Στρογγυλό τραπέζι για τα λάθη του παρελθόντος

  Σάββας Καλεντερίδης

Από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους μέχρι σήμερα, κυρίως κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα, γίναμε μάρτυρες της συρρίκνωσης του Ελληνισμού από περιοχές στις οποίες είχε εγκατασταθεί τουλάχιστον από τον 9ο αιώνα π.Χ., όχι ως αποτέλεσμα ενός κατακτητικού πολέμου, αλλά ως παράγοντα συνεννόησης και συνανάπτυξης με τους κατά τόπους λαούς και εθνότητες.


Αν φανταστούμε όλη αυτή την κίνηση στον χάρτη, θα διαπιστώσουμε ότι αυτό το χαλί ανάπτυξης, πολιτισμού, συνεννόησης και ειρήνης, που απλώθηκε επί τρεις χιλιάδες χρόνια, αναδιπλώθηκε μέσα σε 100 χρόνια, τις περισσότερες φορές ένεκα της αδυναμίας του ελληνικού κράτους και των κυβερνώντων να προβλέψουν έγκαιρα τις νέες ιστορικές φάσεις που ήταν κάθε φορά προ των θυρών σε αυτή την ιδιότυπη επικράτεια του Ελληνισμού, με τραγικά αποτελέσματα για το μέλλον τελικώς και της ίδιας της Ελλάδας.

Σε αυτές τις ιστορικές καμπές, οι κυβερνήσεις της Αθήνας, τα κόμματα και οι κάθε είδους ελίτ στάθηκαν ανάξιοι των περιστάσεων, «δειλοί, μοιρα?οι κι ?βουλοι ?ντάμα», όπως έγραψε ο Κώστας Βάρναλης, που κι αυτός καταγόταν από την άλλοτε ανθούσα ελληνική κοινότητα της Βάρνας, στην αρχαία Οδησσό, αποικίας των Μιλησίων στις ακτές της Βόρειας Θράκης στον Εύξεινο Πόντο, η οποία σήμερα μετρά κι αυτή μερικές ψυχές.

Αναλύοντας άλλες φορές σ’ αυτήν εδώ τη στήλη τις αιτίες που οδήγησαν τον Ελληνισμό σε καταστροφές, είχαμε καταλήξει ότι ιδιαίτερα κατά το διάστημα όπου παρατηρήθηκε η «αναδίπλωση του χαλιού» έλειπε από τους απανταχού Ελληνες -και ιδιαίτερα από τους Ελλαδίτες αλλά και από το ελληνικό κράτος- μια εθνική ιδεολογία που θα μας καθιστούσε όλους τους Ελληνες υπεύθυνους για τη ζωή και την ασφάλεια του άλλου, και εν τέλει και του τελευταίου Ελληνα, όπου κι αν αυτός κατοικούσε.

Γιατί, αν υπήρχε αυτή η ιδεολογία, αυτό το εθνικό δόγμα αυτοπροστασίας και νόμιμης αυτοάμυνας, θα είχε επηρεαστεί και θα είχε αναπτυχθεί το αίσθημα συλλογικής ευθύνης, το οποίο θα είχε επηρεάσει καθοριστικά την κοινωνική και πολιτική συμπεριφορά των πολιτών, των πολιτικών και των ελίτ, αλλά και τις πολιτικές που ακολούθησε το ελληνικό κράτος απέναντι στο καίριο ζήτημα της ασφάλειας και της παραμονής του Ελληνισμού στις προαιώνιες εστίες του.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα όλων αυτών είναι το ζήτημα του Ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης, της Ιμβρου και της Τενέδου, ο οποίος μέσα σε 90 χρόνια συρρικνώθηκε σε ποσοστό 99%, ως αποτέλεσμα εφαρμογής πολιτικής εθνοκάθαρσης και γενοκτονίας από πλευράς όλων των τουρκικών κυβερνήσεων -της σημερινής συμπεριλαμβανομένης-, με την Αθήνα, τις κυβερνήσεις, τους υπουργούς Εξωτερικών, τους πρέσβεις στην Αγκυρα και στις αρμόδιες διευθύνσεις του ΥΠ.ΕΞ. στην Αθήνα, καθώς και τους διπλωμάτες οι οποίοι υπηρέτησαν όλα αυτά τα χρόνια στο Γενικό Προξενείο της Κωνσταντινούπολης να παίζουν στην ουσία τον ρόλο του «τροχονόμου» στη φυγή των Ελλήνων από τη Βασιλεύουσα.

Αντιλαμβάνεται κανείς τη δυσαρέσκεια εκείνων των πολιτικών και διπλωματών που βρέθηκαν στις παραπάνω θέσεις, οι οποίοι θεωρούν ότι έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για το θέμα.
Ομως, επειδή στην πολιτική όλα κρίνονται από το αποτέλεσμα και επειδή ο Ελληνισμός της Πόλης πνέει τα λοίσθια, όλοι τους κρίνονται από αυτό, και όσοι έχουν ενστάσεις θα πρέπει να κατονομάσουν εκείνους που φταίνε, γιατί δεν μπορεί να μη φταίει κανείς!
Και κάποιοι φταίνε, τους οποίους δεν μάθαμε ποτέ...

Επειδή η ανθρωπότητα βρίσκεται σε μια κρίσιμη καμπή, με εστίες γεωπολιτικού διαγκωνισμού, πολέμους και δημοψηφίσματα να δρομολογούν επώδυνες αλλαγές που ίσως αγγίξουν και την πατρίδα μας, και επειδή δεν είναι δυνατόν να βρεθεί λύση στο πρόβλημα αν δεν διαγνώσουμε τα λάθη που έχουν γίνει, επιρρίπτοντας και τις ανάλογες ευθύνες, καλό είναι να γίνει μία ή περισσότερες κεκλεισμένων των θυρών συζητήσεις στη Βουλή για το θέμα.

Να ειπωθούν πικρές αλήθειες, να εντοπιστούν τα λάθη, οι ευθύνες και οι υπεύθυνοι, για να λειτουργήσουν αυτές οι διαδικασίες λυτρωτικά, ως αντισώματα στην κατάσταση προχωρημένης σήψης που επικρατεί στο κράτος, στο πολιτικό σύστημα, στη χώρα και στον Ελληνισμό.
Σάββας Καλεντερίδης
ΠΗΓΗ