Η Άλωση της Πόλης μέσα από το κείμενο ομιλίας του Επίτιμου Α/ΓΕΣ Στρατηγού Φραγκούλη Φράγκου.
Ο οποίος δεν αποφεύγει να κάνει αναφορές και στο σήμερα.
Όλο το κείμενο της ομιλίας αφήγησης για την Άλωση της Πόλης:
Πεντακόσια εξήντα τρία χρόνια πέρασαν μέχρι σήμερα από την αποφράδα εκείνη ημέρα της 29ης Μαΐου 1453.
Από τότε που ακούστηκε η κραυγή “Εάλω η Πόλις” και η Βασιλεύουσα, η Πόλη των Αγίων, των Αυτοκρατόρων και των θρύλων, πέρασε στην κατοχή του Οθωμανού δυνάστη.
Έτσι άρχισε η Τουρκοκρατία.
Το Γένος μας απεβίωσε προσωρινά, αλλά η Κωνσταντινούπολις και η Αγιά Σοφιά συνεχίζουν να παραμένουν σε ξένα χέρια.
Έτσι το Βυζάντιο, η κιβωτός του πνευματικού πλούτου της Αρχαίας Ελλάδας και της Χριστιανικής διδασκαλίας, έπεσε.
Δίκαια λοιπόν, ο Βυζαντινολόγος Στήβεν Ράνσιμαν αποκάλεσε την πτώση της Κωνσταντινούπολης, ως αίσχος των Λατίνων, γιατί όταν σε λίγο η οθωμανική πλημμυρίδα θα χτυπήσει τις πύλες της Ευρώπης, τότε πλέον οι Δυτικοί θα συνειδητοποιήσουν την ενοχή τους ή τη συμμετοχή τους καλύτερα σ’ αυτό το ιστορικό ανοσιούργημα, σ’ αυτή την τρομερή καταστροφή.
Τότε επιτέλους θα ακούσουν οι Δυτικοί το θλιβερό απόηχο αυτής της μεγάλης συμφοράς.
α.Πρέπει να θυμόμαστε την Άλωση για να αποτίουμε ένα διαρκή και μεγάλο φόρο τιμής στο Βυζαντινό κράτος, την Ρωμανία όπως την αναφέρουν τα κείμενα της εποχής, το εκχριστιανισθέν Ρωμαϊκό κράτος του Ελληνικού Έθνους, όπως το χαρακτηρίζει ο νεότερος βυζαντινολόγος ο Διονύσιος Ζακυνθηνός.
Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία με πρωτεύουσα την Κωνσταντινούπολη, η Νέα Ρώμη άντεξε επί 11 αιώνες.
Μετά την Άλωση όμως από τους Σταυροφόρους το 1204 η εδαφική της έκταση και το σφρίγος της περιορίσθηκαν σημαντικά.
Παρέμεινε όμως καθ’ όλη τη διάρκεια του βίου της το κράτος στο οποίο πραγματοποιήθηκε η επιτυχημένη και δημιουργική συνάντηση Χριστιανισμού και Ελληνισμού.
Η Ελληνορθόδοξη παράδοση υπήρξε το αποτέλεσμα αυτής της συνάντησης και το Βυζάντιο τη διέδωσε με ειρηνικό τρόπο στους γειτονικούς λαούς του.
Αυτή την ιεραποστολική δράση των Βυζαντινών προγόνων μας καταδεικνύουν και μαρτυρούν οι πολιτισμοί των σημερινών λαών της Ανατολικής Ευρώπης.
Ο Ρώσος Πατριάρχης Αλέξιος παραδέχθηκε, όταν βρέθηκε το 1992 στην Αθήνα, ότι η Ρωσία είναι πνευματικό τέκνο του Ελληνοχριστιανικού πολιτισμού του Βυζαντίου.
Ο Ρουμάνος Ιστορικός και πολιτικός του 20ου αιώνα Νικολάϊ Γιόργκα χαρακτήρισε την Μολδοβλαχία μετά την Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως, ως “το Βυζάντιο μετά το Βυζάντιο”.
Και το κυριλλικό ελληνογενές αλφάβητο που χρησιμοποιούν οι σλαβικοί λαοί αποτελεί έμπρακτη επιβεβαίωση της ακτινοβολίας του Βυζαντινού πολιτισμού.
Από αυτό λοιπόν τον πολιτισμό πρέπει να διδασκόμαστε εμείς οι σύγχρονοι Έλληνες.
β.Πρέπει να θυμόμαστε την Άλωση, διότι μέσα από τις διηγήσεις των ιστορικών της εποχής ξετυλίγεται η Ελληνική Διάρκεια και η διαχρονική πορεία των αξιών του οικουμενικού Ελληνισμού.
Η συγκλονιστική ομιλία του o Κωνσταντίνος ΙΑ΄ Παλαιολόγος πό την τελική επίθεση των Οθωμανών στις 28 Μαΐου 1453 στο λόγο που εκφώνησε στην Αγία Σοφία μεταξύ άλλων ανέφερε:
“Διὰ τοῦτο λέγω καὶ παρακαλῶ ὑμᾶς ἴνα στῆτε ἀνδρείως καὶ μετὰ γενναίας ψυχῆς, ὡς πάντοτε ἕως τοῦ νῦν ἐποιήσατε, κατὰ τῶν ἐχθρῶν της πίστεως ἠμῶν.
Παραδίδωμι δὲ ὑμὶν τὴν ἐκλαμπροτάτην καὶ περίφημον ταύτην πόλιν καὶ πατρίδα ἠμῶν καὶ βασιλεύουσαν τῶν πόλεων.
Καλῶς οὒν οἴδατε, ἀδελφοί, ὅτι διὰ τέσσερα τινὰ ὀφείλεται κοινῶε ἐσμεν πάντες ἴνα προτιμήσωμεν ἀποθανεὶν μᾶλλον ἢ ζῆν, πρώτον μὲν ὑπὲρ τῆς πίστεως ἠμῶν καὶ εὐσεβείας, δεύτερον δὲ ὑπὲρ πατρίδος, τρίτον ὑπὲρ τοῦ βασιλέως ὡς Χριστοῦ Κυρίου, καὶ τέταρτον ὑπὲρ συγγενῶν καὶ φίλων.
Λοιπόν, ἀδελφοί, ἐὰν χρεῶσται ἐσμεν ὑπὲρ ἑνὸς ἐκ τῶν τεσσάρων ἀγωνίζεσθαι ἕως θανάτου πολλῶ μᾶλλον ὑπὲρ πάντων ἠμεῖς, ὡς βλέπετε προφανῶς, καὶ ἐκ πάντων μέλλομεν ζημιωθῆναι.”
Δηλαδη αγωνιζόμαστε: για την Πίστη, για την Πατρίδα, για τους συγγενείς μας.
Προσθέτει και τον βασιλέα, διότι εκείνο ήταν το πολίτευμα της εποχής.
Όμως το τρίπτυχο Πίστη, Πατρίδα, συγγενείς, που αναφέρει ο τελευταίος Αυτοκράτορας, μας συνδέει με τον όρκο των αρχαίων Αθηναίων εφήβων και με τον παιάνα των Σαλαμινομάχων, το “Ίτε παίδες Ελλήνων” και φθάνει αυτή η Ελληνική Διάρκεια μέχρι την προκήρυξη του Αλεξάνδρου Υψηλάντη, που έγραφε τον Φεβρουάριο του 1821 “Μάχου υπέρ Πίστεως και Πατρίδος”, και μέχρι τα λόγια του Κολοκοτρώνη προς τους μαθητές του πρώτου Γυμνασίου της Ελεύθερης πλέον Αθήνας: “Όταν πιάσαμε τ’ άρματα είπαμε πρώτα υπέρ Πίστεως και ύστερα υπέρ Πατρίδος” .
Αυτές είναι οι διαχρονικές αξίες του Ελληνισμού.
Αυτός ο ηθικός δεσμός ενώνει τον Παλαιολόγο με τους Σαλαμινομάχους και με τον Κολοκοτρώνη και με το 1940.
Μαχόμεθα για την Πίστη, την Πατρίδα, την Οικογένεια όσο κι αν κάποιοι μας χαρακτηρίζουν ….αναχρονιστικούς.
Τιμώντας την μνήμη των προδρόμων και των μαρτύρων της Ελληνικής Διάρκειας εμείς γι’ αυτά θα συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε!
γ.Θυμόμαστε τα γεγονότα της εποχής πριν και γύρω από την άλωση, διότι μας διδάσκουν την πολύτιμη συμβολή της Ορθόδοξης εκκλησίας μας στην επιβίωση του Γένους μας.
Λίγο πριν από την άλωση, η αυτοκρατορική εξουσία πίστεψε μάταια, ότι αν υπογράψουμε την υποταγή της Ορθοδοξίας στον Πάπα, θα έχουμε τη μεγάλη βοήθεια από τη Δύση κατά των Οθωμανών.
Μεταξύ 1438 και 1439 στη Φερράρα και στη Φλωρεντία, διότι παρά την υπογραφή της ψευτοένωσης τα καράβια του Πάπα δεν φάνηκαν ποτέ στην μαχόμενη Βασιλεύουσα.
Ο Βρετανός ιστορικός Στήβεν Ράνσιμαν στο περισπούδαστο έργο του “Η Μεγάλη εκκλησία εν Αιχμαλωσία” δικαιώνει εν μέρει τους ανθενωτικούς λέγοντας ότι διέσωσαν την ενότητα της εκκλησίας και μονάχα έτσι επιβίωσε ο Ελληνισμός.
Και στο άλλο σπουδαίο έργο του, την “Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως” διαψεύδει όλους τους επικριτές της εκκλησίας και του μοναχισμού τονίζοντας ότι στα θαλάσσια τείχη της Βασιλεύουσας έναν από τους πύργους τον υπεράσπιζαν Έλληνες μοναχοί.
δ.Θυμόμαστε την Άλωση, διότι η ιστορία μας διδάσκει ότι όταν οι λίγοι αποφασίσουν να αντισταθούν κατά των πολλών, μπορεί να ηττηθούν πρόσκαιρα, αλλά τελικά σε βάθος χρόνου κερδίζουν.
Η αντίσταση στα τείχη της Βασιλεύουσας των 5.000 χιλιάδων Ελλήνων και των 2.000 ξένων συμμάχων τους, έμεινε στις ψυχές των υποδούλων ως τίτλος τιμής και δέσμευση για νέους αγώνες.
Η θυσία του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου στη πύλη του Ρωμανού έθεσε τις βάσεις για τον αγώνα του 1821.
Τα πολλά κινήματα των υπόδουλων ενάντια στον Οθωμανό δυνάστη, τράφηκαν από τους θρύλους του Μαρμαρωμένου Βασιλιά και της Κόκκινης Μηλιάς.
Εάν οι αγωνιστές της Κωνσταντινούπολης είχαν παραδοθεί την 29η Μαΐου 1453, δεν θα υπήρχε ούτε αντίσταση στον κατακτητή, ούτε εθνεγερσία.
Η συνθηκολόγηση θα ήταν μια ανεξίτηλη ντροπή. Ενώ η ηρωϊκή άμυνα γέννησε την υπομονή, την ελπίδα, την προσδοκία. Αυτή την ελπίδα εκφράζει και ο Ποντιακός θρήνος λέγοντας:
“…Η Ρωμανία πέρασεν, Η Ρωμανία πόρθεν,
Η Ρωμανία κι αν πέρασεν ανθεί και φέρει κι άλλο…”
ε. Άλλωστε και ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης έλεγε πολλές φορές προς τους ξένους συνομιλητές του: “Ο βασιλεύς μας συνθήκην δεν έκαμε, η φρουρά του πολεμά ακόμη και στο φρούριό του αντιστέκονται”.
Και εξηγούσε ότι αναφερόταν στον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, στους κλεφτες αρματωλούς, στο Σούλι και στη Μάνη.
Οι πεσόντες κατά την άλωση μας δώρισαν το δικαίωμα στην Μεγάλη ιδέα. Και χωρίς Μεγάλες ιδέες τα έθνη δεν πάνε μπροστά.
στ.Η αντίσταση των τελευταίων μαχητών της Κωνσταντινούπολης και η απάντησή τους στον Μωάμεθ τον Πορθητή εμπνέει πάντοτε το ΟΧΙ του Ελληνισμού.
Εμπνέει το έπος του 1940 κατά του Μουσσολίνι, το έπος του 1941 κατά του Χίτλερ.
Και σήμερα όμως οφείλουμε να συνεχίζουμε και να αντιστεκόμαστε με κάθε τρόπο.
Οι σημερινές αλώσεις είναι μικρές και καθημερινές.
Άρα ύπουλες μεν, αλλά και εξίσου επικίνδυνες.
Η υπονόμευση της γλώσσας μας, η άγνοια της ιστορίας μας, η ξενομανία, οι συκοφαντίες κατά της Παράδοσής μας, οι κατά καιρούς υποχωρήσεις απέναντι σε Τούρκους, Σκοπιανούς και πολλούς άλλους, όλα αυτά και πολλά άλλα αποτελούν μικρές αλώσεις που απαιτούν γνώση, αντίσταση και μαχητικότητα.
Δεν αρνούμαστε την επικοινωνία και τη συνεργασία με άλλους λαούς και πολιτισμούς.
Ο Ελληνισμός ποτέ δε κλείστηκε στο καβούκι του.
Θα αρνηθούμε όμως την αφομοίωση, την αλλοτρίωση, τις γκρίζες ζώνες και θα υποστηρίξουμε τα κεκτημένα μας δίκαια, τα εδάφη μας, τα πελάγη μας, την ταυτότητά μας.
Θα αγωνισθούμε με όπλα πρώτιστα πνευματικά και ηθικά.
Και θα διδασκόμαστε από την Παράδοση και το βίωμα της εκκλησίας μας.
Η Άλωση και οι μετέπειτα εξελίξεις μας διδάσκουν ότι τελικά επιβιώσαμε μέχρι σήμερα χάρις στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας.
Διότι η Ορθόδοξη Παράδοση είναι Σταυροαναστάσιμη.
Μας θυμίζει ότι μετά από την κάθε Σταύρωση του Γένους ακολουθεί η Ανάσταση.
Αρκεί να το πιστέψουμε!
2.Η πτώση της Κωνσταντινουπόλεως παρέμεινε μέσα στον θρύλο και τις παραδόσεις του Ελληνισμού και μάλιστα η 29η Μαΐου θεωρείται αποφράδα ημέρα.
Πρόκειται για ένα από τα τραγικότερα γεγονότα της ιστορίας μας.
Η 29η Μαΐου κατά την άποψή μου, μπορεί να ορισθεί ως μεταίχμιο μεταξύ της ένδοξης Ρωμηοσύνης και της πονεμένης Ρωμηοσύνης.
Γιατί η Ρωμηοσύνη έζησε και μετά την πτώση της Ρωμανίας, αλλά με διαφορετική μορφή.
Το γεγονός είναι ότι η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία δημιούργησε έναν πολιτισμό, ο οποίος μεγαλούργησε, ιδιαίτερα όσο η Αυτοκρατορία αυτή οδηγείτο προς το τέλος της ή καλύτερα την τελείωσή της, και αυτός ο πολιτισμός παρέμεινε και μετά την πτώση της μέχρι και σήμερα.
3.Ιστορικά λοιπόν, την 21η Μαΐου 1453, εορτή των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, ο Μωάμεθ έστειλε στον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Παλαιολόγο πρέσβεις με την πρόταση να του παραδώσει την Πόλη με αντάλλαγμα την ελευθερία και την περιουσία του ίδιου και των αρχόντων του.
Ο Κωνσταντίνος ΙΑ’ Παλαιολόγος απέρριψε αμέσως την πρόταση του Μωάμεθ και του απάντησε με ένα ηρωϊκό όχι, που περιγράφεται στην παρακάτω απάντηση: “Το δε την Πόλιν σοι δούναι ούτ’ εμόν έστι ούτ’ άλλου των κατοικούντων εν αυτή, κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών”.
4.Τελικά η Πόλις έπεσε.
Πως έπεσε όμως;
Έπεσε σαν θρυλλική ηρωΐδα, πολεμώντας ηρωϊκά μέχρι το τέλος.
Συνεχίζουμε όμως να πονάμε και θα πονάμε πάντοτε για τη μαύρη Τρίτη που όλοι οι Έλληνες, συνεχίζουν να θεωρούν «αποφράδα ημέρα» και οι ψυχές μας θα συνεχίσουν να σκιρτούν, το θάρρος μας θα συνεχίσει να δυναμώνει όταν μιλάμε για τον τελευταίο αυτοκράτορα, που όρθιος, ατρόμητος και εγκαταλελειμμένος απ’ όλους απέκρουε τους άπιστους, μέχρι που ο αριθμός τους τον συνέθλιψε με αποτέλεσμα να πέσει έχοντας για σάβανό του τη δόξα της αυτοκρατορίας του.
Αξίζει να σημειωθεί ο ηρωισμός των 170 Σφακιανών του Μανούσου Καλλικράτη αρχηγού σώματος εθελοντών που το Μάρτη του 1453 ξεκίνησε να βοηθήσει στην άμυνα της Πόλης και πολεμουσαν ασυγκρατητοι μονοι αυτοι ακομη και όταν «Η ΠΟΛΙΣ ΕΑΛΩ»
Όπως την περιγράφει στο Χρονικό του ο Γεώργιος Φραντζής:
«…καὶ ἐγκρατεῖς πάντων ἐγένοντο, ἄνευ δὲ τῶν πύργων τῶν λεγομένων Βασιλείου, Λέοντος καὶ Ἀλεξίου, ἐν οἶς ἑστήκεισαν οἱ ναύται ἐκεῖνοι οἱ ἐκ τῆς Κρήτης.
Αὐτοὶ γὰρ γενναίως ἐμάχοντο μέχρι καὶ τῆς ἕκτης καὶ ἑβδόμης ὥρας καὶ πολλοὺς Τούρκους ἐθανάτωσαν καὶ τοσοῦτον πλῆθος βλέποντες καὶ τὴν πόλιν δεδουλομένη πᾶσαν, αὐτοὶ οὐκ ἤθελον δουλωθῆναι, ἀλλὰ μᾶλλον ἔλεγον ἀποθανεῖν κρεῖττον ἢ ζῆν. Τοῦρκος δέ τις τῷ ἀμηρᾷ ἀναφορὰν ποιὴσας περὶ τῆς τούτων ἀνδρείας, προσέταξεν ἵνα κατέλθωσιν μετὰ συνηβάσεως καὶ ὦσιν ἐλεύθεροι αὐτοί τε καὶ ἡ ναῦς αὐτῶν καὶ πᾶσα ἀποσκευή, ἥν εἶχον. Καὶ οὕτως γενόμενον, πάλιν μόλις ἐκ τοῦ πύργου τούτους ἔπεισαν ἀπελθεῖν.»
5.Η Πόλις όμως εάλω!
Αλλοίμονο όμως αν την αφήσουμε να αλωθεί και μέσα στην ψυχή μας!
Δεν πρέπει να αφήσουμε να σβήσει στην ψυχή των νεότερων Ελλήνων η ανάμνηση της Βασιλίδος του Ελληνισμού, της Βασιλίδος των πόλεων.
Τίποτε δεν χάνεται οριστικά, παρά μόνο εάν δεν υπάρχουν άνθρωποι για να το θυμούνται. Ζούμε σε καιρούς που η επιχειρούμενη να επιβληθεί συλλογική αφασία θέλει να αφυδατώσει τον Έλληνα από τους ζωτικούς χυμούς της εθνικής συγκίνησης και της υπερηφάνειας. Γιατί και η Άλωση της πόλης έχει στοιχεία που μπορούν να κάνουν τον Έλληνα υπερήφανο!
Από την Άλωση της Πόλης που σήμανε και την τυπική κατάλυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, άρχισε η μεγάλη προετοιμασία για την ανάκτηση του «Ποθούμενου», δηλαδή της ελευθερίας. Αυτό άλλωστε υποδηλώνουν οι θρύλοι που ακολούθησαν την 29η Μαΐου 1453 και οι οποίοι φθάνουν ως τους καιρούς μας.
Το Γένος αρνείτο πεισματικά να υποταχθεί.
Αυτήν την πείσμονα άρνηση υπενθύμισε ο Κολοκοτρώνης σ’ έναν από τους λόγους του: «Το Γένος ποτέ δεν υποτάχθηκε στο Σουλτάνο!
Είχε πάντα το Βασιλιά του, το στρατό του, το κάστρο του. Βασιλιάς του ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς, στρατός του οι Αρματωλοί και κλέφτες, κάστρα του η Μάνη και το Σούλι».
Ας αναλογιστούμε τι είχαμε, τι χάσαμε και τι κινδυνεύουμε να χάσουμε αν μείνουμε τούτες τις κρίσιμες ώρες που διέρχεται η πατρίδα μας στο λήθαργο της εθνικής μας ανευθυνότητας. Είναι η ώρα της εθνικής ομοψυχίας και των μεγάλων αποφάσεων, εάν θέλουμε εμείς και τα παιδιά μας να επιζήσουν στον κόσμο μας με ελληνική ταυτότητα!
Η 29η Μαΐου 1453 ως ημέρα Μνήμης μας το επιβάλλει. Να μην είναι μόνο ημέρα μνήμης αλλά και ημέρα περισυλλογής και φρονηματισμού. Κωνσταντίνου – Πόλις.
Ένας ακατάλυτος βωμός αθανασίας!
Το άχραντο προσκυνητάρι του Έθνους μας!
Εδώ, οι ψίθυροι των αιώνων με το κρυφομίλημα των ηρωϊκών τελευταίων υπερασπιστών της, φτάνουν σαν αιώνια υπόμνηση χρέους ώσπου νάρθει η πολυπόθητη ημέρα που θα αναστηθεί ο «μαρμαρωμένος βασιλιάς»!
Και μαζί του τα όνειρα του έθνους μας!
Δεν είναι ουτοπία!
Είναι «μοιρολατρική πίστη»!
6.Αξίζει να αναφέρουμε την αφιέρωση της Πόλης κατά το χρόνο των εγκαινίων της, όπως την ανέγραψε ο Μέγας Κωνσταντίνος το 330 μ.Χ. στην ιδρυτική στήλη της πόλης: «Σοι Χριστέ, κόσμου Βασιλεύς και δεσπότης, σοι προστίθημι την δε την δούλην πόλιν και σκήπτρα τήσδε και το παν Ρώμης κράτος φύλαττε ταύτην, σώζε δ’ εκ πάσης βλάβης».
Ο ιστορικός της Άλωσης, Κωνσταντίνος Δούκας, για τη στιγμή του θανάτου του ηρωϊκού αυτοκράτορα γράφει: «ο βασιλεύς, ιστάμενος βαστάζων σπάθην και ασπίδα, είπε λόγον λύπης άξιον – “ουκ έστι τις των Χριστιανών τού λαβείν την κεφαλήν μου απ’ εμού;” – ην γαρ μονώτατος απολειφθείς.
Τότε εις των Τούρκων, δους αυτώ κατά πρόσωπον και πλήξας, και αυτός τω Τούρκω ετέραν εχαρίσατο· των όπισθεν δ’ έτερος καιρίαν δους πληγήν, έπεσε κατά γης· ου γαρ ήδεισαν ότι ο βασιλεύς εστιν, αλλ’ ως κοινόν στρατιώτην τούτον θανατώσαντες αφήκαν».
Άλλος ένας αυτόπτης μάρτυρας της Άλωσης, ο ιστορικός Γεώργιος Φραντζής, που είδε από κοντά τις φρικιαστικές στιγμές, γράφει: «Τις διηγήσεται τους τε κλαυθμούς και θρήνους; ει και εκ ξύλου άνθρωπος ή και εκ πέτρας ην, ουκ ηδύνατο μη θρηνήσαι!». «Ω, φρίξον ήλιε! Ω, στέναξον γη! Εάλω η Πόλις…!»
7.Ας μην αφήσουμε λοιπόν τον πειρασμό της λήθης να ενσκήψει πάνω μας και να κυριεύσει την ψυχή μας! Τα τελευταία χρόνια αυτός ο πειρασμός κυριολεκτικώς έχει μολύνει την μνήμη μας! Οι ψυχές των ηρώων του Βυζαντίου, της Μ. Ασίας και της Κύπρου μας εγκαλούν!
Οι βίαιοι απάνθρωποι διωγμοί των Ελλήνων αυτών των περιοχών σε όλη την διάρκεια του 20ού αιώνα άφησε ολάνοιχτες και αιμορραγούσες πληγές! Ξεχάσαμε την νύχτα της 5ης προς την 6η Σεπτεμβρίου 1955 που οι Τούρκοι πέτυχαν ότι δεν κατάφεραν τα στίφη του Πορθητή, δηλαδή τον αφελληνισμό της Κωνσταντινούπολης; Γιατί εκείνη η νύχτα σήμανε η οριστική Άλωση της Πόλης.
Οι Τούρκοι επέτυχαν μέσα σε μια νύχτα ό,τι δεν πέτυχαν σε πέντε αιώνες κατοχής της! Ξεχάσαμε τα γεγονότα της Κύπρου το 1974;
Ξεχάσαμε λοιπόν την ιστορία μας για χάρη σκοπιμοτήτων που βλάπτουν τα εθνικά μας συμφέροντα ενώ ο αιώνιος εχθρός μας ούτε μια συγγνώμη δεν καταδέχθηκε να ζητήσει από τα θύματά του! Αυτός που με το βάρβαρο παρελθόν του επιζητά το Ευρωπαϊκό του Μέλλον!
Ο Ελληνισμός δεν θα ζήσει αν μείνει χωρίς οράματα, μνήμες και ελπίδα.
Μόνο αν μείνει άπαρτο το κάστρο της μνήμης που το συντήρησαν και το συντηρούν οι θρύλοι και μαζί τους οι ενσαρκωτές της εθνικής μας ιδέας, το Γένος θα επιβιώσει και θα δοξαστεί.
Οι κάθε λογής υποτελείς, οι συμβιβασμοί και οι ειρηνολογίες, δεν συμβαδίζουν ούτε με τον εθνικό πατριωτισμό, ούτε με το συμφέρον του ελληνισμού!
Πολλοί λένε ότι είναι ουτοπία να θρέφεται η ψυχή με όνειρα ανεκπλήρωτα, είναι ουτοπία να βλέπουμε προς την Ανατολή και να ονειρευόμαστε την Αγιά Σοφιά απαστράπτουσα και λαμπροφορεμένη να λειτουργείται και πάλι ν’ αντηχεί στους θόλους της «το Χριστός Ανέστη»!
Λένε ότι είναι ουτοπία να αναζητά κανείς στα χαλάσματα του Βυζαντινού τείχους, κοντά στην Πύλη του Ρωμανού, τον Παλαιολόγο ζωντανό και υπερήφανο!
Λένε ότι είναι ουτοπία να ονειρεύεται κανείς, μα όποιος δεν ονειρεύεται παύει να ζει και προσαρμόζεται σε μια ζοφερή και ακίνητη πραγματικότητα, δέσμια σκοπιμοτήτων και συμφερόντων!
Εμείς όμως, οι Έλληνες, μεγαλουργήσαμε στο χρόνο, πέρα από τα μεγάλα μας λάθη, το κάναμε γιατί ονειρευόμασταν έστω και αν ξέραμε ότι είναι ουτοπία! Λαοί χωρίς όνειρα και μνήμη είναι λαοί νεκροί! Ας αφήσουμε αυτούς τους λαούς να ζούνε με τις υλιστικές τους αξίες και ας μην τους ακολουθήσουμε στην παραζάλη των συμφερόντων.
Το τέλος του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου
Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος μετά τον τραυματισμό του Ιουστινιάνη , έδινε ήδη σαν απλός στρατιώτης στη πύλη του Αγίου Ρωμανού ένα απελπισμένο αγώνα τιμής. Είχε έρθει πλέον η στιγμή να λειτουργήσει σαν Σπαρτιάτης στις Θερμοπύλες, κάτι που ταίριαζε στην ιδιοσυγκρασία του και το παραστατικό του. Άλλωστε ήξερε ότι το μόνο που απέμενε πλέον σε εκείνον και τους πιστούς συμπολεμιστές του ήταν η τιμή τους. Έτσι μαζί με τους Θεόφιλο Παλαιολόγο, Ιωάννη Δαλμάτη, Φραγκίσκο του Τολέδο, Δημήτριο Κατακουζηνό και μερικές ακόμη δεκάδες πιστούς “ Καβαλάριους “ προσπαθεί με αφάνταστη γενναιότητα να κρατήσει την άμυνα.
Όμως παρά τις προσπάθειες τους ο όγκος των εχθρικών δυνάμεων σαν ορμητικός χείμαρρος παρασύρει πλέον τα πάντα, ο αυτοκράτορας τότε πετάει τα βασιλικά ενδύματα και ξεχύνεται ενάντια στα χιλιάδες εχθρικά φουσάτα που ήδη αλαλάζουν από ενθουσιασμό και με το σπαθί στο χέρι πετσοκόβει όποιον βρίσκει μπροστά του.
Αλλά η αριθμητική υπεροχή του εχθρού είναι τρομακτική με τους συντρόφους του να χάνονται ο ένας μετά τον άλλο και τον ίδιο να φωνάζει ότι “η πόλη χάνεται και εγώ ακόμη ζω ;”
Γιατί από την αρχή της μάχης το δίλημμα για εκείνον ήταν ένα, “η θα νικήσω ή θα πεθάνω” και αφού πλέον δεν μπορούσε να νικήσει, δεν σκεφτόταν παρά τον θάνατο , αλλά ένα θάνατο έντιμο που θα βοήθαγε να κρατηθεί και το φρόνημα του υπόδουλου πλέον λαού του.
Ορισμένοι δυτικοί ιστοριογράφοι είπαν ότι αφού είχε κτυπήσει αρκετούς γενίτσαρους, κάποιος από αυτούς του δίνει ένα χτύπημα με το σπαθί στο κεφάλι , τα αίματα του μπερδεύονται με αυτά των εχθρών του, δεν βλέπει πλέον τίποτε αλλά παρόλα αυτά συνεχίζει και μάχεται, τότε όμως ένας δεύτερος γενίτσαρος του δίνει το καθοριστικό χτύπημα και ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος πέφτει και μαζί με αυτόν η λατρεμένη του πόλη που αλλάζει σελίδα …
Ας κρατήσουμε άσβεστη τη μνήμη του Παλαιολόγου και κείνα τα υπέροχα λόγια το προς τον Πορθητή:
«Το δε την πόλιν σοι δούναι, ούτ’ εμόν εστίν ουτ’ άλλου των κατοικούντων εν αυτή.
Κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών»!
Γι’ αυτό σύσσωμος ο ελληνικός λαός πρέπει:
• Να αντιταχθεί στον αφανισμό.
• Να ζητήσει να επιστραφούν τα κτήματα και οι περιουσίες που κατά καιρούς κατασχέθηκαν.
• Να ανοίξουν όλες οι ελληνικές εκκλησίες και να αποστέλλονται Έλληνες κληρικοί και καλόγεροι (Σκεφθείτε ότι το ελληνικό δημόσιο μισθοδοτεί ακόμη και σήμερα τους μουφτήδες και τους εκπαιδευτικούς της μειονότητας στην Ελληνικη Θράκη).
• Να δοθούν κίνητρα και διεθνείς εγγυήσεις επιστροφής των βίαια εκτοπισμένων προσφύγων της Κωνσταντινούπολης, της Ίμβρου και Τενέδου, αφού τους δοθούν και πάλι οι περιουσίες τους και πολλά άλλα… τα οποία ξεφεύγουν των αρμοδιοτήτων αυτής της προβολής.
Να μην ξεχνάμε λοιπόν ποτέ !
• 29η Μαΐου 1453: Ο Μωάμεθ εντός των πυλών.
• 25η Μαρτίου 1821: Το πρώτο φως της Λευτεριάς.
• 27η Αυγούστου 1922: Καταστροφή Μικράς Ασίας, Θράκης και Πόντου.
• 1η Απριλίου 1955: Έναρξη Εθνικοαπελευθερωτικού Αγώνα στην Κύπρο.
• 6η / 7η Σεπτεμβρίου 1955: Σφαγές, λεηλασίες και βανδαλισμοί στην Κωνσταντινούπολη.
• 20η Ιουλίου 1974: Ο Αττίλας 1 στην Κύπρο.
• 14η Αυγούστου 1974: Αττίλας 2 και το 40% της Κύπρου στα χέρια των Τούρκων.
• 15η Νοεμβρίου 1983: Ανακήρυξη ψευδοκράτους του Ντεκτάς, ως «Τουρκική Δημοκρατία Βόρειας Κύπρου», ενώ το ελεύθερο τμήμα το ονόμασαν απροκάλυπτα «Ελληνική Διοίκηση Νότιας Κύπρου», χωρίς να θέλουν να κρύψουν ακόμη και τις μελλοντικές επιδιώξεις τους.
• 18 Ιουνίου 1989 – 5 Απριλίου 1990: Συνεχείς προκλήσεις της μουσουλμανικής μειονότητος και των πατρώνων Τούρκων στη Δυτική Θράκη.
• 31η Ιανουαρίου 1996: Ίμια. Τρεις Έλληνες αξιωματικοί νεκροί.
• Αύγουστος 1996: Δολοφονίες Τάσου Ισαάκ και Σολάκη Σολωμού.
• Φθινόπωρο 2002: Το εθνοκτόνο σχέδιο Αννάν, με το οποίο γίνεται και επίσημη αποδοχή της παράνομης τουρκικής εισβολής στην Κύπρο από το διεθνή παράγοντα
• 24 Απριλιου Απορρίφθηκε από τους Έλληνες Κυπρίους μετά την υπερήφανη στάση που τήρησε ο αείμνηστος Πρόεδρος Τάσος Παπαδόπουλος.
Η ΠΟΛΙΣ
… Είπες ” Θα πάγω σ΄ άλλη γη , θα πάγω σ΄ άλλη θάλασσα.
Μια Πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή
κ΄ειν΄η καρδιά μου – σαν νεκρός – θαμμένη.
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μένει.
Οπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι άν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα “
Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες.
Η Πολις θα σε ακολουθεί. Στους δρομους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς.
και μες στα ίδια τα σπίτια αυτά θ΄ασπρίζεις.
Πάντα στην Πολι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού – μη ελπίζεις –
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό. Ετσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη την μικρή, σ΄ολην την γη την χάλασες.
Το ποίημα αυτό γράφτηκε από τον Μεγάλο Αλεξανδρινό ποιητή Καβάφη το Έτος 1913….. δηλαδη πριν απο ακριβώς ένα αιώνα !…………. Πόσο με αγγίζει και πόσο με πονάει…. Και όσο περνούν τα χρόνια ακόμα περισσότερο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου