Υπόθεση Ζακ Κωστόπουλου: Τελικά, ηττηθήκαμε;

Αναστάσιος Β. Γκουριώτης

Η πρόσφατη εκδήλωση μαζικής κρατικής-μιντιακής παράνοιας στην υπόθεση του ληστή Ζακ Κωστόπουλου που απόλαυσε - μετά θάνατον - την πλέον ηχηρή αποθέωση που γνώρισε μέχρι σήμερα ένας εγκληματίας, από την ίδια την αστυνομία, την κυβέρνηση κλπ. (και αυτό κατά κύριο λόγο επειδή ανήκε στην κοινότητα των «εκλεκτών» ΛΟΑΤΚΙ), φέρνει στο μυαλό την τοποθέτηση του Αμερικανού κοινωνιολόγου James Davison Hunter: «Οι συντηρητικοί έχουν ηττηθεί παντού».  


Από το 1991 ο James Davison Hunter έγραψε το βιβλίο “Culture Wars: The Struggle to Define America” στο οποίο αναδεικνύει ότι η νεοταξική / αριστερή προπαγάνδα, πέρα από τον χώρο της πολιτικής και της παιδείας, έχει κυριαρχήσει και στον χώρο του Πολιτισμού.

Στον κινηματογράφο, στην τηλεόραση, στην μουσική, στην διαφήμιση, στα σπορ, στις εκδόσεις, ενώ ελέγχει την ροή του διαφημιστικού χρήματος μέσα από τα media shop τα οποία διοικούνται από gay ή αριστερούς.

 

Είναι περιττό να αναλύσουμε το πόσο επηρεάζει τον τρόπο σκέψης και τελικά δράσης, η τηλεόραση, η δύναμη της διαφήμισης, οι ταινίες του κινηματογράφου, η μουσική βιομηχανία, αλλά και τα video games.
Τις ημέρες αυτές ο ληστής Ζακ Κωστόπουλος, λόγω του ότι υπήρξε ένα «εξέχων» μέλος της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας αναγορεύθηκε σε «ήρωα του Εθνους».
Δεν είναι τυχαία η ελεύθερη πτώση της ελληνικής κοινωνίας (χωρίς αλεξίπτωτο).

Οι αριστεροί συντονισμένα και μεθοδικά έδωσαν για χρόνια σκληρό αγώνα (τουλάχιστον επί 50 χρόνια), έγειραν την πλάστιγγα υπέρ τους και τώρα δρέπουν τους καρπούς της νίκης τους.
Και εμείς αρκούμαστε απλώς να παρατηρούμε, να μουρμουράμε και γκρινιάζουμε. Βλέποντας ότι έχουμε χάσει τον «πόλεμο της κουλτούρας».       

Οι αριστεροί ελέγχουν τα κυριότερα μέσα «παραγωγής κουλτούρας» (τις ειδησεογραφικές και ψυχαγωγικές βιομηχανίες, τα Πανεπιστήμια κλπ.).


Για όσους γνωρίζουν αυτό ακριβώς ήταν το «όραμα» της περιβόητης μαρξιστικής Σχολής της Φρανκφούρτης. Αυτό ακριβώς ήθελαν και αυτά ακριβώς πέτυχαν.

Εφόσον τα «Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε» και οι «επαναστάσεις» δεν έπιασαν, η στρατηγική των μαρξιστών άλλαξε. Η εξουσία θα καταλαμβανόταν μετά από μια «μακρά πορεία μέσα από τα θεσμικά όργανα»: Στα σχολεία, στα Μέσα Ενημέρωσης, ακόμα και στις εκκλησίες, κάθε θεσμός και ίδρυμα που θα μπορούσε να επηρεάζει την κουλτούρα.  

Στο άρθρο «Θα κάνουμε την Δύση τόσο διεφθαρμένη που θα βρωμάει», αποκαλύπτεται το όραμα της καταστροφής της παραδοσιακής (κατ’ αυτούς «καταπιεστικής») δυτικής κοινωνίας, μέσα από τα λόγια ενός εκ των ιδρυτών της Σχολής της Φρανκφούρτης, του Willi Munzenberg.

Η βιομηχανία αδικημάτων «ρατσισμού», η αποδυνάμωση της χριστιανικής θρησκείας, η διάλυση της οικογένειας, η προπαγάνδα υπέρ της ομοφυλοφιλίας στα σχολεία, η μαζική μετανάστευση και η καταστροφή της Ταυτότητας, είναι οι μοχλοί πίεσης ή οι θανατηφόροι ιοί που θα φέρουν την καταστροφή των αξιών και θα κάνουν τον δυτικό πολιτισμό να βρώμα. «Τότε, που όλα θα έχουν ισοπεδωθεί», λέει ο Munzenberg, «μπορούμε να επιβάλουμε τη δικτατορία του προλεταριάτου».

Εδώ είναι βέβαια και το οξύμωρο του λεγόμενου «πολυπολιτισμού» και των λεγόμενων «πολυπολιτισμικών κοινωνιών» που δήθεν αγκαλιάζουν την «διαφορετικότητα», αφού στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για πολλούς πολιτισμούς «ισάξιους» που ζουν «αρμονικά» και «συνθετικά», αλλά για την βίαιη επιβολή ενός και μόνο μοντέλου «πολιτισμού» ή καλύτερα κουλτούρας.

Η εξασθένιση και εν τέλει το σβήσιμο ενός πολιτισμού με συγκεκριμένη ταυτότητα που έχει διαμορφωθεί από στοιχεία όπως η φυλή, η εθνικότητα, η θρησκεία, η γλώσσα ή κάποιος άλλος παράγοντας κοινωνικής συνοχής και η δημιουργία (ή τερατογέννεση) ενός μορφώματος παγκόσμιας «κουλτούρας» που θα εξυπηρετεί τους εργάτες της παγκοσμιοποίησης και τους «οραματιστές» της Νέας Τάξης.

Το ότι η Αριστερά μετά από τόσα εγκλήματα και τόσες εκατόμβες θυμάτων που έχει προκαλέσει στην Ελλάδα και σε πολλές άλλες χώρες, έχει επιβιώσει και γενικά περνά στο απυρόβλητο, οφείλεται ακριβώς στη νίκη της στον πόλεμο της κουλτούρας.

Ακόμα και αν ηττηθεί σε κάποιες εκλογές, θεωρεί ότι η ήττα της είναι μόνο προσωρινή και έχει εμπιστοσύνη ότι στο τέλος αυτή θα νικήσει. Άλλωστε, αφενός έχει τα μέσα (και το χρήμα), αφετέρου, καθώς έχει κυριαρχήσει παντού, έχει «ποτίσει» τις συνειδήσεις των ανθρώπων της Δύσης, ότι είναι «κατά βάθος καλή» και ότι κανείς δεν επιτρέπεται να την αγγίξει γιατί διαπράττει «ιεροσυλία».    

Το ότι 10.000 Γερμανοί πατριώτες («ναζί» τους έλεγαν για να τους μειώσουν) επί ένα μήνα συγκεντρώνονταν καθημερινά στο Chemnitz κάτω και γύρω από το γλυπτό με την κεφαλή του Μαρξ και ούτε ένας εξ αυτών διανοήθηκε να προκαλέσει κάποια ζημιά στο μνημείο του ιδεολογικού εχθρού τους, λέει πολλά...

Την ίδια ώρα οι αριστεροί τιμωρούν τους «βέβηλους» ιδεολογικούς τους εχθρούς με φωτιές, καταστροφές, βανδαλισμούς κλπ.
Και δεν είναι μόνο ο Ρουβίκωνας. Κοιτάξτε το μαύρο χάλι των Πανεπιστημίων που έχουν μεταβληθεί σε γιάφκες της αριστερής τρομοκρατίας.

Κοιτάξτε τι τύχη επιφυλάσσουν σε όσους δεν συμφωνούν μαζί τους ή σε όσους αντιδρούν στα κελεύσματά τους: Ξύλο και εξευτελισμό στην καλύτερη περίπτωση. 
Μετά τον εμφύλιο πόλεμο η δεξιά στην Ελλάδα, επειδή ήλεγχε τις ένοπλες δυνάμεις και τα σώματα ασφαλείας, νόμισε ότι ήλεγχε την χώρα. Αφησε τα Πανεπιστήμια και τον Πολιτισμό στα χέρια της Αριστεράς.

Επέτρεψε να ελεγχθούν οι «δεξαμενές πνεύματος» από την Αριστερά.

Η σταδιακή εξαέρωση του ελέγχου των συντηρητικών στις Ενοπλες Δυνάμεις και τα Σώματα Ασφαλείας την δεκαετία 1974-1984 με την κατάργηση της εμβληματικής Χωροφυλακής, την επιβολή της νέας ονομασίας των Σωμάτων Ασφαλείας με το όνομα του εχθρού που παραλίγο να σκλαβώσει την χώρα το 1944, του ΕΛΑΣ και η εγκαθίδρυση ενός ολέθριου συνδικαλισμού στα δεύτερα, άφησαν τη χώρα έρμαιο της Αριστεράς που πλέον ελέγχει τα πάντα.

Μέσα σε όλο αυτό το κλίμα γεννήθηκε το 1974 η αριστερή ένοπλη τρομοκρατία που κυριάρχησε στην χώρα και εξόντωσε κορυφαία στελέχη της δεξιάς παράταξης, επί 28 χρόνια, μέχρι το 2002, ενώ τρομοκράτησε τους επιζώντες: Τ.Αθανασιάδης, Ν.Μομφεράτος, Δ.Αγγελόπουλος, Α.Αθανασιάδης, Π.Μπακογιάννης, παραλίγο ο Β.Βαρδινογιάννης, στελέχη των Σωμάτων Ασφαλείας (Π.Πέτρου και Δ.Σταμούλης) και δεκάδες άλλοι.

Και όταν επικράτησε «διά πυρός και σιδήρου» ή με την προπαγάνδα και τις «προοδευτικές» ιδέες, άρχισε να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα: Να εκχωρεί εθνικά δικαιώματα! Τα μνημεία της χώρας για 99 χρόνια, την Μακεδονία και ακολουθεί η Θράκη και η Κύπρος.

Όλοι εμείς οι υπόλοιποι, το «ανυπότακτο χωριό των Γαλατών» των Ελεύθερων Πολιτών που αρνούνται να χαρακτηρίσουν τον ληστή-τραβεστί Ζακ, «ήρωα», «αδικοχαμένο», «άτυχο», τι κάνουμε; Κλεινόμαστε στους εαυτούς μας, μουρμουράμε και κλαίμε την μοίρα μας;

Και αφήνουμε τα παιδιά μας να ζήσουν σε μια χώρα που η έννοια της Ελευθερίας έχει αντικατασταθεί από την έννοια της «ασυδοσίας» και να κινδυνεύει η ζωή τους σε κάθε τους βήμα; Η απάντηση θα πρέπει να δοθεί πρώτα και κύρια από τους πολίτες...

πηγη