πνευματικής ελίτ οδήγησαν την κοινωνία στην καταστροφή, με αποτέλεσμα όχι μόνο να χαθεί η κοινωνική συνοχή, αλλά να χάσουν οι πολίτες την πίστη τους στο κράτος και στη δημοκρατία.
Με άλλα λόγια, η ελληνική κοινωνία μοιάζει με ένα πολύ καλά οργωμένο χωράφι, όπου η προαναφερθείσα ελίτ έσπειρε τον σπόρο της οργής και άρχισαν προ πολλού να φυτρώνουν τα ανάλογα «άνθη». Κατά μία άλλη εκδοχή, η ελληνική κοινωνία μοιάζει με τοπίο όπου έχει χυθεί η βενζίνη και το μόνο που μένει είναι να ανάψει κάποιος το σπίρτο.
Και για όσους διαβάζουν καλά τα γεγονότα και την Ιστορία, το σπίρτο στην Ελλάδα άναψαν στο παρελθόν ελληνικά χέρια, άλλοτε κινούμενα από την αγωνία κατάληψης της εξουσίας και άλλοτε υποκινούμενα από ξένα κέντρα. Πάντως, και στη μία και στην άλλη περίπτωση, πρωταγωνιστής και θύμα ήταν ο «κυρίαρχος» -και ανώριμος- λαός.
Τώρα;
Η Ιστορία θα δείξει!
dimokratianews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου