Πέρασε στην σιωπή και ως παράδειγμα ανυπόταχτου χαρακτήρα αλλά και ως μορφή αγωνιστή Αξιωματικού των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων.
Με προβλημάτισε η διαπίστωση, αλλά δεν μπορώ να την διαψεύσω…
Ποιος δεν ξέρει τον Ντερτιλή;
Ιδιαίτερα στον λεγόμενο «πατριωτικό χώρο», για κάποιους ήταν πρότυπο ειλικρινούς αγωνιστικής διάθεσης απέναντι στο αδίστακτο μεταπολιτευτικό καθεστώς (δικάστηκε για φόνο-στα γεγονότα του Νοεμβρίου του 1973 περί το Πολυτεχνείο-που ο ίδιος αρνείται ότι το έκανε και όσοι γνωρίζουν την αλήθεια ξέρουν ότι η καταδίκη του ήταν αποτέλεσμα σκοπιμότητας).
Μάλιστα η κηδεία του έγινε αφορμή να δώσουν το παρών πολλοί ακόμη και από αντίπαλα κόμματα του λεγόμενου «πατριωτικού χώρου», αλλά με κοινή θετική στάση απέναντι στην θαρραλέα του στάση στην φυλακή.
Τώρα τον ξέχασαν;
Και το πρόβλημα με την λησμονιά αυτή δεν είναι ο ίδιος που έδωσε «εξετάσεις» ως Αξιωματικός και νίκησε τους φανερούς και τους κρυφούς εχθρούς του.
Το πρόβλημα είναι πως ο λεγόμενος «πατριωτικός χώρος» φοβάται να τιμά αυτούς που κάποτε θαύμαζε.
Και μάλιστα σε μία εποχή πλήρους απαξίωσης του μεταπολιτευτικού κατεστημένου (οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές του και τα εξαπτέρυγα τους, πχ δημοσιογράφοι, συναγωνίζονται σε …επικηδείους του και σε αλληλοκατηγορίες - ή μήπως δεν είναι έτσι;).
Τί συμβαίνει τελικά;
Μπορεί κανείς να μιλήσει ελεύθερα για περιπτώσεις σαν τον Νίκο Ντερτιλή, χωρίς να φοβάται μήπως τον κατηγορήσουν οι γνωστοί κοάζοντες βάτραχοι του Προοδευτισμού;
Φοβάμαι πως όχι.
Και οι λόγοι;
Πιθανόν οι πολίτες που αυτοπροσδιορίζονται ως «πατριώτες» κατά μεγάλη πλειονότητα εξακολουθούν να νιώθουν στον σβέρκο τους την ανάσα της Αριστερής Χούντας που επεβλήθη με Δούρειους Ίππους τα ΜΜΕ και τα Πανεπιστήμια στην Ελλάδα.
Εξακολουθούν να φοβούνται να υπερασπιστούν αντισυμβατικές προσωπικότητες, σαν τον Ντερτιλή, που προτίμησαν να τιμήσουν τον όρκο τους προς την Πατρίδα, παρά να πουλήσουν την ψυχή τους για μία θέση (ο γράφων πιστεύει, ερευνώντας την εν γένει στάση ζωής και την επιμονή του να μην δεχθεί τις χάρες του καθεστώτος, ότι ο Ν. Ντερτιλής δεν είναι ένοχος του φόνου που του φόρτωσαν για να αποδυναμώσουν έναν άνδρα που τιμούσε το στρατιωτικό του χιτώνιο.
Γι΄ αυτό και ο γράφων υποστηρίζει όσα γράφει εδώ).
Γιατί τελικά τόσοι ήρωες του αληθινά πατριωτικού χώρου, που έδωσαν αγώνα για την Ελλάδα στα πεδία των Μαχών και των Ιδεών, μένουν στην αφάνεια και δεν προβάλλεται το παράδειγμα τους;
Μήπως βάλαμε το… χεράκι μας και όλοι εμείς που κόβουμε και ράβουμε τους ήρωες αυτούς στα μέτρα μας, διότι έχουμε την α’ ή την β΄ αντίρρηση για το έργο τους;
Ακόμη και τον Αλέξανδρο Παπάγο, τον Αρχιστράτηγο τριών Πολέμων, τον αφήσαμε στην αφάνεια, για να μην φανούμε δυσάρεστοι σε κάποια πολιτική μειονότητα που λεηλατούσε και λεηλατεί τις συνειδήσεις και την ιστορία μας;
Παραδώσαμε την Ιερά υπόθεση της Εθνικής Αντίστασης επί Κατοχής στην εκμετάλλευση της από τους ξένους πράκτορες της Αριστεράς και τους συνοδοιπόρους της, χωρίς να θυμόμαστε τον Ψαρρό, τον Ζέρβα, την Μεραρχία Ρίμινι ή τον Ιερό Λόχο, που θυσιάστηκαν κυριολεκτικά για να μείνουμε ελεύθεροι.
Μήπως δεν είναι έτσι;
Ποιος θυμάται την προσφορά του Μεταξά (αν και τα τελευταία χρόνια κάτι αλλάζει στο θέμα της μνήμης για τον Ιωάννη Μεταξά), που για δεκαετίες φασίστα τον ανέβαζαν και φασίστα τον κατέβαζαν οι μόνιμοι παραχαράκτες της Ιστορίας;
Τον Γρίβα-Διγενή τον αφήσαμε να τον υβρίζουν οι υπερασπιστές των συμφερόντων της παλιάς Μόσχας (των Μπολσεβίκων) και του Λονδίνου σε Ελλάδα και Κύπρο, ενώ η προσφορά και οι αγώνες του στρατηλάτη Βασιλιά Κωνσταντίνου έχουν καλυφθεί από αναίσχυντη σιωπή.
Γιατί;
Τόσο δυνατή είναι η εξουσία που αφού μας τάισε (με δανεικά πάντα-που τώρα τα χρυσοπληρώνουμε και θα τα χρυσοπληρώνουμε για χρόνια) μας αφαίρεσε το δικαίωμα και την επιθυμία να τιμάμε την Ιστορία μας;
Ή μήπως εμείς γίναμε με την θέληση μας (ή, μάλλον, με την παθητική αβουλία μας) όργανα αυτής της Εθνικής αμνησίας;
Και ξυπνάμε μόνο όταν η κάθε Ρεπούση προσβάλλει ωμά την ιστορική πραγματικότητα, χλευάζοντας τις θυσίες των ηρώων μας;
Εν τω μεταξύ, τόσο καιρό επιτρέψαμε να αλλοιώνεται η ιστορική αλήθεια στα Σχολεία και τα Πανεπιστήμια μας (και υπάρχουν τόσα παραδείγματα που το αποδεικνύουν – να ‘ταν μόνο η Ρεπούση…) και να είμαστε αδρανείς.
Να φοβόμαστε νε μιλήσουμε μήπως και θιχθεί το αριστερό κατεστημένο της Χώρας, όλοι αυτοί οι κρατικοδίαιτοι που περνούν την ώρα τους μέσα σε ΜΚΟ (που χρηματοδοτούνται από τον Σόρος και άλλα ιδρύματα του Εξωτερικού) και με μόνιμη εργασία τους να μετατρέψουν τους Έλληνες σε έναν Λαό γεμάτο ενοχές και διαστρεβλωμένη Ιστορία.
Ακόμη και τους Έλληνες μετανάστες (που πήγαν εδώ και δεκαετίες σε ξένα κράτη με όλες τις ΝΟΜΙΜΕΣ διατυπώσεις) χλευάζουν, για να μας μεταγγίσουν αίσθημα ενοχής για ό,τι κάμνουν οι εκατοντάδες χιλιάδες εισβολείς ξένοι στην Χώρα μας.
Θα αντιδράσουμε;
Και πότε;
Θα βρούμε την τόλμη (θέλει αρετή και τόλμη η Ελευθερία, έλεγε ο Ανδρέας Κάλβος, κάτι που φαίνεται να αγνοούν οι σημερινοί του απόγονοι ή που δεν θέλουν να εφαρμόσουν όσοι ζούνε και σκέπτονται κάτω από ένα κλίμα ραγιαδισμού) να υπερασπιστούμε την Ιστορία και τους ήρωες μας;
Και έβαλα επίτηδες το όνομα του Ντερτιλή, για να μην χρησιμοποιήσω ως πιο εύκολο (και βολικό ίσως για πολλούς) το όνομα του Κολοκοτρώνη ή του Παύλου Μελά, που και αυτοί κόβονται και ράβονται (χλευαζόμενοι πάντα) πλέον στις επιταγές της πολυπολιτισμικότητας.
Το όνομα Ντερτιλής πρέπει να πονά και τους σημερινούς του συναδέλφους που φορούν την στολή του Έλληνος Αξιωματικού, αλλά έχουν καταντήσει (ή, καλύτερα, τους κατάντησαν) να είναι δούλοι του γλίσχρου μισθού τους, που τους εξευτελίζει και τους στρέφει πλέον στην προσωπική επιβίωση (εκεί μας κατάντησαν…) και όχι στον αγώνα για την επιβίωση του Έθνους των Ελλήνων. Εκεί μας κατάντησαν, το επαναλαμβάνω…
Ναι, του Έθνους αυτού που επέζησε από τόσους κατακτητές, αλλά σήμερα χλευάζεται από τα κομπλεξικά ανθρωπάκια που ελέγχουν ΜΜΕ και Πανεπιστήμια και θέλουν να κόβουν στα μέτρα τους την Ιστορική μας μνήμη.
Θα τους το επιτρέψουμε, τελικά;
Δεν το χρωστάμε μόνο στον εαυτό μας αλλά προπαντός στην Ιστορία μας και στο αίμα των ηρώων…
Γράφει ο Γεώργιος Κουρκούτας
elora.gr/portal/ellada
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου