Σας παραθέτω σήμερα, την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος.
Η ιστορική μυωπία της απέναντι πλευράς.
Πάντα φταίνε οι έλληνες ή οι ξένες δυνάμεις.
Για μας φταίνε πάντα οι τούρκοι και οι ξένες δυνάμεις επίσης.
Απολαύστε:
Στα σχολικά βιβλία ιστορίας των προηγουμένων δεκαετιών και των δύο χωρών ο ιστορικός τους εχθρός παρουσιάζεται με υποτιμητικά και προσβλητικά λόγια: «άγριος», «φανατισμένος» και «αχάριστος» ήταν τα συνηθισμένα κοσμητικά επίθετα για τον «άλλον».
Να πως αντιμετώπιζε την Ελληνική Επανάσταση ένα τουρκικό σχολικό βιβλίο ιστορίας της δεκαετίας του 1970:
«Οι έλληνες κρεμούν τους τούρκους αιχμαλώτους στα δέντρα και κατόπιν βάζουν φωτιά κάτω από τα πόδια τους να σιγοψηθούν, αφού προηγουμένως χαράξουν με μαχαίρια σταυρούς στα στήθια τους. Τέλος, προτού ξεψυχήσουν τους κάνουν στόχους για σκοποβολή».
Στα τουρκικά βιβλία είναι έκδηλη η νοσταλγία για την Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Αναφέρεται η ιδιαίτερη αντιμετώπιση που είχαν από την Πύλη οι έλληνες, τα αξιώματα που συχνά τους δίνονταν και οι ελευθερίες που τους είχαν παραχωρηθεί:
«Οι έλληνες είχαν τα περισσότερα προνόμια, και σε σχέση με άλλους χριστιανικούς λαούς ήταν πιο εύποροι και πιο φωτισμένοι».
Συχνά υποβάλλεται η ιδέα ότι οι έλληνες είναι αχάριστοι, αχόρταγοι, φιλοπόλεμοι, με επεκτατική διάθεση και με εθνικό τους χαρακτηριστικό να έχουν συνέχεια «απλωμένο το χέρι».
Η ελληνική επανάσταση αντιμετωπίζεται ως ένα δυσάρεστο γεγονός της τουρκικής ιστορίας και η δημιουργία ανεξάρτητου ελληνικού κράτους παρουσιάζεται ως συνέπεια της ανάμειξης των ξένων δυνάμεων. Δίδεται μεγάλη έμφαση στο ρόλο των Ρώσων εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας («αυτοί ξεσήκωσαν τους έλληνες»), όπως και στην απόφαση των μεγάλων δυνάμεων της εποχής για την ίδρυση ανεξάρτητου ελληνικού κράτους.
Αναφέρονται στη διαμάχη των οθωμανικών στρατευμάτων με τον Αλή Πασά, την οποία «εκμεταλλεύτηκαν οι έλληνες» για να ξεσηκωθούν, επιδιδόμενοι σε πολλές σφαγές μουσουλμανικών πληθυσμών.
Η Άλωση αναδεικνύεται ως φορέας πολιτισμού, αφού η Ευρώπη από κει και ύστερα γνώρισε μια στρατιωτική τεχνολογία πολύ ανεπτυγμένη.
Η Άλωση αποτελεί τη μεγάλη απόδειξη της ικανότητας του τουρκικού έθνους να ιδρύει μεγάλα κράτη.
Οι «αιμοσταγείς» Έλληνες.
Στα τουρκικά σχολικά εγχειρίδια δεν υπάρχουν αναφορές στους βαλκανικούς λαούς, εκτός από τους έλληνες οι οποίοι δεν αποτελούν κεντρικό θέμα στα βιβλία αυτά.
Πολύ συχνά αναφέρονται έμμεσα, με τη λέξη «εχθρός» και έτσι στα παιδιά η έννοια του εχθρού ταυτίζεται με έναν γειτονικό λαό.
Ο έλληνας-εχθρός εμφανίζεται να επιβουλεύεται την ειρήνη και να είναι αιμοσταγής:
« Ο εχθρός (έλληνας) σκορπά τον θάνατο» [Γ’ τάξη Δημοτικού].
« Εμείς διώξαμε τους εχθρούς, εμείς γεννηθήκαμε για την ειρήνη» [Β’ τάξη Δημοτικού, σελ.141].
Η γενική εικόνα για τους έλληνες είναι αυτή ενός λαού άλλοτε επαναστάτη, άλλοτε κατακτητή εδαφών, άλλοτε επιβουλευόμενου την Κύπρο και άλλοτε ηττημένου από τους Τούρκους.
Στο θέμα «χαρακτηριστικά του λαού» ο έλληνας-εχθρός προσδιορίζεται ως «ανίσχυρος» και «ανίκανος».
Για τους νεοέλληνες, στα τουρκικά εγχειρίδια συνυπάρχουν δύο διαφορετικές απόψεις.
Μια καλυμμένη αντιπάθεια προς τους σύγχρονους έλληνες και ταυτόχρονα ένας θαυμασμός για τα δημιουργήματα των αρχαίων ελλήνων.
Πιθανόν αυτό να γίνεται διότι μπορεί εξαιτίας της μακρόχρονης τουρκικής κυριαρχίας στην συνείδηση των τούρκων να μη θεωρούνται οι νεοέλληνες ως συνεχιστές των αρχαίων ελλήνων αλλά ως ένας διαφορετικός λαός που ζει στην ίδια περίπου γεωγραφική περιοχή.
Οι νεοέλληνες έρχονται στο προσκήνιο με την «ελληνική ανταρσία» του 1821, και την «εισβολή της Σμύρνης» του 1919.
Και στις δύο περιπτώσεις η ελληνική πλευρά κατηγορείται.
Η εθνική ερμηνεία της Ιστορίας παρουσιάζει τους Οθωμανούς σαν καλούς και δίκαιους κυβερνήτες.
Αλλά η επανάσταση φαίνεται να διαψεύδει τη μεγαλοψυχία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Έτσι πλάθεται μια εθνική ερμηνεία του παρελθόντος: οι Ρωμιοί ζούσαν ευτυχισμένοι απολαμβάνοντας τα ειδικά προνόμιά τους.
Ήταν πλούσιοι, σχεδόν ανεξάρτητοι, καλύτερα ακόμη και από τους κυρίαρχους τούρκους. Αλλά οι ξένες δυτικές δυνάμεις τους εξώθησαν σε μια εξέγερση.
Τελικά η ανταρσία κατεστάλη, αλλά με την καταστροφή στο Ναβαρίνο οι ξένες δυνάμεις δημιούργησαν ένα κράτος υπό την προστασία της Δύσης.
Από τους ήρωες της Επανάστασης αναφέρονται μόνο ο Αλέξανδρος Υψηλάντης και ο Ιωάννης Καποδίστριας, ως όργανα του τσάρου.
Οι αλλαγές που παρουσιάζουν τα εγχειρίδια μετά το 1994 είναι πάντως σημαντικές.
Αρνητικές φράσεις έχουν αφαιρεθεί. Οι έλληνες του 1821, με αναφορά στην κατάληψη της Τρίπολης, δεν παρουσιάζονται όπως παλιά ως «ικανοί να σκοτώνουν ακόμη και βρέφη μέσα στις κούνιες τους».
Πηγή: Βήμα της Κυριακής, ένθετο περιοδικό ΒΗmagazino τεύχος 284.
Θεωρούν Μινωίτες, Μυκηναίους, Ίωνες, Τρώες και Πελασγούς προτουρκικές φυλές που κατοικούσαν στο Αιγαίο!!!
Κάνοντας κανείς σύγκριση στην παρουσίαση των ιστορικών γεγονότων στα σχολικά βιβλία των γειτόνων μας κρατών της Βαλκανικής, με όσα γράφονται στα δικά μας σχολικά εγχειρίδια, αγανακτεί με τη διαστρέβλωση ή την απαξίωση των γεγονότων...
που γίνεται σε σημείο που αγγίζει τα όρια της δουλοπρέπειας.
Και όλα αυτά για να μη θιγούν οι γείτονές μας...
Και αυτοί (προπάντων οι Τούρκοι και οι Σκοπιανοί) μας γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους, γράφοντας στα σχολικά τους εγχειρίδια τα εντελώς αντίθετα από αυτά που έχουν καταγραφεί στην Παγκόσμια Ιστορία!..
Για του λόγου το αληθές να ιδούμε πως παρουσιάζονται ιστορικά η Ελλάδα αλλά και οι Έλληνες, μέσα από τα σχολικά εγχειρίδια των γειτονικών μας...χωρών.
Μερικά δείγματα θα μας πείσουν.
1) Τουρκικά βιβλία: Συνήθως στα τουρκικά βιβλία ο Έλληνας παρουσιάζεται ως εχθρός, γεμάτος ωμότητα και πολύ συχνά απάνθρωπος, ενώ η Ελλάδα ως μία ιμπεριαλιστική χώρα που επιβουλεύεται συνεχώς τα «τουρκικά» εδάφη και διαρκώς ηττάται...
Στις 9-9-1922 στη Σμύρνη οι Έλληνες ρίχτηκαν στη θάλασσα, αναφέρουν χαρακτηριστικά, επιβεβαιώνοντας στο σημείο αυτό το «δικό μας» βιβλίο ιστορίας που είχε γράψει η κ. Ρεπούση, όπου, ως γνωστόν, έκανε αναφορά για «συνωστισμό προσφύγων» στην προβλήτα της Σμύρνης.
Για την Ελληνική Επανάσταση του 1821 οι Τούρκοι μαθητές διδάσκονται ότι πρόκειται για μια από τις εξεγέρσεις στο χώρο των Βαλκανίων και αντιμετωπίζεται ως «εκδήλωση αγνωμοσύνης προς τους Οθωμανούς, οι οποίοι κυβερνούσαν με δικαιοσύνη και ανοχή»...
Για να δικαιολογήσουν την επιθετικότητα που δείχνουν στο Αιγαίο, οι Τούρκοι μαθητές μαθαίνουν από το βιβλίο της Στʼ Δημοτικού ότι «Τα νησιά του Αιγαίου βρίσκονται σήμερα υπό ελληνική κατοχή. Η Ελλάδα δεν έχει τη δύναμη να διατηρήσει στο Αιγαίο την ειρήνη».
Σε εγχειρίδιο που διδάσκεται στις ακαδημίες ιστορίας και τις στρατιωτικές σχολές της Τουρκίας αναφέρεται: «Όλοι οι πολιτισμοί του Αιγαίου –μεταξύ αυτών και ο ελληνικός– ήταν τουρκικής προέλευσης! Φθάνουν μάλιστα στον παραλογισμό να θεωρούν Μινωίτες, Μυκηναίους, Ίωνες, Τρώες και Πελασγούς προτουρκικές φυλές που κατοικούσαν στο Αιγαίο. Σύμφωνα με αυτές τις απίστευτες θεωρίες, οι Έλληνες δεν ήταν παρά ένα μικρό παρακλάδι του μεγάλου τουρκικού λαού, του μοναδικού που είχε τη δύναμη να δημιουργεί μεγάλα κράτη και πολιτισμούς»...
Κι εμείς τι κάνουμε; Διαστρεβλώνουμε τα ιστορικά γεγονότα για να μη τους στεναχωρήσουμε! Ο ραγιαδισμός ζει και βασιλεύει...
2) ΣΚΟΠΙΑ: Η Ελλάδα παρουσιάζεται ως υπεύθυνη για τον «διαμελισμό της Μακεδονίας», για τη μη αναγνώριση των δικαιωμάτων της αλύτρωτης «Μακεδονίας του Αιγαίου» και της ύπαρξης μιας καταπιεσμένης «μακεδονικής μειονότητας» κ.λπ.
Στο βιβλίο της Ηʼ τάξης αναφέρεται: «Η σκληρότητα των ελληνικών Αρχών, οι φυλακίσεις, η εκδίκηση, καθώς και οι διά της βίας καταδιώξεις των Μακεδόνων συντάραξαν σύσσωμη την κοινή γνώμη. Για την απάνθρωπη συμπεριφορά (των Ελλήνων) απέναντι στους Μακεδόνες ενδιαφέρθηκε η Κοινωνία των Εθνών».
Στο βιβλίο της Ζʼ τάξης του Δημοτικού Σχολείου γράφουν: «Η πατρίδα μας έχει μακρά και πλούσια ιστορία. Στην αρχαιότητα ήταν πολύ ισχυρό κράτος. Την εποχή του Φιλίππου Βʼ (4ος αιώνας π.Χ.) η Μακεδονία ήταν το ισχυρότερο κράτος της Βαλκανικής Χερσονήσου, ενώ στην εποχή του υιού του Αλεξάνδρου του Μακεδόνα απλωνόταν σε τρεις ηπείρους και αποτελούσε παγκόσμιο κράτος».
Σε άλλο σημείο: «Κατά την εγκατάσταση των Σλάβων στη Μακεδονία (τον 7ον αιώνα μ.Χ.) αυτοί (οι Σλάβοι) συνάντησαν τους αρχαίους Μακεδόνες. Στην αρχή οι σχέσεις τους ήταν άσχημες, αλλά στην πορεία βελτιώθηκαν. Οι Μακεδόνες ήταν Χριστιανοί και με ανώτερο πολιτισμό. Σταδιακά άρχισαν να συνεργάζονται μεταξύ τους. Οι Σλάβοι για τη νέα τους πατρίδα αποδέχτηκαν το όνομα Μακεδονία και άρχισαν να ονομάζονται Μακεδόνες. Οι γηγενείς Μακεδόνες αποδέχτηκαν τη σλαβική γλώσσα, αργότερα και τη σλαβική γραφή».
Δηλαδή, η διαστρέβλωση της Ιστορίας σε όλο της το μεγαλείο! Φυσικά, δεν θα τολμούσαν να κάμουν τίποτε από όλα αυτά, αν δεν στηριζότανε στις πλάτες κάποιων άλλων...
3) ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ: Ο ανθελληνισμός των Βουλγάρων ήταν εντονότατος από τις αρχές του 20ού αιώνα μέχρι το τέλος του Βʼ Παγκοσμίου Πολέμου και συγκεκριμένα το 1950 (1900-1950). Η αλλαγή του πολιτικού κλίματος κατά τη δεκαετία του 1990 είχε ως αποτέλεσμα οι αναφορές στα σχολικά βιβλία για τους Έλληνες να είναι ως επί το πλείστον ουδέτερες. Οι υπάρχουσες (λίγες) αρνητικές έχουν σχέση κυρίως με προσπάθειες «απεθνικοποίησης» του βουλγαρικού πληθυσμού στα εδάφη που τους παραχωρήθηκαν μετά τον Αʼ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Στο βιβλίο της Ηʼ τάξης αναφέρεται: «Η ελληνική κυβέρνηση απεθνικοποιεί τον τοπικό πληθυσμό της Δυτικής Θράκης. Κλείνουν τα σχολεία, εκκλησίες και μοναστήρια».
4) ΑΛΒΑΝΙΚΑ ΒΙΒΛΙΑ: Στα σχολικά βιβλία της Αλβανίας κυραιρχεί το θέμα των Τσάμηδων. Τα γεγονότα παρουσιάζονται τελείως αντίθετα από την πραγματικότητα. Εκείνα που έκαμαν οι Τσάμηδες στους Έλληνες πολίτες παρουσιάζονται ως εγκλήματα των Ελλήνων σε βάρος των Τσάμηδων...
Κατά τη δεκαετία του 1990 στα σχολικά βιβλία μπαίνει το θέμα των «Τσάμηδων», τους οποίους, όπως υποστηρίζεται στη σελίδα 126 του σχολικού βιβλίου της Δʼ τάξης του Δημοτικού που συντάχθηκε το 2002, υπέστησαν άγρια εγκλήματα από τους Έλληνες:
«Στην περίοδο 1944, οι ελληνικές φασιστικές δυνάμεις διέπραξαν μεγάλες βαρβαρότητες. Βασάνισαν και μετά σκότωσαν και έσφαξαν πάνω από 2.000 άνδρες, γυναίκες και παιδιά Τσάμηδων. Για να γλυτώσει από το μακελειό, ο τσάμικος πληθυσμός απομακρύνθηκε με κατεύθυνση την Αλβανία. Πάνω από 10.000 άτομα τοποθετήθηκαν στην Κονίσπολη, στο Δέλβινο, στους Αγίους Σαράντα, στο Φίερι και στη Λούσνια».
Δεν κινδύνευαν από κανένα «μακελειό» οι Τσάμηδες. Έφυγαν για να μην υποστούν τις συνέπειες της Απόφασης του Ειδικού Δικαστηρίου Δοσιλόγων Ιωαννίνων. Αριθ. Απόφασης 344/23-5-1945. Εκεί αναφέρονται τα πάσης φύσεως εγκλήματα, τα οποία διέπραξαν οι Τσάμηδες στο χώρο της Θεσπρωτίας. Εδολοφόνησαν ακόμη και τον Νομάρχη Θεσπρωτίας Βασιλάτη!
Πηγή Αθ. Δέμος, Πρωϊνός Λόγος.
ΠΗΓΗ: http://epirus-ellas.blogspot.com/2009/08/blog-post_5865.html
Η ιστορική μυωπία της απέναντι πλευράς.
Πάντα φταίνε οι έλληνες ή οι ξένες δυνάμεις.
Για μας φταίνε πάντα οι τούρκοι και οι ξένες δυνάμεις επίσης.
Απολαύστε:
Στα σχολικά βιβλία ιστορίας των προηγουμένων δεκαετιών και των δύο χωρών ο ιστορικός τους εχθρός παρουσιάζεται με υποτιμητικά και προσβλητικά λόγια: «άγριος», «φανατισμένος» και «αχάριστος» ήταν τα συνηθισμένα κοσμητικά επίθετα για τον «άλλον».
Να πως αντιμετώπιζε την Ελληνική Επανάσταση ένα τουρκικό σχολικό βιβλίο ιστορίας της δεκαετίας του 1970:
«Οι έλληνες κρεμούν τους τούρκους αιχμαλώτους στα δέντρα και κατόπιν βάζουν φωτιά κάτω από τα πόδια τους να σιγοψηθούν, αφού προηγουμένως χαράξουν με μαχαίρια σταυρούς στα στήθια τους. Τέλος, προτού ξεψυχήσουν τους κάνουν στόχους για σκοποβολή».
Στα τουρκικά βιβλία είναι έκδηλη η νοσταλγία για την Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Αναφέρεται η ιδιαίτερη αντιμετώπιση που είχαν από την Πύλη οι έλληνες, τα αξιώματα που συχνά τους δίνονταν και οι ελευθερίες που τους είχαν παραχωρηθεί:
«Οι έλληνες είχαν τα περισσότερα προνόμια, και σε σχέση με άλλους χριστιανικούς λαούς ήταν πιο εύποροι και πιο φωτισμένοι».
Συχνά υποβάλλεται η ιδέα ότι οι έλληνες είναι αχάριστοι, αχόρταγοι, φιλοπόλεμοι, με επεκτατική διάθεση και με εθνικό τους χαρακτηριστικό να έχουν συνέχεια «απλωμένο το χέρι».
Η ελληνική επανάσταση αντιμετωπίζεται ως ένα δυσάρεστο γεγονός της τουρκικής ιστορίας και η δημιουργία ανεξάρτητου ελληνικού κράτους παρουσιάζεται ως συνέπεια της ανάμειξης των ξένων δυνάμεων. Δίδεται μεγάλη έμφαση στο ρόλο των Ρώσων εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας («αυτοί ξεσήκωσαν τους έλληνες»), όπως και στην απόφαση των μεγάλων δυνάμεων της εποχής για την ίδρυση ανεξάρτητου ελληνικού κράτους.
Αναφέρονται στη διαμάχη των οθωμανικών στρατευμάτων με τον Αλή Πασά, την οποία «εκμεταλλεύτηκαν οι έλληνες» για να ξεσηκωθούν, επιδιδόμενοι σε πολλές σφαγές μουσουλμανικών πληθυσμών.
Η Άλωση αναδεικνύεται ως φορέας πολιτισμού, αφού η Ευρώπη από κει και ύστερα γνώρισε μια στρατιωτική τεχνολογία πολύ ανεπτυγμένη.
Η Άλωση αποτελεί τη μεγάλη απόδειξη της ικανότητας του τουρκικού έθνους να ιδρύει μεγάλα κράτη.
Οι «αιμοσταγείς» Έλληνες.
Στα τουρκικά σχολικά εγχειρίδια δεν υπάρχουν αναφορές στους βαλκανικούς λαούς, εκτός από τους έλληνες οι οποίοι δεν αποτελούν κεντρικό θέμα στα βιβλία αυτά.
Πολύ συχνά αναφέρονται έμμεσα, με τη λέξη «εχθρός» και έτσι στα παιδιά η έννοια του εχθρού ταυτίζεται με έναν γειτονικό λαό.
Ο έλληνας-εχθρός εμφανίζεται να επιβουλεύεται την ειρήνη και να είναι αιμοσταγής:
« Ο εχθρός (έλληνας) σκορπά τον θάνατο» [Γ’ τάξη Δημοτικού].
« Εμείς διώξαμε τους εχθρούς, εμείς γεννηθήκαμε για την ειρήνη» [Β’ τάξη Δημοτικού, σελ.141].
Η γενική εικόνα για τους έλληνες είναι αυτή ενός λαού άλλοτε επαναστάτη, άλλοτε κατακτητή εδαφών, άλλοτε επιβουλευόμενου την Κύπρο και άλλοτε ηττημένου από τους Τούρκους.
Στο θέμα «χαρακτηριστικά του λαού» ο έλληνας-εχθρός προσδιορίζεται ως «ανίσχυρος» και «ανίκανος».
Για τους νεοέλληνες, στα τουρκικά εγχειρίδια συνυπάρχουν δύο διαφορετικές απόψεις.
Μια καλυμμένη αντιπάθεια προς τους σύγχρονους έλληνες και ταυτόχρονα ένας θαυμασμός για τα δημιουργήματα των αρχαίων ελλήνων.
Πιθανόν αυτό να γίνεται διότι μπορεί εξαιτίας της μακρόχρονης τουρκικής κυριαρχίας στην συνείδηση των τούρκων να μη θεωρούνται οι νεοέλληνες ως συνεχιστές των αρχαίων ελλήνων αλλά ως ένας διαφορετικός λαός που ζει στην ίδια περίπου γεωγραφική περιοχή.
Οι νεοέλληνες έρχονται στο προσκήνιο με την «ελληνική ανταρσία» του 1821, και την «εισβολή της Σμύρνης» του 1919.
Και στις δύο περιπτώσεις η ελληνική πλευρά κατηγορείται.
Η εθνική ερμηνεία της Ιστορίας παρουσιάζει τους Οθωμανούς σαν καλούς και δίκαιους κυβερνήτες.
Αλλά η επανάσταση φαίνεται να διαψεύδει τη μεγαλοψυχία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Έτσι πλάθεται μια εθνική ερμηνεία του παρελθόντος: οι Ρωμιοί ζούσαν ευτυχισμένοι απολαμβάνοντας τα ειδικά προνόμιά τους.
Ήταν πλούσιοι, σχεδόν ανεξάρτητοι, καλύτερα ακόμη και από τους κυρίαρχους τούρκους. Αλλά οι ξένες δυτικές δυνάμεις τους εξώθησαν σε μια εξέγερση.
Τελικά η ανταρσία κατεστάλη, αλλά με την καταστροφή στο Ναβαρίνο οι ξένες δυνάμεις δημιούργησαν ένα κράτος υπό την προστασία της Δύσης.
Από τους ήρωες της Επανάστασης αναφέρονται μόνο ο Αλέξανδρος Υψηλάντης και ο Ιωάννης Καποδίστριας, ως όργανα του τσάρου.
Οι αλλαγές που παρουσιάζουν τα εγχειρίδια μετά το 1994 είναι πάντως σημαντικές.
Αρνητικές φράσεις έχουν αφαιρεθεί. Οι έλληνες του 1821, με αναφορά στην κατάληψη της Τρίπολης, δεν παρουσιάζονται όπως παλιά ως «ικανοί να σκοτώνουν ακόμη και βρέφη μέσα στις κούνιες τους».
Πηγή: Βήμα της Κυριακής, ένθετο περιοδικό ΒΗmagazino τεύχος 284.
Δείτε τι γράφουν στην Ιστορία τους οι γείτονές μας!
Θεωρούν Μινωίτες, Μυκηναίους, Ίωνες, Τρώες και Πελασγούς προτουρκικές φυλές που κατοικούσαν στο Αιγαίο!!!
Κάνοντας κανείς σύγκριση στην παρουσίαση των ιστορικών γεγονότων στα σχολικά βιβλία των γειτόνων μας κρατών της Βαλκανικής, με όσα γράφονται στα δικά μας σχολικά εγχειρίδια, αγανακτεί με τη διαστρέβλωση ή την απαξίωση των γεγονότων...
που γίνεται σε σημείο που αγγίζει τα όρια της δουλοπρέπειας.
Και όλα αυτά για να μη θιγούν οι γείτονές μας...
Και αυτοί (προπάντων οι Τούρκοι και οι Σκοπιανοί) μας γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους, γράφοντας στα σχολικά τους εγχειρίδια τα εντελώς αντίθετα από αυτά που έχουν καταγραφεί στην Παγκόσμια Ιστορία!..
Για του λόγου το αληθές να ιδούμε πως παρουσιάζονται ιστορικά η Ελλάδα αλλά και οι Έλληνες, μέσα από τα σχολικά εγχειρίδια των γειτονικών μας...χωρών.
Μερικά δείγματα θα μας πείσουν.
1) Τουρκικά βιβλία: Συνήθως στα τουρκικά βιβλία ο Έλληνας παρουσιάζεται ως εχθρός, γεμάτος ωμότητα και πολύ συχνά απάνθρωπος, ενώ η Ελλάδα ως μία ιμπεριαλιστική χώρα που επιβουλεύεται συνεχώς τα «τουρκικά» εδάφη και διαρκώς ηττάται...
Στις 9-9-1922 στη Σμύρνη οι Έλληνες ρίχτηκαν στη θάλασσα, αναφέρουν χαρακτηριστικά, επιβεβαιώνοντας στο σημείο αυτό το «δικό μας» βιβλίο ιστορίας που είχε γράψει η κ. Ρεπούση, όπου, ως γνωστόν, έκανε αναφορά για «συνωστισμό προσφύγων» στην προβλήτα της Σμύρνης.
Για την Ελληνική Επανάσταση του 1821 οι Τούρκοι μαθητές διδάσκονται ότι πρόκειται για μια από τις εξεγέρσεις στο χώρο των Βαλκανίων και αντιμετωπίζεται ως «εκδήλωση αγνωμοσύνης προς τους Οθωμανούς, οι οποίοι κυβερνούσαν με δικαιοσύνη και ανοχή»...
Για να δικαιολογήσουν την επιθετικότητα που δείχνουν στο Αιγαίο, οι Τούρκοι μαθητές μαθαίνουν από το βιβλίο της Στʼ Δημοτικού ότι «Τα νησιά του Αιγαίου βρίσκονται σήμερα υπό ελληνική κατοχή. Η Ελλάδα δεν έχει τη δύναμη να διατηρήσει στο Αιγαίο την ειρήνη».
Σε εγχειρίδιο που διδάσκεται στις ακαδημίες ιστορίας και τις στρατιωτικές σχολές της Τουρκίας αναφέρεται: «Όλοι οι πολιτισμοί του Αιγαίου –μεταξύ αυτών και ο ελληνικός– ήταν τουρκικής προέλευσης! Φθάνουν μάλιστα στον παραλογισμό να θεωρούν Μινωίτες, Μυκηναίους, Ίωνες, Τρώες και Πελασγούς προτουρκικές φυλές που κατοικούσαν στο Αιγαίο. Σύμφωνα με αυτές τις απίστευτες θεωρίες, οι Έλληνες δεν ήταν παρά ένα μικρό παρακλάδι του μεγάλου τουρκικού λαού, του μοναδικού που είχε τη δύναμη να δημιουργεί μεγάλα κράτη και πολιτισμούς»...
Κι εμείς τι κάνουμε; Διαστρεβλώνουμε τα ιστορικά γεγονότα για να μη τους στεναχωρήσουμε! Ο ραγιαδισμός ζει και βασιλεύει...
2) ΣΚΟΠΙΑ: Η Ελλάδα παρουσιάζεται ως υπεύθυνη για τον «διαμελισμό της Μακεδονίας», για τη μη αναγνώριση των δικαιωμάτων της αλύτρωτης «Μακεδονίας του Αιγαίου» και της ύπαρξης μιας καταπιεσμένης «μακεδονικής μειονότητας» κ.λπ.
Στο βιβλίο της Ηʼ τάξης αναφέρεται: «Η σκληρότητα των ελληνικών Αρχών, οι φυλακίσεις, η εκδίκηση, καθώς και οι διά της βίας καταδιώξεις των Μακεδόνων συντάραξαν σύσσωμη την κοινή γνώμη. Για την απάνθρωπη συμπεριφορά (των Ελλήνων) απέναντι στους Μακεδόνες ενδιαφέρθηκε η Κοινωνία των Εθνών».
Στο βιβλίο της Ζʼ τάξης του Δημοτικού Σχολείου γράφουν: «Η πατρίδα μας έχει μακρά και πλούσια ιστορία. Στην αρχαιότητα ήταν πολύ ισχυρό κράτος. Την εποχή του Φιλίππου Βʼ (4ος αιώνας π.Χ.) η Μακεδονία ήταν το ισχυρότερο κράτος της Βαλκανικής Χερσονήσου, ενώ στην εποχή του υιού του Αλεξάνδρου του Μακεδόνα απλωνόταν σε τρεις ηπείρους και αποτελούσε παγκόσμιο κράτος».
Σε άλλο σημείο: «Κατά την εγκατάσταση των Σλάβων στη Μακεδονία (τον 7ον αιώνα μ.Χ.) αυτοί (οι Σλάβοι) συνάντησαν τους αρχαίους Μακεδόνες. Στην αρχή οι σχέσεις τους ήταν άσχημες, αλλά στην πορεία βελτιώθηκαν. Οι Μακεδόνες ήταν Χριστιανοί και με ανώτερο πολιτισμό. Σταδιακά άρχισαν να συνεργάζονται μεταξύ τους. Οι Σλάβοι για τη νέα τους πατρίδα αποδέχτηκαν το όνομα Μακεδονία και άρχισαν να ονομάζονται Μακεδόνες. Οι γηγενείς Μακεδόνες αποδέχτηκαν τη σλαβική γλώσσα, αργότερα και τη σλαβική γραφή».
Δηλαδή, η διαστρέβλωση της Ιστορίας σε όλο της το μεγαλείο! Φυσικά, δεν θα τολμούσαν να κάμουν τίποτε από όλα αυτά, αν δεν στηριζότανε στις πλάτες κάποιων άλλων...
3) ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ: Ο ανθελληνισμός των Βουλγάρων ήταν εντονότατος από τις αρχές του 20ού αιώνα μέχρι το τέλος του Βʼ Παγκοσμίου Πολέμου και συγκεκριμένα το 1950 (1900-1950). Η αλλαγή του πολιτικού κλίματος κατά τη δεκαετία του 1990 είχε ως αποτέλεσμα οι αναφορές στα σχολικά βιβλία για τους Έλληνες να είναι ως επί το πλείστον ουδέτερες. Οι υπάρχουσες (λίγες) αρνητικές έχουν σχέση κυρίως με προσπάθειες «απεθνικοποίησης» του βουλγαρικού πληθυσμού στα εδάφη που τους παραχωρήθηκαν μετά τον Αʼ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Στο βιβλίο της Ηʼ τάξης αναφέρεται: «Η ελληνική κυβέρνηση απεθνικοποιεί τον τοπικό πληθυσμό της Δυτικής Θράκης. Κλείνουν τα σχολεία, εκκλησίες και μοναστήρια».
4) ΑΛΒΑΝΙΚΑ ΒΙΒΛΙΑ: Στα σχολικά βιβλία της Αλβανίας κυραιρχεί το θέμα των Τσάμηδων. Τα γεγονότα παρουσιάζονται τελείως αντίθετα από την πραγματικότητα. Εκείνα που έκαμαν οι Τσάμηδες στους Έλληνες πολίτες παρουσιάζονται ως εγκλήματα των Ελλήνων σε βάρος των Τσάμηδων...
Κατά τη δεκαετία του 1990 στα σχολικά βιβλία μπαίνει το θέμα των «Τσάμηδων», τους οποίους, όπως υποστηρίζεται στη σελίδα 126 του σχολικού βιβλίου της Δʼ τάξης του Δημοτικού που συντάχθηκε το 2002, υπέστησαν άγρια εγκλήματα από τους Έλληνες:
«Στην περίοδο 1944, οι ελληνικές φασιστικές δυνάμεις διέπραξαν μεγάλες βαρβαρότητες. Βασάνισαν και μετά σκότωσαν και έσφαξαν πάνω από 2.000 άνδρες, γυναίκες και παιδιά Τσάμηδων. Για να γλυτώσει από το μακελειό, ο τσάμικος πληθυσμός απομακρύνθηκε με κατεύθυνση την Αλβανία. Πάνω από 10.000 άτομα τοποθετήθηκαν στην Κονίσπολη, στο Δέλβινο, στους Αγίους Σαράντα, στο Φίερι και στη Λούσνια».
Δεν κινδύνευαν από κανένα «μακελειό» οι Τσάμηδες. Έφυγαν για να μην υποστούν τις συνέπειες της Απόφασης του Ειδικού Δικαστηρίου Δοσιλόγων Ιωαννίνων. Αριθ. Απόφασης 344/23-5-1945. Εκεί αναφέρονται τα πάσης φύσεως εγκλήματα, τα οποία διέπραξαν οι Τσάμηδες στο χώρο της Θεσπρωτίας. Εδολοφόνησαν ακόμη και τον Νομάρχη Θεσπρωτίας Βασιλάτη!
Πηγή Αθ. Δέμος, Πρωϊνός Λόγος.
ΠΗΓΗ: http://epirus-ellas.blogspot.com/2009/08/blog-post_5865.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου