Το πραξικόπημα της μαϊμούς – Μάστορες στην προβοκάτσια οι Τούρκοι

Μέρα που διάλεξε και αυτός ο Ερτογάν να κάνει το πραξικόπημα; Τραγική ειρωνεία ή απύθμενο θράσος;

Η ουσία είναι όμως μία. Τόσο το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1974 στην Κύπρο, όσο και το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 2016 στην Τουρκία, ήταν στημένα.

Το πρώτο στημένο από τους Αγγλοαμερικανούς, με συνεργούς το τουρκικό βαθύ κράτος των στρατηγών, την Χούντα του Ιωαννίδη και τους εν Κύπρο υποταχτικούς του.

Το δεύτερο από το ισλαμοφασιστικό καθεστώς Ερτογάν, την ΜΙΤ και μερίδα του Στρατού που πρόσκειται στον Ερτογάν.

Στημένα και τα δύο, για να δώσουν στον τουρκικό ιμπεριαλισμό το άλλοθι να κάνει τα αίσχιστα στο όνομα της δημοκρατίας και της ελευθερίας, εξυπηρετώντας στην πραγματικότητα τους δικούς του σκοπούς.

Στη μεν περίπτωση της Κύπρου ηταν να επιβάλει τον γεωγραφικό διαχωρισμό και τη βίαια μετακίνηση πληθυσμού, έτσι ώστε να δημιουργηθούν επί του εδάφους οι προδιαγραφές μιας διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, με ρατσιστικό διαχωρισμό των δύο κοινοτήτων σε δύο συνιστούντα κρατίδια όπου η κάθε κοινότητα θα έχει την πλειονότητα γης και πληθυσμού.

Στη δε περίπτωση της Τουρκίας να προβεί το ισλαμοφασιστικό καθεστώς του Ερτογάν σε σαρωτικές συλλήψεις, να φιμώσει, ευνουχίσει, αποκεφαλίσει κάθε αντίθετη γνώμη και άποψη ώστε να συγκεντρώσει όλη τη δύναμη και εξουσία στα χέρια ενός ανδρός.

Πώς δηλαδή μέσα σε εικοσιτέσσερις ώρες ξήλωσε πέραν των 13.000 στρατιωτικών;

Πού ηταν όλοι αυτοί στο πραξικόπημα;

Αντί να ηγούνται των στρατευμάτων τους, άφησαν 700 στρατιωτάκια να κάνουν πραξικόπημα και αυτοί το παρακολουθούσαν από την τηλεόραση;

Σε λιγότερο από μια εβδομάδα ξηλωθήκαν 50.000 άτομα στον Στρατό, την Αστυνομία και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα.

Εκδιωχτήκαν, απολύθηκαν, φυλακίστηκαν δικαστές, δημοσιογράφοι, καθηγητές πανεπιστημίων, δάσκαλοι και καθηγητές ιδιωτικών και δημοσίων σχολείων, δημόσιοι λειτουργοί, έπαρχοι και απλοί πολίτες οι οποίοι τολμούν να έχουν διαφορετική άποψη ή απλώς δεν τους κάνουν και πρέπει να παραγκωνιστούν και αντικατασταθούν από τη φατρία Ερτογάν.

Αυτή την Τουρκία και αυτούς τους Τούρκους θέλουν να εμπιστευτούμε;

Με αυτούς να συνετερέψουμε;

Σε αυτούς να δείξουμε καλή θέληση και εμπιστοσύνη, να αφήσουμε τα λυσοφοβικά μας σύνδρομα και να δώσουμε μια ευκαιρία στη λύση;

Η Τουρκία από ιδρύσεώς της ήταν, είναι και παραμένει ένα βάρβαρο αιμοσταγές κράτος του οποίου οι ηγήτορες χειρίζονται τις μάζες μέσω του φανατισμού.

Είτε αυτός είναι ο σουλτανικός δεσποτισμός, είτε ο κεμαλικός εθνικισμός, είτε ο ερτογανικός ισλαμοφασιμός.

Ένας φανατισμός που δεν έχει τον παραμικρό ενδοιασμό να διασύρει, κακοποιήσει, αποκεφαλίσει τα ίδια τα παιδιά του.

Να τα ρίξει στον όχλο ως εξιλαστήρια θύματα, για να εδραιώσει τον δικό του δεσποτισμό και παντοδυναμία.

Αυτή την αδίσταχτη, ψυχρή, στυγερή λογική του δολοφόνου μας την μαρτύρησε πριν χρόνια ο Ρ. Ντενκτάς, όταν μίλησε για «απαραιτήτους νεκρούς», ομολογώντας στη σφαγή Τουρκοκυπρίων, τα δολοφονημένα μωρά στη μπανιέρα και στις εκρήξεις βομβών για να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις που οδηγούσαν στην τουρκοανταρσία. Μάστορες στην προβοκάτσια οι Τούρκοι.

Μην ξεχνάμε και τη βόμβα στο σπίτι του Κεμάλ στην Θεσσαλονίκη και το πογκρόμ της Κωνσταντινούπολις κατά των Ελλήνων.

Αυτοί οι Τούρκοι και αυτή η Τουρκία δεν έχουν εμπιστοσύνη, ούτε ιερό, ούτε όσιο. Το έχουν αποδείξει επανειλημμένα.

Και επειδή με αυτούς τους Τούρκους και με αυτήν την Τουρκία πρέπει να βρούμε λύση, η σαφής διατύπωση στο πρώτο άρθρο της λύση ότι η όποια λύση είναι η συνέχεα της Κυπριακής Δημοκρατίας με την κυριαρχία της να παραμένει επί του συνόλου της νήσου Κύπρου, είναι επιτακτική.

Οι εποικοδομητικές ασάφειες, οι λευκές σελίδες, θέματα τα οποία θα διασαφηνιστούν μετά τη λύση, η ασαφείς διαδικασίες επιλύσεως διαφορών, οι ξένοι δικαστές, οι μη διαφανείς διαδικασίες λήψεως αποφάσεων, που να μην καταλήγουν στον σεβασμό της απόφαση της πλειοψηφίας, δεν χωράνε σε καμία λύση.

Και προπαντός σε ένα κράτος δικαίου, μέλους του ΟΗΕ και της ΕΕ, δεν χωράνε είτε με έμμεσο είτε με άμεσο τρόπο, εγγυητές, προστάτες, ή όπως άλλως μπορούν να διατυπωθούν πάτρωνοι.

 Που με την όποια δικαιολογία να έχουν το δικαίωμα να ορμάνε, να σκοτώνουν, να καίνε, να βιάζουν, να βεβηλώνουν, με τις Ευρωπαίες εταίρες μας (με την αρχαία ένννοια της λέξης) και τους υπερατλαντικούς σκούντρους μας να κτυπάνε παλαμάκια.

Αντώνης Κ. Σιβιτανίδης
M.Sc., B.Sc. Εκπρόσωπος Τύπου Ε.Ε. ΔΗΚΟ Πάφου

πηγη