Άρθρο-κόλαφος με τίτλο ***"Η Τουρκία είναι μια μεγάλη απογοήτευση" φιλοξενεί η γερμανική συντηρητική εφημερίδα "Die Welt" στην κυριακάτικη ηλεκτρονική έκδοσή της.
Για τον Ερντογάν.
Για την ίδια την Τουρκία. Εδώ στο fox2magazine σας έχουμε ετοιμάσει μία μετάφραση.
Ο Ερντογάν θα μπορούσε να ενσωματώσει με επιτυχία τη χώρα του στη Δύση.
Δεν ήθελε.
Σήμερα είναι περισσότερο εχθρική προς την Ευρώπη και την Αμερική από ό, τι ποτέ πριν.
Τι άλλο απομένει εκτός από την δυσπιστία;
Μερικές φορές είσαι ερωτευμένος με κάποιον και νομίζεις ότι ξέρεις ακριβώς τι είδους άνθρωπος είναι.
Και εν τέλει μένει κανείς έκπληκτος και απογοητευμένος, αν αυτό δεν είναι η αλήθεια.
Έτσι είναι με την Τουρκία.
Σπάνια μια χώρα και την κυβέρνησή της - εκείνη του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν - επαινέθηκε με διθύραμβους τόσο από τους πολιτικούς όσο και τα μέσα ενημέρωσης: ένα σύγχρονο κόμμα, ο ηγέτης ένας πραγματικός δημοκράτης (Ερντογάν), ένας μεταρρυθμιστής.
Εδώ ήταν, ειπώθηκε από τις ΜΚΟ, τους Πράσινους, SPD, και σε πολλά μέρη της CDU, και στην Δύση από την Αμερική έως την Ολλανδία, μια κοσμοπολίτικη δύναμη πάνω στο έργο, που είχε τη δυνατότητα να μετατρέψει το σύνολο του μουσουλμανικού κόσμου.
Για να τον κάνει δυτικότερο, δημοκρατικό, ελεύθερο, φιλελεύθερο, με τη θρησκεία ως ακίνδυνο διακόσμημα.
Ο Ομπάμα μίλησε για ένα μοντέλο για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η ΕΕ της δώρισε την υποψηφιότητα.
Σήμερα όλα είναι διαφορετικά.
Όταν ο Ερντογάν μιλούσε ενώπιον της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη, του χασμουρήθηκε ένας μεγάλος σχεδόν κενός χώρος.
Κανείς δεν νοιάζεται άλλο για το τι έχει να πει, εκτός και εάν πρόκειται να αναγνωρίσει τα σήματα κινδύνου σε αυτόν.
Θα καλέσει ο Ερντογάν στο σπίτι και πάλι την δημοκρατική αντιπολίτευση "άθεους και τρομοκράτες," την Δύση "ατιμωτική" και "ρατσιστική";
Και θα πει και πάλι ότι δεν υπάρχει το ριζοσπαστικό Ισλάμ, αλλά μόνο το "Ισλάμ";
Το 2004, όταν η Τουρκία έγινε υποψήφια χώρα της ΕΕ, στην καρδιά του δημοκρατικού κόσμου βίωνε μια βαθιά λαχτάρα για ένα "καλό Ισλάμ".
Το σοκ μετά την επίθεση στο Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου έκατσε βαθιά, και η αμηχανία ήταν μεγάλη.
Πώς θα μπορούσε να καταπολεμήσει τον κίνδυνο, χωρίς να δείνχει ισλαμοφοβική - ή ακόμα και εχθρική προς τους ξένους; Καλά τότε που υπήρχε η Τουρκία.
Αν και υπήρχαν εδώ και εκεί ανησυχίες: Μήπως οι ηγέτες του AKP, υπό την ηγεσία του Ερντογάν, δεν ξεκίνησαν ως εύγλωττι, αντιευρωπαϊκοί και αντιαμερικανικοί φανατικοί μουσουλμάνοι την πολιτική τους σταδιοδρομία;
Ξαφνικά ήταν αρκετά ήμεροι και μέτριοι και ήταν τα αγγελούδια του ελεύθερου κόσμου.
Και επειδή απελευθέρωσε τη χώρα από την κηδεμονία του στρατού, την οικονομία, το επίπεδο ζωής βελτιώθηκε, όλα έδειχναν μια χαρά.
Ο θανάσιμος κίνδυνος, ωστόσο, κατά του οποίου η Τουρκία θα έπρεπε να είναι ένα αντίδοτο, είναι τώρα μεγαλύτερος από ποτέ.
Επειδή η Τουρκία δεν τον έχει καταπολεμήσει, αλλά τον έχει ενισχύσει.
Προφορικά, διανοητικά και στην πράξη.
Εκτός από τους μαζικούς δολοφόνους του Ισλαμικού Κράτους, κανείς σήμερα δεν καταφέρνει τόσο μιντιακά να ανυψώνει εχθρικά την Δύση σαν τον Ερντογάν.
Οι λεκτικές γκάφες του κατά της Αμερικής, της Ευρώπης και του Ισραήλ συχνά απορρίφθηκαν ως ακίνδυνες: αυτές υποτίθονταν ότι προορίζονταν μόνο για το εγχώριο κοινό.
Στο ίδιο επίπεδο με τον Αχμαντινετζάντ
Από την αποχώρηση του Ιρανού Αχμαντινετζάντ, είναι ο μόνος μουσουλμάνος κυβερνήτης που στρατεύεται εναντίον της "άδικης παγκόσμιας τάξης" της Δύσης και στηλιτεύει το Ισραήλ ως "μαζικός δολοφόνο", "χειρότερα από ό, τι ο Χίτλερ". Τα λόγια του μαστιγώνουν εκείνους τους μουσουλμάνους για τους οποίους, όπως ήλπιζαν κάποτε, θα έπρεπε να είναι ένας πολιτικός του μέτρου.
Φυσικά και τα λόγια του ριζοσπαστικοποιούν στην Ευρώπη τους Τούρκους και τους Μουσουλμάνους.
Η δημοτικότητα του Ερντογάν ως ένα δημοκράτης μεταρρυθμιστής ήταν τεράστια για τα έτη 2004-2007.
Θα μπορούσε να οδηγήσει την Τουρκία προς την Δύση με επιτυχία.
Αλλά δεν ήθελε.
Σήμερα, η Τουρκία είναι μια βαθιά αντιδυτική χώρα.
Η αργή, σταθερή ισλαμιστική πολιτική του AKP, οι νέοι χώροι ξεδίπλωσης για τα ισλαμικά θρησκευτικά σχολεία, η κυβερνητικές οργανώσεις που συνδέονται με το στρατευμένο Ισλάμ, όλα αυτά δημιούργησαν ένα γόνιμο έδαφος για τον ισλαμικό εξτρεμισμό στην ίδια την Τουρκία.
Και έτσι οι Τούρκοι σήμερα αποτελούν ίσως τη δεύτερη ισχυρότερη "ποσόστωση ξένων" στο Ισλαμικό Κράτος.
Αυτό αντιστοιχεί στον τουρκικό λογισμό στον εμφύλιο πόλεμο της Συρίας και του Ιράκ.
Επί μακρόν η Άγκυρα ενίσχυσε τους ισλαμιστές εξτρεμιστές και δεν εμπόδισε την ροή προς τους μαχητές του Ισλαμικού Κράτους.
Ο στόχος ήταν και είναι να συνεχιστεί ο εμφύλιος πόλεμος στη Συρία μέχρι την τελευταία σταγόνα αίματος.
Στη συνέχεια, η Δύση θα πρέπει να πεισθεί να ανατρέψει τον κοσμικό δικτάτορα αλ-Ασαντ, και εν τέλει να οικοδομήσει την τουρκική εξουσία στην διαλυμένη περιοχή.
Πριν από δέκα χρόνια, ελπίδα και ευχή των Αμερικανών και των Ευρωπαίων ήταν ότι η Τουρκία θα μπορούσε να είναι ουσιαστικά σαν κι αυτούς.
Σήμερα, κανείς δεν σκέφτεται αυτό.
Σήμερα ελπίζει κανείς ειλικρινά ότι η χώρα δεν θα γίνει ένας πραγματικός εχθρός.
Γι 'αυτό και συνεχίζεται η συνεργασία με την Τουρκία, διότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Αλλά χωρίς καμία εμπιστοσύνη. Αυτό είναι θανατηφόρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου